‘വിക്കന്മാ​രു​ടെ നാവു സംസാ​രി​ക്കും’

ചെക്കോ​സ്ലോ​വാ​ക്യ​യി​ലെ (ഇപ്പോ​ഴത്തെ ചെക്ക്‌ റിപ്പബ്ലിക്ക്‌) യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ പ്രത്യേക സമ്മേള​ന​ദി​ന​ത്തി​ന്റെ ഉച്ചതി​രി​ഞ്ഞുള്ള സെഷനാ​യി​രു​ന്നു അത്‌, ബൈബിൾ പ്രബോ​ധനം സ്വീക​രി​ക്കാ​നാ​യി നൂറു കണക്കി​നാ​ളു​കൾ അവിടെ ഒന്നിച്ചു​കൂ​ടി​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ എന്റെ ഭാഗം പുനര​വ​ലോ​കനം ചെയ്‌തു​കൊ​ണ്ടു പ്രസം​ഗ​വേ​ദി​യു​ടെ പുറകിൽ നിൽക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അതു വലിയ ഒന്നായി​രു​ന്നില്ല. രണ്ടു യുവസാ​ക്ഷി​കൾ അനുഭ​വങ്ങൾ പറയു​മ്പോൾ എനിക്ക്‌ ആ ഭാഗത്തി​ന്റെ അധ്യക്ഷ​നാ​യി സേവി​ക്ക​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു, അത്രമാ​ത്രം. അന്നു രാവിലെ എനിക്കു മനഃസം​ഘർഷം അനുഭ​വ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു, ഇപ്പോൾ അതു വർധി​ച്ചു​വ​രി​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. എനിക്ക്‌ അക്ഷരാർഥ​ത്തിൽ തളർന്നു​പോ​കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോന്നു​ക​യും അങ്ങേയറ്റം ഉത്‌കണ്‌ഠ അനുഭ​വ​പ്പെ​ടു​ക​യും സംസാ​രി​ക്കാൻ മേലാ​താ​കു​ക​യും ചെയ്‌തു.

അത്തര​മൊ​രു സാഹച​ര്യ​ത്തിൽ മിക്കവാ​റും എല്ലാവ​രും​തന്നെ പരി​ഭ്ര​മ​മു​ള്ള​വ​രാ​യി​രി​ക്കു​മെന്നു നിങ്ങൾ വിചാ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വാം. എന്നാൽ ഇതു വെറും പരി​ഭ്ര​മ​മാ​യി​രു​ന്നില്ല. എന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണെന്നു ഞാൻ വിശദീ​ക​രി​ക്കാം.

എന്റെ സംസാര വൈക​ല്യം

12-ാമത്തെ വയസ്സിൽ ഞാൻ വീണ്‌ തലയ്‌ക്കും കഴുത്തി​നും നട്ടെല്ലി​നും പരി​ക്കേറ്റു. അതിനു​ശേഷം എനിക്ക്‌ ഇടയ്‌ക്കി​ട​യ്‌ക്കു വിക്കു​ണ്ടാ​കു​ക​യോ പദങ്ങൾ ഉച്ചരി​ക്കാൻ പ്രയാസം അനുഭ​വ​പ്പെ​ടു​ക​യോ ചെയ്‌തി​രു​ന്നു, പ്രത്യേ​കിച്ച്‌ പ, ക, റ്റ, ഡ, മ എന്നീ അക്ഷരങ്ങ​ളിൽ തുടങ്ങുന്ന പദങ്ങൾ. ചില​പ്പോൾ എനിക്കു സംസാ​രി​ക്കാൻപോ​ലും കഴിഞ്ഞി​രു​ന്നില്ല.

ഈ പ്രശ്‌നം അന്ന്‌ എന്നെ വളരെ​യ​ധി​ക​മൊ​ന്നും അലട്ടി​യില്ല; അത്‌ ഒരു അസൗക​ര്യ​മാ​യി മാത്രമേ തോന്നി​യു​ള്ളൂ. എന്നാൽ വർഷങ്ങൾ കടന്നു​പോ​യ​പ്പോൾ, ഏതു തരത്തി​ലുള്ള പരസ്യ ഭാഷണ​ത്തോ​ടു​മുള്ള ഒരു യഥാർഥ ഭയം എന്നിൽ വികാ​സം​പ്രാ​പി​ച്ചു. ഒരിക്കൽ സ്‌കൂ​ളിൽവെച്ച്‌ ഒരു റിപ്പോർട്ടു കൊടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഞാൻ തലകറങ്ങി വീണു. ചില​പ്പോൾ കടയിൽ പോകു​മ്പോൾ എന്താണു വേണ്ട​തെന്നു വിൽപ്പ​ന​ക്കാർ ചോദി​ക്കുന്ന സമയത്ത്‌ എനിക്ക്‌ അവരോട്‌ ഉത്തരം പറയാൻ കഴിയു​മാ​യി​രു​ന്നില്ല. ഞാൻ അവി​ടെ​നിന്ന്‌ സംസാ​രി​ക്കാ​നാ​യി പാടു​പെ​ടു​മ്പോൾ അവരുടെ അസ്വസ്ഥത വർധി​ക്കും: “വേഗമാ​കട്ടെ, എനിക്കു ദിവസം മുഴു​വ​നും കളയാ​നില്ല. സാധനം വാങ്ങാൻ വന്ന മറ്റാളു​കൾ കാത്തു​നിൽക്കു​ന്നു.” അതിന്റെ ഫലമായി, ആവശ്യ​മുള്ള സാധനങ്ങൾ വാങ്ങാൻ എനിക്കു കഴിയു​മാ​യി​രു​ന്നില്ല.

എന്റെ സ്‌കൂൾ വർഷങ്ങൾ വളരെ പ്രയാസം നിറഞ്ഞ​വ​യാ​യി​രു​ന്നു. എനിക്കു വാചിക റിപ്പോർട്ടു​കൾ നൽകേണ്ടി വരു​മ്പോൾ സഹപാ​ഠി​കൾ എന്റെ വിക്കിനെ കളിയാ​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും, ഞാൻ ഹൈസ്‌കൂ​ളിൽനി​ന്നു പാസാ​കു​ക​യും 1979-ൽ ചെക്കോ​സ്ലോ​വാ​ക്യ​യി​ലെ പ്രാഗി​ലുള്ള സർവക​ലാ​ശാ​ല​യിൽ പഠിക്കാൻ പോവു​ക​യും ചെയ്‌തു. എനിക്കു കായി​കാ​ഭ്യാ​സം ഇഷ്ടമാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ ഒരു കായി​കാ​ധ്യാ​പ​ക​നാ​യി​ത്തീ​രാ​നുള്ള കോഴ്‌സു​കൾ ഞാൻ സ്വീക​രി​ച്ചു. എന്നാൽ എനിക്ക്‌ എങ്ങനെ ലക്ഷ്യം കൈവ​രി​ക്കാൻ കഴിയും? ആശങ്കക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും ഞാൻ പതറാതെ മുന്നോ​ട്ടു നീങ്ങി.

സഹായം തേടുന്നു

സംസാര വൈക​ല്യ​ത്തിൽനിന്ന്‌ എന്നെ മോചി​പ്പി​ക്കാ​നുള്ള ഒരു മാർഗം ഉണ്ടായി​രു​ന്നേ മതിയാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. അതു​കൊ​ണ്ടു സർവക​ലാ​ശാ​ല​യി​ലെ ബിരു​ദ​ല​ബ്ധി​ക്കു​ശേഷം വിദഗ്‌ധ സഹായം നേടാൻ ഞാൻ തീരുമാ നിച്ചു. സംസാര വൈക​ല്യ​ങ്ങളെ വിശേ​ഷ​വി​ധി​യാ​യി ചികി​ത്സി​ക്കുന്ന ഒരു ക്ലിനിക്ക്‌ ഞാൻ പ്രാഗിൽ തിരഞ്ഞു കണ്ടുപി​ടി​ച്ചു. ആദ്യത്തെ കൂടി​ക്കാ​ഴ്‌ച​യിൽ ഒരു നേഴ്‌സ്‌ വിചാ​ര​ശൂ​ന്യ​മാ​യി ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “നിങ്ങളു​ടെ ന്യൂ​റോ​സിസ്‌ അസാധാ​ര​ണ​മായ ഒന്നാണ്‌!” വിക്ക്‌ ന്യൂ​റോ​സിസ്‌ സംബന്ധ​മായ ഒരു അവസ്ഥയ​ല്ലെന്നു വിദഗ്‌ധർ സമ്മതി​ക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും അവർ എന്നെ ന്യൂ​റോ​സിസ്‌ ഉള്ളയാ​ളാ​യി കണക്കാ​ക്കി​യ​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചോർത്ത​പ്പോൾ എനിക്കു വിഷമം തോന്നി. ഞാൻ അസാധാ​ര​ണ​മായ ഒരു വെല്ലു​വി​ളി​യെ​യാണ്‌ അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ ദീർഘ​നേരം എടുത്തില്ല: ഞാൻ 24 വയസ്സുള്ള ഒരു ചെറു​പ്പ​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു, മറ്റു രോഗി​ക​ളെ​ല്ലാം കുട്ടി​ക​ളും.

പെട്ടെ​ന്നു​ത​ന്നെ മനശ്ശാ​സ്‌ത്ര​ജ്ഞ​നുൾപ്പെടെ മുഴു ജോലി​ക്കാ​രും എന്നെ സഹായി​ക്കാ​നെത്തി. അവർ എല്ലാ രീതി​ക​ളും പരീക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി. ഒരിക്കൽ, അഞ്ച്‌ ആഴ്‌ച​ത്തേക്ക്‌ ആരോ​ടും സംസാ​രി​ക്ക​രു​തെന്ന്‌ അവർ എന്നെ വിലക്കി. മറ്റൊ​രി​ക്കൽ, ഒരേ സ്വരത്തി​ലും വ-ള-രെ സാവധാ​ന​വും മാത്രം സംസാ​രി​ക്കാൻ അവർ എന്നെ അനുവ​ദി​ച്ചു. ആ സമീപനം സഹായ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും അതുമൂ​ലം എനിക്കു പാമ്പാട്ടി എന്ന ഇരട്ട​പ്പേരു ലഭിച്ചു, എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ എന്റെ റിപ്പോർട്ടു​ക​ളു​ടെ സമയത്തു പലരും ഉറങ്ങി​പ്പോ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു.

യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​മാ​യുള്ള ബന്ധപ്പെടൽ

1984-ലെ ഒരു വേനൽക്കാല ദിവസം ഞാൻ പട്ടണത്തി​ലെ വാണി​ജ്യ​കേ​ന്ദ്ര​ത്തി​ലൂ​ടെ നടക്കവേ രണ്ടു ചെറു​പ്പ​ക്കാർ എന്നെ സമീപി​ച്ചു. അവരുടെ ബാഹ്യാ​കാ​രമല്ല, പിന്നെ​യോ അവർ പറഞ്ഞ സംഗതി​യാണ്‌ എന്നെ അതിശ​യി​പ്പി​ച്ചത്‌. മനുഷ്യ​വർഗ​ത്തി​ന്റെ എല്ലാ പ്രശ്‌ന​ങ്ങൾക്കും അറുതി​വ​രു​ത്തുന്ന ഒരു ഗവൺമെൻറ്‌, ഒരു രാജ്യം, ദൈവ​ത്തി​നു​ണ്ടെന്ന്‌ അവർ പറഞ്ഞു. അവർ അവരുടെ ഫോൺ നമ്പർ എനിക്കു നൽകി, പിന്നീടു ഞാൻ അവർക്കു ഫോൺ ചെയ്‌തു.

അന്ന്‌ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ ചെക്കോ​സ്ലോ​വാ​ക്യ​യിൽ ഒരു നിയമ​പ​ര​മായ മത സംഘട​ന​യെന്ന നിലയിൽ തിരി​ച്ച​റി​യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ, താമസം​വി​നാ എന്റെ താത്‌പ​ര്യം വളരു​ക​യും അവരുടെ യോഗ​ങ്ങ​ളിൽ ഞാൻ പങ്കെടു​ത്തു​തു​ട​ങ്ങു​ക​യും ചെയ്‌തു. സാക്ഷി​കൾക്ക്‌ അന്യോ​ന്യ​മുള്ള സ്‌നേ​ഹ​വും താത്‌പ​ര്യ​വും എനിക്ക്‌ അനുഭ​വ​വേ​ദ്യ​മാ​യി.

ആത്മവി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ലേ​ക്കുള്ള പാത

എന്റെ സംസാര വൈക​ല്യ​ത്തി​നുള്ള സഹായം വന്നതു ദിവ്യാ​ധി​പത്യ ശുശ്രൂ​ഷാ​സ്‌കൂൾ എന്നു വിളി​ക്ക​പ്പെ​ടുന്ന, യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ എല്ലാ സഭകളി​ലും വാരം​തോ​റും നടത്ത​പ്പെ​ടുന്ന ഒരു സ്‌കൂ​ളി​ന്റെ രൂപത്തി​ലാണ്‌. അതിൽ പേർചാർത്താൻ ഞാൻ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്ക​പ്പെട്ടു, ഞാൻ പേർചാർത്തി. സ്‌കൂ​ളി​ലെ പാഠപു​സ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നായ ദിവ്യാ​ധി​പത്യ ശുശ്രൂ​ഷാ സ്‌കൂൾ ഗൈഡ്‌ബു​ക്കിൽ കൊടു​ത്തി​രി​ക്കുന്ന നിർദേ​ശ​ങ്ങളെ അടിസ്ഥാ​ന​മാ​ക്കി ഞാൻ ഒഴുക്ക്‌, ഉച്ചാരണം, അർഥം ഊന്നി​പ്പ​റയൽ, ഉച്ചനീ​ച​ത്വം തുടങ്ങിയ സംഭാഷണ ഗുണങ്ങ​ളിൽ പരിശീ​ലനം നേടി.a

എന്റെ ആദ്യത്തെ വിദ്യാർഥി പ്രസംഗം—അതൊരു ബൈബിൾ വായന​യാ​യി​രു​ന്നു—തികഞ്ഞ പരാജ​യ​മാ​യി​രു​ന്നു. എനിക്കു വലിയ പരി​ഭ്ര​മ​മാ​യി​രു​ന്നു, ഞാൻ ഒരുത​ര​ത്തി​ലാ​ണു വീട്ടിൽ ചെന്നെ​ത്തി​യത്‌. ഷവറിലെ ചൂടു​വെ​ള്ള​ത്തിൽ കുളി​ച്ച​പ്പോ​ഴു​ണ്ടായ ആശ്വാ​സ​ത്തി​നു ഞാൻ എത്ര നന്ദിയു​ള്ള​വ​നാ​യി​രു​ന്നു!

ആദ്യത്തെ ആ പ്രസം​ഗ​ത്തി​നു​ശേഷം സ്‌കൂൾ മേൽവി​ചാ​രകൻ എനിക്കു ദയാപു​ര​സ്സരം വ്യക്തി​പ​ര​മായ ശ്രദ്ധ നൽകി. അദ്ദേഹം എനിക്കു ക്രിയാ​ത്മ​ക​മായ ബുദ്ധ്യു​പ​ദേശം തന്നു​വെന്നു മാത്രമല്ല, എന്നെ അനു​മോ​ദി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. അത്‌ എനിക്കു ശ്രമം തുടരു​ന്ന​തി​നുള്ള ധൈര്യം പകർന്നു​തന്നു. അതിനു​ശേഷം ഉടൻതന്നെ, അതായത്‌ 1987-ൽ, ഞാൻ ഒരു സമർപ്പിത സാക്ഷി​യാ​യി​ത്തീർന്നു. ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കു ശേഷം ഞാൻ പ്രാഗിൽനി​ന്നും സ്‌ഡാർ നാഡ്‌ സാസാ​വോ എന്ന ശാന്തമായ ചെറു പട്ടണത്തി​ലേക്കു താമസം മാറി. ആ പ്രദേ​ശത്തെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ചെറിയ സംഘം എന്നെ ഊഷ്‌മ​ള​മാ​യി സ്വാഗതം ചെയ്‌തു. അപ്പോ​ഴും എനിക്കു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന സംസാര തടസ്സം അവരും അംഗീ​ക​രി​ച്ചു, അത്‌ എന്റെ ആത്മാഭി​മാ​നം വർധി​പ്പി​ച്ചു.

കാല​ക്ര​മ​ത്തിൽ, ഞാൻ ഒരു ചെറിയ ബൈബി​ള​ധ്യ​യന കൂട്ടത്തിന്‌ അധ്യയനം നടത്താൻ തുടങ്ങി. പിന്നെ ഞാൻ എന്റെ ആദ്യത്തെ പരസ്യ ബൈബിൾ പ്രസംഗം നടത്തി. ഒടുവിൽ, ചെക്കോ​സ്ലോ​വാ​ക്യ​യി​ലെ ഗവൺമെന്റു മാറി​യ​പ്പോൾ അത്തരം പ്രസം​ഗങ്ങൾ ഞാൻ അയൽസ​ഭ​ക​ളി​ലും നടത്തി​ത്തു​ടങ്ങി. അപരി​ചി​ത​മായ ചുറ്റു​പാ​ടു​ക​ളിൽ എന്റെ സംസാര വൈക​ല്യ​ങ്ങൾ മടങ്ങി​യെത്തി. എന്നാൽ ഞാൻ ശ്രമം ഉപേക്ഷി​ച്ചില്ല.

പ്രത്യേക വെല്ലു​വി​ളി​കളെ നേരിടൽ

ഒരു ദിവസം ഒരു ക്രിസ്‌തീയ മൂപ്പൻ എന്നെ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ജോലി​സ്ഥ​ല​ത്തേക്കു ക്ഷണിച്ചു. അദ്ദേഹം ഇപ്രകാ​രം പറഞ്ഞു: “പീറ്റർ എനിക്കു താങ്ക​ളോട്‌ ഒരു സുവാർത്ത പറയാ​നുണ്ട്‌! ഈ വരുന്ന സർക്കിട്ട്‌ സമ്മേള​ന​ത്തിൽ നിങ്ങൾക്ക്‌ ഒരു പങ്കുണ്ടാ​യി​രി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു.” എനിക്കു തലകറ​ങ്ങു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോന്നി, ഞാൻ അവി​ടെ​യി​രു​ന്നു​പോ​യി. എന്റെ സുഹൃ​ത്തി​നെ നിരാ​ശ​നാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു ഞാൻ ആ വാഗ്‌ദാ​നം നിരസി​ച്ചു.

ആ നിരസി​ക്കൽ എന്നെ അലട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. അത്‌ എന്റെ മനസ്സിൽനി​ന്നും അകറ്റാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. ദൈവ​ത്തിൽ ആശ്രയി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ക്രിസ്‌തീയ യോഗ​ങ്ങ​ളിൽ പരാമർശം ഉണ്ടായ​പ്പോ​ഴെ​ല്ലാം ആ നിരസി​ക്ക​ലി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞാൻ വേദന​യോ​ടെ ഓർമി​ച്ചു. ദൈവ​ത്തി​ന്റെ നിർദേ​ശ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു വെറും 300 പുരു​ഷൻമാ​രു​മാ​യി മുഴു മിദ്യാ​ന്യ സൈന്യ​ത്തെ​യും നേരിട്ട ഗിദെ​യോ​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു യോഗ​ങ്ങ​ളിൽ ചില​പ്പോൾ പരാമർശ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. (ന്യായാ​ധി​പ​ന്മാർ 7:1-25) തന്റെ ദൈവ​മായ യഹോ​വ​യിൽ യഥാർഥ​ത്തിൽ ആശ്രയം വച്ച ഒരു മനുഷ്യ​നാ​യി​രു​ന്നു അവൻ! ആ നിയമനം നിരസി​ച്ച​പ്പോൾ ഞാൻ ഗിദെ​യോ​ന്റെ മാതൃക പിൻപ​റ്റി​യോ? പൂർണ സത്യസ​ന്ധ​ത​യോ​ടെ, പിൻപ​റ്റി​യെന്ന്‌ എനിക്കു പറയാൻ കഴിയു​മാ​യി​രു​ന്നില്ല. എനിക്കു ലജ്ജ തോന്നി.

എങ്കിലും, എന്റെ ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദ​രൻമാർ എന്നെ സഹായി​ക്കു​ന്നതു വിട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞില്ല. അവർ എനിക്കു മറ്റൊ​ര​വ​സരം തന്നു. ഒരു പ്രത്യേക സമ്മേള​ന​ദിന പരിപാ​ടി​യിൽ പങ്കുപ​റ്റാൻ ഞാൻ ക്ഷണിക്ക​പ്പെട്ടു. ഇത്തവണ ഞാൻ സമ്മതിച്ചു. ഈ പദവിക്കു ഞാൻ നന്ദിയു​ള്ള​വ​നാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും തുറന്നു പറയട്ടെ, നിറയെ ആളുക​ളുള്ള ഒരു ഹാളിനെ അഭിസം​ബോ​ധന ചെയ്യു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചിന്തി​ച്ച​പ്പോൾ ഞാൻ സ്‌തം​ഭി​ച്ചു​പോ​യി. യഹോ​വ​യി​ലുള്ള എന്റെ ആശ്രയം വർധി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തിൽ എനിക്കു യഥാർഥ​ത്തിൽ ശ്രമം നടത്തേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ എങ്ങനെ?

മറ്റു സാക്ഷി​കൾക്ക്‌ അവനി​ലു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന വിശ്വാ​സ​വും ആശ്രയ​വും അടുത്തു പരിചി​ന്തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​തന്നെ. അങ്ങനെ ചെയ്യു​ന്നത്‌ എന്നെ ബലപ്പെ​ടു​ത്തി. ഒരു സുഹൃ​ത്തി​ന്റെ പുത്രി​യായ ആറു വയസ്സു​കാ​രി വെറു​ങ്കാ​യു​ടെ ഒരു കത്തും എനിക്ക്‌ ഒരു നല്ല മാതൃ​ക​യാ​യി ഉതകി. അവൾ ഇങ്ങനെ​യെ​ഴു​തി: “സെപ്‌റ്റം​ബ​റിൽ ഞാൻ സ്‌കൂ​ളിൽ പോകു​ക​യാണ്‌. ദേശീ​യ​ഗാ​ന​ത്തി​ന്റെ കാര്യം എന്താകു​മെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യില്ല. യഹോവ ഇസ്രാ​യേ​ലി​നു​വേണ്ടി പോരാ​ടി​യ​തു​പോ​ലെ എനിക്കു​വേണ്ടി പോരാ​ടു​മെന്നു ഞാൻ വിശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു.”

ഞാൻ തുടക്ക​ത്തിൽ സംസാ​രിച്ച ആ പ്രത്യേക സമ്മേള​ന​ദി​ന​ത്തി​ന്റെ ഉച്ചതി​രി​ഞ്ഞുള്ള സെഷനി​ലേക്കു നയിച്ച സംഭവ​ങ്ങ​ളിൽ ചിലതു മാത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു അവ. ഞാൻ ഉള്ളുരു​കി പ്രാർഥി​ച്ചി​രു​ന്നു. ആ വലിയ സദസ്സിനു മുമ്പാകെ ദൈവ​ത്തി​ന്റെ വലിയ നാമം സ്‌തു​തി​ക്കാ​നാ​യി ഒരുങ്ങി നിൽക്കവേ എന്റെ സംസാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഒഴുക്കി​നെ​ക്കു​റിച്ച്‌ എനിക്ക​പ്പോൾ വളരെ​യ​ധി​കം ഉത്‌ക​ണ്‌ഠ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നില്ല.

അങ്ങനെ, നൂറു​ക​ണ​ക്കിന്‌ ആളുകളെ അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ എന്റെ മുന്നിൽ പ്രതി​ഷ്‌ഠി​ച്ചി​രുന്ന മൈക്കി​ന്റെ​യൊ​പ്പം ഞാൻ നിലയു​റ​പ്പി​ച്ചു. അപ്പോൾ, സന്ദേശം സന്ദേശ​വാ​ഹ​ക​നെ​ക്കാൾ പ്രധാ​ന​മാണ്‌ എന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു ഞാൻ ഒരു ദീർഘ​ശ്വാ​സം വലിച്ചിട്ട്‌ ആരംഭി​ച്ചു. പിന്നീട്‌, കാര്യ​ങ്ങളെ വിലയി​രു​ത്താൻ എനിക്കു സമയം ലഭിച്ചു. എനിക്കു പരി​ഭ്ര​മ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നോ? തീർച്ച​യാ​യും, ഞാൻ ഏതാനും തവണ വിക്കു​ക​പോ​ലും ചെയ്‌തു. എങ്കിലും, ദൈവ​ത്തി​ന്റെ സഹായ​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ എനിക്കു സംസാ​രി​ക്കാ​നേ കഴിയു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഒരു ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദരൻ ഒരിക്കൽ എന്നോടു പറഞ്ഞ ഒരു സംഗതി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു പിന്നീടു ഞാൻ ചിന്തി​ക്കാൻ തുടങ്ങി: “താങ്കൾക്കു വിക്കിന്റെ പ്രശ്‌ന​മു​ള്ള​തു​കൊണ്ട്‌ ആഹ്ലാദി​ക്കുക.” അദ്ദേഹം ആ പ്രസ്‌താ​വന നടത്തി​യ​പ്പോൾ ഞാൻ യഥാർഥ​ത്തിൽ അമ്പരന്നു​പോ​യി. അദ്ദേഹ​ത്തിന്‌ അങ്ങനെ​യൊ​രു കാര്യം എങ്ങനെ പറയാൻ കഴിഞ്ഞു? അദ്ദേഹം എന്താണ്‌ അർഥമാ​ക്കി​യ​തെന്ന്‌ പിന്തി​രി​ഞ്ഞു നോക്കവേ എനിക്കി​പ്പോൾ മനസ്സി​ലാ​കു​ന്നു. എന്നിൽ ആശ്രയി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം ദൈവ​ത്തിൽ ആശ്രയി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ എന്റെ സംസാര വൈക​ല്യം എന്നെ സഹായി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ആ പ്രത്യേക സമ്മേള​ന​ദി​ന​ത്തി​ന്റെ ഉച്ചതി​രി​ഞ്ഞുള്ള സമയം കഴിഞ്ഞിട്ട്‌ ഏതാനും വർഷങ്ങൾ പിന്നി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. വലിയ സദസ്സു​ക​ളു​ടെ മുമ്പാകെ സംസാ​രി​ക്കു​ന്ന​തുൾപ്പെ​ടെ​യുള്ള മറ്റു പദവികൾ ഈ വർഷങ്ങ​ളിൽ എനിക്കു ലഭിച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. ഞാൻ സ്‌ഡാർ നാഡ്‌ സാസവൗ​വിൽ ഒരു ക്രിസ്‌തീയ മൂപ്പനാ​യും പയനി​യ​റാ​യും—യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​കരെ അങ്ങനെ​യാ​ണു വിളി​ക്കു​ന്നത്‌—നിയമി​ക്ക​പ്പെട്ടു. ഒന്നു സങ്കൽപ്പി​ക്കൂ! ദൈവ​രാ​ജ്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു മറ്റുള്ള​വ​രോ​ടു സംസാ​രി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ അന്നു ഞാൻ ഓരോ മാസവും നൂറി​ലേറെ മണിക്കൂ​റു​കൾ ചെലവ​ഴി​ച്ചു, ക്രിസ്‌തീയ യോഗ​ങ്ങ​ളിൽ വാരം​തോ​റു​മുള്ള പഠിപ്പി​ക്ക​ലിൽ ഞാൻ ചെലവ​ഴിച്ച സമയം കൂട്ടാ​തെ​യാണ്‌ ഇത്‌. ഓരോ ആഴ്‌ച​യും വ്യത്യസ്‌ത സഭകളിൽ പ്രസം​ഗങ്ങൾ നടത്തി​ക്കൊണ്ട്‌ ഇപ്പോൾ ഞാൻ ഒരു സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​ക​നാ​യി സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ക്കു​ക​യാണ്‌.

യെശയ്യാ​വു എന്ന ബൈബിൾ പുസ്‌ത​ക​ത്തി​ലെ ഈ പ്രത്യേക പ്രവചനം വായി​ക്കു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം എന്റെ ഹൃദയം വിലമ​തി​പ്പി​നാൽ നിറഞ്ഞു തുളു​മ്പു​ന്നു: “വിക്കന്മാ​രു​ടെ നാവു തടവി​ല്ലാ​തെ വ്യക്തമാ​യി സംസാ​രി​ക്കും.” (യെശയ്യാ​വു 32:4; പുറപ്പാ​ടു 4:12) യഹോ​വ​യു​ടെ ബഹുമ​തി​ക്കും സ്‌തു​തി​ക്കും മഹത്ത്വ​ത്തി​നു​മാ​യി “വ്യക്തമാ​യി സംസാരി”ക്കാൻ എന്നെ സഹായി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ യഹോവ എന്നോ​ടൊ​പ്പ​മു​ണ്ടെന്നു തെളി​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. നമ്മുടെ ഏറ്റവും കരുണാ​മ​യ​നായ ദൈവത്തെ സ്‌തു​തി​ക്കാൻ കഴിയു​ന്ന​തിൽ ഞാൻ വളരെ സംതൃ​പ്‌ത​നും സന്തുഷ്ട​നു​മാണ്‌.—പീറ്റർ കുൺട്‌സ്‌ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം.

[അടിക്കു​റിപ്പ്‌]