Добрата вест стигнува до најзафрлените гратчиња во Боливија

Добрата вест стигнува до најзафрлените гратчиња во Боливија

НА ПЛАЖАТА сме собрани дваесетина души, и едвај чекаме да тргнеме на еднодневно патување по селата во горниот тек на реката. Се наоѓаме во подножјето на Андите, таму каде што реката Бени се спушта во широките рамници на амазонскиот басен. Опкружени сме со невидена убавина.

Но, не сме туристи. Некои од нас се од околината, а други се дојдени од далечни градови за да живеат овде, во Руренабаки, убаво гратче со расцветани дрвја, куќички со сламени покриви и улички чиј мир го нарушува само по некој мотоцикл што служи како такси. Зошто се решивме на ова патување?

Она што ние го правиме овде е честа глетка во многу делови од Боливија. Јеховините сведоци од градовите во Боливија, но и од други земји, ја носат добрата вест за Божјето Царство во помалите гратчиња (Матеј 24:14).

Боливија се наоѓа во центарот на Јужна Америка. Иако по површина е двапати поголема од Франција, бројот на населението е речиси десет пати помал отколку во Франција. Повеќето од жителите на Боливија живеат или во градовите и во помалите гратчиња на огромна надморска височина или во земјоделските предели во долините. Но, во тропските низини, градовите се отсечени еден од друг со пространи шуми.

Во 1950-тите и 1960-тите години некои храбри мисионерки како, на пример, Бети Џексон, Елси Мејнберг, Памела Мозли и Шарлот Томашавски, предводеа во проповедничкото дело во многу отсечени гратчиња. Тие им зборуваа за вистините од Библијата на луѓето што искрено се интересираа, и така помогнаа да се оформат мали собранија. Во 1980-тите и 1990-тите бројот на Јеховини сведоци се зголеми за шестпати, главно во градовите. Сега има собранија во секоја населба во градовите. Ги има во богатите квартови, каде што луѓето работат во облакодери, живеат во отмени куќи и пазаруваат во супермаркети. Но, собранија има и во подалечните населби, каде што луѓето живеат во куќарки од плитар, пазаруваат под отворено небо и носат народни носии во живописни бои. Сепак, што може да се направи за да им се помогне на уште повеќе луѓе во зафрлените места да слушнат за Јехова?

Ги жртвуваат удобностите на градскиот живот

Во последните две децении, огромен број луѓе од рударските гратчиња и селата во Боливија се преселија во градовите. Многу е необично кога некој ќе го стори обратното и ќе се пресели од град во село. Во многу села има само еден телефон, а струја има само по неколку часа дневно. Сведоците од овие места можат да се видат со соверниците само на годишните конгреси, а патувањето понекогаш е скапо, опасно и напорно. Во селските училишта може да се добие само основно образование. Тогаш, што поттикнало голем број Јеховини сведоци да се преселат од градовите во селата?

„Имав прилика да градам кариера во Ла Паз“, ни кажа Луис неодамна. „Но, моите родители секогаш ми велеа дека најдобрата кариера што човек може да ја има е да поучува за вистините од Божјата реч. Така, се запишав на краток курс за градежништво. Еднаш, додека бев на одмор во Руренабаки, забележав дека тамошните жители имаат голема желба да слушаат за добрата вест. Кога видов колку малку браќа има таму, почувствував дека едноставно морам да дојдам и да им помогнам. Сега ја проучувам Библијата со 12-мина. На пример, проучувам со еден млад човек и жена му, кои имаат четири деца. Порано овој човек многу пиел и се коцкал, но сега престана со сето тоа и почна да зборува со своите пријатели за она што го учи за Јехова. Секогаш го подготвува материјалот што ќе го проучуваме. Жал му е што одвреме-навреме мора да останува по три-четири дена во шумата за да сече дрва бидејќи не сака да пропушти ништо од христијанските активности. Кога ќе ги видам на состанок, сфаќам дека навистина вреди што дојдов.“

Хуана е самохрана мајка. „Работев како куќна помошничка во Ла Паз“, вели таа. „Додека син ми беше малечок, започнав со полновремена служба во градот. Кога при едно патување го посетив Руренабаки, сфатив колку повеќе можам да направам овде. Дојдовме, и најдов работа како собарка. Отпрвин ни беше многу тешко да ги поднесеме жештините и инсектите. Но, тука сме веќе седум години. Секоја седмица ја проучувам Библијата со многумина, и повеќето од нив покажуваат благодарност со тоа што доаѓаат на состаноците.“ И Хуана и нејзиниот син се во групата што се качува во чамецот. Зошто и ти не ни се придружиш во патувањето?

Тргнуваме!

Вонбродскиот мотор силно брчи додека се упатуваме кон тесниот процеп меѓу планините. Едно јато папагали почнуваат да крештат, негодувајќи поради нашето присуство. Чамџијата вешто го управува чамецот низ разбрануваните матни планински води. Околу десет часот слегуваме од чамецот во едно мало село. Таму нѐ пречекува еден старешина од собранието Руренабаки, и ни покажува каде да проповедаме.

Селаните се многу гостољубиви. Нѐ примаат и разговараме со нив или под сенката на некое дрво или внатре во куќичките направени од бамбус и покриени со палмини лисја. Наскоро среќаваме еден млад брачен пар. Двајцата гмечат шеќерна трска во една преса од дрво што се изработува во нивното место. Сокот се излева во бакарен леѓен. Подоцна ќе го стават сокот да врие додека не се претвори во темен шеќерен сируп што потоа ќе го продадат во градот. Нѐ канат внатре и ни поставуваат многу прашања за Библијата.

Продолжуваме со чамецот угоре по реката, проповедајќи од едно село во друго. Мнозина се радуваат кога слушаат што вели Библијата за крајот на болестите и смртта (Исаија 25:8; 33:24). Бидејќи овде е многу тешко да се добие соодветна медицинска нега, повеќето семејства ја имаат почувствувано горката тага што ја носи смртта на дете. За рибарите и земјоделците што се борат за гола егзистенција животот е многу тежок и несигурен. Затоа мнозина со задоволство го слушаат Божјето ветување запишано во Псалм 72 за една влада што ќе ѝ стави крај на сиромаштијата. Но, што мислиш, дали луѓето од овие зафрлени места што покажуваат интерес за Библијата би вложиле напори за да дојдат на христијанските состаноци? За ова биле загрижени и Ерик и Вики, полновремени проповедници во Санта Роса. За да се стигне до нивното место, треба да се вози уште три часа низ амазонскиот басен.

Ќе дојдат ли заинтересираните?

Ерик и Вики се дојдени од Калифорнија (САД), пред 12 години. Еден патувачки надгледник им предложил да се преселат во Санта Роса. „Во гратчето има само два телефона и нема пристап до Интернет“, вели Вики. „Но, има богат животински свет. Кога со нашите мотоцикли одиме во некои места надвор од градот, често гледаме алигатори, ноеви и големи змии. Но, се разбира, нас многу повеќе нѐ интересираат луѓето. На пример, ја проучуваме Библијата со еден млад брачен пар што се презива Вака и има четири мали дечиња. Ова семејство живее на 26 километри од градот. Таткото порано бил пијаница, но сега е сосема сменет. Секоја седмица го носи целото семејство и помалата сестра во Салата на Царството. Жената и бебето ги вози на багажникот од велосипедот. На друг велосипед, деветгодишното синче ја носи својата малечка сестричка, а осумгодишникот вози сам. За да стигнат, им требаат три часа.“ Семејството навистина го сака Јехова и многу се труди да се дружи со другите од собранието.

За само 18 месеци, тројца од Санта Роса ги исполниле условите за крштавање, а 25-мина доаѓаат на состанок во новата Сала на Царството во Санта Роса. Иако многумина сакаат да ја проучуваат Библијата, повеќе од нив мора да надминат некои тешки препреки за да му служат на Јехова.

Проблемот со регистрирање на браковите

Марина и Осни, мисионери што служат во едно зафрлено гратче близу границата меѓу Боливија и Бразил, објаснуваат дека мнозина таму не гледаат на бракот како на трајна врска. Ги менуваат партнерите еден по друг. „Овој проблем им пречи на мнозина духовно да напредуваат“, вели Осни. „Кога некој сака да стане вистински христијанин, може да биде доста комплицирано и скапо. Некои мораат да ги расчистат работите со претходните партнери и потоа законски да се венчаат. И покрај сѐ, оние што сфаќаат дека, според Библијата, мораат да бидат законски регистрирани, работат многу напорно за да ги заработат парите што се потребни за да ги платат трошоците“ (Римјаните 13:1, 2; Евреите 13:4).

Марина ни раскажува за Норберто. „Тој живеел со неколку други жени пред да почне да живее заедно со една жена која работи во пекарница. Таа е околу 35 години помлада од него и има син кого Норберто го посвоил. Момчето растело, а Норберто сакал да му биде добар пример во животот. Затоа, кога еден Сведок дошол во пекарницата, тој прифатил бесплатно да ја проучува Библијата со Сведокот, иако не знаел да чита и веќе имал над 70 години. Кога Норберто и неговата партнерка дознале што бара Јехова, се регистрирале и потоа се крстиле. Синот станал одговорен млад христијанин — токму она што за него го посакувал неговиот очув. Норберто научил да чита, па дури држи и говори на христијанските состаноци. И покрај немоќта што му ја носат годините, тој е ревносен проповедник на добрата вест“.

Зајакнати од Јеховиниот дух

Исус им рекол на своите први следбеници: „Ќе примите сила кога светиот дух ќе дојде на вас, и ќе ми бидете сведоци како во Ерусалим така и во цела Јудеја и Самарија, па сѐ до најоддалечениот дел од земјата“ (Дела 1:8). Колку сме охрабрени кога гледаме како Божјиот дух мотивира многу христијани — и мажи и жени — да се преселат далеку од својот дом! На пример, во 2004 година околу 30 ревносни христијани прифатија да служат привремено како специјални пионери на изолирани подрачја. Тие се благодарни за примерот што го дале околу 180-те странци кои дошле да служат во Боливија како пионери, покраински надгледници, доброволци во Бетел или мисионери. Во Боливија има 17.000 објавители на Царството, кои ја проучуваат Библијата со 22.000 заинтересирани лица.

Браќата се многу среќни затоа што се свесни дека ги води Божјиот дух. На пример, Роберт и Кети прифатиле да служат како мисионери во Камири. Камири отсекогаш било зафрлено гратче, сместено меѓу ниските зелени ритчиња покрај една река. „Изгледа дека дојдовме овде токму во вистинскиот момент“, вели Роберт. „За две години, 40-мина станаа објавители на добрата вест.“

Еден коцкар и пијаница ја слуша веста

На многу луѓе во градот им оставаат голем впечаток промените што ги прават оние што ја проучуваат Библијата. На пример, еден ден пред околу четири години, Ариел, познат по своето пијанчење, лежел в кревет мамурен. Иако како коцкар бил многу познат, го тиштеле мислите за долговите што сѐ повеќе растеле, за проблемите во бракот и за ќерките што сосема ги запоставил. Овој пат во таквите мисли го прекинал еден Јеховин сведок кој, проповедајќи од куќа до куќа, тропнал и на неговата врата. Ариел слушал без да трепне додека братот му зборувал за Библијата. Наскоро повторно бил в кревет, читајќи за тоа како може да има среќен семеен живот, да живее во Рајот на Земјата и да му служи на Бог. Подоцна прифатил да ја проучува Библијата.

Кога мисионерите пристигнале во Камири, проучувала и сопругата на Ариел, Арминда — но, всушност, не била вистински заинтересирана. „Ќе пробам сѐ само за да престане да пие“, велела таа. „Но мислам дека нема да има фајде. Тој е изгубен случај.“ Но, проучувањето на Библијата ѝ било многу поинтересно отколку што очекувала. За една година, таа се крстила и им сведочела на своите роднини. Наскоро, неколкумина од нив му станале слуги на Јехова.

Што се однесува до Ариел, морал да води вистинска борба за да престане да пие, да пуши и да се коцка. Пресвртница се случила кога ги поканил сите свои другари на Спомен-свеченоста на Исусовата смрт. Во себе одлучил: „Со оние што нема да дојдат, повеќе нема да се дружам. А со оние што ќе дојдат, ќе ја проучувам Библијата“. И, навистина, започнал да проучува со тројца од нив. Уште пред да стане дел од собранието, тој ја проучувал Библијата со еден свој роднина, кој напредувал и се крстил истиот ден кога се крстил Ариел. Арминда вели: „Го нема стариот Ариел“.

Роберт кажува: „Последниот пат изброив 24 лица од ова семејство што редовно присуствуваат на состаноците. Десетмина се крстени, а осум се некрстени објавители. Некои што ги забележаа промените кај нив почнаа исто така да ја проучуваат Библијата и да доаѓаат на христијанските состаноци. Бројот на присутните се зголеми од 100 на 190. Јас и Кети ја проучуваме Библијата со околу 30 луѓе, и сите редовно доаѓаат на состаноците. Многу ни е мило што дојдовме овде“.

Сево ова што се случува во гратчињата во зафрлените делови на Боливија е само мал дел од она што се случува по целата планета во исполнување на пророштвото запишано во 7. поглавје од Откровение. Таму се зборува дека во „Господовиот ден“ ќе се собираат луѓе што ќе ја преживеат големата неволја (Откровение 1:10; 7:9-14). Никогаш досега во историјата не се случило милиони луѓе од сите земји да се обединат за да го обожаваат единствениот вистински Бог. Каков прекрасен доказ е ова дека е близу исполнувањето на Божјите ветувања!

[Слика на страница 9]

Бети Џексон

[Слика на страница 9]

Памела Мозли

[Слика на страница 9]

Елси Мејнберг

[Слика на страница 9]

Шарлот Томашавски, најдесно

[Слика на страница 10]

Ерик и Вики дојдоа да служат таму каде што има поголема потреба од објавители на Царството

[Слика на страница 10]

Секоја седмица семејството Вака патува по три часа со велосипед до Салата на Царството

[Слика на страница 11]

Селаните покрај реката Бени со внимание ја слушаат добрата вест

[Слика на страница 12]

Роберт и Кети служат како мисионери во Камири