Мојата долга, тешка борба во потрагата по вистинската вера

Мојата долга, тешка борба во потрагата по вистинската вера

Секогаш се плашев да не одам во пеколот, знаејќи дека не сум доволно добра за да одам на небото. Мислев дека ќе бидам среќна да одам во чистилиште, па затоа горливо се молев и палев свеќи за да не се најдам во пеколот.

КОГА гумите од мојот автомобил почнаа да се лизгаат по заледените патишта на еден планински превој во Орегон (САД), се прашував на што сум налетала. Тоа ми беше првото искуство да возам по снег, а сега веќе се наоѓав среде снежна виулица на непознати патишта, со стрмни теснеци од двете страни каде што едвај можев да видам подалеку од хаубата. Си мислев дека е крај, па затоа му се молев на Бог да го поштеди мојот сопатник и мене, а јас ќе му се одолжам со тоа што ќе се вратам во црквата.

Па, успеавме, а јас го одржав своето ветување да се вратам во црквата. Барајќи низ пословниот телефонски именик, најдов една локална црква во Сиетл и отидов следната недела. Тоа ми го даде чувството на празнина што го имав веќе доживеано порано. Црквата го нагласуваше истото она што го нагласуваше и мојата поранешна црква, парите. Кошничката беше подадена три пати! Се сеќавам, му кажав на Бог дека ќе морам да најдам друг начин да го обожавам.

Како дете, бев воспитувана како строг католик во еден војнички дом. Одев во католичко училиште. Се сеќавам дека присуствував на часови по катекизам и дека ја прашував калуѓерката: „Зошто никогаш не ја користиме Библијата?“ Ми беше кажано дека имам слаба вера, а моите родители повеќе пати беа известени за мојата слабост.

Бев одгледана со страв од Бог кој беше секогаш присутен. Имав нејасна замисла за него. Тој беше Бог кој заслужува да биде обожаван, но кој те мачи ако не го обожаваш на исправен начин. Кога имав 17 години, на родителите им кажав дека нема повеќе да одам в црква. Се чувствував поблиску до Бог на секое друго место само не во црквата. Имав обичај да се шетам по плажата и ако нешто ме вознемируваше, му зборував на Бог за тоа. Му се извинував што разговарав со него без посредство на свештеник, известувајќи го дека едноставно морав да му кажам што ми лежи на срце. Бев разочарана и од сето она што гледав дека се случува во светот. Тоа беше ерата на хипиците, а моите пријатели беа вмешани во сексот и дрогата кои сѐ повеќе се дозволуваа. Ги видов жалосните последици од несакани бремености, абортуси и прекумерна доза на дрога — не сакав да имам никаков удел во тоа!

Потрагата почнува

Беки, една моја блиска пријателка, и јас одлучивме да го напуштиме колеџот во потрага по нешто подобро. Мораше да постои нешто подобро! Одлучивме да ја посетиме нејзината мајка, во државата Вашингтон. На моите родители им кажав дека ми е потребно да побегнам некаде и да се обидам малку да ја растеретам главата од проблемите кои ме измачуваа. Тоа беше тогаш кога се возевме сред снежната виулица во Орегон. Истата недела, откако со чувство на одвратност ја напуштивме црквата во Сиетл, отидов дома и разговарав за моите чувства со мајка ѝ на Беки, Една. Таа ми кажа дека знае некој кој може да одговори на моите прашања. Им се јави на Јеховините сведоци во Салата на Царството.

Се сеќавам како ги очекував. Тоа траеше три дена. Но кога дојдоа, јас мислев дека тие се најхристијанските луѓе што некогаш сум ги видела во животот. Тоа беа Кларенс и Едит Монје. Кларенс беше дипломец на Библиската школа на Стражарска кула — Гилеад и очигледно беше добро запознаен со Библијата. Веднаш бев импресионирана кога ми објаснија дека Бог има име — Јехова. Почувствував како да ми се вклучи светилка во главата. Првата студија траеше три часа, а после два дена дојдоа повторно за уште една студија.

Јас бев многу воодушевена. Кратко после тоа им се јавив на моите родители и им кажав дека ја пронајдов вистината. Им кажав дека Бог има име, Јехова, и дека Јеховините сведоци поучуваат за вистината од Библијата. Мислев дека никогаш не чуле за Јеховините сведоци и дека ќе бидат исто толку воодушевени да го научат она што го научив јас. Меѓутоа, тие имале веќе слушнато за Јеховините сведоци и беа прилично вознемирени. Тие дојдоа за да ме вратат во Калифорнија.

Кога стигнав дома, знаев дека морам веднаш да стапам во контакт со собранието. Ја пронајдов Салата на Царството, отидов на следниот состанок и седнав. Една сестра погледна кон мене и ми се насмевна, и затоа неа ја прашав дали би сакала да проучува со мене. Таа скоро ќе паднеше од својата столица и веднаш прифати. Бев многу радосна што се вратив во собранието затоа што веќе почнав да се чувствувам отсечена. Ми требаше друштво (Евреите 10:24, 25).

Почнува противењето од страна на семејството

Моите родители сѐ уште многу се спротивставуваа на мојата нова религија, па дури ме испратија и на психијатар. Кога родителите побараа извештај, тој им кажа дека се бунтувам. Јас им реков дека не се бунтувам. Тоа беше првпат во мојот живот да најдам нешто што ми даваше одговори, што ми даваше вистинска причина за живеење.

После тоа, кога отидов во Салата на Царството, моите родители многу се налутија. Ми рекоа дека можам да одам на кој и да било колеџ, да изберам која и да било гранка и дека тие ќе платат за тоа, но да немам никаква врска со Јеховините сведоци. Ми беше посебно тешко да го поднесам тоа поради љубовта што ја имав спрема моето семејство. Еден посебно непријатен ден, мајка ми ми рече дека повеќе би сакала да сум проститутка отколку Јеховин сведок. Можев да бидам сѐ, само не Јеховин сведок. Родителите ми кажаа дека морам да го напуштам домот. Тогаш ми дојде на ум Псалм 27:10, НС: „Во случај сопствениот татко и сопствената мајка да ме остават, дури самиот Јехова ќе ме прими“. Една сестра во собранието имаше празна куќа која ми ја даде на користење.

Се запознав со една сестра во Салата на Царството, која како мене, беше сосема нова. Се викаше Крис Кемп. Станавме многу добри пријателки и живееме во истата куќа. Бевме крстени на 18 јули 1969, на стадионот Доџер во Лос Анџелес.

На собраниските состаноци набљудувавме една сестра која беше полновремен пионер, Дана Вулф. Таа беше многу духовна. Дознавме дека ѝ треба место за живеење, па така добивме една прекрасна цимерка.

Се сеќавам на моето прво учество на состаноците. Имав приказ кој повеќе пати го имав извежбано. Тоа беше приказ за нудење на книга; го знаев напамет. Меѓутоа, во последен момент го напишав и го ставив во џебот. Излегов на подиумот и се блокирав. Реков: „Здраво . . . Здраво . . . Здраво“. Околу пет пати реков здраво. Не можев да се сетам на ништо. Тогаш ги погледнав слушателите и реков: „Обично не го правам ова на врата“. Потоа си го извадив изгужваниот лист од тетратка и од збор до збор прочитав сѐ што требаше да кажам. Кога завршив, си отидов на моето место и почнав да плачам.

Братот кој ме замоли да имам учество ги праша присутните: „Што научивме од оваа презентација?“ Салата молчеше. Тогаш станав, се свртив кон присутните и реков: „Како можеа да научат нешто? Јас бев ужасна! Се разбира дека ништо не научија!“ и пак си седнав плачејќи. Знам дека моите прикази сега се малку подобри — не можат да бидат полоши.

Кратко после тоа, Дана почна да зборува дека сака да најде некој кој ќе биде пионер со неа и ќе се пресели таму каде што има поголема потреба. Таа вечер Крис и јас отидовме в соба и разговаравме за тоа. Следниот ден се вративме и ја прашавме Дана: „Како би било да бидеме тоа ние?“ Дана скоро падна. Бевме нови и уште не бевме доволно долго крстени за да бидеме општи пионери! Таа воопшто не помислувала на такви партнери. Но сепак, таа напиша писмо до Друштвото Стражарска кула и така сите три нѐ доделија во Мидлсбра (Кентаки).

Противењето од страна на моето семејство не успеа

Веќе си ги пакувавме работите за пат кога ми се јавија родителите за да ми кажат дека нема да можам да го изнесам мојот автомобил од државата Калифорнија. Тие беа сопотписници на мојот автомобил и ми рекоа дека ќе викнат полиција ако се обидам да го изнесам од државата. Тогаш одлучивме да одиме со автобус. Но, на една забава по повод нашето заминување, еден брат кого во една прилика го запознав, дојде и ми рече: „Слушнав дека должиш 3.000 долари за твојот автомобил“. Јас реков „да“. Тој ми рече дека сака да го плати. Му реков дека не можам да го дозволам тоа. Тој се договори да се состанам со браќата од нашето собрание. Тие рекоа: „Ако тој сака, остави го. Немој да се бориш против Јеховиниот дух“. Така автомобилот беше исплатен. Моите родители беа многу вознемирени, но сепак беа зачудени од тоа како некој можел да направи такво нешто. Следниот ден заминавме за Кентаки.

Кога стигнавме во Мидлсбра, ни беше даден стан за живеење што се наоѓаше зад една стара Сала на Царството. Немаше изолација. Во зима беше многу ладно. Беше ладно дури и во лето, но сепак бевме среќни што го имавме затоа што не можевме да си дозволиме да плаќаме кирија. Имавме само една мала греалка. На зима се облекувавме во слоеви, дури и кога си легнувавме. На сабајле понекогаш имаше слој од мраз по целиот под и чорапите ни се лепеа за него. Во купатилото секогаш имавме чекан за да го кршиме мразот во тоалетот затоа што преку ноќта водата замрзнуваше.

Иако Крис и јас бевме полновремени слуги само пет месеци, веќе водевме многу добри библиски студии. Навистина беше возбудливо да се биде таму. Бевме толку среќни што сите три во просек имавме преку 150 часа месечно во текот на тие први неколку месеци пионерска служба. Дана сакаше да биде привремен специјален пионер летото и одлучи да оди во седиштетото на Сведоците во Њујорк. Никогаш не сме биле таму и затоа одлучивме и ние да одиме со неа. Додека бевме таму, Дана отиде до Службеното одделение, а со неа отидовме и ние. На наше изненадување, сите три бевме доделени како специјални полновремени пионери.

Татко ми го прекршува својот збор, погрешно применува еден библиски стих

Истиот месец кога почнав со специјална пионерска служба, Сатана ги зголеми своите напори да ме истошти. Добив една специфицирана банковна сметка со известување дека морам да почнам да плаќам 32.80 долари месечно за моето образование на колеџ. За мене тоа беше гром од ведро небо, затоа што родителите секогаш ми кажуваа дека тие ќе го плаќаат моето образование на колеџ доколку задржам највисок просек, како што и сторив. Му пишав на татко ми, замолувајќи го да не ме гледа како Јеховин сведок во овој поглед, туку само како негова ќерка. На љубезен начин го потсетив за договорот што го направивме во врска со моето образование — дека ако ги задржам оценките што ги бараше, тој секогаш ќе го плаќа моето образование. Го замолив да не ми го става тој товар затоа што ќе биде многу тешко за мене да го плаќам тоа бидејќи заработував 50 долари месечно, со кои требаше да живеам. Ако плаќам 32.80 долари месечно, тогаш би ми останувале 17.20 долари за живеачка.

Татко ми одговори преку писмо со еден библиски стих. Тој напиша: „Поради тоа што постојано ја користиш Библијата, што мислиш за овој стих: ‚Оној кој не работи, нека и не јаде‘. Ти не го употребуваш твоето образование за нешто корисно и затоа ќе ѝ платиш на банката“ (2. Солунјаните 3:10).

Кога го добив тоа кратко и отсечно писмо, многу ме здоболе. Влегов во мојот автомобил, отидов сама некаде и плачев затоа што не знаев што да правам. Тогаш престанав да плачам, но бев лута. Сфатив дека моите родители не беа против мене, туку Сатана. Почнав да му викам на Сатана да си оди од мене, дека тој нема да победи и дека нема да успее да ме натера да престанам со пионерската служба.

Многу тешкотии, многу благослови

Добив работа со скратено работно време, работејќи 20 часа неделно — 11 часа еден ден и 9 следниот — и продолжив да служам како специјален пионер. За кратко време научив како да ги користам продавниците со користена облека. Мојата зимска гардероба се состоеше од четири сукњи за еден долар. Мојот зимски капут чинеше 1.50 долари. Чистев подови за да можам да купам еден пар чизми од 20 долари. Сите моравме да се бориме. Со цел да заштедам пари, отворив штедна книшка. Понекогаш вложував 25 центи, а потоа ги подигав за бензин. Мислам дека службениците на шалтерите во банката мразеа да ме видат кога влегував. На крајот ми ја затворија книшката — секогаш имаше толку малку пари на неа. Ќе дојдев на бензиска пумпа која нуди целосна услуга и ќе наполнев бензин во вредност од 25 центи. По некое време мислам дека вработените почнаа да воздивнуваат кога ќе ме видеа како доаѓам. Имаше периоди кога воопшто немавме пари за бензин. Многу пати ќе влезевме во автомобилот, знаејќи дека има уште малку гориво, но исто така знаејќи дека мораме да стигнеме на библиска студија. Понекогаш кога ќе одевме на пошта, во нашите писма наоѓавме по некој долар од некого — токму онолку колку што ни беше потребно за да поминеме. Низ сите наши неволји, можевме да ја видиме Јеховината рака во нашиот живот. Тоа беше многу трогателно.

Се сеќавам кога собирав исфрлени шишиња само за да купам марки за писма. Три месеци штедев за еден пар чевли од 8 долари. Тогаш ми се случи нешто од многу лична природа. Буквално дојдов на два пара долна облека. Му се молев на Јехова и му кажав дека ова не го сметам баш за нешто соодветно за молитва, но дека не знам што да правам. По две недели, добив пакетче со 17 пара гаќи, еден комбинезон, блуза и некои други работи! Сето тоа од некого за кого немав слушнато една година.

Еден од главните проблеми во тоа подрачје беше криумчарење на алкохол. Поради нивните илегални постапки, луѓето во одредени подрачја се групираа и беа сомничави спрема непознатите. Сепак, имав многу студии и, на крајот, работев сама околу 25 часа во седмицата во службата на подрачјето. Никогаш не сум се чувствувала толку блиска со Јехова како во тоа време затоа што морав во потполност да се ослонам на него. Учиш дека она што е навистина важно е твојот однос со Јехова, а не работите што ги поседуваш. Учиш дека материјалните работи не те прават среќен; Јехова е тој кој те усреќува (Лука 12:15).

Добивам нова љубезна фамилија

Во истиот месец кога ја отплатив сметката за моето образование на колеџ, се запознав со мојот иден сопруг и најдобар пријател, Џеф Малоун. Тој беше во Бетел, и една година подоцна се зедовме. Кога се омажив за Џеф, не го добив само него туку и неговата мајка, сестра и чичко, кои многу ги сакам. Нашата заедничка љубов спрема Јехова нѐ обединува повеќе од било која друга врска. Џеф и јас добивме доделба во Унион Сити (Тенеси), како специјални пионери. Таму бевме само четири месеци кога поднесовме молба за Бетел и бевме примени.

Го напуштивме Бетелот во 1980, и истата година подоцна ни се роди нашата ќерка Меган. Нашиот син Џ. Т. се роди во 1983. Џеф и јас моментално служиме како општи пионери во собранието Форест Хил во Форт Ворт (Тексас).

Ние одлучивме да правиме сѐ што е можно за да ги одгледаме нашите деца да го љубат Јехова. Иако Џеф служи како старешина, тој секогаш духовните интереси на семејството ги става на прво место. Ние ги следевме предлозите на Заедницата редовно да присуствуваме на состаноците, да им читаме на децата, да учествуваме во службата на подрачјето, да дискутираме за дневниот стих и да одиме на градежните објекти за изградба на Сали на Царството. И двајцата често поминуваме повеќе од еден саат да ги заспиеме децата — пеејќи им песни, читајќи им библиски приказни и изговарајќи молитви со секое поединечно. Наша фамилијарна цел е сите заедно да бидеме во полновремена служба. Една работа за која секогаш сме имале силни чувства низ годините е да останеме заедно како фамилија, да вршиме заеднички работи како фамилија, било во работата или во играта.

Гледајќи наназад, можам да потврдам дека Давид бил во право кога рекол: „Што да му дадам на Господа за сите Негови добрини што ми ги направи мене?“ (Псалм 115:3). Не постои ништо што Сатана можел да направи, а што Јехова не може да го поправи. Имам присно, љубезно семејство со Џеф и Меган и Џ. Т., сите обединети во служењето на Јехова; покрај тоа, добив и една прекрасна светска фамилија затоа што сум дел од Јеховината организација. Тоа е нешто за кое секогаш ќе бидам благодарна (Раскажала Карен Малоун).

[Слика на страница 23]

Карен со сопругот и двете деца