ថ្ងៃច័ន្ទ ទី១៥ ខែកញ្ញា
បងប្អូនអើយ ចូរទុកពួកអ្នកប្រកាសទំនាយដែលបាននិយាយតាងនាមព្រះយេហូវ៉ា ថាជាគំរូពីការរងសេចក្ដីអាក្រក់និងការបង្ហាញចិត្តអត់ធ្មត់។—យ៉ា. ៥:១០
គម្ពីរមានគំរូជាច្រើនអំពីមនុស្សដែលមានចិត្តអត់ធ្មត់។ គឺជាការល្អឲ្យអ្នកសិក្សាអំពីគំរូទាំងនោះ។ ជាឧទាហរណ៍ ទោះជាដាវីឌបានត្រូវតែងតាំងពេលវ័យក្មេងឲ្យធ្វើជាអនាគតស្ដេចអ៊ីស្រាអែលក្ដី គាត់ត្រូវរង់ចាំច្រើនឆ្នាំមុនគាត់ឡើងគ្រងរាជ្យ។ ស៊ីម្មាននិងអាណាបានគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់កាលដែលពួកគាត់រង់ចាំមេស្ស៊ីដែលបានត្រូវសន្យា។ (លូក. ២:២៥, ៣៦-៣៨) ពេលអ្នកសិក្សាកំណត់ហេតុបែបនេះ សូមរកចម្លើយចំពោះសំណួរដូចតទៅ៖ តើអ្វីប្រហែលជាបានជួយបុគ្គលនេះឲ្យបង្ហាញចិត្តអត់ធ្មត់? តើគាត់ទទួលប្រយោជន៍យ៉ាងណាពីការមានចិត្តអត់ធ្មត់? តើខ្ញុំអាចយកតម្រាប់គាត់យ៉ាងដូចម្ដេច? អ្នកក៏ប្រហែលជាទទួលប្រយោជន៍ពីការរៀនអំពីពួកអ្នកដែលមិនបង្ហាញចិត្តអត់ធ្មត់។ (១សាំ. ១៣:៨-១៤) អ្នកអាចគិតពិចារណាថា ‹តើអ្វីបានធ្វើឲ្យពួកគេមិនមានចិត្តអត់ធ្មត់? តើពួកគេបានជួបផលវិបាកអ្វី?›។ w២៣.០៨ ទំ.២៥ វ.១៥
ថ្ងៃអង្គារ ទី១៦ ខែកញ្ញា
យើងបានជឿ ក៏បានដឹងថា លោកជាអ្នកបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ។—យ៉ូន. ៦:៦៩
សាវ័កពេត្រុសមានភក្ដីភាព ដោយមិនឲ្យអ្វីណាក៏ដោយបញ្ឈប់គាត់ពីការកាន់តាមលោកយេស៊ូឡើយ។ គាត់បានបង្ហាញភក្ដីភាពនៅពេលមួយដែលលោកយេស៊ូបាននិយាយអ្វីដែលពួកអ្នកកាន់តាមលោកមិនយល់។ (យ៉ូន. ៦:៦៨) ដោយមិនរង់ចាំការពន្យល់ ពួកគេជាច្រើននាក់បានឈប់កាន់តាមលោកយេស៊ូ។ ប៉ុន្តែពេត្រុសមិនធ្វើដូច្នេះទេ។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថាមានតែលោកយេស៊ូប៉ុណ្ណោះមានប្រសាសន៍ដែល«នាំឲ្យបានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់»។ លោកយេស៊ូបានដឹងថាពេត្រុសនិងពួកសាវ័កឯទៀតនឹងបោះបង់ចោលលោក។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូបានបង្ហាញទំនុកចិត្តថាពេត្រុសនឹងត្រឡប់មកវិញ ហើយរក្សាចិត្តស្មោះត្រង់។ (លូក. ២២:៣១, ៣២) លោកយេស៊ូបានយល់ថា«ចិត្តប្រុងប្រៀបជាស្រេច . . . តែសាច់ឈាមគឺខ្សោយណាស់»។ (ម៉ាក. ១៤:៣៨) ដូច្នេះ សូម្បីតែក្រោយពីពេត្រុសបដិសេធមិនទទួលស្គាល់លោកយេស៊ូក្ដី ក៏លោកមិនអស់សង្ឃឹមចំពោះសាវ័កនេះ។ ក្រោយពីលោកយេស៊ូបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ លោកបានលេចមកជួបពេត្រុស តាមមើលទៅនោះនៅពេលដែលគាត់នៅម្នាក់ឯង។ (ម៉ាក. ១៦:៧; លូក. ២៤:៣៤; ១កូ. ១៥:៥) នោះច្បាស់ជាបានលើកទឹកចិត្តសាវ័កដែលធ្លាក់ទឹកចិត្តម្នាក់នេះណាស់។ w២៣.០៩ ទំ.២២ វ.៩-១០
ថ្ងៃពុធ ទី១៧ ខែកញ្ញា
អ្នកណាដែលបានត្រូវលើកលែងទោសចំពោះការប្រព្រឹត្តអាក្រក់ ហើយការខុសឆ្គងរបស់ខ្លួនបានត្រូវគ្របបាំង អ្នកនោះមានសុភមង្គលហើយ។—រ៉ូម ៤:៧
ព្រះអភ័យទោសឬគ្របបាំងការខុសឆ្គងរបស់ពួកអ្នកដែលមានជំនឿលើលោក។ លោកអភ័យទោសឲ្យពួកគេទាំងស្រុង ហើយលែងកត់ទុកការខុសឆ្គងរបស់ពួកគេទៀត។ (ចសព. ៣២:១, ២) លោកចាត់ទុកបុគ្គលបែបនេះថាជាមនុស្សដែលគ្មានកន្លែងបន្ទោស ហើយជាមនុស្សសុចរិតដោយសារជំនឿរបស់ពួកគេ។ ទោះជាអាប្រាហាំ ដាវីឌ និងអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍ដ៏ស្មោះត្រង់ឯទៀតរបស់ព្រះបានត្រូវចាត់ទុកថាជាមនុស្សសុចរិតក្ដី ពួកគេនៅតែជាអ្នកដែលមានការខុសឆ្គងនិងជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ។ ប៉ុន្តែដោយសារជំនឿរបស់ពួកគេ ព្រះចាត់ទុកពួកគេថាជាមនុស្សដែលគ្មានកន្លែងបន្ទោស ជាពិសេសពេលប្រៀបធៀបជាមួយនឹងបុគ្គលដែលគ្មានជំនឿលើលោក។ (អេភ. ២:១២) នៅក្នុងសំបុត្ររបស់សាវ័កប៉ូលទៅកាន់គ្រិស្តសាសនិកនៅក្រុងរ៉ូម គាត់ពន្យល់ថាយើងត្រូវមានជំនឿដើម្បីទៅជាមិត្តសម្លាញ់របស់ព្រះ។ អាប្រាហាំនិងដាវីឌគឺជាមិត្តសម្លាញ់របស់ព្រះ ដោយសារពួកគាត់មានជំនឿលើលោក។ យើងក៏អាចទៅជាមិត្តសម្លាញ់របស់ព្រះដោយសារជំនឿរបស់យើងដែរ។ w២៣.១២ ទំ.៣ វ.៦-៧