‘ബലഹീ​ന​യാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾത്തന്നെ ഞാൻ ശക്തയാ​കു​ന്നു

കാലി​ഫോർണി​യ​യി​ലെ സാൻഫ്രാൻസി​സ്‌കോ​യ്‌ക്കു വടക്കുള്ള പെറ്റലൂമ എന്ന കൊച്ചു പട്ടണത്തി​ലാണ്‌ ഞാൻ വളർന്നത്‌. എന്റെ മമ്മി കുറ​ച്ചൊ​ക്കെ മതവി​ശ്വാ​സ​മുള്ള ആളായി​രു​ന്നു, പക്ഷേ ഡാഡിക്ക്‌ മതത്തെ​പ്പറ്റി വലിയ മതി​പ്പൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ എല്ലായ്‌പോ​ഴും ഒരു സ്രഷ്ടാ​വിൽ വിശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്നു—അവൻ ആരാ​ണെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെന്നു മാത്രം.

ചെറു​പ്പ​കാ​ലത്ത്‌ ഞാൻ സന്തോ​ഷ​പ്ര​കൃ​ത​മുള്ള ഒരുവ​ളാ​യി​രു​ന്നു. അല്ലലെ​ന്തെ​ന്ന​റി​യാത്ത ആ നാളുകൾ എത്ര പ്രിയ​ത്തോ​ടെ​യാ​ണെ​ന്നോ ഞാൻ ഓർക്കാ​റു​ള്ളത്‌! എന്റെ സ്വാത​ന്ത്ര്യം മിക്കവാ​റും അപഹരി​ച്ചു​ക​ള​യുന്ന തരം മാറ്റങ്ങൾ എന്റെ ശരീര​ത്തി​നു​ള്ളിൽ സംഭവി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നതു സംബന്ധിച്ച്‌ എനിക്കു യാതൊ​രു പിടി​യു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. 1960-ൽ, എന്റെ ഹൈസ്‌കൂൾ പഠനത്തി​ന്റെ അവസാ​ന​വർഷം, ഞാനെന്റെ ഉത്തമ സുഹൃ​ത്തി​നോട്‌ എന്റെ ചില വിരലു​കൾക്കു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന വേദന​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു സംസാ​രി​ച്ച​താ​യി ഓർക്കു​ന്നു.

എന്റെ പാദങ്ങ​ളി​ലെ വേദന വളരെ കൂടി​യ​പ്പോൾ മമ്മി എന്നെ സാൻഫ്രാൻസി​സ്‌കോ​യി​ലെ ഒരു ആശുപ​ത്രി​യിൽ കൊണ്ടു​പോ​യി. അവിടെ ഞാൻ ആറു ദിവസ​ത്തോ​ളം കിടന്നു. അപ്പോൾ എനിക്കു 18 വയസ്സാ​യി​രു​ന്നു. പരി​ശോ​ധനാ ഫലങ്ങൾ എനിക്കു വാത​രോ​ഗ​സ​മാ​ന​മായ സന്ധിവീ​ക്കം (Rheumatoid arthritis) ഉള്ളതായി വെളി​പ്പെ​ടു​ത്തി. സോഡി​യം ആറോ​തെ​യോ​സൾഫേറ്റ്‌, അതു കഴിഞ്ഞ്‌ പ്രെഡ്‌നി​സോൺ, പിന്നീട്‌ കോർട്ടി​സോ​ണി​ന്റെ മറ്റൊരു വകഭേദം തുടങ്ങി പലതരം കുത്തി​വെ​പ്പു​കൾ എനിക്ക്‌ എടുത്തു​തു​ടങ്ങി. മൊത്തം 18 വർഷം ഞാൻ ആ മരുന്നു​കൾ ഉപയോ​ഗി​ച്ചു. ഓരോ കേസി​ലും ഏതാനും വർഷ​ത്തേക്ക്‌ അവ വേദന കുറ​ച്ചെ​ങ്കി​ലും ക്രമേണ ഫലിക്കാ​താ​യി​ത്തീർന്നു. അപ്പോൾ ഞാൻ അടുത്ത മരുന്ന്‌ ഉപയോ​ഗി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങും. നിലയ്‌ക്കാത്ത വേദന അവഗണി​ക്കാ​നാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നില്ല, ഞാനാ​ണെ​ങ്കിൽ പലതര​ത്തി​ലുള്ള വൈദ്യ​സ​ഹാ​യ​ങ്ങൾക്കാ​യി അലഞ്ഞു മടുക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. കുറേ​യൊ​ക്കെ സഹായി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞ ചില പകര ചികി​ത്സാ​രീ​തി​കൾ ഞാൻ കണ്ടെത്തി. സന്തോ​ഷ​ക​ര​മെന്നു പറയട്ടെ, രോഗം എന്റെ ശരീര​ത്തിൽ പടർന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നത്ര വേദന ഇപ്പോൾ ഞാൻ അനുഭ​വി​ക്കു​ന്നില്ല.

1975-ൽ ഒരു ദിവസം, ഞാൻ ഒരു ശിശു​വാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ മമ്മി എന്നെ സംബന്ധി​ക്കുന്ന വിവരങ്ങൾ എഴുതി​വെ​ച്ചി​രുന്ന ഒരു റെക്കോർഡ്‌ ബുക്ക്‌ എന്റെ മകൻ യാദൃ​ച്ഛി​ക​മാ​യി കണ്ടെത്തി. എനിക്ക്‌ ആറു മാസം പ്രായ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ, ഒരു ഡോക്ടർ എന്റെ തൈമസ്‌ ഗ്രന്ഥി​വീ​ക്ക​ത്തിന്‌ എക്‌സ്‌റേ ചികിത്സ ആരംഭി​ച്ച​താ​യി ഞാൻ അതിൽ കണ്ടു. ശൈശ​വ​ത്തിൽ എനിക്കു​വേണ്ടി ഡോക്ടർ നിർദേ​ശിച്ച റേഡി​യേഷൻ ചികി​ത്സ​ക​ളാ​യി​രി​ക്കണം എന്റെ ഇപ്പോ​ഴത്തെ അവസ്ഥയ്‌ക്കു കാരണ​മെന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നു​ന്നു. അതു ശരിയാ​ണെ​ങ്കിൽ എത്രയോ ദാരു​ണ​മായ കൈപ്പി​ഴ​യാ​യി​രു​ന്നു അത്‌!

1962-ൽ ഞാൻ വിവാ​ഹി​ത​യാ​യി. 1968-ൽ, അതായത്‌ രോഗ​ത്തി​ന്റെ ആരംഭ​ഘ​ട്ട​ത്തിൽ, ഞങ്ങൾക്കു സ്വന്തമാ​യു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ബേക്കറി​യിൽ ഭർത്താവ്‌ ലിന്നും ഞാനും ഒരുമി​ച്ചു ജോലി​ചെ​യ്‌തി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ വെളു​പ്പിന്‌ ഏകദേശം 4 മണിക്ക്‌ എഴു​ന്നേൽക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ ഭർത്താവ്‌ മാവു കുഴച്ച്‌, റൊട്ടി അവ്‌നിൽ വെച്ച​ശേഷം ചില​പ്പോൾ കിട്ടുന്ന നേരത്ത്‌ ധാന്യ​പ്പൊ​ടി​ച്ചാ​ക്കു​ക​ളി​ന്മേൽ കിടന്ന്‌ അൽപ്പ​മൊ​ന്നു മയങ്ങാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ അതു ചെറിയ കഷണങ്ങ​ളാ​ക്കി പായ്‌ക്കു​ചെ​യ്യും, പിന്നീട്‌ ലിൻ അവ വേണ്ട സ്ഥലങ്ങളിൽ എത്തിക്കും. ഒരവസ​ര​ത്തിൽ ഒരു ഇൻഷ്വ​റൻസ്‌ വിൽപ്പ​ന​ക്കാ​രൻ ബേക്കറി സന്ദർശിച്ച്‌ ഞങ്ങളോ​ടു ദൈവ​ത്തി​ന്റെ വാഗ്‌ദത്ത രാജ്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറഞ്ഞു. കേട്ടകാ​ര്യ​ങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്കി​ഷ്ട​മാ​യെ​ങ്കി​ലും അപ്പോൾ ഞങ്ങൾക്കു തിരക്കാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങളുടെ റൊട്ടി വ്യവസാ​യം വികസി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ഞങ്ങൾ എന്നത്തേ​തി​ലും കൂടുതൽ ലൗകിക ജോലി​കൾകൊ​ണ്ടു ഭാരപ്പെട്ട സമയമാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. ആഹ്ലാദ​ക​ര​മെന്നു പറയട്ടെ ഞങ്ങളുടെ ബിസി​നസ്‌ മറ്റൊരു ബേക്കറി​ക്കാർ വാങ്ങി! ലിൻ അവർക്കു​വേണ്ടി ജോലി ചെയ്‌തു. ഞാനൊ​രു ബ്യൂട്ടി​പാർല​റി​ലും ജോലി​ക്കു പോയി. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, സന്ധിവീ​ക്കം കൂടുതൽ വഷളാ​യ​തി​നാൽ എനിക്ക്‌ ആഴ്‌ച​യിൽ മൂന്നു ദിവസം മാത്രമേ ജോലി ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. പിന്നീട്‌ അതു തീർത്തും ഉപേക്ഷി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യും​വന്നു.

ആ കാലഘ​ട്ട​ത്തിൽ, യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളി​ലൊ​രാൾ ക്രമമാ​യി വീട്ടിൽ വന്ന്‌, വീക്ഷാ​ഗോ​പു​രം, ഉണരുക! എന്നീ മാസി​കകൾ എനിക്കു തരാറു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവർക്കൊ​രു ഉപകാ​ര​മാ​ണു ചെയ്യു​ന്നത്‌ എന്ന ചിന്തയിൽ ഞാൻ എല്ലായ്‌പോ​ഴും സംഭാ​വ​നകൾ കൊടു​ത്തു മാസി​കകൾ എടുക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അവർ പോയാ​ലു​ടനെ ഞാനവ തുറക്കാ​തെ​തന്നെ ഷെൽഫിൽ ഏതാനും ദിവസ​ത്തേക്കു വെച്ചേ​ക്കും, പിന്നീട്‌ ഞങ്ങളി​ലാ​രെ​ങ്കി​ലും അവ എടുത്തു​ക​ള​യു​ക​യും ചെയ്യും. അതു തികച്ചും നിർഭാ​ഗ്യ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു, കാരണം ഇപ്പോൾ ഞങ്ങളതി​ന്റെ ആത്മീയ മൂല്യത്തെ ഏറെ വിലമ​തി​ക്കു​ന്നു. എങ്കിലും, അക്കാലത്ത്‌, മതപര​മായ കാര്യങ്ങൾ അത്ര പ്രാധാ​ന്യ​മു​ള്ള​താ​യി തോന്നി​യി​രു​ന്നില്ല.

ഞങ്ങളുടെ ആത്മീയ ആവശ്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു ബോധ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നു

ഒരു സായാ​ഹ്ന​ത്തിൽ ഞാനും എന്റെ ഭർത്താ​വും തിന്നുക, ഉറങ്ങുക, കഠിനാ​ധ്വാ​നം ചെയ്യുക എന്നതി​ലു​പരി ജീവി​ത​ത്തി​നൊ​രു അർഥമു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കാൻ എന്തു ചെയ്യാൻ കഴിയും എന്നതി​നെ​പ്പറ്റി ചർച്ച​ചെ​യ്യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങളുടെ ജീവി​ത​ത്തിൽ ഇല്ലാതി​രുന്ന ആത്മീയ​ത​യ്‌ക്കു​വേ​ണ്ടി​യുള്ള അന്വേ​ഷണം ഞങ്ങൾ തുടങ്ങി. തെരു​വി​ന്റെ തെക്കായി ഉണ്ടായി​രുന്ന ഒരു ചെറിയ പള്ളിയി​ലേക്കു ഞങ്ങൾ ശ്രദ്ധ തിരി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും ഞങ്ങൾ പ്രതീ​ക്ഷിച്ച ആത്മീയ പ്രോ​ത്സാ​ഹനം ഞങ്ങൾക്ക​വി​ടെ​നി​ന്നു ലഭിച്ചില്ല. പള്ളിയം​ഗങ്ങൾ പ്രധാ​ന​മാ​യും അവരുടെ പ്രാ​ദേ​ശിക പ്രശ്‌ന​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു സംസാ​രി​ച്ചത്‌.

മാസി​ക​കൾ കൊണ്ടു​വ​ന്നി​രുന്ന സാക്ഷി ഏകദേശം ഒരു വർഷമാ​യി സന്ദർശി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, ഒടുവിൽ 1968 ഒക്ടോബർ 8 ലക്കം ഉണരുക!യിലെ (ഇംഗ്ലീഷ്‌) “നിങ്ങൾ വിചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ നീണ്ടു​പോ​കു​ന്നു​വോ?” എന്ന ശീർഷ​ക​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ലേഖനം വായി​ക്കു​ന്ന​തു​വരെ ഞാനെന്റെ പതിവു മാറ്റി​യില്ല. ഞാൻ വായിച്ച വിവരം എനിക്കി​ഷ്ട​പ്പെട്ടു. എന്റെ ഭർത്താ​വി​നും അതിഷ്ട​മാ​യി. ഞങ്ങൾ സത്യം പഠിക്കാ​നും വളരെ വേഗം അതുൾക്കൊ​ള്ളാ​നും തുടങ്ങി. ഞങ്ങൾ പഠിച്ച അത്ഭുത​ക​ര​മായ എല്ലാ സംഗതി​ക​ളും ഉത്സുക​ത​യോ​ടെ ഉൾക്കൊ​ണ്ടു. 1969-ൽ ഞങ്ങൾ സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു.

കാലം കടന്നു​പോ​കവെ, എനിക്ക്‌ എഴു​ന്നേൽക്കാ​നും ഇരിക്കാ​നും ഒക്കെ പ്രയാ​സ​മാ​യി​ത്തു​ടങ്ങി, നടക്കാ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ അതി​ലേറെ പ്രയാസം. കാറിൽ കയറാ​നും പുറത്തി​റ​ങ്ങാ​നും എനിക്കു ബലംപി​ടിച്ച്‌ എന്റെ മുട്ടുകൾ മടക്കേണ്ടി വരുമാ​യി​രു​ന്നു. മിക്ക​പ്പോ​ഴും എന്നെ കരയി​ക്കുന്ന ഒട്ടേറെ പരിമി​തി​ക​ളും വേദന​യും സഹിച്ചു ജീവി​ക്കാൻ ഞാൻ പഠിച്ചു. അങ്ങനെ, എന്റെ മേക്കപ്പ്‌ ശരിയാ​ക്കി യോഗ​ങ്ങൾക്കും വയലി​ലു​മൊ​ക്കെ ഞങ്ങൾ പോകു​മാ​യി​രു​ന്നു. വീടു​തോ​റും എനിക്കു സാധി​ക്കു​ന്ന​ത്ര​യും ദൂരം ഞാൻ നടന്നു. എന്റെ കാൽമു​ട്ടു​ക​ളു​ടെ​യും പാദങ്ങ​ളു​ടെ​യും വഴക്കമി​ല്ലാ​യ്‌മ​യും വേദന​യും വർധിച്ച്‌ തീരെ വയ്യാതാ​കു​ന്ന​തു​വരെ ആഴ്‌ച​യിൽ ഒന്നോ രണ്ടോ തവണ​യെ​ങ്കി​ലും വയൽസേ​വ​ന​ത്തി​നാ​യി പുറത്തു​പോ​കാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചു. വീണാൽ എഴു​ന്നേൽക്കാൻ പറ്റാതാ​കു​മോ എന്നു മിക്ക​പ്പോ​ഴും ഞാൻ ഭയന്നി​ട്ടുണ്ട്‌. യഹോ​വ​യോ​ടു സംസാ​രി​ക്കു​ന്നത്‌ എന്നെ വളരെ​യേറെ സഹായി​ക്കു​ന്നു. ചില​പ്പോൾ അവനോട്‌ എന്റെ സങ്കടങ്ങൾ പറഞ്ഞ്‌ ഒരുപാ​ടു കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്കും.

എങ്കിലും, കണ്ണീരിൽ അഭയം പ്രാപി​ക്കുക എന്നത്‌ എല്ലായ്‌പോ​ഴും സാധ്യ​മ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. വാത​രോ​ഗ​സ​മാ​ന​മായ സന്ധിവീ​ക്കം ഉള്ള ഒരാളു​ടെ കണ്ണിലെ വെള്ളം വറ്റി​പ്പോ​കാ​നും സാധ്യ​ത​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എനിക്കു ചില​പ്പോൾ വായി​ക്കാൻ പോലു​മാ​കാ​ത്ത​വി​ധം കണ്ണിലെ വെള്ളം തീർത്തും വറ്റി​പ്പോ​യി​ട്ടുണ്ട്‌. അങ്ങനെ സംഭവി​ക്കു​മ്പോൾ ഞാൻ ബൈബിൾ ടേപ്പുകൾ ശ്രദ്ധി​ക്കും. ഇമകള​ന​ക്കു​ന്നത്‌ എന്റെ കണ്ണുക​ളിൽ പോറ​ലു​കൾ ഉണ്ടാക്കു​മാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ഞാൻ മിക്ക​പ്പോ​ഴും കണ്ണുകൾ അടച്ചു​പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു നടന്നത്‌. ഞാൻ അന്ധയാ​യി​പ്പോ​യ​തു​പോ​ലെ​യാണ്‌ എനിക്ക്‌ അനുഭ​വ​പ്പെ​ട്ടത്‌. ചില സമയങ്ങ​ളിൽ ഓരോ അഞ്ചു മിനി​റ്റി​ലും എനിക്കു കണ്ണുക​ളിൽ കൃത്രിമ കണ്ണീർ ഒഴി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​മാ​യി​രു​ന്നു. ചില​പ്പോൾ കണ്ണുക​ളിൽ ലേപനം പുരട്ടി ഭേദ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു​വരെ അഞ്ചോ ആറോ ദിവസ​ത്തേക്കു ബാൻഡേ​ജി​ടേ​ണ്ടി​വ​രാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നതാണ്‌ അതിലും കഷ്ടം. നീണ്ടു നിൽക്കുന്ന, ഈ വ്യവസ്ഥി​തി​യിൽ താനേ പൂർവ​സ്ഥി​തി പ്രാപി​ക്കു​മെന്നു പ്രതീ​ക്ഷി​ക്കാ​നാ​കാത്ത ഒരു രോഗ​ത്തോ​ടു പൊരു​തവെ ഒരു വ്യക്തിക്കു കൃതജ്ഞ​ത​യു​ള്ള​വ​നാ​യി തുടരുക എന്നത്‌ അത്ര എളുപ്പമല്ല.

1978-ൽ, എനിക്ക്‌ ഒരു വീൽച്ചെ​യ​റി​നെ ആശ്രയി​ക്കേ​ണ്ടി​വന്നു. ആ തീരു​മാ​ന​മെ​ടു​ക്കു​ന്നതു ബുദ്ധി​മു​ട്ടുള്ള സംഗതി​യാ​യി​രു​ന്നു. ഞാനതു കഴിയു​ന്നി​ട​ത്തോ​ളം നീട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​കാൻ ശ്രമിച്ചു, പക്ഷേ എനിക്കു മറ്റു മാർഗ​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ആ ദിവസം ഏതായാ​ലും വരും എന്നെനി​ക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു, എന്നാൽ ദൈവ​ത്തി​ന്റെ പുതിയ വ്യവസ്ഥി​തി അതിനു മുമ്പു വന്നെങ്കി​ലോ എന്നായി​രു​ന്നു എന്റെ പ്രതീക്ഷ. ലിൻ, പ്ലാൻ വരയ്‌ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടേ​തു​പോ​ലെ പൊക്ക​മു​ള്ള​തും അഞ്ചു ചക്രമുള്ള വിസ്‌താ​ര​മേ​റിയ അടിസ്ഥാ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യ​തു​മായ ഒന്നാണു വാങ്ങി​യത്‌. അതുപ​യോ​ഗിച്ച്‌ എനിക്കു തന്നെത്താൻ വീട്ടി​ലെ​ങ്ങും പോകാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

എന്റെ കൈ നീട്ടാൻ പ്രയാ​സ​മാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാ​ലും, മടങ്ങി​യും വളഞ്ഞു​മി​രി​ക്കുന്ന എന്റെ വിരലു​കൾകൊ​ണ്ടു വേണ്ടത്ര മുറു​കെ​പ്പി​ടി​ക്കാൻ പ്രയാ​സ​മാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാ​ലും എന്തെങ്കി​ലും കയ്യെത്തി​ച്ചു പിടി​ക്കുക എന്നതു മടുപ്പു​ള​വാ​ക്കു​ന്ന​താ​ണെന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നി. അങ്ങനെ​യു​ള്ള​പ്പോൾ ഞാൻ എന്റെ “സാധനങ്ങൾ എടുക്കാ​നു​പ​യോ​ഗി​ക്കുന്ന” വടി (grabber stick) ഉപയോ​ഗി​ക്കും. അതുപ​യോ​ഗിച്ച്‌ എനിക്കു നിലത്തു​നി​ന്നും വസ്‌തു​ക്ക​ളെ​ടു​ക്കാ​നോ ഒരു അലമാര തുറന്ന്‌ ഒരു പാത്രം പുറ​ത്തെ​ടു​ക്കാ​നോ റെഫ്രി​ജെ​റേ​റ്റ​റിൽ നിന്ന്‌ എന്തെങ്കി​ലും പുറ​ത്തെ​ടു​ക്കാ​നോ സാധി​ക്കും. എന്റെ “സാധനങ്ങൾ എടുക്കാ​നു​പ​യോ​ഗി​ക്കുന്ന” വടി​കൊ​ണ്ടു കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാ​നുള്ള പുതിയ കഴിവു​കൾ വളർത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രവെ, ചില ഗൃഹ​ജോ​ലി​ക​ളെ​ല്ലാം ചെയ്യാൻ എനിക്കാ​കു​ന്നുണ്ട്‌. എനിക്കു പാചകം ചെയ്യു​ന്ന​തി​നും പാത്രം കഴുകി​യു​ണ​ക്കു​ന്ന​തി​നും തുണികൾ തേച്ചു​മ​ട​ക്കു​ന്ന​തി​നും നിലം തുടയ്‌ക്കു​ന്ന​തി​നും സാധി​ക്കു​ന്നു. എന്റെ കഴിവു​കൾ മെച്ച​പ്പെ​ട്ടു​വ​രു​ന്ന​തിൽ എനിക്ക്‌ അൽപ്പം അഭിമാ​ന​വും തോന്നാ​തില്ല, മാത്രമല്ല ചില ഗാർഹിക ആവശ്യ​ങ്ങ​ളിൽ എന്നാലാ​കുന്ന സഹായങ്ങൾ ചെയ്യു​ന്ന​തിൽ എനിക്കു സന്തോ​ഷ​വു​മുണ്ട്‌. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, മുമ്പൊ​ക്കെ മിനി​റ്റു​കൾകൊ​ണ്ടു ചെയ്‌തു​തീർത്തി​രു​ന്നവ ചെയ്യാൻ ഇപ്പോൾ എനിക്കു മണിക്കൂ​റു​കൾതന്നെ വേണ്ടി​വ​രു​ന്നു.

ടെല​ഫോ​ണി​ലൂ​ടെ​യുള്ള സാക്ഷീ​ക​ര​ണം

സമയ​മെ​ടു​ത്തെ​ങ്കി​ലും, ഒടുവിൽ ഞാൻ ടെല​ഫോ​ണി​ലൂ​ടെ സാക്ഷീ​ക​രി​ച്ചു​നോ​ക്കാ​നുള്ള ധൈര്യം സംഭരി​ച്ചു. എനിക്കതു ചെയ്യാ​നാ​കു​മെന്നു വലിയ പ്രതീ​ക്ഷ​യൊ​ന്നും ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല, പക്ഷേ ഇപ്പോൾ ഞാനതു ശരിക്കും ആസ്വദി​ക്കു​ന്നു, ചില നല്ല ഫലങ്ങളും ലഭിക്കു​ന്നു. ആളുക​ളോട്‌ യഹോ​വ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചും അവന്റെ ഉദ്ദേശ്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചും എനിക്കു സംസാ​രി​ക്കാ​നാ​കു​ന്നു എന്നതി​നാൽ അത്‌ ഏതാണ്ടു വീടു​തോ​റും പോകു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ​യാണ്‌ എന്നത്‌ എന്നെ ആശ്ചര്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി.

ഞാനു​പ​യോ​ഗി​ക്കാ​റുള്ള അവതര​ണ​ങ്ങ​ളി​ലൊന്ന്‌ ആരംഭി​ക്കു​ന്ന​തി​ങ്ങ​നെ​യാണ്‌: “ഹലോ, നിങ്ങൾ ശ്രീ.—— ആണോ? ഞാൻ ശ്രീമതി മാസ്‌ ആണ്‌. ഞാൻ ആളുക​ളു​മാ​യി വളരെ ചുരു​ക്ക​മാ​യി ഒരു സംഗതി സംസാ​രി​ച്ചു​വ​രു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. നിങ്ങൾക്ക്‌ ഏതാനും നിമി​ഷങ്ങൾ ചെലവ​ഴി​ക്കാ​നാ​കു​മെ​ങ്കിൽ ഞാൻ നിങ്ങ​ളോ​ടു സംസാ​രി​ക്കട്ടെ? (സാധാ​ര​ണ​മാ​യി ലഭിക്കുന്ന പ്രതി​ക​രണം: “എന്തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചാണ്‌?” എന്നായി​രി​ക്കും.) ലോക​ത്തിൽ ഇന്നു നടമാ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കുന്ന സംഗതി​കൾ കാണു​ന്നതു ഭയമു​ള​വാ​ക്കു​ന്നു, അല്ലേ? (പ്രതി​ക​ര​ണ​ത്തിന്‌ അനുവ​ദി​ക്കു​ന്നു.) ഭാവിയെ സംബന്ധി​ച്ചു നമുക്ക്‌ യഥാർഥ പ്രത്യാശ നൽകുന്ന ബൈബി​ളി​ലെ ഈ ആശയം നിങ്ങളു​മാ​യി പങ്കു​വെ​ക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു.” എന്നിട്ട്‌ ഞാൻ കർത്താ​വി​ന്റെ പ്രാർഥ​ന​യും സാധ്യ​മെ​ങ്കിൽ 2 പത്രൊസ്‌ 3:13-ഉം വായി​ക്കു​ന്നു. ചില മടക്കസ​ന്ദർശ​നങ്ങൾ എനിക്കു​വേണ്ടി നടത്താൻ ഞാൻ മറ്റു ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദ​രി​മാർക്കോ ലിന്നി​നോ കൈമാ​റും.

കഴിഞ്ഞ കുറെ വർഷങ്ങൾകൊണ്ട്‌, എനിക്കു ധാരാളം നല്ല സംഭാ​ഷ​ണങ്ങൾ നടത്തു​ന്ന​തി​നും ലഘുപ​ത്രി​ക​ക​ളും മാസി​ക​ക​ളും പുസ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളും താത്‌പ​ര്യ​ക്കാർക്കു കൊടു​ക്കു​ന്ന​തി​നും സാധി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. ചിലർ ഫോണി​ലൂ​ടെ ബൈബിൾ പഠിക്കാ​നും ആരംഭി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഞാൻ സംസാ​രിച്ച ഒരു സ്‌ത്രീ സ്വന്തമാ​യി പഠിച്ചാൽ മതി​യെന്നു താൻ വിചാ​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി എന്നോടു പറഞ്ഞു. എന്നാൽ കുറേ ചർച്ചകൾക്കു​ശേഷം, എന്റെ അവസ്ഥ​യെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അവരോ​ടു പറഞ്ഞതു നിമിത്തം, അവർ ബൈബി​ള​ധ്യ​യ​ന​ത്തി​നാ​യി എന്റെ വീട്ടി​ലേക്കു വരാൻ സമ്മതിച്ചു.

മറ്റൊ​ര​വ​സ​ര​ത്തിൽ ഞാൻ ഫോൺ വിളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ‘മറുപടി പറയുന്ന യന്ത്രം’ ഒരു നമ്പർ തന്നു. സാധാ​ര​ണ​മാ​യി ഞാൻ പ്രാ​ദേ​ശിക ഫോൺവി​ളി​കളേ നടത്താ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. ഇതു പ്രാ​ദേ​ശിക പരിധി​ക്കു​ള്ളിൽ വരുന്ന​ത​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ആ നമ്പറിൽ വിളി​ക്കണം എന്നൊരു ഉൾ​പ്രേരണ എനിക്കു​ണ്ടാ​യി. ഞാനു​മാ​യി ഏതാനും നിമി​ഷങ്ങൾ സംസാ​രി​ച്ച​ശേഷം, ഫോ​ണെ​ടുത്ത സ്‌ത്രീ താനും ഭർത്താ​വും യഥാർഥ ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ക​ളു​മാ​യി സമ്പർക്ക​ത്തിൽ വരാൻ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു​വെന്നു പറഞ്ഞു. അതു​കൊണ്ട്‌ ലിന്നും ഞാനും ഏകദേശം ഒരു മണിക്കൂർ യാത്ര​യുള്ള അവരുടെ വീട്ടി​ലേക്ക്‌ അധ്യയ​ന​മെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി പോയി.

ഇപ്പോ​ഴും ഞാൻ യഹോ​വ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചും നീതി വസിക്കുന്ന പുതിയ ആകാശ​ങ്ങ​ളെ​യും പുതിയ ഭൂമി​യെ​യും കുറി​ച്ചുള്ള അവന്റെ വാഗ്‌ദ​ത്ത​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചും മറ്റുള്ള​വ​രോ​ടു പറയു​ന്ന​തിൽ ആനന്ദം കണ്ടെത്തു​ന്നു. കഴിഞ്ഞ കുറെ മാസങ്ങ​ളാ​യി ഞാൻ സംസാ​രി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ഒരു സ്‌ത്രീ അടുത്ത​യി​ടെ എന്നോ​ടി​ങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “നിങ്ങ​ളോ​ടു സംസാ​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം, ഞാൻ കൂടുതൽ അറിവു നേടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യാം.” മറ്റുള്ള​വ​രു​മാ​യി ഞാൻ പങ്കു​വെ​ക്കുന്ന അറിവ്‌ നിത്യ​ജീ​വ​നി​ലേക്കു നയിക്കു​ന്ന​തും എന്നെ​പ്പോ​ലെ വൈക​ല്യ​മുള്ള ഒരാളി​ലൂ​ടെ​പോ​ലും പ്രശോ​ഭി​ക്കാൻ കഴിവു​ള്ള​തു​മാ​ണെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യാം. ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ മറ്റു സമയങ്ങ​ളി​ലെ​ക്കാൾ കൂടുതൽ ചെയ്യാൻ എനിക്കു സാധി​ക്കാ​റുണ്ട്‌, പക്ഷേ എനിക്കു കൂടുതൽ, എന്നത്തെ​ക്കാ​ളും കൂടുതൽ ചെയ്യാൻ സാധി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ എന്നു ഞാനാ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു! യഹോ​വ​യ്‌ക്ക്‌ ഓരോ​രു​ത്ത​രു​ടെ​യും സാഹച​ര്യ​ങ്ങൾ അറിയാ​മെ​ന്നും നമുക്കു ചെയ്യാൻ സാധി​ക്കു​ന്നത്‌ എത്ര കുറഞ്ഞ​താ​ണെ​ങ്കി​ലും അവൻ വിലമ​തി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നും എനിക്ക​റി​യാം. ഞാൻ മിക്ക​പ്പോ​ഴും “മകനേ, എന്നെ നിന്ദി​ക്കു​ന്ന​വ​നോ​ടു ഞാൻ ഉത്തരം പറയേ​ണ്ട​തി​ന്നു നീ ജ്ഞാനി​യാ​യി എന്റെ ഹൃദയത്തെ സന്തോ​ഷി​പ്പിക്ക,” എന്നു പറയുന്ന സദൃശ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ 27:11-നെക്കു​റി​ച്ചു ധ്യാനി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. സാത്താനെ നുണയ​നെന്നു തെളി​യി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ കൂട്ടത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കാൻ ഞാൻ തീർച്ച​യാ​യും ആഗ്രഹി​ക്കു​ക​യും ചെയ്യുന്നു.

എത്തി​ച്ചേ​രു​ക എനിക്കു പ്രയാ​സ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും യോഗ​ങ്ങ​ളി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്നത്‌ എല്ലായ്‌പോ​ഴും പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ജ​ന​ക​മാണ്‌. ആത്മീയ​മാ​യി നന്നായി പോഷി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​വേണ്ടി യഹോവ നമുക്കാ​യി അത്ഭുത​ക​ര​മായ ധാരാളം കരുത​ലു​കൾ ചെയ്‌തി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ അതിൽ നിന്നും പൂർണ പ്രയോ​ജനം നേടാൻ ഞാനാ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു. ഞങ്ങളുടെ രണ്ടു മക്കളും സത്യം തങ്ങളുടെ സ്വന്തമാ​ക്കി​യ​തിൽ ഞങ്ങളെ​ത്ര​മാ​ത്രം സന്തോ​ഷി​ക്കു​ന്നെ​ന്നോ! ഞങ്ങളുടെ മകൾ, ടെറിയെ നല്ലൊരു സഹോ​ദരൻ വിവാഹം ചെയ്‌തി​രി​ക്കു​ന്നു. ഞാൻ വളരെ​യേറെ സ്‌നേ​ഹി​ക്കുന്ന നാലു കുട്ടികൾ അവർക്കുണ്ട്‌. ഞങ്ങളുടെ പേരക്കു​ട്ടി​ക​ളും യഹോ​വയെ സ്‌നേ​ഹി​ക്കു​ന്നതു കാണു​ന്നത്‌ എത്രമാ​ത്രം ഹൃദ​യോ​ഷ്‌മ​ള​മാണ്‌! ഞങ്ങളുടെ മകൻ ജെയിം​സും ഭാര്യ റ്റ്യൂസ്‌ഡേ​യും യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ന്യൂ​യോർക്കി​ലുള്ള ലോക ആസ്ഥാന​മായ ബ്രുക്ലിൻ ബെഥേ​ലി​ലെ സേവനം തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു.

യഹോ​വ​യു​ടെ ശക്തിയാ​ലു​ള​വാ​കുന്ന ഭൗമിക പറുദീസ

ഒരു പറുദീ​സാ ഭൂമി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള യഹോ​വ​യു​ടെ അത്ഭുത​ക​ര​മായ വാഗ്‌ദ​ത്ത​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ എപ്പോ​ഴും മനസ്സിൽ പിടി​ക്കാൻ ഞാൻ പരി​ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. ആനന്ദം കണ്ടെത്താ​നു​ത​കുന്ന അവന്റെ ധാരാളം സൃഷ്ടികൾ ഇപ്പോൾപോ​ലു​മുണ്ട്‌. മനോ​ഹ​ര​മായ ഒരു സൂര്യാ​സ്‌ത​മയം ഞാൻ ആസ്വദി​ക്കു​ന്നു. പുഷ്‌പ​ങ്ങ​ളി​ലെ വ്യത്യ​സ്‌ത​ത​യി​ലും അവയുടെ നറുമ​ണ​ത്തി​ലും ഞാൻ ആനന്ദം​കൊ​ള്ളു​ന്നു. പനിനീർപു​ഷ്‌പങ്ങൾ എനിക്കു വളരെ​യി​ഷ്ട​മാണ്‌! വീട്ടിൽനി​ന്നു കൂടെ​ക്കൂ​ടെ പുറത്തു​പോ​കാൻ എനിക്കാ​വില്ല, എങ്കിലും എനിക്കു സാധി​ക്കു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം, ഊഷ്‌മ​ള​മായ സൂര്യ​തേ​ജസ്സ്‌ ഞാൻ ശരിക്കും ആസ്വദി​ക്കു​ന്നു. ഞാൻ കണ്ണുക​ള​ടച്ച്‌, മനോ​ഹ​ര​മായ പർവത​ങ്ങ​ളു​ടെ പശ്ചാത്ത​ല​ത്തിൽ വനപു​ഷ്‌പങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ഒരു തുറസ്സായ പുൽമേ​ട്ടിൽ എന്റെ കുടും​ബ​ത്തോ​ടൊത്ത്‌ ഉല്ലസി​ക്കു​ന്ന​താ​യി സങ്കൽപ്പി​ക്കു​ന്നു. കളകളാ​രവം പൊഴി​ക്കുന്ന ഒരു കൊച്ച​രു​വി​യും എല്ലാവർക്കും​വേ​ണ്ടത്ര നല്ല നീരും, മധുര​വു​മുള്ള ധാരാളം തണ്ണിമ​ത്ത​ങ്ങ​യും അവി​ടെ​യുണ്ട്‌! എനിക്കു സാധി​ക്കു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ വാഗ്‌ദത്ത ഭൗമിക പറുദീ​സ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു ധ്യാനി​ക്കാൻ എന്നെ സഹായി​ക്കു​ന്ന​തരം ചിത്രങ്ങൾ വരയ്‌ക്കും. ചായമി​ടു​മ്പോൾ ഞാൻതന്നെ അവി​ടെ​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി സങ്കൽപ്പി​ക്കും. ഭാവന​യിൽ വിരി​യുന്ന, എനിക്കു പ്രിയ​പ്പെട്ട അത്തരം അഴകേ​റിയ ഛായാ​ചി​ത്രങ്ങൾ യാഥാർഥ്യ​മാ​ക്കാൻ യഹോ​വ​യ്‌ക്കു തീർച്ച​യാ​യും കഴിയു​മെ​ന്നെ​നി​ക്ക​റി​യാം.

യാക്കോബ്‌ 1:12-ലെ വചനം ഓർമി​ക്കാൻ ഞാനി​ഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു. അതി​പ്ര​കാ​രം പറയുന്നു: “പരീക്ഷ സഹിക്കുന്ന മനുഷ്യൻ ഭാഗ്യ​വാൻ; അവൻ കൊള്ളാ​കു​ന്ന​വ​നാ​യി തെളിഞ്ഞ ശേഷം കർത്താവു തന്നെ സ്‌നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​വർക്കു വാഗ്‌ദത്തം ചെയ്‌ത ജീവകി​രീ​ടം പ്രാപി​ക്കും.” പൗലൊസ്‌ തനിക്കു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന വൈക​ല്യ​ത്തെ ‘തന്നെ കുത്തുന്ന സാത്താന്റെ ദൂത​നോട്‌’ ഉപമിച്ചു. അവൻ യഹോ​വ​യോട്‌ തന്റെ വൈക​ല്യം നീക്കി​ത്ത​രാൻ അപേക്ഷി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും, ദൈവ​ത്തി​ന്റെ ശക്തി അവന്റെ ബലഹീ​ന​ത​യിൽ പൂർണ​മാ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു എന്നാണ്‌ അവനു ലഭിച്ച ഉത്തരം. അതു​കൊണ്ട്‌, ബലഹീ​ന​ത​യു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കെ​ത്തന്നെ അവനു ലഭിച്ച വിജയം അവന്റെ​മേൽ ദൈവ​ത്തി​ന്റെ ശക്തി ഉണ്ടായി​രു​ന്നു എന്നതിനു തെളിവു നൽകി. പൗലൊസ്‌ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “ബലഹീ​ന​നാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ തന്നേ ഞാൻ ശക്തനാ​കു​ന്നു.” (2 കൊരി​ന്ത്യർ 12:7-10) പരിമി​തി​കൾക്കു​ള്ളിൽ നിന്നു​കൊണ്ട്‌ എനിക്ക്‌ ഇപ്പോൾ ചെയ്യാൻ സാധി​ക്കുന്ന ഈ ചെറിയ അളവി​ലുള്ള സേവനം​പോ​ലും ദൈവ​ത്തി​ന്റെ ശക്തി എന്റെ മേൽ ഉണ്ടായി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ മാത്ര​മാ​ണെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യാം.

എനിക്ക്‌ യഥാർഥ​മാ​യും പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ജ​ന​ക​മായ ഒരു സംഗതി യോഹ​ന്നാൻ രേഖ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. അതു 38 വർഷം കിടപ്പി​ലാ​യി​രുന്ന ഒരു മനുഷ്യ​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള​താണ്‌. അയാൾ മറ്റു രോഗി​ക​ളോ​ടൊ​പ്പം, ഒരു കുളക്ക​ര​യിൽ അതിലെ ജലത്താൽ സൗഖ്യം പ്രാപി​ക്കാ​മെന്ന പ്രത്യാ​ശ​യു​മാ​യി കിടന്നി​രു​ന്നു. തന്നെ സൗഖ്യ​മാ​ക്കു​മെന്ന്‌ അയാൾ വിചാ​രിച്ച ആ വെള്ളത്തി​ങ്കൽ എത്താൻ അയാൾക്കു സാധി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല. ഒരു നാൾ യേശു അയാളെ കണ്ടു, ‘നിനക്കു സൗഖ്യ​മാ​കു​വാൻ മനസ്സു​ണ്ടോ’ എന്നു ചോദി​ച്ചു. എത്രമാ​ത്രം സന്തോ​ഷാ​ശ്രു പൊഴി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​വും ഞാൻ അതിന്‌ ഉത്തരം പറയുക! “യേശു അവനോ​ടു: എഴു​ന്നേ​ററു നിന്റെ കിടക്ക എടുത്തു നടക്ക” എന്നു പറഞ്ഞു. (യോഹ​ന്നാൻ 5:2-9) നമ്മില​നേകർ അത്തര​മൊ​രു ക്ഷണം കേൾക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി ആകാം​ക്ഷ​യോ​ടെ കാത്തി​രി​ക്കു​ന്നു!—ലൂറെറ്റ മാസ്‌ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം.

[24-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

മനുഷ്യരെ സ്‌നേ​ഹിച്ച ഒരു കുട്ടി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞാൻ ചിന്തിച്ചു, ഇതാ അവൾ സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടെ ഒരു പുൽത്ത​കി​ടി കടക്കുന്നു

[25-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

നല്ല ഉണർവു തോന്നിയ ഒരവസ​ര​ത്തിൽ, ഞാൻ പൊയ്‌ക്കാ​ലി​ന്മേൽ നടക്കുന്ന ഒരാൺകു​ട്ടി​യെ​യും കാൽച്ചു​വ​ട്ടിൽ അവന്റെ നായ​യെ​യും ഭാവന​യിൽ കണ്ടു

[26-ാം പേജിലെ ചിത്രങ്ങൾ]

വയൽസേവനത്തിനായി ഫോൺ നമ്പരുകൾ ശേഖരി​ക്കു​ന്നു

ഫോൺ ഡയൽ ചെയ്യുന്നു