რასობრივ ნიადაგზე დაძაბულობა კიდევ უფრო გამწვავდა 50-იანი წლების შუა პერიოდისთვის და ზოგი ძალადობასაც კი მიმართავდა. 1954 წელს ჩატარებულ რამდენიმე საოლქო კონგრესზე ზოგი მოწმე აღშფოთებას ვერ მალავდა, როცა კონგრესის პროგრამაში არც ერთი შავკანიანი არ იღებდა მონაწილეობას. ჩვენ შავკანიან ძმებს მოვუწოდებდით, რომ მოთმინება გამოევლინათ. მომდევნო ზაფხულს კონგრესზე მომხსენებლად დამნიშნეს. ამის შემდეგ, სამხრეთში პროგრამაში მონაწილეობას სულ უფრო მეტი შავკანიანი ძმა იღებდა.

რასობრივი დაპირისპირება თანდათანობით კლებულობდა და კრებებიც ერთიანდებოდა. ამიტომ საჭირო იყო მაუწყებელთა, კრების ტერიტორიებისა და პასუხისმგებელი ძმების გადანაწილება. ზოგს, როგორც შავკანიან, ისე თეთრკანიან და-ძმებს, ეს არ მოსწონდა. მაგრამ უმრავლესობა, ჩვენი ზეციერი მამის მსგავსად, მიუკერძოებელი იყო. მრავალი მათგანი, კანის ფერის მიუხედავად, ახლო მეგობრები იყვნენ. ამის მაგალითი იყო ჩვენი ოჯახი 30-40-იან წლებში, როცა მე მოზარდი ვიყავი.

[სურათი 6 გვერდზე]

მიმომსვლელი ზედამხედველები და მათი მეუღლეები პირველი გაერთიანებული საოლქო კონგრესის წინ, 1966 წელი