ភាតរភាពមួយទូទាំងពិភពលោក ដែលជួយថែរក្សាគ្នាទៅវិញទៅមក

ភាតរភាពមួយទូទាំងពិភពលោក ដែលជួយថែរក្សាគ្នាទៅវិញទៅមក

ទោះជាមើលយ៉ាងឆ្ងាយក៏ដោយ ក៏នៅតែឃើញថាមានមនុស្ស។ មានអ្នកចាស់ជរាជាច្រើននាក់ ដែលខ្លះនោះពិការដល់ម្ល៉េះបានជាពិបាកនឹងដើរ។ ក៏មានស្ត្រីដែលមានទម្ងន់ និងគូស្វាមីភរិយាមិនសូវចាស់ប៉ុន្មានផងដែរ ដែលកាន់ដៃកូនៗរបស់ខ្លួន។ មនុស្សទាំងអស់នេះជាជនភៀសខ្លួន ជាប្រុស ជាស្រី និងកូនក្មេង ដែលបានត្រូវបង្ខំឲ្យរត់ចេញពីផ្ទះដើម្បីរកទីជ្រកពួននៅប្រទេសជិតខាង ដោយព្រោះសង្គ្រាមស៊ីវិល មហន្តរាយធម្មជាតិ ឬកាលៈទេសៈផ្សេងទៀត។ អ្នកខ្លះនោះបានត្រូវបង្ខំឲ្យចាកចោលទីលំនៅរបស់គេម្ដងហើយម្ដងទៀត។ ពេលដែលមានស្ថានការណ៍ស៊ីវិលដ៏អស្ថេរភាព ឬមហន្តរាយធម្មជាតិ ភ្លាមៗនោះគេប្រមូលវត្ថុទ្រព្យខ្លះៗពីផ្ទះ ប្រមូលកូនចៅ និងរត់ទៅទីកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពច្រើនជាង។ ក្រោយមក ពេលដែលមានស្ថេរភាពវិញ នោះជនភៀសខ្លួនជាច្រើននាក់នេះ ត្រូវត្រឡប់ទៅធ្វើផ្ទះគេវិញ។

ប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងទៅនេះ សាធារណរដ្ឋអាហ្វ្រិកកណ្ដាលបានបើកទ្វារទទួលជនភៀសខ្លួនពីប្រទេសផ្សេងៗទៀត។ ពេលថ្មីៗនេះ រាប់ពាន់នាក់រួមបញ្ចូលស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាជាច្រើនផងដែរ បានរត់ចេញពីសាធារណរដ្ឋប្រជាធិបតេយ្យកុងហ្គោ ដែលពេញទៅដោយសង្គ្រាម ទៅឯសាធារណរដ្ឋអាហ្វ្រិកកណ្ដាលដែលមានសុវត្ថិភាពគ្រប់គ្រាន់។

បងប្អូនមកជួយ

ពួកស្មរបន្ទាល់នៅសាធារណរដ្ឋអាហ្វ្រិកកណ្ដាលបានរាប់ទុកការរៀបចំជំនួយផ្នែកមនុស្សធម៌ ជាឯកសិទ្ធិមែន។ គេបានរៀបចំទីស្នាក់ការសំរាប់បងប្អូនគ្រីស្ទានដែលបានធ្វើដំណើរនោះ។ ជាដំបូងនោះ គេបានរៀបបន្ទប់នៅផ្ទះមួយៗ តែកាលដែលចំនួនជនភៀសខ្លួនបានចំរើនកើនឡើងៗ ក៏ឃើញថា ត្រូវមានការរៀបចំឲ្យបានប្រសើរជាង។ គេបានយកសាលព្រះរាជាណាចក្រខ្លះទៅជាទីស្នាក់ការវិញ។ ស្មរបន្ទាល់នាតំបន់នោះបានរៀបចំតភ្លើងបន្ថែម ព្រមទាំងតបំពង់ទឹក និងចាក់សាប ដើម្បីឲ្យអ្នកស្នាក់នៅនោះ ស្រណុកនៅជាង។ ជនភៀសខ្លួននោះបានរួមដៃជាមួយបងប្អូននៅតំបន់នោះឯង ដើម្បីជួយធ្វើទីស្នាក់ការបណ្ដោះអាសន្នខ្លះៗ។ គេបានរៀបចំកម្មវិធីទាំងអស់នៃកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានជាភាសាលិង្កាឡា ដើម្បីឲ្យអ្នកដែលធ្វើដំណើរមកអាចទទួលអាហារខាងវិញ្ញាណ ដែលអាចទ្រទ្រង់ជីវិតបាន។ ដោយស្មរបន្ទាល់នៅតំបន់នោះបានសហការយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងភ្ញៀវរបស់គេ នោះបង្ហាញថាគេពិតជាមានភាតរភាពអន្តរជាតិមែន។

ជនភៀសខ្លួនដែលមានក្រុមគ្រួសារ មិនតែងតែបានមកជាមួយគ្នានោះទេ។ ជួនកាល សមាជិកគ្រួសាររបស់គេបានបែកពីគ្នា ហើយបានជួបជាមួយគ្នាវិញដែរ នៅឯទិសដៅរបស់គេ។ នៅសាលព្រះរាជាណាចក្រនិមួយៗ គេបានរក្សាទុកនូវបញ្ជីពីអស់អ្នកដែលបានមកដល់ដោយមិនមានគ្រោះថ្នាក់។ គេក៏បានរៀបចំកម្មវិធីស្វែងរកអស់អ្នកដែលបាត់ខ្លួន។ ការិយាល័យសាខាដែលចាត់ចែងកិច្ចការរបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានៅប្រទេសនោះ បានចាត់ឡានបីគ្រឿងជារៀងរាល់ថ្ងៃដើម្បីជួយស្មរបន្ទាល់នានាដែលនៅតែធ្វើដំណើរមក និងដើម្បីរកអ្នកណាដែលប្រហែលជាបាត់ខ្លួនទៅហើយ។ ឡានទាំងនោះបានត្រូវសម្គាល់ដោយផ្លាកសញ្ញាធំមួយដែលមានអក្សរថា៖ «ប៉មយាម ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា»។

សូមនឹកគិតពីអំណរអរដែលជនភៀសខ្លួនប្រាំពីរនាក់មាន ដោយជាកូនក្មេងដែលបានដើរវង្វេងចេញពីឪពុកម្ដាយ កាលដែលឃើញឡានមួយនោះដែលជារបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ គេបានរត់ទៅឯរថយន្តនោះនិងបានសម្គាល់ខ្លួនជាស្មរបន្ទាល់ដែរ។ បងប្អូនបានជួយគេចូលក្នុងឡាននិងបានដឹកគេទៅឯសាលព្រះរាជាណាចក្រមួយ និងនៅទីបំផុតគេបានជួបជុំជាមួយក្រុមគ្រួសារគេវិញ។

តើអ្វីដែលបានជួយជនគ្រីស្ទានដ៏ឥតក្លែងបន្លំនេះ ឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងកាលៈទេសៈបែបនេះ គឺមិនមែនតែមួយដងប៉ុណ្ណោះទេ តែម្ដងហើយម្ដងទៀតដែរ? គឺគេជឿជាដាច់ខាតថា យើងកំពុងតែរស់នៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់ ដូចជាបានទាយទុកជាមុនក្នុងបទគម្ពីរបរិសុទ្ធ។—ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥; វិវរណៈ ៦:៣-៨

ដូច្នេះហើយ គេដឹងថា បន្ដិចទៀតនេះព្រះយេហូវ៉ានឹងបញ្ចប់នូវសង្គ្រាម សំអប់ អំពើឃោរឃៅ និងសេចក្ដីវេទនាជាដើម។ បញ្ហាជនភៀសខ្លួនត្រូវកន្លងផុតទៅដែរ។ ប៉ុន្តែក្នុងចន្លោះពេលនេះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាខំជួយថែរក្សាគ្នាទៅវិញទៅមក សមស្របទៅតាមការដាស់តឿនរបស់សាវ័កប៉ុលនៅសៀវភៅកូរិនថូសទី១ ១២:១៤-២៦។ ទោះជាមានទន្លេ ព្រំដែន ភាសា និងចំងាយធ្វើឲ្យគេនៅដាច់ឡែកពីគ្នាក៏ដោយ ក៏គេយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ ហើយប្រញាប់សម្រេចការ បើមានអ្នកណាម្នាក់ត្រូវការជំនួយនោះ។—យ៉ាកុប ១:២២-២៧

[ផែនទីនៅទំព័រ៦]

(ដើម្បីមើលឃើញទាំងអស់ សូមមើលទស្សនាវដ្ដី)

ទ្វីបអាហ្វ្រិក

សាធារណរដ្ឋអាហ្វ្រិកកណ្ដាល

សាធារណរដ្ឋប្រជាធិបតេយ្យកុងហ្គោ

[អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិ]

[រូបភាពនៅទំព័រ៦]

គេបានប្រើសាលព្រះរាជាណាចក្របី ជាកន្លែងទទួលជនភៀសខ្លួន

[រូបភាពនៅទំព័រ៧]

ភ្លាមៗនោះគេបានរៀបចំកន្លែងធ្វើម្ហូប

[រូបភាពនៅទំព័រ៧]

ជនភៀសខ្លួនកាន់តែច្រើនឡើងៗបានមកដល់

[រូបភាពនៅទំព័រ៧]

ទើបតែបានកើតមក បែរ ទៅជាជនភៀសខ្លួនទៅហើយ