Стремење кон цел поставена на шестгодишна возраст

РАСКАЖАЛА САНДРА КАУЕН

Многу родители избираат каиера за своите деца, како на пример музика или балет, и почнуваат да ги обучуваат уште на многу мала возраст. Токму тоа го стори мајка ми за мене. Уште кога имав само две недели, ме носеа на сите христијански состаноци и во службата на проповедање.

КОГА имав четири години, мама мислеше дека сум подготвена самата да проповедам. Живо се сеќавам на мојот прв обид. Се довезовме до една голема селска куќа, и додека мама и останатите чекаа во колата, јас излегов и отидов до вратата. Една љубезна домаќинка слушаше додека јас ѝ нудев десет брошури. Како надоместок, таа ми даде едно големо парче сапун кое морав да го држам со обете раце. Бев одушевена!

Истата година, 1943, Библиската школа Гилеад на Друштвото Стражарска кула ги отвори вратите за оспособување на полновремени пионери слуги за мисионерско дело. Мама ме охрабри да ја направам мисионерската служба своја цел во животот. Тогаш во Европа беснееше II Светска војна, и мама ми кажуваше за малите деца Сведоци од Европа кои беа одведени од своите родители. Таа сакаше да бидам доволно цврста да одолеам на каков и да било испит.

Летото 1946 се крстив на меѓународниот конгрес во Кливленд, Охајо. Иако имав само шест години, бев одлучна да го исполнам своето предание на Јехова. Тоа лето за првпат служев како пионерка. Се сеќавам кога едно утро им разделив 40 списанија на луѓето кои седеа на Плаца во Сан Диего (Калифорнија). Уверена сум дека ситниот раст и зборливоста многу придонесоа за тоа.

Честопати проповедавме  близу Бет–Сарим кадешто болниот претседател на  Друштвото Стражарска  кула, брат Ратерфорд, ги помина зимите до својата смрт во 1942. Редовно го посетувавме и таму ручавме заедно со полновремените слуги. Таквите радосни посети ме натераа да одлучам дека тоа навистина беше начин на живот каков што сакам. Така школата Гилеад и мисионерската служба си ги поставив за цел во животот.

Следната година моите родители се разведоа, но изменетата семејна ситуација не ја згасна нашата духовност. Мама беше пионерка и многу се грижеше за воспитувањето што го добивавме брат ми и јас. Нашиот мал камион со приколка беше полн со живот заради многуте посети на христијански браќа и сестри. Мама опстоја при тоа јас да се сретнам со апсолвенти на Гилеад. Двајца такви апсолвенти беа Лојд и Мелба Бери, кои се наоѓаа во патувачка служба додека чекаа да заминат на својата странска задача во Јапонија. Тие одвоија време да ме охрабрат — мене, малото девојче кое копнееше да биде мисионер — и тоа навистина остави впечаток кај мене.

Кога имав десет години, мама се омажи за еден прекрасен Сведок кој исто така беше пионер слуга. Тој нѐ присвои брат ми и мене не само на хартија, туку и во своето срце. Неговата љубов кон Јехова и ревноста за службата беа многу заразни.

Мама и тато работеа како тим за нас двете деца да нѐ водат низ тешките тинејџерски години. Нашиот дом беше духовно небо на кое се осврнувам со љубов. Не им беше лесно да бидат пионери со мали приходи, додека подигаа две деца; тоа бараше самопожртвуваност. Но мама и тато се потпираа на Јехова и интересите на Царството ги ставаа на прво место.

Колку добро се сеќавам на меѓународниот конгрес во Њујорк Сити во 1950! Тато доби заем од банката, и зедовме тројца сопатници за да помогнат во трошоците. Мама, тато брат ми и јас седевме на предното седиште сиот пат од Сан Диего до Њујорк, додека другите тројца седеа позади. Бидејќи работодавачот на тато одби да му даде две недели отсуство од работата, присуствувањето на тој конгрес го чинеше работното место. Но, како што нѐ уверуваше тато, Јехова ќе се погрижи за нашите потреби, а така и беше. Тато ја продаде колата за да го отплати банковниот заем, а потоа доби подобра работа. Ова и слични искуства за мене беа од корист во подоцнежните години кога мојот сопруг и јас се соочувавме со тешки ситуации.

На враќањето од Њујорк ги посетивме Царските фарми, кадешто за првпат ја видов Гилеад школата. Се сеќавам како стоев во една од училниците и во себе си велев: „Јас сум едвај 11 години. Никогаш нема да стигнам овде. Попрво ќе дојде Армагедон.‘ Но таа посета ме направи порешена од кога и да било порано да си ја поставам Гилеад за своја цел.

Работење кон целта

Од прво одделение па натаму, секое лето за време на училишниот распуст одев во пионерска служба. Тогаш, две недели по матурирањето на средното училиште, во јуни 1957, станав редовен пионер.

Состанокот за оние кои беа заинтересирани за Гилед, што се одржа на Обласниот конгрес во Лос Ангелес во 1957, беше посебен за мене. Додека одев кон шаторот на состанокот, го сретнав Бил, млад брат што го познавав уште кога имав шест години. Таа година тој служеше таму кадешто имаше поголема потреба во Луизијана. Бевме изненадени кога откривме дека обајцата бевме заинтересирани за мисионерска служба. По шест месеци решивме да направиме заеднички потфат. Пишавме до Друштвото барајќи да ни дадат задача и еден месец пред нашата венчавка ја добивме во Ромни, Западна Вирџинија.

Таму се преселивме кога патувавме на конгресот во Њујорк 1958. На тој конгрес присуствувавме на состанокот за оние кои се заинтересирани за Гилеад. Беа присутни стотици. Гледајќи го тоа мноштво, мислевме дека нашите изгледи да бидеме повикани во Гилеад навистина се слаби. И покрај тоа, предадовме молба иако бевме во брак само 11 седмици. Следната година на обласниот конгрес во Филаделфија предадовме втора молба.

Во Ромни, Бил и јас научивме да се потпираме на Јехова за помош во тешки ситуации. Ромни беше град од околу 2 000 жители. Беше невозможно да се најде работа. Живеевме во камион со приколка од домашна изработка, конструиран за калифорниска клима. Немавме ни текушта вода, ни греење, ни фрижидер. Внатре беше толку студено што моравме да кршиме мраз во кофа за да добиеме вода. Браќата ни помагаа колку што можеа, делејќи ја храната што ја донесуваа од лов. Јадевме елени, ракуни и верверици. Не еднаш си мислевме дека не ќе имаме што да јадеме тој ден, а кога ќе се вратевме дома од служба, ќе најдевме неколку јаболка или сирење пред нашата врата.

Девет месеци се трудевме „да ги стегаме каишите“, така што тие се „скинаа“. Најпосле одлучивме дека би било мудро да се преселиме во Балтимор (Мериленд) кадешто Бил можеше да најде работа. Кога им кажавме на браќата за нашата одлука, тие плачеа, а плачевме и ние. Така решивме да истраеме барем уште некое време.

Веднаш потоа еден Сведок кој беше шеф на супермаркет во Вестернпорт (Мериленд), на околу 60-тина километри, му понуди на Бил работа со скратено време. Истиот месец еден од нашите истражувачи на Библијата ни понуди привлечна, мала наместена куќа со голема печка на јаглен. Тоа беше време кога Малахија 3:10 стана мојот омилен стих. Јехова изли врз нас благослов над нашите очекувања.

Најпосле Гилеад!

Еден од највозбудливите денови во нашиот живот беше оној во ноември 1959 кога ја добивме поканата за Гилеад. Бевме поканети во 35-от клас, последниот што се одржа на Царските фарми. Кога застанав во истата училница што ја посетив како дете, имав топло, среќно чувство кое не може да се опише со никакви зборови.

Гилеад беше духовна оаза. Тие пет месеци како да живеевме во новиот свет. Ретко кога во животот нешто толку сме чекале и да сме утврдиле дека е подобро отколку што сме претпоставувале. А Гилеад беше токму тоа.

Бевме доделени во Индија, но на крајот визите ни беа одбиени. Така, по една година чекање во Њујорк, Друштвото Стражарска кула нѐ додели во Мароко, Северна Африка.

Мисионери во Мароко

Поминавме 24 години радосна служба во Мароко и се вљубивме во тие луѓе уште при доаѓањето. Научивме и француски и шпански јазик, што ни помогна да комуницираме со многуте националности кои живееја таму. Од оние кои одговорија на пораката за Царството најповеќе беа такви кои доаѓаа од други земји.

Една жена со која ја проучував Библијата беше шпанска фламенко танчерка која работеше во едно кабаре во Казабланка. Откако ги научи библиските начела, таа го напушти сопственикот на кабарето со кого живееше и се врати во Шпанија. Таму им сведочеше на сите во своето семејство, и некои од нив ги прифатија библиските вистини што таа ги споделуваше со нив. Потоа се врати во Казабланка кадешто му остана верна на Бог сѐ до својата смрт во 1990.

Нашите први неколку години во Мароко забележаа пораст во бројот на објавители на Царството. Меѓутоа, кога стана тешко за странците да добијат работа и дозвола за престој, имаше отселување на Сведоците во Европа. Некои од оние со кои проучувавме сега се во Нов Зеланд, Канада, Соединетите Држави, Бугарија, Русија и Франција, а некои од нив се во полновремената служба.

Наеднаш, во април 1973 нашето дело на проповедање беше забрането. Колкав удар беше тоа! Еден четврток навечер радосно се дружевме во Царската сала и разговаравме сѐ додека светлата не се угасија за да не предупредат дека е време да си одиме дома. Ни малку не бевме свесни дека никогаш повеќе нема да видиме како овие светла го осветлуваат тоа отворено христијанско дружење. Под ваквата забрана нашите состаноци и покраинските состаноци беа ограничени на мали групи во приватни домови. За да присуствуваат на обласните конгреси, Сведоците мораа да патуваат или во Франција или во Шпанија.

Како што нашиот број се намалуваше, неколкумина Сведоци кои останаа во Мароко, станаа силно приврзани едни со други. Така, кога Друштвото Стражарска кула најпосле одлучи да ја затвори подружницата и да нѐ додели на друго место, сите ние пролеавме многу солзи.

Понатаму кон — Централна Африка

Нашата нова задача беше Централноафриканската Република. Колку огромна промена од Северна Африка! Додека Мароко имаше клима слична на јужна Калифорнија, сега се наоѓавме во топлите, спарни тропи.

Таму моравме да се соочиме со нови проблеми. На пример, сега морав да го контролирам мојот страв од домашните ползавци. Три пати некаков гуштер ми паѓаше на глава додека минував низ куќен влез. Понекогаш додека водевме библиска студија, некој стаорец ќе одлучеше да ни се придружи! Иако сакав да скокнам и да истрчам, научив да се самосовладувам, не испуштајќи го од око г-н Стаорец и држејќи ги ташната со книги и стапалата над подот додека не одлучеше да си оди. Забележав дека можеш да се навикнеш на нешто само ако истраеш.

Откако поминавме шест месеци таму, на радиото беше дадено известување дека нашето дело било забрането. Така нашите Царски сали беа затворени, а мисионерите беа замолени да си заминат. Само ние и една друга двојка успеавме да останеме во подружницата уште три години. Тогаш едно неделно утро за време на студијата на Стражарска кула дојдоа вооружени полицајци и нѐ одведоа во полициската управа. Ги пуштија жените и децата, но притворија 23 браќа, меѓу кои и мојот сопруг, Бил. По шест дена го пуштија да си оди дома и да се спакува; по три дена по наредба на владата, во мај 1989 ја напуштивме земјата. Тоа беше уште едно тажно заминување на аеродромот, кадешто многу наши браќа полни со љубов дојдоа да ни посакаат среќен пат.

Најпосле во Сиера Леоне

Нашата сегашна задача е Сиера Леоне, Западна Африка, убава земја со прекрасни, бели песочни плажи. Луѓето се многу љубезни, а службата на проповедање претставува задоволство. Во секоја куќа нѐ покануваат да седнеме, честопати под сенката на некое манго дрво или кокосова палма. Луѓето сакаат да разговараат за Бог и да добијат личен примерок на Библијата за да можат да нѐ следат во читањето.

И Бил и јас работиме во бетелскиот дом во Фритаун. Јас служам како рецепционерка, а воедно работам со претплатите и собраниските сметки. После 16 години служење во земји кадешто нашето дело беше забрането, прекрасно е да се биде во земја каде делото е слободно и напредно.

Во јуни 1991 наполнив 30 години мисионерска служба. Навистина, мама постави пред мене вредна цел! Да беше уште жива, би сакала повторно да ѝ речам: „Ти благодарам, мамо!“ Но сѐ уште можам радосно да речам: „Ти благодарам, тато!“

[Слика на страница 28]

Конгрес во Њујорк, 1958

[Слика на страница 29]

35th class—July, 1960

[Слика на страница 30]

Бил и Сандра Кауен, 1991