Бог „направи големи дела“ — како се уверив во тоа

Раскажал Морис Раџ

Моето семејство, заедно со илјадници други имигранти, бегаше за време на еден од најжестоките напади во Втората светска војна. Со денови одевме низ густата бурманска џунгла, а навечер спиевме под дрвјата. Тогаш имав девет години. Во една мала торба на грбот носев сѐ што имав. Но, тоа беше само почеток.

ВО 1942 год., целиот свет беше зафатен од виорот на војната, а ние бегавме од јапонската војска. Штотуку беше навлегла во Бурма, денешен Мјанмар, и ги зазеде нафтоносните полиња на Јенангијаунг. Но, пред да дојдеме до индиската граница, јапонските војници нѐ фатија и нѐ вратија дома.

Кога бев мал, живеевме во Јенангијаунг, каде што татко ми работеше за Бурманската нафтена компанија. По јапонската инвазија, богатите нафтоносни полиња на Јенангијаунг станаа мета на силни напади од страна на британски воени авиони. Еднаш, со целото семејство три дена се криевме во еден ров додека околу нас паѓаа бомби. Конечно успеавме да избегаме со брод во Сале, мало гратче покрај реката Ајејарвади, денешна Иравади. Благодарни што бевме живи, до крајот на војната останавме таму.

Трагедија која ме донесе до вистината

Во 1945, истата година кога заврши Втората светска војна, се роди мојот помал брат. Татко ми многу се радуваше што доби дете на постари години. Но, неговата радост не траеше долго. По три месеци бебето умре. Кратко по смртта на брат ми, скршен од болка почина и татко ми.

Со намера да ме утешат, пријателите ми рекоа дека Бог ги зел татко ми и брат ми на небото. Колку сакав да бидам со нив! Заедно со семејството одев во Католичка црква, каде што добивав верска поука уште од мали нозе. Ме учеа дека свештениците и калуѓерките одат право во рајот, а другите мора да чекаат во чистилиштето, каде што привремено се мачат додека не се исчистат од своите гревови. Со силна желба да бидам пак со татко ми и со брат ми, решив да одам во Католичката теолошка школа во Мајмјо, сега наречен Пјин О Луин, на 210 километри од нашиот дом.

За да ме примат требаше да имам добро образование. Но, како имигрант, одев на училиште само две години. А додека траеше војната, сите училишта беа затворени. Потоа повторно ги отворија, но моето семејство беше многу сиромашно. Освен за мене и за моите двајца браќа, мајка ми се грижеше и за трите мали деца на тетка ми, која беше почината. Затоа, немаше пари да нѐ прати на училиште дури ни мене ни моите браќа.

Мојот постар брат почна да работи, но јас имав само 13 години и не можев да помогнам многу. Чичко ми, Мануел Натан живееше во Чаук, гратче во близината на Сале. Си мислев: ‚Ако си заминам од дома, ќе има една гладна уста помалку‘. Затоа, решив да живеам со чичко ми во Чаук.

Не знаев дека тој од неодамна стапил во контакт со Јеховините сведоци и дека едвај чека да ми каже за она што го научил од Библијата. Ми раскажуваше малку по малку, а најнапред ми го објасни значењето на молитвата Оченаш. Таа почнува со зборовите: „Татко наш, кој си на небесата, да се свети името твое“ (Матеј 6:9, 10).

„Значи, Бог има лично име“, ми објасни чичко ми. „Тој се вика Јехова.“ Потоа ми го покажа Божјето име во Библијата. Сакав да дознаам нешто повеќе. Но, ми беше тешко да читам, дури и на тамилски, мојот мајчин јазик, а Библијата и библиската литература на чичко ми беа на англиски, јазик кој не го знаев толку добро. И покрај недоволното образование, постепено почнав да ги разбирам библиските учења (Матеј 11:25, 26). Сфатив дека многу науки во кои сум верувал не се темелат на Библијата. На крајот, на чичко ми му реков: „Ова е вистината!“

Кога имав 16 години, почнав да им кажувам и на другите за она што го учев. Во тоа време, во Мјанмар имаше само 77 Јеховини сведоци. По кратко време, Роберт Кирк, мисионер кој служеше во главниот град, Рангун, денес наречен Јангон, дојде кај чичко ми во Чаук. Му реков на Роберт дека му ветив на Јехова дека ќе му служам. Така, на 24 декември 1949 год., се крстив во реката Ајејарвади.

Ги совладувам препреките

По кратко време се преселив во Мандалеј за да најдам работа. Сакав да станам пионер, како што се нарекуваат полновремените проповедници на Јеховините сведоци. Еден ден, додека гледав фудбал, ме фатија силни грчеви. Се утврди дека имам епилепсија и морав да се вратам дома за да има кој да се грижи за мене.

Нападите ми се јавуваа одвреме-навреме следните осум години. Кога ми се подобри здравјето, се вработив. Иако поради мојата болест мајка ми ме спречуваше да служам полновремено, еден ден ѝ реков: „Не можам повеќе да чекам. Сакам да бидам пионер. Јехова ќе се грижи за мене!“

Во 1957 год., се преселив во Јангон и почнав со пионерска служба. За чудо, епилептичните напади не ми се повторија цели 50 години, сѐ до 2007 год. Денес земам лекарства и состојбата ми е подобра. Во 1958 год. почнав да служам како специјален пионер и секој месец проповедав по 150 часа.

На почеток добив задача да служам во Џонша, село на 110 километри северозападно од Јангон. Една мала група луѓе таму ја читаа нашата библиска литература и сакаа да дознаат нешто повеќе. Кога стигнавме јас и Роберт, се собраа многу луѓе. Им одговоривме на многубројните прашања и им покажавме како се водат библиски состаноци. Наскоро, некои од нив почнаа да проповедаат заедно со нас. Јас добив задача да останам во селото. За неколку месеци, малата група прерасна во напредно собрание, и денес во тоа место има повеќе од 150 Сведоци.

Подоцна добив задача да служам како патувачки проповедник и да ги посетувам собранијата и изолираните групи низ Мјанмар. Поминав илјадници километри по правливи патишта качен на претоварени камиони, одев низ џунгли, пловев по реки и пешачев по планини. Иако не бев многу физички јак, чувствував дека Јехова ми дава сила да продолжам (Филипјаните 4:13).

„Јехова ќе ти помага“

Во 1962 год. ме поканија во подружницата на Јеховините сведоци во Јангон, каде што Роберт ми даваше обука. Не помина долго време, а властите наредија сите мисионери од другите земји да го напуштат Мјанмар. За неколку недели тие заминаа, и на мое големо изненадување, јас добив задача да се грижам за подружницата.

‚Како ќе го правам тоа?‘, се прашував. ‚Немам ни образование ни искуство.‘ Неколку постари браќа ја забележаа мојата загриженост и ми рекоа: „Морис, не се секирај. Јехова ќе ти помага. И ние сме со тебе.“ Тие зборови многу ме успокоија! По неколку месеци требаше да го подготвам годишниот извештај за проповедничката активност во Мјанмар, кој требаше да биде објавен во Годишникот на Јеховините сведоци за 1967. Цели 38 години подготвував таков извештај. Секогаш одново настаните јасно ми покажуваа дека Јехова го води нашето дело.

На пример, кога поднесов барање за државјанство, ги немав 450-те кјатиa што ми требаа за да ги платам документите, па затоа одлучив да почекам. Еден ден, додека минував крај канцеларијата на фирмата во која имав работено, ме виде мојот поранешен шеф и ми довикна: „Еј, Раџ, дојди да си ги земеш парите. Кога си отиде, заборави да си ги земеш парите од пензиското осигурување“. Така добив 450 кјати.

Кога заминав од неговата канцеларија, помислив што сѐ би можел да направам со 450 кјати. Но, бидејќи таа сума беше токму колку што ми требаше за да добијам документи за државјанство, сфатив дека Јехова сака да ги употребам за таа цел. Тоа беше добра одлука. Како државјанин можев да останам во земјата, слободно да патувам, да внесувам литература и да извршувам други задачи што беа многу важни за проповедничкото дело во Мјанмар.

Конгрес на север

Во 1969 год., нашето дело брзо напредуваше во градот Мјиткина во северен Мјанмар, па затоа решивме да одржиме конгрес во тој град. Меѓутоа, најголем проблем беше да се обезбеди превоз за Сведоците што живееја на југ. Се молевме, а потоа доставивме барање до железницата на Мјанмар да ни се резервираат шест железнички вагони. Пријатно се изненадивме кога ни го одобрија барањето.

Навреме ги завршивме сите подготовки за конгресот. Дента кога требаше да стигнат делегатите, отидовме на железничката станица некаде напладне, очекувајќи го возот да пристигне во 14.30 часот. Додека чекавме, шефот на станицата ни врачи една телеграма во која пишуваше: „Ги откачивме шесте вагони на Јеховините сведоци“. Ни објасни дека возот не можел да ги влече по угорниците додатните вагони.

Што можевме да направиме? Првата мисла ни беше да го одложиме конгресот. Но, тоа значеше дека ќе треба одново да поднесуваме барања за нови дозволи, што ќе траеше неколку недели! Додека горливо го молевме Јехова, возот пристигна на станицата. Не можевме да веруваме во она што го гледавме — тука беа сите шест вагони полни со Сведоци! Ни се насмевнуваа и ни мавтаа. Кога ги прашавме што се случи, еден од нив објасни: „Откачија шест вагони, ама не нашите!“

Од 1967 до 1971 год., бројот на Сведоци во Мјанмар се зголеми на речиси 600. Потоа, во 1978 год., подружницата се премести во една двокатна куќа. По 20 години, бројот на Сведоци порасна на преку 2.500. Подружницата беше проширена и, на 22 јануари 2000 год., Џон Бар од Водечкото тело на Јеховините сведоци дојде од Соединетите Држави и го одржа говорот за свечено отворање на трокатната зграда со канцеларии и станови што се користи денес.

Благослови

Сега во подружницата во Јангон живеат и работат 52 доброволци, а во целата земја има околу 3.500 Сведоци што служат во 74 собранија и групи. Радосен сум што во 1969 год., кратко пред својата смрт, и мајка ми стана Јеховин сведок.

Дорис Ба Аје, која беше пионерка, почна да работи како преведувач во нашата подружница во средината на 1960-тите. Претходно, во 1959 год., го посети 32. клас на мисионерската школа Гилеад. Ми го освои срцето со својата убавина, веселост и духовност. Се зедовме во 1970 год. До ден-денес сме му верни на Јехова и еден на друг.

Повеќе од шест децении гледам како Бог го води проповедничкото дело во оваа земја. Тој е величествен и достоен за најголема фалба. Во мојот живот видов дека тој „направи големи дела“ (Псалм 106:21).

[Фуснота]

[Слика на страница 27]

Проповедам во Рангун (Бурма), околу 1957

[Слика на страница 28]

Патувам на еден конгрес во Калемјо (Бурма), кон крајот на 1970-тите

[Слика на страница 29]

Нашата убава нова подружница, која беше свечено отворена во 2000

[Слика на страница 29]

Со Дорис денес

[Слика на страница 29]

Заедно во служба од куќа до куќа