თუმცა ბიბლია არ განმარტავს დროს, აღნიშნავს, რომ ის ნამდვილად არსებობს. უპირველესად, ბიბლია გვამცნობს, რომ „მნათობები“ — მზე, მთვარე და ვარსკვლავები — ღმერთმა შექმნა „დროჟამის აღმნიშვნელად — დღეებისა და წელიწადებისა“. ბიბლიაში ჩაწერილი ბევრი შემთხვევა დროის მსვლელობასთან არის მჭიდრო კავშირში (დაბადება 1:14; 5:3-32; 7:11, 12; 11:10-32; გამოსვლა 12:40, 41). დროის შესახებ ბიბლია აგრეთვე ამბობს, რომ ის ბრძნულად უნდა გამოვიყენოთ, რათა ღმერთმა გვაკურთხოს და მარადიული სიცოცხლის იმედი მოგვცეს (ეფესელთა 5:15, 16).

პირველ საუკუნეში ზოგს, როგორც ჩანს, მიაჩნდა, რომ ღმერთს უფრო მალე უნდა შეესრულებინა თავისი დანაპირები. ისინი იმდენად მოუთმენლები გახდნენ, იმასაც კი ფიქრობდნენ, რომ ღმერთი აყოვნებდა, ანუ აგვიანებდა. ამიტომ მოციქულ პეტრეს მოუწია მათთვის იმის შეხსენება, რომ დროსთან დაკავშირებით ღვთის თვალსაზრისი დიდად განსხვავდება ჩვენისგან. პეტრე წერს: „ეს ერთი არ უნდა დაიფაროს თქვენგან, საყვარელნო, რომ უფლისათვის ერთი დღე არის, როგორც ათასი წელი, ხოლო ათასი წელი, როგორც ერთი დღე“ (2 პეტრე 3:8).

დროის ასეთნაირად გამოთვლის თანახმად, 80 წლის ადამიანმა სულ რაღაც ორი საათი იცოცხლა, მთელი კაცობრიობის ისტორია კი მხოლოდ ექვსიოდე დღეს მოიცავს. როცა ყველაფერს ამ კუთხით ვუყურებთ, უფრო ადვილი გასაგები ხდება, როგორ გვეპყრობა ღმერთი.

მაგრამ ღვთისთვის სულერთი არ არის, როგორ გადის დრო. პირიქით, მას კარგად ესმის დროის მნიშვნელობა (საქმეები 1:7). ამიტომ პეტრე განაგრძობს: „არ აყოვნებს უფალი აღთქმულს, ზოგიერთებს რომ დაყოვნებად მიაჩნიათ, არამედ სულგრძელია თქვენდამი და არ სურს, რომ ვინმე დაიღუპოს, არამედ რომ ყველა მივიდეს მოსანანიებლად“ (2 პეტრე 3:9). ადამიანისგან განსხვავებით, ღმერთი არ ჩქარობს რაიმეს გაკეთებას, თითქოს დრო ეწურებოდეს. როგორც „საუკუნეთა მეფეს“, მას არაჩვეულებრივი ხედვა აქვს და შეუძლია გადაწყვიტოს, დროის რომელ მონაკვეთში მოუტანს მისი მოქმედება საუკეთესოს ყველას (1 ტიმოთე 1:17).