პოლი, რომელსაც მეუღლე კიბოთი დაეღუპა, გვიხსნის, რატომ სიამოვნებს, როცა სადმე ეპატიჟებიან: „ზოგჯერ არ გაქვს ხალხთან ურთიერთობის თავი ან არ გინდა, ვინმეს შენს პრობლემებზე ესაუბრო, მაგრამ სასიამოვნოდ გატარებული საღამოს შემდეგ, თავს უკეთესად გრძნობ და მარტოობაც აღარ გტანჯავს. ხედავ, რომ სხვები ზრუნავენ შენზე და ყველაფერი უფრო გიადვილდება“.b

ზემოხსენებული პოლი აღნიშნავს, რამდენად რთულია, არ იცხოვრო წარსულით. ის ამბობს: „მე და ჩემი ცოლი ერთმანეთს შეზრდილი ხეებივით ვიყავით, მაგრამ მას შემდეგ, რაც ის დაიღუპა, დასახიჩრებული ხესავით დავრჩი. მარტოობას ვერ ვეგუებოდი“.

ჰერბერტი, რომელსაც ექვსი წელია, რაც ცოლი დაეღუპა, ამბობს: „სიამოვნებით ვიხსენებ იმ დროს, როცა ჩემთან მოსული სტუმრები ჩუმად ისხდნენ და მისმენდნენ, როგორ ვსაუბრობდი წარსულზე ან ჩემს გრძნობებზე. ვიცი, რომ ჩემი მოსმენა ადვილი არ იქნებოდა, მაგრამ ისინი მაინც თანაგრძნობით მისმენდნენ“. პოლს ყველაზე მეტად ამხნევებდა მოწიფული მეგობარი, რომელიც ყოველთვის ინტერესდებოდა მისი ემოციური მდგომარეობით. ის ამბობს: „ძალიან მსიამოვნებდა მისი გულწრფელობა და ტაქტიანობა. ამიტომ მეც თავისუფლად ვესაუბრებოდი ჩემს გრძნობებზე“ (იგავები 18:24).