ശ്രേഷ്‌ഠ​മാ​യ​തി​നു വേണ്ടി വളരെ​യെ​ല്ലാം ത്യജിക്കൽ

ജൂലിയസ്‌ ഓവോ ബെല്ലോ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

മുപ്പത്തിരണ്ട്‌ വർഷ​ത്തോ​ളം ഞാനൊ​രു ആലാഡു​റാ ആയിരു​ന്നു. വിശ്വാ​സ​രോ​ഗ​ശാ​ന്തി​യും പ്രാർഥ​ന​ക​ളും എന്റെ സർവ പ്രശ്‌ന​ങ്ങ​ളെ​യും പരിഹ​രി​ക്കു​മെ​ന്നും സകലവിധ അസുഖ​ങ്ങ​ളെ​യും സൗഖ്യ​മാ​ക്കു​മെ​ന്നും ഞാൻ വിശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഞാനൊ​രി​ക്ക​ലും മരുന്നു​കൾ വാങ്ങി​യി​രു​ന്നില്ല, വേദനാ​സം​ഹാ​രി​കൾ പോലും. ആ വർഷങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നും എന്റെ വീട്ടിൽനിന്ന്‌ ആരെയും ആശുപ​ത്രി​യിൽ പ്രവേ​ശി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യും വന്നില്ല. എന്റെ കുട്ടി​കൾക്കാർക്കെ​ങ്കി​ലും അസുഖം വരു​മ്പോൾ, സൗഖ്യം പ്രാപി​ക്കു​ന്ന​തു​വരെ അവർക്കു വേണ്ടി പ്രാർഥി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ ദിനരാ​ത്രങ്ങൾ ചെലവ​ഴി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ദൈവം എന്റെ പ്രാർഥ​ന​കൾക്ക്‌ ഉത്തരം നൽകു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും എന്നെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു​മാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ വിശ്വാ​സം.

“പ്രാർഥി​ക്കു​ന്നവൻ” എന്നർഥ​മുള്ള, യോരു​ബാ ഭാഷയി​ലുള്ള ഒരു പദത്തിൽനി​ന്നു വന്നിരി​ക്കുന്ന ഇത്‌ ആത്മീയ സൗഖ്യ​മാ​ക്കൽ നടത്തുന്ന ഒരു ആഫ്രിക്കൻ സഭാം​ഗത്തെ സൂചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

പടിഞ്ഞാ​റൻ നൈജീ​രി​യ​യി​ലെ ഒരു പട്ടണമായ ആക്കു​റെ​യി​ലെ ഏറ്റവും പ്രമുഖ സാമൂ​ഹിക ക്ലബ്ബായി​രുന്ന എഗ്‌ബാ ജോളി​യി​ലെ അംഗമാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ. ഞങ്ങളുടെ സമൂഹ​ത്തിൽ ഏറ്റവും ധനിക​രും പ്രബല​രു​മായ ആളുക​ളാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ സ്‌നേ​ഹി​തർ. ആക്കു​റെ​യി​ലെ രാജാ​വായ ഡെജി മിക്ക​പ്പോ​ഴും എന്നോ​ടൊ​പ്പം വീട്ടിൽ വരുമാ​യി​രു​ന്നു.

ആറു ഭാര്യ​മാ​രും അനേകം വെപ്പാ​ട്ടി​ക​ളു​മുള്ള ഒരു ബഹുഭാ​ര്യ​നു​മാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ. എന്റെ ബിസി​നസ്‌ അഭിവൃ​ദ്ധി​പ്പെട്ടു. കാര്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഒരു കുഴപ്പ​വും കൂടാതെ നടന്നു​പോ​യി​രു​ന്നു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, മുത്തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള യേശു​വി​ന്റെ ഉപമയി​ലെ സഞ്ചാര​വ്യാ​പാ​രി​യെ​പ്പോ​ലെ, അമൂല്യ​മായ ഒന്ന്‌ ഞാൻ കണ്ടെത്തി. അതിനു​വേണ്ടി, അഞ്ചു ഭാര്യ​മാർ, വെപ്പാ​ട്ടി​കൾ, സഭ, സാമൂ​ഹിക ക്ലബ്ബ്‌, ലോക​പ​ര​മായ പ്രാമു​ഖ്യത എന്നിവ​യൊ​ക്കെ ഞാൻ ത്യജിച്ചു.—മത്തായി 13:45, 46.

ഞാനൊ​രു ആലാഡു​റാ ആയിത്തീർന്ന വിധം

ആലാഡു​റാ​ക​ളെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ഞാൻ ആദ്യമാ​യി കേൾക്കു​ന്നത്‌ 1936-ലായി​രു​ന്നു. അന്നെനിക്ക്‌ 13 വയസ്സുണ്ട്‌. ഗേബ്രി​യൽ എന്നൊരു സ്‌നേ​ഹി​തൻ എന്നോടു പറഞ്ഞു: “ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ അപ്പോ​സ്‌ത​ലിക സഭയിൽ വരുക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, ദൈവം സംസാ​രി​ക്കു​ന്നതു നിനക്കു കേൾക്കാം.”

“ദൈവം എങ്ങനെ​യാ​ണു സംസാ​രി​ക്കു​ന്നത്‌?” ഞാൻ അവനോ​ടു ചോദി​ച്ചു.

അവൻ പറഞ്ഞു: “വന്നു നോക്കൂ, അപ്പോൾ മനസ്സി​ലാ​കും.”

ദൈവം സംസാ​രി​ക്കു​ന്നതു കേൾക്കാൻ എനിക്ക്‌ ഉദ്വേഗം തോന്നി. അതു​കൊണ്ട്‌ അന്നു രാത്രി ഞാൻ ഗേബ്രി​യ​ലി​ന്റെ കൂടെ ആ പള്ളിയിൽ പോയി. ആ കൊച്ചു കെട്ടിടം ആരാധ​ക​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു നിറഞ്ഞി​രു​ന്നു. അവിടെ കൂടി​യി​രുന്ന ജനം മന്ത്രി​ക്കാൻ തുടങ്ങി: “ജനങ്ങളേ, വരുവിൻ! യേശു​നാ​ഥൻ ഇവി​ടെ​യുണ്ട്‌!”

മന്ത്രണ​ത്തി​നി​ട​യിൽ ആരോ ഉച്ചത്തിൽ വിളി​ച്ചു​പ​റഞ്ഞു: “പരിശു​ദ്ധാ​ത്മാ​വേ, ഇറങ്ങി​വ​രേ​ണമേ!” മറ്റൊ​രാൾ മണി മുഴക്കി, സഭ നിശബ്ദ​മാ​യി. അപ്പോൾ, ഒരു സ്‌ത്രീ വിചി​ത്ര​മായ ഏതോ ഭാഷയിൽ ആവേശ​പൂർവം എന്തോ പുലമ്പാൻ തുടങ്ങി. പെട്ടന്നവൾ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു: “ജനങ്ങളേ, ദൈവ​ത്തി​ന്റെ സന്ദേശം ശ്രദ്ധി​പ്പിൻ! ദൈവം പറഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നത്‌ ഇതാണ്‌: ‘മനുഷ്യ​രെ കൊല്ലാ​തി​രി​ക്കാൻ വേട്ടക്കാർക്കു വേണ്ടി പ്രർഥി​ക്കു​വിൻ!’” ആ അന്തരീ​ക്ഷ​മാ​കെ വികാരം മുറ്റി​നി​ന്നി​രു​ന്നു.

അവൾ മുഖാ​ന്തരം ദൈവം സംസാ​രി​ച്ചു​വെന്നു ഞാൻ വിശ്വ​സി​ച്ചു. അതു​കൊണ്ട്‌ പിറ്റേ വർഷം ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ അപ്പോ​സ്‌ത​ലിക സഭയിലെ ഒരംഗ​മാ​യി ഞാൻ സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു.

യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​മാ​യുള്ള ആദ്യ സമ്പർക്കം

ആഡെ​ഡെജി ബോ​ബോ​യി എന്നു പേരുള്ള ഒരു സാക്ഷി​യിൽനിന്ന്‌ 1951-ൽ ഞാൻ ഒരു വീക്ഷാ​ഗോ​പു​രം മാസിക കൈപ്പറ്റി. ആ മാസിക വളരെ രസകര​മാ​യി​രു​ന്നു, അതു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ അതിനു വരിസം​ഖ്യ അയച്ചു, ക്രമമാ​യി വായി​ക്കാ​നും തുടങ്ങി. 1952-ൽ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ ആഡോ ഇക്കിറ്റി​യിൽ നടത്തിയ ഒരു ചതുർദിന ഡിസ്‌ട്രി​ക്‌റ്റ്‌ കൺ​വെൻ​ഷ​നിൽ ഞാൻ സംബന്ധി​ച്ചു.

കൺ​വെൻ​ഷ​നിൽ ഞാൻ കണ്ട കാര്യങ്ങൾ എന്നിൽ മതിപ്പു​ള​വാ​ക്കി. ഒരു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി ആയിത്തീ​രു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞാൻ സഗൗരവം ചിന്തി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും ആ ആശയം തള്ളിക്ക​ളഞ്ഞു. അന്നെനിക്ക്‌ മൂന്നു ഭാര്യ​മാ​രും ഒരു വെപ്പാ​ട്ടി​യും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​വെ​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു പ്രശ്‌നം. യാതൊ​രു പ്രകാ​ര​ത്തി​ലും ഒരു ഭാര്യ​യോ​ടൊ​ത്തു മാത്ര​മാ​യി ജീവി​ക്കാൻ എനിക്കു കഴിയു​ക​യി​ല്ലെന്നു ഞാൻ വിചാ​രി​ച്ചു.

ആക്കു​റെ​യിൽ മടങ്ങി​യെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ, ഇനി എന്റെയ​ടു​ക്കൽ വരേണ്ട​തി​ല്ലെന്ന്‌ ഞാൻ ആഡെ​ഡെ​ജി​യോ​ടു പറഞ്ഞു. മാത്രമല്ല, വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തി​നുള്ള വരിസം​ഖ്യ ഞാൻ പുതി​ക്കി​യ​തു​മില്ല. എന്റെ സഭാകാ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഞാൻ കൂടുതൽ വ്യാപൃ​ത​നാ​യി. എന്തൊ​ക്കെ​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും, ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ അപ്പോ​സ്‌ത​ലിക സഭയിൽ ചേർന്ന​പ്പോൾ മുതൽ ദൈവം എന്നെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വ​ല്ലോ എന്നു ഞാൻ ന്യായ​വാ​ദം ചെയ്‌തു. മൂന്നു സ്‌ത്രീ​കളെ വിവാഹം ചെയ്‌ത ഞാൻ അനവധി കുട്ടി​ക​ളു​ടെ പിതാ​വാ​യി​ത്തീർന്നു. ഞാൻ സ്വന്തമാ​യി വീടു പണിതു. എനി​ക്കൊ​രി​ക്ക​ലും ആശുപ​ത്രി​യിൽ പോ​കേ​ണ്ട​താ​യി വന്നിരു​ന്നില്ല. എന്റെ പ്രാർഥ​ന​കൾക്കു ദൈവം ഉത്തരം നൽകു​ന്ന​താ​യി തോന്നി​യ​തി​നാൽ, എന്തു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ മതം മാറണം?

പ്രാമു​ഖ്യ​ത​യും മിഥ്യ​ബോ​ധ​വും ഏറുന്നു

ഞാൻ സഭയ്‌ക്കു ധാരാളം പണം സംഭാവന ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. അവർ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ എന്നെ സഭയിലെ ഒരു മൂപ്പനാ​ക്കി. സഭയുടെ ഉള്ളുക​ള്ളി​കൾ മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ ആ സ്ഥാനം എന്നെ സഹായി​ച്ചു. ഞാൻ കണ്ട കാര്യങ്ങൾ എന്നെ അസ്വസ്ഥ​നാ​ക്കി. പാസ്റ്റർക്കും ‘പ്രവാ​ച​ക​ന്മാർക്കും’ പ്രിയം പണമാ​യി​രു​ന്നു; അവരുടെ അത്യാ​ഗ്രഹം എന്നെ അമ്പരപ്പി​ച്ചു.

ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, 1967-ൽ പല ഭാര്യ​മാ​രി​ലാ​യി എനിക്കു മൂന്നു കുട്ടികൾ ജനിച്ചു. കുട്ടി​യു​ടെ പേരിടൽ ചടങ്ങ്‌ നടത്തുക സഭയിൽ ഒരു ആചാര​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ ചടങ്ങി​നാ​യുള്ള ഒരുക്ക​ത്തിൽ, മത്സ്യവും നാരങ്ങാ​നീ​രും കുപ്പി​യി​ലാ​ക്കിയ ലഘുപാ​നീ​യ​ങ്ങ​ളും ഞാൻ പാസ്റ്ററി​നു സമ്മാന​മാ​യി കൊടു​ത്തു.

കുർബാ​ന​ദി​വ​സം പാസ്റ്റർ മുഴു സഭയു​ടെ​യും മുമ്പാകെ ഇങ്ങനെ വിളി​ച്ചു​പ​റഞ്ഞു: “ഈ സഭയിലെ സമ്പന്നരായ ആളുകൾ എന്നെ അതിശ​യി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. പേരിടൽ ചടങ്ങ്‌ നടത്താൻ അവർ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ അവർ കൊണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തോ, ലഘുപാ​നീ​യ​ങ്ങ​ളും മത്സ്യവും മാത്രം. മാംസ​മില്ല! ആടില്ല! സങ്കൽപ്പി​ച്ചു നോക്കൂ! കയീൻ ദൈവ​ത്തിന്‌ യാഗമാ​യി അർപ്പി​ച്ചത്‌ വലിയ കിഴങ്ങു​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു, എന്നാൽ ആ യാഗത്തിൽ രക്തമി​ല്ലാ​ഞ്ഞ​തി​നാൽ ദൈവം അതു സ്വീക​രി​ച്ചില്ല. രക്തമുള്ള വസ്‌തു​ക്ക​ളാ​ണു ദൈവം ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നത്‌. ഹാബേൽ ഒരു മൃഗത്തെ കൊണ്ടു​വന്നു, അവന്റെ യാഗം ദൈവം സ്വീക​രി​ച്ചു.”

അപ്പോൾ, ഞാൻ കോപാ​കു​ല​നാ​യി അവി​ടെ​നിന്ന്‌ ഇറങ്ങി​പ്പോ​യി. എന്നാലും, അതിനു​ശേ​ഷ​വും ഞാൻ സഭയിൽ ഹാജരാ​യി. സാമൂ​ഹിക കൂടി​വ​ര​വു​ക​ളി​ലും ക്ലബ്ബിലെ യോഗ​ങ്ങ​ളി​ലും ഞാൻ അധിക​മ​ധി​കം സമയം ചെലവ​ഴി​ച്ചു. ചില​പ്പോൾ രാജ്യ​ഹാ​ളി​ലെ യോഗ​ങ്ങ​ളിൽ ഞാൻ സംബന്ധി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. കൂടാതെ, വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തി​നുള്ള വരിസം​ഖ്യ പുതുക്കി. എന്നാൽ, അപ്പോ​ഴും യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളിൽ ഒരുവ​നാ​യി​ത്തീ​രാൻ ഞാൻ ഒരുക്ക​മ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

യഹോ​വയെ സേവി​ക്കാ​നുള്ള തീരു​മാ​നം

1968-ൽ എന്നെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ഒരു വഴിത്തി​രി​വു​ണ്ടാ​യി. മലാവി​യി​ലെ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​കൾക്കു നേരിട്ട മൃഗീയ പീഡന​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള ഒരു ലേഖനം വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തിൽ ഞാൻ ഒരു നാൾ വായി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. തന്റെ വിശ്വാ​സ​ത്തി​നു വിട്ടു​വീഴ്‌ച വരുത്താൻ വിസമ്മ​തി​ച്ചതു നിമിത്തം ഒരു മരത്തോ​ടു ചേർത്തു ബന്ധിച്ച്‌ ആറു പ്രാവ​ശ്യം ബലാൽസം​ഗം ചെയ്യപ്പെട്ട 15 വയസ്സു​കാ​രി​യെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അതു പറഞ്ഞു. വളരെ അസ്വസ്ഥ​നായ ഞാൻ മാസിക താഴെ​യി​ട്ടെ​ങ്കി​ലും അതേക്കു​റി​ച്ചു ചിന്തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. എന്റെ സഭയിലെ ഒരു പെൺകു​ട്ടി​യും അത്തരം വിശ്വാ​സം കാണി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെന്നു ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കി. അന്നു വൈകു​ന്നേരം മറ്റൊരു സമയത്ത്‌, ആ മാസിക വീണ്ടു​മെ​ടുത്ത്‌ അതേ പേജ്‌ ഞാൻ വീണ്ടും വായിച്ചു.

ഞാൻ സഗൗരവം ബൈബിൾ പഠിക്കാൻ തുടങ്ങി. എന്റെ പരിജ്ഞാ​നം വർധി​ച്ച​പ്പോൾ, സഭ ഞങ്ങളെ എത്ര​ത്തോ​ളം വഴി​തെ​റ്റി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെന്ന്‌ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യി​ത്തു​ടങ്ങി. പുരാതന കാലങ്ങ​ളിൽ സത്യമാ​യി​രു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, ഞങ്ങളുടെ പുരോ​ഹി​ത​ന്മാർ ‘ചെയ്‌തു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നത്‌ ദുഷ്‌കർമ്മ​മ​ല്ലാ​തെ’ മറ്റൊ​ന്നു​മാ​യി​രു​ന്നില്ല. (ഹോശേയ 6:9) അത്തരം പുരു​ഷ​ന്മാർ യേശു മുന്നറി​യി​പ്പു നൽകിയ കള്ളയ​പ്പോ​സ്‌ത​ല​ന്മാ​രു​ടെ കൂട്ടത്തിൽപ്പെ​ടു​മാ​യി​രു​ന്നു! (മത്തായി 24:24) വീണ്ടു​മൊ​രി​ക്ക​ലും ഞാൻ അവരുടെ ദർശന​ങ്ങ​ളി​ലും വീര്യ​പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളി​ലും വിശ്വ​സി​ച്ചില്ല. വ്യാജ​മ​ത​ത്തിൽനി​ന്നു സ്വത​ന്ത്ര​മാ​കാ​നും അത്തരം സ്വാത​ന്ത്ര്യം കൈവ​രി​ക്കാൻ മറ്റുള്ള​വരെ സഹായി​ക്കാ​നും ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു.

എന്നെ സഭയിൽ നിർത്താ​നുള്ള ശ്രമങ്ങൾ

ഞാൻ സഭ വിട്ടു​പോ​കാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു​റ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വെന്നു സഭാമൂ​പ്പ​ന്മാർക്കു മനസ്സി​ലാ​യ​പ്പോൾ, അതരു​തെന്ന്‌ എന്നോട്‌ അപേക്ഷി​ക്കാൻ അവർ ഒരു പ്രതി​നി​ധി​സം​ഘത്തെ അയച്ചു. നല്ലൊരു വരുമാ​ന​മാർഗം നഷ്ടമാ​കാൻ അവർ ആഗ്രഹി​ച്ചില്ല. ആക്കു​റെ​യി​ലെ ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ അപ്പോ​സ്‌ത​ലിക സഭകളു​ടെ ബാബാ എഗ്‌ബെ അഥവാ രക്ഷാധി​കാ​രി​യാ​യി എന്നെ നിയമി​ക്കാ​മെന്ന്‌ അവർ എന്നോടു വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്‌തു.

ഞാനത്‌ നിരസി​ക്കുക മാത്രമല്ല അതിനുള്ള കാരണ​വും വ്യക്തമാ​ക്കി. ഞാനി​ങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “സഭ ഞങ്ങളോ​ടു ഭോഷ്‌കു പറയു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. നല്ലവരായ എല്ലാവ​രും സ്വർഗ​ത്തിൽ പോകു​മെന്ന്‌ അവർ പറയുന്നു. എന്നാൽ ഞാൻ ബൈബിൾ വായിച്ചു, 1,44,000 പേർ മാത്രമേ സ്വർഗ​ത്തിൽ പോകു​ക​യു​ള്ളൂ​വെന്ന്‌ എനിക്കു നല്ല ബോധ്യ​മുണ്ട്‌. നീതി​മാ​ന്മാ​രായ മറ്റാളു​കൾ പറുദീ​സാ​ഭൂ​മി​യിൽ ജീവി​ക്കും.”—മത്തായി 5:5; വെളി​പ്പാ​ടു 14:1, 3.

എനി​ക്കെ​തി​രെ എന്റെ ഭാര്യ​മാ​രെ തിരി​ക്കാൻ സഭയിലെ പാസ്റ്റർ ശ്രമിച്ചു. ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ വരുന്ന​തിൽനി​ന്നു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​കളെ തടയാൻ അദ്ദേഹം അവരോ​ടു പറഞ്ഞു. എന്റെ ഭാര്യ​മാ​രിൽ ഒരാൾ എനിക്കുള്ള ഭക്ഷണത്തിൽ വിഷം ചേർത്തു. സഭയിൽവെച്ചു തങ്ങൾ കണ്ട ഒരു ദർശന​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അവരിൽ രണ്ടു പേർ എനിക്കു മുന്നറി​യി​പ്പു നൽകി. സഭ വിട്ടു​പോ​യാൽ ഞാൻ മരിക്കു​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ ദർശനം. എന്നിട്ടും, ഞാൻ ഭാര്യ​മാ​രോട്‌ സാക്ഷീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ തുടർന്നു, എന്നോ​ടൊ​പ്പം യോഗ​ങ്ങൾക്കു വരാൻ ഞാനവരെ ക്ഷണിക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. “മറ്റു ഭർത്താ​ക്ക​ന്മാ​രെ നിങ്ങൾക്ക്‌ അവി​ടെ​വെച്ചു കാണാം,” ഞാൻ പറഞ്ഞു. എന്നാൽ, അവരി​ലാ​രും യാതൊ​രു താത്‌പ​ര്യ​വും കാട്ടി​യി​ല്ലെന്നു മാത്രമല്ല, അവർ എന്നെ നിരു​ത്സാ​ഹ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തിൽ തുടരു​ക​യും ചെയ്‌തു.

ഒടുവിൽ, 1970 ഫെബ്രു​വരി 2-ന്‌ അടുത്തുള്ള ഒരു പട്ടണത്തി​ലേ​ക്കുള്ള യാത്ര കഴിഞ്ഞ്‌ തിരി​ച്ചെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ, വീട്‌ ഒഴിഞ്ഞു​കി​ട​ന്നി​രു​ന്നു. എന്റെ ഭാര്യ​മാ​രെ​ല്ലാം കുട്ടി​ക​ളെ​യും​കൊ​ണ്ടു വീടു​വി​ട്ടു​പോ​യി​രു​ന്നു.

ഒരു ഭാര്യ​യോ​ടു പറ്റിനിൽക്കൽ

‘ഇപ്പോ​ഴെ​നിക്ക്‌ എന്റെ വൈവാ​ഹി​ക​നില നേരെ​യാ​ക്കാൻ കഴിയും,’ ഞാൻ വിചാ​രി​ച്ചു. ആദ്യം വിവാഹം കഴിച്ച ജാനറ്റി​നെ, വീട്ടി​ലേക്കു വരാൻ ഞാൻ ക്ഷണിച്ചു. അവൾ സമ്മതിച്ചു. എന്നാൽ, അവളുടെ കുടും​ബം അതിനെ ശക്തമായി എതിർത്തു. ജാനറ്റി​നോ​ടു തിരികെ വരാൻ ഞാൻ ആവശ്യ​പ്പെ​ട്ട​താ​യി എന്റെ മറ്റു ഭാര്യ​മാർ അറിഞ്ഞു. അവർ അവളുടെ പിതാ​വി​ന്റെ വീട്ടിൽ പോയി അവളെ തല്ലാൻ ശ്രമം നടത്തി. അപ്പോൾ, അവളുടെ കുടും​ബം ഒരു യോഗ​ത്തി​നാ​യി എന്നെ വിളിച്ചു.

ആ യോഗ​ത്തിൽ 80-ഓളം പേർ സന്നിഹി​ത​രാ​യി​രു​ന്നു. കുടും​ബ​ത്ത​ല​വ​നായ, ജാനറ്റി​ന്റെ ഇളയച്ഛൻ പറഞ്ഞു: “ഞങ്ങളുടെ മകളെ പുനർവി​വാ​ഹം ചെയ്യാൻ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നെ​ങ്കിൽ, ഈ മറ്റു സ്‌ത്രീ​ക​ളെ​യും നിങ്ങൾ സ്വീക​രി​ച്ചേ പറ്റൂ. എന്നാൽ പുതിയ മതം ആചരി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ ഒരു ഭാര്യ​യോ​ടൊ​ത്തു താമസി​ക്കാ​നാ​ണു നിങ്ങളു​ടെ ആഗ്രഹ​മെ​ങ്കിൽ, വേറെ പെണ്ണിനെ നോക്കി​ക്കോ​ളൂ. നിങ്ങൾ ജാനറ്റി​നെ തിരികെ സ്വീക​രി​ക്കു​ന്ന​പക്ഷം, നിങ്ങളു​ടെ മറ്റു ഭാര്യ​മാർ അവളെ കൊല്ലും. ഞങ്ങളുടെ മകൾ മരിക്കാൻ ഞങ്ങളാ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നില്ല.”

വളരെ നേരത്തെ സംസാ​ര​ത്തി​നു​ശേഷം, ഒരു ഭാര്യ മാത്രം ഉണ്ടായി​രി​ക്കാൻ ഞാൻ ദൃഢനി​ശ്ചയം ചെയ്‌തി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി ആ കുടും​ബ​ത്തി​നു ബോധ്യ​മാ​യി. ഒടുവിൽ അവർ വഴങ്ങി​ത്തന്നു. ഇളയച്ഛൻ പറഞ്ഞു: “നിന്റെ ഭാര്യയെ ഞങ്ങൾ നിന്നിൽനിന്ന്‌ അകറ്റു​ക​യില്ല. നിനക്ക​വളെ കൂടെ കൊണ്ടു​പോ​കാം.”

1970 മേയ്‌ 21-ന്‌ ഞാനും ജാനറ്റും തമ്മിലുള്ള നിയമ​പ​ര​മായ വിവാഹം നടന്നു. ഒമ്പതു ദിവസ​ത്തി​നു​ശേഷം, യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളിൽ ഒരുവ​നാ​യി ഞാൻ സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു. അതേ വർഷം ഡിസം​ബ​റിൽ ജാനറ്റും സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു.

യഹോ​വ​യു​ടെ അനു​ഗ്രഹം ആസ്വദി​ക്കു​ന്നു

സാക്ഷി​ക​ളാ​യി​ത്തീർന്നാൽ ഞങ്ങൾ മരിച്ചു​പോ​കു​മെന്ന്‌ ഞങ്ങളുടെ മുൻ സഭാം​ഗങ്ങൾ പ്രവചി​ച്ചി​രു​ന്നു. അത്‌ ഏതാണ്ട്‌ 30 വർഷം മുമ്പാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ ഇപ്പോൾ മരിച്ചാൽതന്നെ, അതു ഞാൻ സാക്ഷി​യാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​മോ? എന്റെ ഭാര്യ ഇപ്പോൾ മരിക്കു​ന്നെ​ങ്കിൽ, അത്‌ അവൾ ഒരു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​യാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണെന്ന്‌ ആർക്കെ​ങ്കി​ലും പറയാൻ സാധി​ക്കു​മോ?

സത്യത്തി​ന്റെ മാർഗം എന്റെ 17 കുട്ടി​ക​ളെ​യും കാണി​ക്കാൻ ഞാൻ അത്യധ്വാ​നം ചെയ്‌തി​രി​ക്കു​ന്നു. ഞാൻ സാക്ഷി​യായ സമയത്ത്‌ അവരിൽ പലർക്കും പ്രായ​പൂർത്തി​യെ​ത്തി​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, ബൈബിൾ പഠിക്കാൻ ഞാൻ അവരെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ക​യും യോഗ​ങ്ങൾക്കും കൺ​വെൻ​ഷ​നു​കൾക്കും കൊണ്ടു​പോ​കു​ക​യും ചെയ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു. അവരിൽ അഞ്ചു പേർ എന്നോ​ടൊ​പ്പം യഹോ​വയെ സേവി​ക്കു​ന്നത്‌ എന്നെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം സന്തോ​ഷ​മാണ്‌. ഒരുവൻ എന്നോ​ടൊ​പ്പം സഭയിൽ ഒരു മൂപ്പനാ​യി സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ക്കു​ന്നു. മറ്റൊ​രു​വൻ അടുത്തുള്ള ഒരു സഭയിൽ ശുശ്രൂ​ഷാ​ദാ​സ​നാണ്‌. എന്റെ രണ്ടു കുട്ടികൾ നിരന്ത​ര​പ​യ​നി​യർമാ​രാണ്‌.

പിന്തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​മ്പോൾ, യഹോ​വ​യു​ടെ ഒരു ദാസനാ​യി​ത്തീ​രാൻ എന്നെ സഹായി​ക്കു​ന്ന​തിൽ അവൻ കാണി​ച്ചി​രി​ക്കുന്ന അനർഹ​ദ​യ​യിൽ ഞാൻ വിസ്‌മയം കൂറുന്നു. “എന്നെ അയച്ച പിതാവു ആകർഷി​ച്ചി​ട്ട​ല്ലാ​തെ ആർക്കും എന്റെ അടുക്കൽ വരുവാൻ കഴിക​യില്ല” എന്ന യേശു​വി​ന്റെ വാക്കുകൾ എത്രയോ സത്യം!—യോഹ​ന്നാൻ 6:44.