Дали гледаш на насилниците онака како што гледа Бог?

Луѓето долго време им се восхитувале и им оддавале чест на силни мажи, на оние кои покажувале голема физичка сила и смелост. Таков бил и митолошкиот херој од древна Грција Херакле, или Херкул, како што бил познат кај Римјаните.

ХЕРАКЛЕ бил суперхерој со голема слава, најмоќниот борец. Според легендата, тој бил полубог, дете на грчкиот бог Зевс и Алкмена, човечка мајка. Неговите подвизи започнале уште додека бил бебе во колевка. Кога една љубоморна божица испратила две огромни змии да го убијат, Херакле ги задавил. Во подоцнежните години од животот водел битки, совладувал чудовишта и се борел со смртта за да спаси еден пријател. Исто така, уништувал градови, силувал жени, фрлил некое момче од една кула и си ги убил жената и децата.

Иако не бил вистинска личност, митскиот Херакле уште од дамнешни времиња е прикажуван во приказните на древните земји кои им биле познати на Грците. Римјаните го обожавале како бог; трговците и патниците му се молеле за просперитет и за заштита од опасност. Приказните за неговите подвизи ги фасцинирале луѓето со илјадници години.

Потекло на легендата

Дали приказните за Херакле и за другите митолошки херои се засноваат на факти? Во некоја смисла, можеби да. Библијата зборува за едно време, во почетокот на човечката историја, кога по Земјата навистина оделе „богови“ и „полубогови“.

Опишувајќи ја таа ера, Мојсеј напишал: „А кога луѓето почнаа да се множат на земјата, и ќерки им се народија, тогаш синовите Божји, гледајќи ги ќерките човечки дека се убави, ги земаа, кои што ги сакаа, за жени“ (1. Мојсеева 6:1, 2).

Тие ‚синови Божји‘ не биле луѓе; тие биле ангелски Божји синови. (Спореди Јов 1:6; 2:1; 38:4, 7.) Библискиот писател Јуда раскажува дека некои ангели ‚не се покорувале на своето началство, и го напуштиле своето живеалиште‘ (Јуда 6). Со други зборови, го напуштиле своето доделено место во Божјата небесна организација бидејќи претпочитале да живеат со убавите жени на Земјата. Јуда додава дека овие бунтовни ангели биле како луѓето од Содом и Гомор кои ‚прекумерно вршеле блуд и тргнале по тело заради неприродна употреба‘ (Јуда 7, NW).

Библијата не ги дава сите детали во врска со активностите на овие непослушни ангели. Меѓутоа, древните легенди на Грција и на други места даваат слика на бројни богови и божици кои се движеле меѓу луѓето — видливо или невидливо. Кога земале човечки облик, биле многу убави. Јаделе, пиеле, спиеле и имале сексуални односи меѓу себе и со луѓето. Иако наводно биле свети и бесмртни, тие лажеле и мамеле, се карале и се бореле, заведувале и силувале. Тие митолошки извештаи можеби ги одразуваат, иако во преувеличен и искривен облик, вистинските претпотопни околности кои се спомнати во библиската книга 1. Мојсеева.

Силни луѓе, прочуени од старо време

Непослушните материјализирани ангели имале сексуални односи со жените, а тие им раѓале деца. Тоа не биле обични деца. Биле нефилими, половина човек, половина ангел. Библискиот извештај вели: „Имаше во тоа време џинови [нефилими, NW] на земјата, особено, пак, кога синовите Божји почнаа да влегуваат при ќерките човечки и тие почнаа да им раѓаат; тоа се силните луѓе, прочуени од старото време“ (1. Мојсеева 6:4).

Хебрејскиот збор „нефилими“ буквално значи „соборувачи“, оние кои, преку насилнички постапки, ги соборуваат другите, или предизвикуваат другите да паднат. Затоа, не изненадува тоа што библискиот извештај додава: „Земјата се исполни со насилства“ (1. Мојсеева 6:11, Душан Константинов). Митолошките полубогови, како што биле Херакле и вавилонскиот херој Гилгамеш, многу личат на нефилимите.

Забележи дека нефилимите биле наречени ‚силни луѓе‘ и „прочуени“. За разлика од праведниот човек Ное, кој живеел во истиот период, нефилимите не биле заинтересирани да ја унапредуваат Јеховината прочуеност. Биле заинтересирани за сопствената прочуеност, слава и репутација. Со моќни дела, кои несомнено вклучувале насилство и крвопролевање, во безбожниот свет околу нив ја стекнале прочуеноста по која копнееле. Во нивно време тие биле суперхерои — од кои луѓето се плашеле, ги почитувале и навидум биле непобедливи.

Иако нефилимите и нивните расипани ангелски татковци можеби биле прочуени во очите на своите современици, тие сигурно не биле прочуени во Божји очи. Нивниот начин на живот бил одвратен. Како последица од тоа, Бог дејствувал против паднатите ангели. Апостол Петар напишал: „Бог, кога не ги поштеди ангелите што згрешија, туку ги турна во пеколот [Тартар, NW] со вериги на мракот, ги предаде да бидат пазени за судот; и кога не го поштеди првиот свет, туку, кога нанесе потоп на безбожниот свет, го запази само осмочлениот Ноја, проповедникот на правдата“ (2. Петрово 2:4, 5).

Во глобалниот потоп, бунтовните ангели се дематеријализирале и се вратиле во срам во духовното подрачје. Бог ги казнил така што им забранил повторно да се материјализираат во човечки тела. Исчезнале сите нефилими, натчовечкото потомство на непослушните ангели. Само Ное и неговото мало семејство го преживеале потопот.

Прочуени луѓе денес

Денес по Земјата веќе не одат богови и полубогови. Сепак, насилството изобилува. Денешните прочуени луѓе се слават во книгите, филмовите, на телевизијата и во музиката. Тие се далеку од тоа да го свртат и другиот образ, да ги сакаат своите непријатели, да бараат мир, да простуваат или да му свртат грб на насилството (Матеј 5:39, 44; Римјаните 12:17; Ефесјаните 4:32; 1. Петрово 3:11). Наместо тоа, на денешните силни луѓе им се восхитуваат заради нивната сила и способност да се борат, да се одмаздуваат и на насилството да возвраќаат со уште поголемо насилство.a

Божјето гледиште за таквите не се променило од деновите на Ное. Јехова ниту им се восхитува на оние кои го сакаат насилството ниту, пак, се забавува со нивните подвизи. Псалмистот пеел: „Господ ги испитува: праведниот и неправедниот, од дното на душата го мрази силникот“ (Псалм 11:5, Душан Константинов).

Поинаква сила

Некој кој бил во целосен контраст со силните насилнички луѓе е најпрочуениот човек кој некогаш живеел, Исус Христос, човек на мир. Додека бил на Земјата ‚не направил насилство‘ (Исаија 53:9, NW). Кога непријателите дошле да го уапсат во Гетсиманската градина, неговите следбеници имале мечеви (Лука 22:38, 47—51). Можеле да формираат борбена толпа за да се обидат да спречат да биде одведен кај Евреите (Јован 18:36).

Всушност, апостол Петар го извадил својот меч за да го одбрани Исус, но тој му рекол: „Врати го својот меч на неговото место, зашто сите кои се фаќаат за меч од меч ќе погинат“ (Матеј 26:51, 52, NW). Да, насилството зачнува насилство, како што човечката историја секогаш одново го покажувала тоа. Освен тоа што можел да се одбрани со оружје, Исус имал и друго средство за одбрана. На Петар потоа му рекол: „Мислиш дека не можам да Го помолам сега Својот Отец, да Ми прати повеќе од дванаесет легеони ангели?“ (Матеј 26:53).

Наместо да прибегне кон насилство или ангелска заштита, Исус дозволил да биде уапсен од оние кои подоцна го убиле. Зошто? Една причина било тоа што знаел дека сѐ уште не е дојдено времето за неговиот небесен Татко да го оконча злоделото на Земјата. Наместо да ги преземе работите во свои раце, Исус имал доверба во Јехова.

Тоа не било став на слабост, туку на голема внатрешна сила. Исус покажал силна вера дека Јехова ќе ги исправи работите во Свое време и на Свој начин. Поради неговата послушност, Исус бил возвишен на славна положба, втор веднаш по Јехова. Апостол Павле во врска со Исус напишал: „Се понизи и стана послушен сѐ до смрт, да, до смрт на маченички столб. Токму поради тоа Бог и го возвиси на повисок положај и љубезно му даде име кое е над секое друго име, во Исусово име да се свитка секое колено на оние кои се на небото и на оние кои се на земјата и на оние кои се под земјата, и секој јазик отворено да признае дека Исус Христос е Господ на слава на Бог Таткото“ (Филипјаните 2:8—11, NW).

Божјето ветување да го оконча насилството

Вистинските христијани го обликуваат својот живот според примерот и учењата на Исус. Тие не се восхитуваат на световните прочуени и насилни луѓе ниту, пак, ги имитираат. Знаат дека во Божје одредено време, таквите ќе бидат збришани засекогаш, толку сигурно како што биле збришани и злобните во деновите на Ное.

Бог е Творец на Земјата и на човештвото. Тој е и законски Суверен (Откровение 4:11). Ако еден човечки судија има законски авторитет да донесува судски одлуки, Бог во тој поглед има уште поголем авторитет. Неговата почит кон сопствените праведни начела, како и љубовта кон оние кои го љубат, ќе го наведат да стави крај на целокупната злоба и на оние кои ја практикуваат (Матеј 13:41, 42; Лука 17:26—30).

Тоа ќе води до траен мир на Земјата, мир кој е цврсто темелен на правда и праведност. Тоа било претскажано во добро познатото пророштво во врска со Исус Христос: „Зашто Младенец ни се роди — Син ни се даде; власта е на рамењата Негови, и ќе Го наречат: Советник, Чудесни, Бог силен, Отец вечен, Кнез на мирот. Неговата власт и мирот бескраен ќе растат врз престолот на Давида и во царството негово, за да го утврди Он и да го зацврсти преку суд и правда отсега па довека. Тоа ќе го направи ревноста на Господа Саваота“ (Исаија 9:6, 7).

Според тоа, христијаните со добра причина внимаваат на инспирираниот совет од старо време: „Не завидувај му на насилникот, ниту следи ги неговите патишта, зашто на Господа му се гнасни развратните, а близок е со праведните“ (Изреки 3:31, 32, Душан Константинов).

[Фуснота]

[Истакната мисла на страница 29]

НА СОВРЕМЕНИТЕ СИЛНИ ЛУЃЕ ИМ СЕ ВОСХИТУВААТ ЗАРАДИ НИВНАТА СИЛА И СПОСОБНОСТ НА НАСИЛСТВОТО ДА ВОЗВРАТАТ СО УШТЕ ПОГОЛЕМО НАСИЛСТВО

[Извор на слика на страница 26]

Alinari/Art Resource, NY