ບົດທີ 20

ລູກຕ້ອງການເປັນທີໜຶ່ງສະເໝີບໍ?

ລູກຮູ້ຈັກຄົນທີ່ຕ້ອງການເປັນທີໜຶ່ງສະເໝີບໍ?— ລາວອາດຈະຊຸກຄົນອື່ນອອກໄປເພື່ອຕົນເອງຈະໄດ້ເປັນຄົນທຳອິດໃນແຖວ. ລູກເຄີຍເຫັນສິ່ງນັ້ນບໍ?— ຄູຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ເຄີຍເຫັນແມ່ນແຕ່ຜູ້ໃຫຍ່ກໍພະຍາຍາມໃຫ້ໄດ້ບ່ອນແຖວໜ້າ ຫຼືບ່ອນທີ່ພິເສດທີ່ສຸດ. ແລະພະອົງບໍ່ມັກຄົນແນວນັ້ນ. ໃຫ້ເຮົາເບິ່ງສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນ.

A boy pushes another boy out of the way so he can be first in line — ລູກເຄີຍເຫັນຄົນທີ່ພະຍາຍາມຈະເປັນທີໜຶ່ງບໍ?

ຄຳພີໄບເບິນບອກເຮົາວ່າ ພະເຍຊູຖືກເຊີນໄປໃນງານລ້ຽງໃຫຍ່ຢູ່ເຮືອນຂອງຟາລິຊຽນຄົນໜຶ່ງເຊິ່ງເປັນຜູ້ນຳທາງສາສະໜາຄົນທີ່ສຳຄັນ. ຫຼັງຈາກທີ່ພະເຍຊູໄປຮອດ ພະອົງກໍເລີ່ມເຫັນແຂກຄົນອື່ນໆເຂົ້າມາແລະເລືອກນັ່ງບ່ອນທີ່ດີທີ່ສຸດ. ດັ່ງນັ້ນ ພະອົງຈຶ່ງເລົ່າເລື່ອງໃຫ້ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບເຊີນມາໃນງານລ້ຽງນັ້ນຟັງ. ລູກຢາກຟັງບໍ?—

ພະເຍຊູກ່າວວ່າ: ‘ເມື່ອມີໃຜເຊີນທ່ານໄປໃນງານດອງ ຢ່າເລືອກນັ່ງບ່ອນພິເສດທີ່ສຸດຫຼືດີທີ່ສຸດ.’ ລູກຮູ້ບໍວ່າເປັນຫຍັງພະເຍຊູຈຶ່ງກ່າວເຊັ່ນນັ້ນ?— ພະອົງອະທິບາຍວ່າຄົນທີ່ສຳຄັນກວ່າອາດຈະໄດ້ຮັບເຊີນເຂົ້າຮ່ວມນຳ. ດັ່ງທີ່ລູກເຫັນໃນຮູບນີ້ ເຈົ້າພາບທີ່ຈັດງານລ້ຽງຈະມາແລະເວົ້າວ່າ: ‘ຂໍບ່ອນນັ່ງໃຫ້ຄົນນີ້ແດ່ ເຈົ້າໄປນັ່ງຢູ່ພຸ້ນເດີ.’ ແຂກຄົນນັ້ນຈະຮູ້ສຶກແນວໃດ?— ລາວຈະຮູ້ສຶກອາຍເພາະແຂກຄົນອື່ນໆຄົງຈະແນມເບິ່ງລາວຍ້າຍໄປນັ່ງບ່ອນທີ່ພິເສດໜ້ອຍກວ່າ.

ພະເຍຊູສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າມັນບໍ່ສົມຄວນທີ່ຢາກນັ່ງບ່ອນທີ່ດີທີ່ສຸດ. ດັ່ງນັ້ນ ພະອົງຈຶ່ງກ່າວວ່າ: ‘ເມື່ອເຈົ້າຮັບເຊີນໄປໃນງານດອງ ຈົ່ງໄປນັ່ງໃນທີ່ຕ່ຳທີ່ສຸດ. ແລ້ວຄົນທີ່ເຊີນເຈົ້າອາດຈະມາເວົ້າວ່າ “ສ່ຽວເອີຍ ເຊີນຂຶ້ນມານັ່ງສູງກວ່າເຖີ້ນ.” ເຈົ້າຈະມີກຽດຕໍ່ໜ້າແຂກທັງຫຼາຍເມື່ອເຈົ້າຍ້າຍຂຶ້ນໄປນັ່ງບ່ອນທີ່ດີກວ່າ.’—ລືກາ 14:1, 7-11.

A man asks a guest, who is sitting in the best place, to move so that another man can have his place — ພະເຍຊູສອນບົດຮຽນອັນໃດເມື່ອພະອົງເລົ່າເລື່ອງຄົນທີ່ເລືອກບ່ອນນັ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດ?

ລູກເຂົ້າໃຈຈຸດສຳຄັນຂອງເລື່ອງທີ່ພະເຍຊູເລົ່າບໍ?— ຂໍຍົກຕົວຢ່າງເພື່ອເບິ່ງວ່າລູກເຂົ້າໃຈຫຼືບໍ່. ນຶກພາບເບິ່ງວ່າລູກກຳລັງຂຶ້ນລົດເມທີ່ມີຄົນແໜ້ນ. ລູກຈະຟ້າວແລ່ນໄປເອົາບ່ອນນັ່ງແລ້ວປ່ອຍໃຫ້ຜູ້ເຖົ້າຢືນບໍ?— ພະເຍຊູມັກບໍຖ້າຫາກລູກເຮັດແນວນັ້ນ?—

ບາງຄົນອາດຈະເວົ້າວ່າ ພະເຍຊູບໍ່ສົນໃຈດອກວ່າເຮົາຈະເຮັດແນວໃດ. ແຕ່ລູກເຊື່ອແນວນັ້ນບໍ?— ເມື່ອພະເຍຊູຢູ່ໃນງານລ້ຽງໃຫຍ່ຢູ່ເຮືອນຂອງຟາລິຊຽນ ພະອົງເບິ່ງຜູ້ຄົນຕອນທີ່ເຂົາເຈົ້າເລືອກບ່ອນນັ່ງ. ລູກຄິດວ່າພະອົງກໍສົນໃຈສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດຢູ່ໃນເວລານີ້ຄືກັນບໍ?— ຕອນນີ້ພະເຍຊູຢູ່ໃນສະຫວັນ ແນ່ນອນວ່າພະອົງຈຶ່ງຢູ່ໃນຕຳແໜ່ງທີ່ຈະແນມເຫັນເຮົາໄດ້ຢ່າງດີ.

ເມື່ອບາງຄົນພະຍາຍາມທີ່ຈະລື່ນຫມູ່ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເກີດບັນຫາ. ຫຼາຍເທື່ອມັກຈະເກີດການຜິດຖຽງກັນ ແລ້ວມີຄົນໂມໂຫ. ບາງເທື່ອຈະມີເລື່ອງແບບນີ້ເກີດຂຶ້ນ ຕອນທີ່ເດັກນ້ອຍໄປຂຶ້ນລົດເມນຳກັນ. ທັນທີທີ່ປະຕູລົດເມເປີດອອກເດັກນ້ອຍກໍຟ້າວແລ່ນຂຶ້ນລົດກ່ອນເພື່ອຈະໄດ້ບ່ອນນັ່ງທີ່ດີ ເປັນບ່ອນທີ່ຢູ່ໃກ້ປ່ອງຢ້ຽມ. ແລ້ວສິ່ງໃດຈະເກີດຂຶ້ນ?— ແມ່ນແລ້ວ ເດັກນ້ອຍເຫຼົ່ານັ້ນເກີດຜິດໃຈກັນ.

ການຢາກລື່ນຫມູ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດບັນຫາຫຼາຍໆຢ່າງ. ການເຮັດແບບນັ້ນຍັງເປັນສາເຫດຂອງບັນຫາໃນລະຫວ່າງສາວົກຂອງພະເຍຊູ. ດັ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຮຽນໃນບົດທີ 6 ເຂົາເຈົ້າຖຽງກັນວ່າໃຜໃຫຍ່ກວ່າຫມູ່. ແລ້ວພະເຍຊູໄດ້ເຮັດຫຍັງ?— ແມ່ນແລ້ວ ພະອົງໄດ້ແກ້ໄຂເຂົາເຈົ້າ. ແຕ່ຕໍ່ມາເຂົາເຈົ້າກໍໄດ້ຖຽງກັນອີກ. ເບິ່ງວ່າເລື່ອງນັ້ນເກີດຂຶ້ນແນວໃດ.

ເຫຼົ່າອັກຄະສາວົກແລະຄົນອື່ນໆໄດ້ເດີນທາງໄປເມືອງເຢຣຶຊາເລມນຳກັນກັບພະເຍຊູເປັນຖ້ຽວສຸດທ້າຍ. ພະເຍຊູບອກເຂົາເຈົ້າເຖິງເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ ດັ່ງນັ້ນຢາໂກໂບແລະໂຢຮັນຈຶ່ງຄິດເຖິງເລື່ອງທີ່ຈະປົກຄອງເປັນກະສັດກັບພະອົງ. ເຂົາເຈົ້າຍັງໄດ້ເວົ້າເລື່ອງນີ້ກັບນາງຊະໂລເມແມ່ຂອງຕົນ. (ມັດທາຍ 27:56; ມາລະໂກ 15:40) ດັ່ງນັ້ນ ໃນລະຫວ່າງທີ່ເດີນທາງໄປເມືອງເຢຣຶຊາເລມ ຊະໂລເມເຂົ້າໄປຫາພະເຍຊູ ກົ້ມຂາບພະອົງແລ້ວຂໍຄວາມຊ່ອຍເຫຼືອ.

ພະເຍຊູຖາມວ່າ “ນາງຢາກໄດ້ສິ່ງໃດ?” ລາວຕອບວ່າຢາກໃຫ້ພະເຍຊູຕັ້ງລູກຊາຍທັງສອງຂອງລາວນັ່ງທາງຂ້າງພະອົງໃນລາຊະອານາຈັກ ຄົນໜຶ່ງຢູ່ຂ້າງຂວາແລະອີກຄົນໜຶ່ງຢູ່ຂ້າງຊ້າຍ. ເມື່ອອັກຄະສາວົກອີກສິບຄົນຮູ້ເລື່ອງທີ່ຢາໂກໂບແລະໂຢຮັນໄດ້ໃຫ້ແມ່ໄປຂໍ ລູກຄິດວ່າເຂົາເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກແນວໃດ?—

Salome asks Jesus for special favor for her sons, James and John — ນາງຊະໂລເມຂໍໃຫ້ພະເຍຊູເຮັດຫຍັງ ແລະຜົນເປັນແນວໃດ?

ແມ່ນແລ້ວ ເຂົາເຈົ້າຄຽດໃຫ້ຢາໂກໂບແລະໂຢຮັນຫຼາຍ. ດັ່ງນັ້ນ ພະເຍຊູຈຶ່ງໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ເປັນປະໂຫຍດແກ່ອັກຄະສາວົກທຸກຄົນ. ພະເຍຊູບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ ຜູ້ປົກຄອງຂອງຊາດຕ່າງໆມັກຢາກເປັນຄົນໃຫຍ່ໂຕແລະສຳຄັນ. ເຂົາເຈົ້າຢາກມີຕຳແໜ່ງສູງເຊິ່ງທຸກຄົນຕ້ອງເຊື່ອຟັງເຂົາເຈົ້າ. ແຕ່ພະເຍຊູບອກເຫຼົ່າສາວົກຂອງພະອົງວ່າເຂົາເຈົ້າບໍ່ຄວນເປັນແບບນັ້ນ. ແທນທີ່ຈະເປັນແບບນັ້ນ ພະເຍຊູກ່າວວ່າ: “ຄົນທຸກຄົນທີ່ຢາກເປັນຕົ້ນໃນທ່າມກາງພວກທ່ານ ໃຫ້ຜູ້ນັ້ນເປັນຂ້າໃຊ້ຂອງທ່ານທັງຫຼາຍເຖີ້ນ.”ລອງຄິດເບິ່ງດູ!—ມັດທາຍ 20:20-28.

ລູກຮູ້ບໍວ່າຂ້າໃຊ້ເຮັດຫຍັງ?— ລາວຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ ບໍ່ໄດ້ຄາດໝາຍໃຫ້ຄົນອື່ນມາຮັບໃຊ້ລາວ. ຂ້າໃຊ້ເລືອກຢູ່ຖານະທີ່ຕ່ຳຕ້ອຍທີ່ສຸດ ບໍ່ແມ່ນອັນດັບໜຶ່ງ. ລາວປະຕິບັດຕົວເປັນຜູ້ທີ່ມີຄວາມສຳຄັນໜ້ອຍທີ່ສຸດ ບໍ່ແມ່ນສຳຄັນທີ່ສຸດ. ແລະຄວນຈະຈື່ໄວ້ວ່າ ພະເຍຊູບອກວ່າຜູ້ທີ່ຢາກເປັນທີໜຶ່ງຄວນຈະປະຕິບັດຕົວຄືກັບຂ້າໃຊ້ຂອງຜູ້ອື່ນ.

ລູກຄິດວ່ານັ້ນໝາຍຄວາມວາແນວໃດສຳລັບເຮົາ?— ຂ້າໃຊ້ຈະຖຽງກັບນາຍວ່າໃຜຈະນັ່ງບ່ອນທີ່ດີທີ່ສຸດບໍ? ຫຼືຈະຖຽງວ່າໃຜຈະກິນອາຫານກ່ອນບໍ? ລູກຄິດແນວໃດ?— ພະເຍຊູອະທິບາຍວ່າຂ້າໃຊ້ຕ້ອງໃຫ້ຄວາມສຳຄັນຕໍ່ກັບນາຍຫຼາຍກວ່າຕົນສະເໝີ.—ລືກາ 17:7-10.

ດັ່ງນັ້ນ ແທນທີ່ຈະພະຍາຍາມເປັນທີໜຶ່ງ ເຮົາຄວນຈະເຮັດແນວໃດ?— ຖືກແລ້ວ ເຮົາຄວນເປັນຄືຂ້າໃຊ້ຂອງຄົນອື່ນ. ແລະນັ້ນໝາຍເຖິງການໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບຄົນອື່ນກ່ອນ ເຊິ່ງໝາຍເຖິງການຖືວ່າຄົນອື່ນສຳຄັນກວ່າຕົວເຮົາ. ລູກຄິດອອກບໍວ່າມີວິທີໃດແດ່ທີ່ລູກຈະໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບຄົນອື່ນກ່ອນ?— ໃຫ້ເຮົາເປີດໄປໜ້າ 40 ແລະ 41 ເພື່ອເບິ່ງອີກວ່າມີບາງວິທີທີ່ລູກໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບຄົນອື່ນໄດ້ໂດຍການຮັບໃຊ້ເຂົາເຈົ້າ.

ລູກຄືຈະຈື່ວ່າຄູຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບຄົນອື່ນໂດຍການຮັບໃຊ້ເຂົາເຈົ້າ. ໃນຄືນສຸດທ້າຍທີ່ພະອົງຢູ່ກັບພວກອັກຄະສາວົກ ພະອົງຍັງໄດ້ຄູ້ເຂົ່າລົງແລະລ້າງຕີນຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຖ້າເຮົາໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບຄົນອື່ນໂດຍການຮັບໃຊ້ເຂົາເຈົ້າ ເຮົາກໍຈະເຮັດໃຫ້ທັງຄູຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ແລະພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າພໍ່ຂອງພະອົງຍິນດີ.

ໃຫ້ເຮົາອ່ານຂໍ້ພະຄຳພີເພີ່ມເຕີມທີ່ສະໜັບສະຫນູນເຮົາໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບຄົນອື່ນຫຼາຍກວ່າຕົນເອງ ຢູ່ພະທຳລືກາ 9:48; ໂລມ 12:3; ແລະຟິລິບ 2:3, 4.