ვიწყებ ქადაგებას

სალვადორში ჩასვლისთანავე ბიბლია შევიძინე. რამდენიმე წელი ბაპტისტების ეკლესიაში დავდიოდი. იქ დავუმეგობრდი დურვალს, რომელიც ასევე ტრამვაის მძღოლი იყო. მე და დურვალი საათობით ვსაუბრობდით ბიბლიურ საკითხებზე. ერთხელ მან მომცა ბუკლეტი სახელწოდებით „სად არის მიცვალებულთა სამყოფელი?“a. თუმცა სულის უკვდავების მჯეროდა, იმდენად დავინტერესდი ამ პუბლიკაციით, რომ გადავწყვიტე, მასში მოყვანილი მუხლები ბიბლიასთან შემედარებინა. ძალიან გამიკვირდა, როცა ბიბლიაში წავიკითხე, რომ სული, რომელიც სცოდავს, მოკვდება (ეზეკიელი 18:4).

როდესაც დურვალმა დაინახა, რომ დავინტერესდი, იეჰოვას მოწმე, სრული დროით მსახური ანტონიო ანდრადე შემახვედრა. მესამე მონახულების შემდეგ ანტონიომ შემომთავაზა, მასთან ერთად მსახურებაში წავსულიყავი და სხვებისთვის ბიბლიური ცნობა გამეზიარებინა. პირველ ორ კართან თავად გააკეთა შეთავაზება, შემდეგ კი მითხრა: „ახლა შენი ჯერია“. ძალიან ვღელავდი. ჩემდა გასაოცრად, ერთმა ოჯახმა დიდი ინტერესით მომისმინა და ორი წიგნი გამომართვა. ამან ძალიან გამახარა. დღესაც მსგავსი გრძნობა მეუფლება, როცა ბიბლიური ჭეშმარიტებით დაინტერესებულ ადამიანებს ვხვდები.

1943 წლის 19 აპრილს, ზუსტად იმ დღეს, როცა ქრისტეს სიკვდილის გახსენების საღამო აღინიშნა, ქალაქ სალვადორთან ახლოს, ატლანტის ოკეანეში მოვინათლე. იმ დროს არც ისე ბევრი იყო გამოცდილი ქრისტიანი ძმა. ამიტომ იმ ჯგუფში დამნიშნეს, რომელიც ძმა ანდრადეს სახლში ატარებდა შეხვედრებს. მისი სახლი ერთ ვიწრო ქუჩაზე მდებარეობდა, რომელიც ქალაქ სალვადორის ზედა და ქვედა ნაწილს ერთმანეთთან აკავშირებდა.

პირველი წინააღმდეგობა

მეორე მსოფლიო ომის დროს (1939—1945 წლები) ჩვენი საქმიანობა დიდი მოწონებით არ სარგებლობდა. მთავრობის ზოგი წარმომადგენელი ეჭვის თვალით გვიყურებდა. ისინი ფიქრობდნენ, რომ ჩრდილოეთ ამერიკის ჯაშუშები ვიყავით, რადგან ჩვენი ლიტერატურა ამერიკიდან შემოდიოდა. ამიტომ დაპატიმრებები და დაკითხვები ჩვეულებრივ მოვლენად იქცა. როდესაც მოწმეები მსახურებიდან სახლში არ ბრუნდებოდნენ, ვხვდებოდით, რომ დაპატიმრებულები იყვნენ. ჩვენ პოლიციის განყოფილებაში მივდიოდით, რომ როგორმე გაგვეთავისუფლებინა ისინი.

1943 წლის აგვისტოში სალვადორში გერმანელი მოწმე ადოლფ მესმერი ჩამოვიდა, რათა პირველი კონგრესის ორგანიზებაში დაგვხმარებოდა. მას შემდეგ, რაც მთავრობამ კონგრესის ჩატარების ნება დაგვრთო, განცხადება გავაკეთეთ ადგილობრივ პრესაში, რომ წაიკითხებოდა საჯარო მოხსენება „თავისუფლება ახალ ქვეყნიერებაში“. ასევე პლაკატები გამოვკიდეთ მაღაზიების ვიტრინებსა და ტრამვაის ფანჯრებზე. მაგრამ კონგრესის მეორე დღეს პოლიციელმა გვაცნობა, რომ კონგრესის ჩატარების უფლება ჩამოგვერთვა. როგორც გაირკვა, სალვადორის არქიეპისკოპოსმა გავლენა მოახდინა პოლიციის უფროსზე. მომდევნო წლის აპრილში, საბოლოოდ, მაინც მოგვცეს უფლება, განცხადება გაგვეკეთებინა საჯარო მოხსენების თაობაზე.

[სურათი 9 გვერდზე]

მოწმეები საჯარო მოხსენების მოსასმენად იწვევენ ხალხს კონგრესზე, რომელიც 1943 წელს პირველად გაიმართა ქალაქ სალვადორში.