თავი 8

რატომ უნდა ვიყო ასე ავად?

„როცა ახალგაზრდა ხარ, მთელი ქვეყანა შენი გგონია. მაგრამ უცბად სერიოზულად ხდები ავად და ყველაფერი იცვლება. ისეთი გრძნობა გაქვს, რომ ერთ ღამეში დაბერდი“ (ჯეისონი).

თვრამეტი წლის ასაკში ჯეისონს კრონის დაავადება აღმოაჩნდა. ეს მტკივნეული დაავადება ნაწლავებს აზიანებს და ძალებს აცლის ადამიანს. შესაძლოა შენც გაქვს რომელიმე ქრონიკული დაავადება ან მეტ-ნაკლებად წართმეული გაქვს შრომის უნარი. თუ სხვებისთვის ჩაცმა, ჭამა, სკოლაში სიარული ან სხვა რამის კეთება არანაირი პრობლემა არაა, შენ ამისთვის უზომოდ დიდი ძალისხმევა გჭირდება.

თუ ქრონიკული დაავადება გაქვს, შეიძლება თავს მარტოდ და საკანში გამომწყვდეულივით გრძნობ. ხანდახან შესაძლოა იმასაც ფიქრობ, ღმერთს ხომ არ შესცოდე რამე, ან ის განსაკუთრებულ გამოცდას ხომ არ გიწყობს. მაგრამ ბიბლიაში ნათქვამია: „შეუძლებელია ღვთის გამოცდა ბოროტებით და თავადაც არავის სცდის“ (იაკობი 1:13). უბრალოდ, ავადმყოფობისგან არავინაა დაზღვეული და „დრო და შემთხვევა“ კარგს და ცუდს არ არჩევს (ეკლესიასტე 9:11).

იეჰოვა ღმერთი გვპირდება, რომ ახალ ქვეყნიერებაში „არც ერთი მცხოვრები არ იტყვის, ავად ვარო“ (ესაია 33:24). მათაც კი, ვინც დღეს ცოცხალი აღარაა, ღმერთი აღადგენს, რათა იცხოვრონ ახალ ქვეყნიერებაში (იოანე 5:28, 29). მაგრამ მანამდე რა უნდა გააკეთო იმისათვის, რომ ავადმყოფობის მიუხედავად შენი ცხოვრება საინტერესო იყოს?

იყავი ოპტიმისტი. ბიბლიაში წერია: „მხიარული გული მკურნალივით არის“ (იგავები 17:22). ზოგი ფიქრობს, რომ სერიოზულად დაავადებულ ადამიანს სამხიარულო არაფერი აქვს. მაგრამ იუმორი და მეგობრებთან ურთიერთობა გაგახალისებს და სიცოცხლის სტიმულს მოგცემს. იფიქრე იმაზე, თუ როგორ შემატო სიხარული შენს ცხოვრებას. გახსოვდეს, რომ სიხარული ღვთის სულის ნაყოფია (გალატელები 5:22). ასეთი განწყობა დაგეხმარება ავადმყოფობის ატანაში (ფსალმუნი 41:3).

დაისახე რეალური მიზნები. ბიბლიაში ნათქვამია: „სიბრძნე . . . მოკრძალებულებთანაა“ (იგავები 11:2). მოკრძალებულობა დაგეხმარება იმაში, რომ არც წინდაუხედავი იყო და არც ზედმეტად ფრთხილი. მაგალითად, თუ ჯანმრთელობა საშუალებას გაძლევს, უარს ნუ იტყვი სათანადო ფიზიკურ აქტივობაზე. ამის შედეგად თავს უკეთესად იგრძნობ. ამიტომაცაა, რომ ბევრი სამედიცინო დაწესებულება ახალგაზრდა პაციენტებს სთავაზობს ფიზიოთერაპიულ მკურნალობას. ხშირ შემთხვევაში, რეკომენდებული ვარჯიშები ხელს უწყობს გამოჯანსაღებას და განწყობის გაუმჯობესებას. მთავარია, რომ სწორად შეაფასო შენი მდგომარეობა და დაისახო რეალური მიზნები.

ისწავლე სხვებთან ურთიერთობისას სიტუაციის განმუხტვა. როგორ უნდა მოიქცე, თუ ვინმე დაუფიქრებლად ამბობს რამეს შენს ავადმყოფობაზე? „გულთან ნუ მიიტან ყველა სიტყვას, რასაც ხალხი ამბობს“, — ნათქვამია ბიბლიაში (ეკლესიასტე 7:21). ხანდახან უკეთესია, ყურადღება არ მიაქციო სხვის ნათქვამს. ზოგჯერ კი წინასწარ შეგიძლია გააკეთო რამე ასეთი სიტუაციის თავიდან ასარიდებლად. მაგალითად, თუ ატყობ, რომ სხვები უხერხულად გრძნობენ თავს შენ გვერდით, მდგომარეობის განსამუხტავად შეგეძლო გეთქვა: „ალბათ გაინტერესებთ, რატომ ვარ ინვალიდის სავარძელში . . .“.

გულს ნუ გაიტეხ. უმძიმეს მდგომარეობაში ყოფნისას იესო ლოცვით მიმართავდა ღმერთს, მისდამი ნდობას არ კარგავდა და ტკივილის ნაცვლად ბედნიერ მომავალზე ფიქრობდა (ებრაელები 12:2). ის ცდილობდა, ასეთ სიტუაციაშიც კი რამე ესწავლა (ებრაელები 4:15, 16; 5:7—9). იესო იღებდა სხვებისგან დახმარებას (ლუკა 22:43). ის სხვებზე უფრო მეტს ფიქრობდა, ვიდრე საკუთარ პრობლემებზე (ლუკა 23:39—43; იოანე 19:26, 27).

იეჰოვა ზრუნავს შენზე

ნურასდროს იფიქრებ, რომ შენი მდგომარეობის გამო ღმერთი სხვა თვალით გიყურებს. იეჰოვა ძალიან აფასებს მათ, ვინც ყველაფერს აკეთებს იმისათვის, რომ მის მოსაწონად მოიქცეს (ლუკა 12:7). ის ზრუნავს პირადად შენზე. მას სიამოვნებს შენი მსახურება მიუხედავად იმისა, რომ ბევრ რამეში ხარ შეზღუდული (1 პეტრე 5:7).

შიშისა და გაურკვევლობის გრძნობის გამო ნუ შეიკავებ თავს იმის კეთებისგან, რაც გსურს და რაც გჭირდება. ყოველთვის გქონდეს იეჰოვას მხარდაჭერის იმედი. მას კარგად ესმის შენი და შეუძლია მოგცეს „ძალა, რომელიც ჩვეულებრივს აღემატება“. ეს შენი მდგომარეობის ატანაში დაგეხმარება (2 კორინთელები 4:7). დროთა განმავლობაში შეიძლება სხვა თვალით შეხედო ყველაფერს. ტიმოთე, რომელსაც 17 წლის ასაკში ქრონიკული დაღლილობის სინდრომი დაუდგინეს, ამბობს: „როგორც 1 კორინთელების 10:13-ში წერია, იეჰოვა იმაზე მეტის ატანას არ მოგვთხოვს, ვიდრე შეგვიძლია. თუ შემოქმედი მენდობა და თვლის, რომ შემიძლია ჩემი პრობლემის ატანა, მე რატომ არ უნდა ვფიქრობდე ასე?“.

როცა სხვა არის ავად

შეიძლება შენ კარგი ჯანმრთელობა გაქვს, მაგრამ შენს ნაცნობთაგან არის ვინმე ავად. როგორ უნდა დაეხმარო მას? პირველ რიგში, იყავი გულისხმიერი და თანამგრძნობი (1 პეტრე 3:8). გაითვალისწინე, რისი ატანა უწევს მას და მის ადგილას წარმოიდგინე თავი. ნინას დაბადებიდან ხერხემლის სერიოზული პრობლემა აქვს. ის ამბობს: „იმის გამო, რომ პატარა ტანი მაქვს და ინვალიდის სავარძელში ვზივარ, ზოგი ისე მელაპარაკება, თითქოს ბავშვი ვიყო. მიჭირს ამასთან შეგუება. ძალიან მსიამოვნებს, როცა ვინმე ზევიდან კი არ დამყურებს, არამედ ჯდება და ისე მელაპარაკება“.

როცა შეზღუდული შესაძლებლობების მიღმა ადამიანის ბუნებას დაინახავ, მიხვდები, რომ თქვენ შორის დიდი სხვაობა არ არის. ნუ დაიშურებ სიტყვებს იმისათვის, რომ „სულიერი ძღვენი“ უწილადო მას. ეს შენთვისაც კარგი იქნება, რადგან მასთან ერთად შენც გამხნევდები (რომაელები 1:11, 12).

საკვანძო ბიბლიური მუხლი

„იმ დროს . . . არც ერთი მცხოვრები არ იტყვის, ავად ვარო“ (ესაია 33:23, 24).

რჩევა

გაურკვევლობის შიში ცოდნით უნდა დაძლიო. უფრო მეტი გაიგე შენი დაავადების შესახებ. ჰკითხე ექიმს ის, რაც შენთვის ბოლომდე ნათელი არ არის.

იცოდი, რომ . . . ?

ავადმყოფობა ღვთის სასჯელი არ არის. ეს ადამისგან მემკვიდრეობით მიღებული არასრულყოფილების შედეგია (რომაელები 5:12).

რა უნდა გავაკეთო

ჩემი მდგომარეობის მიუხედავად დადებითი განწყობა რომ მქონდეს ․․․․․

მიზნად უნდა დავისახო ․․․․․

თუ ვინმე დაუფიქრებლად იტყვის რამეს ჩემს ავადმყოფობაზე ․․․․․

რა ვკითხო მშობლებს ამ საკითხზე? ․․․․․

როგორ ფიქრობ?

● როგორ დაგეხმარება ამ თავში წაკითხული ინფორმაცია მასთან ურთიერთობაში, ვისაც ქრონიკული დაავადება აქვს?

● თუ ქრონიკული დაავადება გაქვს, რაზე შეგიძლია იფიქრო ოპტიმისტური განწყობის შესანარჩუნებლად?

● საიდან იცი, რომ ავადმყოფობა ღვთის უკმაყოფილების ნიშანი არ არის?

წაიკითხე დამატებითი მასალა პირველი ტომის მე-13 თავში.

[ჩარჩო⁄სურათი 75 გვერდზე]

დასტინი, 22 წლის:

„როცა გავიგე, რომ ინვალიდის სავარძლით მომიწევდა გადაადგილება, დედას ჩავეხუტე და ტირილი დავიწყე. მაშინ რვა წლის ვიყავი.

კუნთების პროგრესული დისტროფია მაქვს. დამოუკიდებლად არ შემიძლია ჩაცმა, დაბანა და ჭამა. ხელებს საერთოდ ვერ ვწევ ზემოთ. ამის მიუხედავად, ბევრი რამით ვარ დაკავებული და ვფიქრობ, რომ მადლიერების ბევრი მიზეზი მაქვს. რეგულარულად ვქადაგებ და კრებაში მომსახურე ვარ. არ ვთვლი, რომ რაღაც განსაკუთრებული პრობლემა მაქვს. როცა იეჰოვას ემსახურები, ცხოვრება ყოველთვის საინტერესოა. თანაც ველოდები ღვთის ახალ ქვეყნიერებას, როცა ‘ირემივით ვიხტუნებ’“ (ესაია 35:6).

[ჩარჩო⁄სურათი 75 გვერდზე]

ტომოკო, 21 წლის:

„ოთხი წლის ვიყავი, როცა ექიმმა მითხრა, რომ ყოველთვის მომიწევდა ინსულინის გაკეთება.

დიაბეტით დაავადებულმა სულ უნდა აკონტროლოს სისხლში შაქრის რაოდენობა. ხშირად, როცა ჭამა მინდა, არ შეიძლება. ზოგჯერ კი პირიქითაა, უნდა ვჭამო მაშინ, როცა არ მინდა. დღემდე დაახლოებით 25 000 ნემსი მაქვს გაკეთებული. ნანემსრებისგან კანი გაუხეშებული მაქვს. ჩემი მშობლები ყოველთვის მეხმარებოდნენ. მათ მხიარული და დადებითი განწყობა ჰქონდათ. ისინი სულიერ ფასეულობებს მინერგავდნენ. ყოველთვის ვგრძნობდი იეჰოვას მხარდაჭერას. როცა ჯანმრთელობა შედარებით გამიუმჯობესდა, მადლიერების გამოსახატავად სრული დროით მსახურება დავიწყე“

[ჩარჩო⁄სურათი 76 გვერდზე]

ჯეიმზი, 18 წლის:

„ბევრმა არ იცის, როგორ მოგექცეს, როცა მათგან ძალიან განსხვავდები.

ნანიზმის იშვიათი ფორმა მაქვს და ტანად ძალიან პატარა ვარ. ადამიანებს ყურადღება გარეგნობაზე გადააქვთ და ამიტომ ყოველთვის ვცდილობ ბოხი ხმით ვაგრძნობინო, რომ ბავშვი არა ვარ. ჩემი გარეგნობის გამო გულს არ ვიტეხ და სიცოცხლე მაინც მიხარია. ბიბლიას ვიკვლევ და დახმარებისთვის იეჰოვას მივმართავ ლოცვით. ოჯახის წევრები მუდამ გვერდში მიდგანან. ველი იმ დროს, როცა ავადმყოფობა აღარ იარსებებს. მანამდე კი ვცდილობ, ჩემს მდგომარეობაზე ნაკლებად ვიფიქრო და სიცოცხლის ხალისი არ დავკარგო“

[ჩარჩო⁄სურათი 76 გვერდზე]

დანიტრია, 16 წლის:

„ვხვდებოდი, რომ რაღაც მჭირდა, რადგან ერთი ჭიქა წყლის აღებაზეც ტკივილს ვგრძნობდი.

მე ფიბრომიალგია მაქვს და ტკივილი ჩემი ცხოვრების ნაწილია. ახალგაზრდა ვარ და მინდა, ჩემი მეგობრებივით ყველაფრის გაკეთება შემეძლოს, მაგრამ არ შემიძლია. ჩაძინებაც კი ძალიან მიჭირს. იეჰოვას დახმარებით მაინც ბევრ რამეს ვახერხებ. დამხმარე პიონერობაც შევძელი, თუმცა იოლი არ იყო. რაც შემიძლია, იმას ვაკეთებ. „ვემორჩილები“ ჩემს სხეულს და იმაზე მეტის გაკეთებას არ ვცდილობ, ვიდრე შევძლებ. დედა ყოველთვის მახსენებს ამის აუცილებლობას“

[ჩარჩო⁄სურათი 77 გვერდზე]

ელისია, 20 წლის:

„ადრე ძალიან კარგად ვსწავლობდი, ახლა კი ერთი წინადადების წაკითხვაც მიჭირს. ამის გამო ხშირად ნერვები მეშლება.

ჩემთვის ელემენტარული საქმის გაკეთებაც კი პრობლემაა, რადგან ქრონიკული დაღლილობის სინდრომი მაქვს. ხშირად ლოგინიდან წამოდგომაც არ შემიძლია. მაგრამ ვცდილობ, ღირსების გრძნობა არ დავკარგო. ყოველდღე ვკითხულობ ბიბლიას, რამდენიმე მუხლს მაინც. როცა არ შემიძლია, ჩემები მიკითხავენ. მათ გარეშე ძალიან გამიჭირდებოდა. ერთხელ მამამ უარი თქვა კონგრესზე დავალების შესრულებაზე იმის გამო, რომ მე დამხმარებოდა. ის არასდროს გამოხატავს უკმაყოფილებას. მამა ამბობს, რომ მისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი ოჯახზე ზრუნვაა“

[ჩარჩო⁄სურათი 77 გვერდზე]

კაცუტოში, 20 წლის:

„უცბად პანიკაში ვვარდები, ყვირილს და ცახცახს ვიწყებ, ნივთებს აქეთ-იქით ვისვრი და ვამტვრევ.

5 წლიდან ეპილეფსია მაქვს. თვეში შეიძლება შვიდჯერ მქონდეს შეტევა. ყოველდღე წამლებს ვსვამ, რის გამოც მალე ვიღლები. მაგრამ ვცდილობ მხოლოდ საკუთარ თავზე არ ვიფიქრო. კრებიდან ძალიან მეხმარება ორი ძმა. ისინი ჩემი ტოლები არიან და სრული დროით მსახურობენ. რაც სკოლა დავამთავრე, უფრო მეტ დროს ვუთმობ ქადაგებას. ყოველდღე მიწევს ბრძოლა ჩემს დაავადებასთან. როცა დამძიმებული ვარ, ვცდილობ დავისვენო. მეორე დღეს კი უკვე კარგ ხასიათზე ვარ“

[ჩარჩო⁄სურათი 78 გვერდზე]

მეთიუ, 19 წლის:

„თანატოლები ნაკლებად გაფასებენ, როცა მათნაირი არა ხარ.

ძალიან მიყვარს სპორტი, მაგრამ ვერაფერს ვთამაშობ, რადგან ცერებრული დამბლა მაქვს და სიარულიც კი მიჭირს. თუმცა არ ვფიქრობ იმაზე, რისი გაკეთებაც არ შემიძლია. მთელი ყურადღება ისეთ რამეზე გადამაქვს, რაც შემიძლია. მაგალითად, ბევრს ვკითხულობ. სამეფო დარბაზში თავს კარგად ვგრძნობ, რადგან ვიცი, რომ იქ ყველას ესმის ჩემი. იმის ცოდნაც მამხნევებს, რომ იეჰოვას ვუყვარვარ და ის ხედავს ჩემს გულს. საკუთარ თავს ვუყურებ არა როგორც ინვალიდს, არამედ როგორც ადამიანს, რომელსაც უფრო მეტი და თავისებური პრობლემები აქვს“

[ჩარჩო⁄სურათი 78 გვერდზე]

მიკი, 25 წლის:

„სპორტი ძალიან მიყვარს და ადრე ბევრს ვთამაშობდი, მაგრამ მალე ყველაფერი შეიცვალა.

თანდაყოლილი წინაგულთაშუა ძგიდის დეფექტი მაქვს. პირველი სიმპტომები მოზარდობის წლებში ვიგრძენი. ექვსი წლის წინ ოპერაცია გავიკეთე, მაგრამ დღემდე მალე ვიღლები და თავის ტკივილები მაქვს. ვისახავ რეალურ მიზნებს, რომელთა მიღწევასაც დიდი დრო არ სჭირდება. მაგალითად, შევძელი სრული დროით მსახურების დაწყება. ამას ძირითადად წერილების წერით და ტელეფონზე ქადაგებით ვახერხებ. ჩემი მდგომარეობა ისეთი თვისებების გამომუშავებაშიც მეხმარება, როგორიცაა სულგრძელობა და მოკრძალება“

[სურათი 74 გვერდზე]

ქრონიკული დაავადების გამო შეიძლება საკანში გამომწყვდეულივით გრძნობდე თავს. ბიბლია გათავისუფლებას გპირდება