សេចក្ដីពិតរំដោះឲ្យរួច
នៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក មានមនុស្សជាងមួយលាននាក់ជាប់គុក។ ក្នុងចំណោមពួកនេះ ជិតបីពាន់នាក់ត្រូវបានកាត់ទោសប្រហារជីវិត។ សូមគិតថាអ្នកនៅក្នុងស្ថានការណ៍នោះ។ តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរ? ប្រាកដហើយ ការគិតអំពីរឿងនេះមិនមែនជាអ្វីដែលល្អទេ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងន័យមួយ មនុស្សលោកទាំងអស់ក៏នៅក្នុងកាលៈទេសៈស្រដៀងគ្នានេះដែរ។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ពីព្រោះគ្រប់គ្នាបានធ្វើបាប ហើយខ្វះមិនដល់សិរីល្អនៃព្រះ»។ (រ៉ូម ៣:២៣) ត្រូវហើយ ជាកូនចៅរបស់អ័ដាម យើងត្រូវបាន‹ជាប់គុក› ដោយស្ថានភាពបាប។ (រ៉ូម ៥:១២) យើងដឹងនូវឥទ្ធិពលនៃការជាប់ឃុំឃាំងនេះរៀងរាល់ថ្ងៃ ដូចសាវ័កប៉ុលដែរ ដែលបានសរសេរថា៖ «តែខ្ញុំឃើញមានអំណាច១ទៀត ក្នុងអស់ទាំងអវយវៈរបស់រូបកាយខ្ញុំ ដែលច្បាំងនឹងអំណាចនៃគំនិតខ្ញុំ ទាំងចាប់នាំខ្ញុំទៅជាប់ក្រោមអំណាចអំពើបាប ដែលនៅក្នុងអវយវៈនៃខ្លួនខ្ញុំទាំងប៉ុន្មានផង»។—រ៉ូម ៧:២៣
ដោយសារយើងមានសភាពបាប បើនិយាយប្រៀបប្រដូចនោះ យើងរាល់គ្នាគឺជាប់ការកាត់ទោសប្រហារជីវិត ដ្បិតព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ឈ្នួលរបស់អំពើបាប នោះជាសេចក្ដីស្លាប់»។ (រ៉ូម ៦:២៣) អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងឈ្មោះម៉ូសេ បានរៀបរាប់អំពីស្ថានការណ៍នេះយ៉ាងត្រឹមត្រូវថា៖ «កំណត់អាយុនៃយើងខ្ញុំ គឺបានត្រឹម៧០ឆ្នាំទេ ឬបើមានកំឡាំងច្រើន នោះបានដល់៨០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ គង់តែអ្វីៗដែលជាទីអួតក្នុងឆ្នាំទាំងនោះ សុទ្ធតែជាការនឿយលំបាកនឹងសេចក្ដីទុក្ខព្រួយទទេ ដ្បិតអាយុយើងខ្ញុំឆាប់កន្លងទៅ ហើយយើងខ្ញុំហើរទៅបាត់»។—ទំនុកដំកើង ៩០:១០; ប្រៀបធៀប យ៉ាកុប ៤:១៤
ស្តីពីការជាប់ឃុំឃាំងរបស់មនុស្សចំពោះបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់នេះ ដែលព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលទៅពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់ថា៖ «សេចក្ដីពិតនោះនឹងប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច»។ (យ៉ូហាន ៨:៣២) ដោយមានបន្ទូលដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូបានប្រទានឲ្យពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់នូវសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃអ្វីមួយដ៏ធំជាងការមានសេរីភាពពីពួករ៉ូម៉ាំងទៅទៀត—ទ្រង់បានលើកទោសពួកគេពីបាបនិងឲ្យរួចផុតពីសេចក្ដីស្លាប់! តើនឹងប្រទានឲ្យពួកគេតាមរបៀបណា? ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់គេថា៖ «ដូច្នេះ បើព្រះរាជបុត្រាប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច នោះនឹងបានរួចជាពិត»។ (យ៉ូហាន ៨:៣៦) ត្រូវហើយ ដោយសោយទិវង្គត «ព្រះរាជបុត្រា» ព្រះយេស៊ូបានធ្វើជាយញ្ញបូជាធួន ដើម្បីទិញមកវិញនូវអ្វីដែលអ័ដាមបានបាត់បង់។ (យ៉ូហានទី១ ៤:១០) នេះបានបើកផ្លូវឲ្យមនុស្សលោកទាំងអស់ដែលចេះគោរព ឲ្យរួចផុតពីចំណងបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់។ រាជបុត្រាតែមួយគត់ដែលព្រះបង្កើតផ្ទាល់បានសោយទិវង្គត «ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ»។—យ៉ូហាន ៣:១៦
ដូច្នេះ សេចក្ដីពិតដែលអាចធ្វើឲ្យយើងរួចផុតនេះ គឺទាក់ទងនឹងព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ អស់អ្នកដែលក្លាយទៅជាពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់ នឹងមានសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃការរួចផុតពីបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់ នៅពេលព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះកាន់កាប់ពេញលេញលើកិច្ចការផែនដី។ សូម្បីតែឥឡូវនេះ អស់អ្នកដែលទទួលយកសេចក្ដីពិតនៃបន្ទូលរបស់ព្រះមានសេរីភាពពិត។ តើតាមរបៀបណាទៅ?
សេរីភាពពីការខ្លាចមនុស្សស្លាប់
នៅសព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សរាប់លាននាក់រស់នៅដោយខ្លាចមនុស្សស្លាប់។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះសាសនារបស់ពួកគេបានបង្រៀនថា ព្រលឹងចាកចេញពីរូបកាយនៅពេលស្លាប់ទៅឯវិស័យវិញ្ញាណ។ ដូច្នេះហើយបានជាក្នុងទំនៀមទំលាប់នៃប្រទេសខ្លះ ពួកសាច់ញាតិនៃមនុស្សស្លាប់ត្រូវចាំយាមខ្មោចទាំងយប់ទាំងថ្ងៃអស់រយៈបីបួនថ្ងៃ។ នេះធម្មតាគឺមានការច្រៀងនិងការគោះស្គរយ៉ាងខ្លាំង។ ពួកអ្នកកាន់ទុក្ខជឿថា ការប្រព្រឹត្តបែបនេះនឹងធ្វើឲ្យមនុស្សស្លាប់ស្កប់ចិត្ត ហើយបង្ការវិញ្ញាណរបស់គាត់ត្រឡប់មកលងពួកមនុស្សនៅរស់។ លទ្ធិបង្រៀនមិនពិតនៃពិភពគ្រីស្ទសាសនាអំពីមនុស្សស្លាប់ បានធ្វើឲ្យមានទំនៀមទម្លាប់បែបនេះជាច្រើន។
ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញសេចក្ដីពិតអំពីស្ថានភាពនៃមនុស្សស្លាប់។ ព្រះគម្ពីរចែងយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រលឹងរបស់អ្នក គឺជាអ្នកនោះឯង មិនមែនជាផ្នែកអាថ៌កំបាំងនៃអ្នក ដែលនៅមានជីវិតក្រោយពីស្លាប់នោះឡើយ។ (លោកុប្បត្តិ ២:៧; អេសេគាល ១៨:៤) ម្យ៉ាងទៀត មនុស្សស្លាប់មិនរងទុក្ខវេទនាក្នុងស្ថានភ្លើងនរកទេ ហើយពួកគេក៏មិនមែនជាផ្នែកនៃវិញ្ញាណដែលអាចមានឥទ្ធិពលលើមនុស្សរស់ឡើយ។ ព្រះគម្ពីរចែងថា «តែមនុស្សស្លាប់ឥតដឹងអ្វីឡើយ គេក៏គ្មានរង្វាន់អ្វីទៀតដែរ . . . ការអ្វីដែលដៃឯងអាចធ្វើបាន នោះចូរធ្វើដោយអស់ពីកំឡាំងចុះ ដ្បិតនៅស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់[ផ្នូរ] ជាកន្លែងដែលឯងត្រូវនៅ»។—សាស្ដា ៩:៥, ១០
សេចក្ដីពិតទាំងនេះក្នុងព្រះគម្ពីរ បានដោះមនុស្សជាច្រើនចេញពីការខ្លាចមនុស្សស្លាប់។ គេមិនចាំបាច់ថ្វាយតង្វាយថ្លៃដល់ជីដូនជីតារបស់គេទៀតទេ ហើយក៏មិនចាំបាច់ព្រួយបារម្ភថាពួកស្ងួនភ្ងារបស់គេត្រូវទទួលរងទុក្ខដ៏គ្មានមេត្ដាដោយសារអំពើបាបនោះឡើយ។ ពួកគេបានរៀនដឹងថាព្រះគម្ពីរមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យចំពោះអស់អ្នកដែលបានស្លាប់ ដ្បិតព្រះគម្ពីរចែងប្រាប់យើងថា ដល់គ្រាកំណត់របស់ព្រះ គឺនឹងមាន«ទាំងមនុស្សសុចរិត នឹងមនុស្សទុច្ចរិត នឹងបានរស់ឡើងវិញទាំងអស់គ្នា»។ (កិច្ចការ ២៤:១៥; យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩) ដូច្នេះ មនុស្សស្លាប់ឥឡូវនេះកំពុងតែសំរាក ហាក់បីដូចជាដេកលក់តែម្ដង។—ប្រៀបធៀប យ៉ូហាន ១១:១១-១៤
សេចក្ដីពិតអំពីស្ថានភាពនៃមនុស្សស្លាប់ និងសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃដំណើររស់ឡើងវិញ អាចដោះលែងយើងចេញពីការព្រួយនឹងសេចក្ដីស្លាប់។ សេចក្ដីសង្ឃឹមបែបនេះ បានជួយគូស្វាមីភរិយាម្នាក់នៅសហរដ្ឋអាមេរិក នៅពេលដែលកូនប្រុសរបស់គេ ដែលមានអាយុបួនឆ្នាំ ត្រូវបានបាត់បង់ជីវិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់។ ម្ដាយសារភាពថា៖ «គឺមានប្រហោងចំហក្នុងជីវិតរបស់យើង ដែលមិនអាចយកអ្វីមកបិទបានទេ រហូតដល់យើងឃើញកូនរបស់យើងម្ដងទៀត តាមរយៈដំណើររស់ឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែយើងដឹងថា ការឈឺចាប់របស់យើងគ្រាន់តែបណ្ដោះអាសន្នទេ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាសន្យាថាទ្រង់នឹងជូតទឹកភ្នែកនៃសេចក្ដីសោកសង្រេងចេញ»។—វិវរណៈ ២១:៣, ៤
សេរីភាពពីការខ្លាចអនាគតកាល
តើនឹងមានអនាគតយ៉ាងណា? តើផែនដីរបស់យើងនឹងត្រូវឆេះក្នុងហាយនភាពនុយក្លេអែរឬ? តើមហន្តរាយនៃបរិយាការផែនដីនឹងធ្វើឲ្យយើងមិនអាចរស់បានឬ? តើការទ្រុឌទ្រោមសីលធម៌នឹងនាំឲ្យមានអនាធិបតេយ្យនិងការវឹកវរឬ? ចំពោះមនុស្សជាច្រើននៅសព្វថ្ងៃនេះ គឺមានការភ័យខ្លាចជាពិតមែន។
ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរផ្ដល់ឲ្យសេរីភាពពីការខ្លាចដ៏រន្ធត់បែបនេះ។ ព្រះគម្ពីរធានារ៉ាប់រងយើងថា «ផែនដីស្ថិតស្ថេរនៅជាដរាប»។ (សាស្ដា ១:៤) ព្រះយេហូវ៉ាមិនបានបង្កើតផ្ទៃដីយើងនេះ ដើម្បីឲ្យមនុស្សបំផ្លាញចោលនោះទេ។ (អេសាយ ៤៥:១៨) ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតផែនដីមក ដើម្បីជាលំនៅសួនមនោរម្យសំរាប់គ្រួសារមនុស្សដែលមានសាមគ្គីភាព។ (លោកុប្បត្តិ ១:២៧, ២៨) គោលបំណងរបស់ទ្រង់មិនបានផ្លាស់ប្ដូរទេ។ ព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងថា ព្រះនឹង«បំផ្លាញពួកអ្នក ដែលបង្ខូចផែនដីផង»។ (វិវរណៈ ១១:១៨) ក្រោយមក ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ឯមនុស្សរាបសា គេនឹងបានផែនដីជាមរដក ហើយនឹងបានចិត្តរីករាយដោយសេចក្ដីក្សេមក្សាន្តដ៏បរិបូរ»។—ទំនុកដំកើង ៣៧:១១
សេចក្ដីសន្យានេះគឺអាចទុកចិត្តបាន ពីព្រោះព្រះមិនអាចភូតភរទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលតាមរយៈព្យាការីអេសាយថា៖ «នោះពាក្យអញ ដែលចេញពីមាត់អញទៅ ក៏មិនដែលវិលមកឯអញវិញ ដោយឥតកើតផលយ៉ាងដូច្នោះដែរ គឺនឹងធ្វើសំរេចតាមសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នានៅក្នុងចិត្តអញ ហើយនឹងចំរើនកើនឡើង ក្នុងការអ្វី ដែលអញចាត់ទៅធ្វើនោះ»។ (អេសាយ ៥៥:១១; ទីតុស ១:២) ដូច្នេះ យើងអាចរង់ចាំមើលដោយទុកចិត្តនូវការសម្រេចនៃសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះ ដែលបានកត់ទុកក្នុងព្រះគម្ពីរ ពេត្រុសទី២ ៣:១៣៖ «តែតាមសេចក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់ នោះយើងរាល់គ្នាទន្ទឹងចាំផ្ទៃមេឃថ្មីនិងផែនដីថ្មី ដែលមានសុទ្ធតែសេចក្ដីសុចរិតវិញ»។
សេរីភាពពីការខ្លាចមនុស្ស
ព្រះគម្ពីរផ្ដល់ឲ្យយើងនូវគំរូដ៏អស្ចារ្យនៃបុរសនិងស្រី ដែលបានបង្ហាញការក្លាហានចំពោះចិត្តភក្ដីដល់ព្រះ។ ក្នុងចំណោមពួកទាំងនេះ គឺមាន គេឌាន បារ៉ាក ដេបូរ៉ា ដានីយ៉ែល នាងអេសធើរ យេរេមា អ័ប៊ីកែល និងយ៉ាអែល—នេះគ្រាន់តែរៀបរាប់ឈ្មោះខ្លះៗប៉ុណ្ណោះ។ ពួកបុរសនិងស្ត្រីស្មោះត្រង់ទាំងនេះសម្ដែងអាកប្បកិរិយាដូចអ្នកតែងបទទំនុកដំកើង ដែលបានសរសេរថា៖ «សេចក្ដីពឹងពាក់របស់ទូលបង្គំ នោះបានទុកនៅក្នុងព្រះ ទូលបង្គំនឹងមិនខ្លាចឡើយ តើមនុស្សនឹងអាចធ្វើអ្វីដល់ទូលបង្គំបាន»?—ទំនុកដំកើង ៥៦:១១
ក្នុងសតវត្សទីមួយ សាវ័កពេត្រុសនិងយ៉ូហានបានសម្ដែងនូវសេចក្ដីក្លាហានដូចគ្នានេះដែរ នៅពេលដែលពួកអាជ្ញាធរបញ្ជាគេឲ្យឈប់ផ្សាយដំណឹងល្អ។ ពួកគេបានឆ្លើយថា៖ «ដ្បិតយើងខ្ញុំនឹងលែងនិយាយពីការដែលយើងខ្ញុំបានឃើញ ហើយឮ ពុំបានទេ»។ ដោយសារពួកគេបានកាន់ជំហរមុតមាំនេះ ក្រោយមក ពេត្រុសនិងយ៉ូហានត្រូវបានគេចាប់ដាក់គុក។ ក្រោយពីបានចេញពីគុកដោយអព្ភូតហេតុ ពួកគេក៏បានត្រឡប់ទៅបន្ត«ផ្សាយព្រះបន្ទូលដោយចិត្តក្លាហាន»។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក ពេត្រុសនិងពួកសាវ័កឯទៀត ត្រូវបានគេយកមកឲ្យជួបតុលាការជាន់ខ្ពស់នៃសាសន៍យូដា។ សម្ដេចសង្ឃនិយាយទៅពួកគេថា៖ «តើយើងមិនបានហាមផ្ដាច់ មិនឲ្យឯងរាល់គ្នាបង្រៀនពីឈ្មោះនោះទៀតទេឬអី តែមើល ឯងរាល់គ្នាបានបង្រៀនសេចក្ដីនោះ នៅពេញក្រុងយេរូសាឡិមទាំងមូលវិញ»។ ពេត្រុសនិងពួកសាវ័កឯទៀតឆ្លើយថា៖ ‹យើងត្រូវតែស្ដាប់បង្គាប់របស់ព្រះជាជាងមនុស្ស›។—កិច្ចការ ៤:១៦, ១៧, ១៩, ២០, ៣១; ៥:១៨-២០, ២៧-២៩
ក្នុងកិច្ចការផ្សាយដំណឹងល្អនៃសារព្រះរាជាណាចក្ររបស់គេ នៅសព្វថ្ងៃនេះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាខំធ្វើតាមការខ្នះខ្នែងនៃពួកគ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយ។ សូម្បីតែពួកក្មេងៗក្នុងចំណោមពួកគេ ក៏សម្ដែងនូវការក្លាហានដោយនិយាយប្រាប់អ្នកដទៃអំពីជំនឿរបស់គេដែរ។ សូមពិចារណាមើលនូវឧទាហរណ៍ខ្លះៗ។
នាងស្ទេស៊ី ជាក្មេងជំទង់ម្នាក់ដែលមានចិត្តអៀនណាស់តាំងពីកំណើតមក។ ជាលទ្ធផល នៅដើមដំបូង ការនិយាយជាមួយអ្នកដទៃអំពីជំនឿរបស់នាងគឺជាពិបាកបន្ដិច។ តើនាងបានធ្វើអ្វីដើម្បីឲ្យឈ្នះការអៀនរបស់នាង? នាងនិយាយថា៖ «ខ្ញុំបានសិក្សាព្រះគម្ពីរ ហើយធ្វើយ៉ាងណាឲ្យបានយល់នូវអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវនិយាយ។ នេះបានសម្រួលការនិយាយរបស់ខ្ញុំ ហើយក៏ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានចិត្តក្លាហានក្នុងខ្លួនដែរ»។ កិត្ដិយសដ៏ល្អនៃនាងស្ទេស៊ីត្រូវបានគេរាយការណ៍ក្នុងកាសែតតាមតំបន់។ អត្ថបទនេះដែលបានសរសេរដោយគ្រូរបស់នាងថ្លែងថា៖ «ជំនឿរបស់នាង[ស្ទេស៊ី] ហាក់បីដូចជាឲ្យកម្លាំងនាងក្នុងការតស៊ូនឹងការបង្ខិតបង្ខំ ដែលពួកក្មេងៗជំទង់ជាច្រើនមាន។ . . . នាងមានអារម្មណ៍ថា ការបំរើព្រះជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់នាង»។
ថុម្មីបានចាប់ផ្ដើមរៀនអំពីព្រះគម្ពីរជាមួយឪពុកម្ដាយរបស់គាត់ កាលដែលគាត់មានអាយុប្រាំឆ្នាំ។ សូម្បីតែមានអាយុតិចក្ដី គាត់បានកាន់ជំហរយ៉ាងក្លាហានចំពោះការថ្វាយបង្គំពិត។ កាលដែលសិស្សរៀនថ្នាក់ជាមួយគាត់គូររូបភាពពីថ្ងៃឈប់សំរាក ថុម្មីតែងតែគូររូបភាពនៃសួនមនោរម្យដែលព្រះបានសន្យា។ ជាក្មេងជំទង់ម្នាក់ ថុម្មីបានកត់សម្គាល់ថា កូនសិស្សជាច្រើនបានឆ្ងល់អំពីជំនឿនៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ ជាជាងខ្លាចសិស្សទាំងនោះ គាត់បានសុំគ្រូរបស់គាត់ បើសិនជាគាត់អាចពិគ្រោះជាមួយសិស្សក្នុងថ្នាក់ ដោយប្រើសំនួរនិងចម្លើយ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចឆ្លើយសំនួររបស់គេទាំងអស់។ គ្រូបានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ធ្វើដូច្នេះ ហើយគាត់បានធ្វើបន្ទាល់យ៉ាងប្រសើរ។
នៅពេលដែលនាងមានអាយុ១៧ឆ្នាំ នាងម៉ាឃ៉ីតា មានឱកាសដ៏ល្អក្នុងការនិយាយជាមួយសិស្សដទៃក្នុងថ្នាក់របស់នាងអំពីជំនឿ។ នាងនិយាយថា៖ «យើងបានទទួលកិច្ចការឡើងថ្លែងសុន្ទរកថា។ ខ្ញុំក៏បានជ្រើសរើសយកប្រធានពីសៀវភៅ សំនួរដែលយុវជនសួរ—ចម្លើយដែលមានប្រសិទ្ធិភាព។a ខ្ញុំរើសយកប្រាំជំពូកដំបូងនៃសៀវភៅនោះ ហើយសរសេរចំណងជើងនៅលើក្ដារខៀន។ ខ្ញុំបានសូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់សរសេរចុះតាមលំដាប់ ថាតើណាមួយដែលគេចាត់ទុកថាសំខាន់ជាងគេ»។ ក្រោយមក ក៏មានការពិគ្រោះក្នុងថ្នាក់។ ម៉ាឃ៉ីតាសន្និដ្ឋានថា «ខ្ញុំបានបង្ហាញសៀវភៅដល់សិស្សក្នុងថ្នាក់ ហើយកូនសិស្សមួយចំនួនបានសូមចង់បានសៀវភៅមួយក្បាលម្នាក់ៗ។ សូម្បីតែគ្រូរបស់ខ្ញុំក៏ចង់បានមួយដែរ»។
សេចក្ដីពិតក៏អាចរំដោះអ្នកឲ្យរួចដែរ
ដូចជាយើងបានឃើញមកហើយ សេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺមានឥទ្ធិពលរំដោះមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលរៀនសូត្រព្រះគម្ពីរ ហើយដែលអនុវត្តតាមសារនោះ។ សេចក្ដីពិតដោះលែងពួកគេពីការខ្លាចមនុស្សស្លាប់ ពីការខ្លាចអនាគត និងពីការខ្លាចមនុស្ស។ អ្វីដែលសំខាន់ជាងគេនោះ គឺការលោះរបស់ព្រះយេស៊ូនឹងដោះលែងមនុស្សដែលចេះគោរពឲ្យរួចផុតពីអំពើបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់។ តើនឹងជាអំណរយ៉ាងណាទៅហ្ន៎ ក្នុងការរស់នៅជារៀងរហូតនៅលើផែនដីមនោរម្យ ដែលលែងមានការជាប់ឃុំឃាំងពីស្ថានភាពបាបរបស់យើងទៀត!—ទំនុកដំកើង ៣៧:២៩
តើអ្នកចង់រៀនថែមទៀតអំពីពរដែលព្រះបានសន្យាទេ? បើសិនជាដូច្នេះមែន តើអ្នកត្រូវធ្វើអ្វី? ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «នេះជាជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច គឺឲ្យគេបានស្គាល់ដល់ទ្រង់ដ៏ជាព្រះពិតតែ១ នឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលទ្រង់បានចាត់ឲ្យមកផង»។ (យ៉ូហាន ១៧:៣) ដូច្នេះ បើសិនជាអ្នកចង់បានសេរីភាពដែលព្រះយេស៊ូបានសន្យាដល់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់នោះ អ្នកត្រូវតែរៀនអំពីព្រះយេហូវ៉ានិងរាជបុត្រារបស់ទ្រង់។ អ្នកត្រូវតែដឹងអំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ ហើយរួចមកធ្វើតាមនោះ ពីព្រោះព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ឯលោកីយនេះនឹងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់វា នោះកំពុងកន្លងទៅ តែអ្នកណាដែលធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះ នោះនឹងនៅជាប់អស់កល្បជានិច្ចវិញ»។—យ៉ូហានទី១ ២:១៧
[កំណត់សម្គាល់]
a បានបោះពុម្ពដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក (ជាភាសាអង់គ្លេស)
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
នៅក្រោមព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ នៅទីបំផុត មនុស្សជាតិនឹងត្រូវរំដោះឲ្យរួចពីបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់