യിഫ്‌താ​ഹി​ന്റെ മകളെ​പ്പോ​ലെ​യാ​കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു

ജോയാനാ സോൺസ്‌ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

യിഫ്‌താഹിന്റെ മകളെ​പ്പോ​ലെ ജീവി​ക്കണം എന്നതാ​യി​രു​ന്നു കൗമാരം മുതലേ എന്റെ ആഗ്രഹം. എന്റെ മനസ്സി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നത്‌ എന്താ​ണെ​ന്നും ക്രമേണ ആ ആഗ്രഹം പൂവണി​ഞ്ഞത്‌ എങ്ങനെ​യെ​ന്നും ഞാൻ പറയാം.

ബോം​ബെ​യിൽവെച്ച്‌ (ഇപ്പോൾ മുംബൈ) 1956-ൽ, യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ഒരു സമ്മേള​ന​ത്തിൽ ഞാൻ ആദ്യമാ​യി പങ്കെടു​ത്തു. അത്‌ എന്റെ ജീവി​ത​ത്തിൽ ഒരു വഴിത്തി​രി​വാ​യി. യിഫ്‌താ​ഹി​ന്റെ മകളെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അവിടെ കേട്ട ഒരു പ്രസംഗം എന്നെ വളരെ​യ​ധി​കം സ്വാധീ​നി​ച്ചു.

പിതാ​വി​ന്റെ നേർച്ച നിറ​വേ​റ്റു​ന്ന​തി​നാ​യി വിവാഹം വേണ്ട എന്ന്‌ തീരു​മാ​നിച്ച യിഫ്‌താ​ഹി​ന്റെ മകളെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ഒരുപക്ഷേ നിങ്ങൾ ബൈബി​ളിൽ വായി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും; സാധ്യ​ത​യ​നു​സ​രിച്ച്‌ കൗമാ​ര​പ്രാ​യ​ത്തി​ലാണ്‌ അവൾ ആ തീരു​മാ​ന​മെ​ടു​ത്തത്‌. അങ്ങനെ ശിഷ്ടകാ​ലം യഹോ​വ​യു​ടെ ഭവനത്തിൽ അഥവാ സമാഗ​മ​ന​കൂ​ടാ​ര​ത്തിൽ അവിവാ​ഹി​ത​യാ​യി അവൾ ദൈവത്തെ സേവിച്ചു.—ന്യായാ​ധി​പ​ന്മാർ 11:28-40.

അവളെ​പ്പോ​ലെ ആയിരി​ക്കാൻ ഞാൻ എത്രമാ​ത്രം ആഗ്രഹി​ച്ചെ​ന്നോ! പക്ഷേ അതത്ര എളുപ്പ​മാ​യി​രു​ന്നില്ല. അവിവാ​ഹി​ത​യാ​യി ജീവി​ക്കു​ന്നത്‌ ഇന്ത്യൻ സംസ്‌കാ​രം അനുസ​രിച്ച്‌ അക്കാലത്ത്‌ തികച്ചും അസാധാ​ര​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു.

കുടും​ബ​പ​ശ്ചാ​ത്തലം

ബെഞ്ചമിൻ സോൺസി​ന്റെ​യും മാർസെ​ലീ​ന​യു​ടെ​യും ആറുമ​ക്ക​ളിൽ അഞ്ചാമത്തെ കുട്ടി​യാ​യി, ഇന്ത്യയു​ടെ പടിഞ്ഞാ​റെ തീരത്തുള്ള ഉഡുപ്പി എന്ന പട്ടണത്തി​ലാണ്‌ ഞാൻ ജനിച്ചത്‌. ഞങ്ങളുടെ മാതൃ​ഭാഷ തുളു ആണ്‌; ഏകദേശം 20 ലക്ഷംപേർ ആ ഭാഷ സംസാ​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ ഉഡുപ്പി​യി​ലെ ഭൂരി​ഭാ​ഗം പേരെ​യും​പോ​ലെ ഞങ്ങളുടെ വിദ്യാ​ഭ്യാ​സം മറ്റൊരു ഭാഷയായ കന്നഡയി​ലാ​യി​രു​ന്നു.

കുടും​ബ​വും കുട്ടി​ക​ളും ഒക്കെയാ​യി കഴിയു​ന്ന​തി​നെ വളരെ പ്രാധാ​ന്യ​ത്തോ​ടെ വീക്ഷി​ച്ചി​രുന്ന ഒരു സമൂഹ​മാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങളു​ടേത്‌. ഏകാകി​ത്വ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചോ ഏകാന്ത​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചോ വീട്ടിൽനിന്ന്‌ അകന്നി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ വിഷമ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചോ ഒന്നും ആളുകൾ പറയു​ന്ന​തു​പോ​ലും ഞാൻ കേട്ടി​ട്ടില്ല. ഇങ്ങനെ​യുള്ള സാഹച​ര്യ​ങ്ങൾ അക്കാലത്ത്‌ ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല എന്നുതന്നെ പറയാം. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, വല്യമ്മ​വ​ല്യ​പ്പ​ന്മാ​രും അച്ഛനമ്മ​മാ​രു​ടെ സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രും അവരുടെ 12 മക്കളും ഞങ്ങളോ​ടൊ​പ്പം ഒരു വീട്ടി​ലാണ്‌ താമസി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌!

മരുമ​ക്ക​ത്താ​യ സമ്പ്രദാ​യ​മാണ്‌ ഞങ്ങളുടെ ഇടയിൽ നിലവി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നത്‌; അതായത്‌ മക്കൾ അമ്മയുടെ കുടും​ബ​ത്തി​ന്റെ ഭാഗമാ​യി​രു​ന്നു. വംശാ​വലി തായ്‌വ​ഴി​യാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ കുടും​ബ​സ്വ​ത്തി​ന്റെ ഏറിയ​പ​ങ്കും പെൺമ​ക്കൾക്ക്‌ അവകാ​ശ​പ്പെ​ട്ട​താ​യി​രു​ന്നു. ചില തുളു സമുദാ​യ​ങ്ങ​ളിൽ പെൺകു​ട്ടി വിവാ​ഹ​ശേ​ഷ​വും സ്വന്തം വീട്ടിൽത്തന്നെ താമസി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു, ഒപ്പം ഭർത്താ​വും.

ക്രൈ​സ്‌ത​വ​രാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഞങ്ങളുടെ ചില രീതികൾ വ്യത്യ​സ്‌ത​മാ​യി​രു​ന്നു: എല്ലാ വൈകു​ന്നേ​ര​ങ്ങ​ളി​ലും വല്യപ്പന്റെ നേതൃ​ത്വ​ത്തിൽ പ്രാർഥി​ക്കു​ന്ന​തും തുളു ഭാഷയി​ലുള്ള ബൈബിൾ വായി​ക്കു​ന്ന​തും ഒരു പതിവാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു നിധി​പേ​ടകം തുറക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാണ്‌ അദ്ദേഹം തന്റെ പഴകി​ക്കീ​റിയ ബൈബിൾ വായി​ക്കാ​നാ​യി തുറന്നി​രു​ന്നത്‌. അത്‌ വളരെ രസകര​വും ആവേശ​ഭ​രി​ത​വു​മാ​യി​രു​ന്നു! എന്നിൽ ജിജ്ഞാസ ഉണർത്തിയ ഒരു തിരു​വെ​ഴു​ത്താണ്‌ സങ്കീർത്തനം 23:1. അവിടെ വായി​ക്കു​ന്നത്‌ ഇങ്ങനെ​യാണ്‌: “യഹോവ എന്റെ ഇടയനാ​കു​ന്നു; എനിക്കു മുട്ടു​ണ്ടാ​ക​യില്ല.” ‘ആരാണ്‌ ഈ യഹോവ, അവനെ ഇടയൻ എന്നു വിളി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നത്‌ എന്തു​കൊ​ണ്ടാണ്‌?’ ഞാൻ ചിന്തി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.

എന്റെ കണ്ണിൽനിന്ന്‌ “ചെതുമ്പൽ” ഇളകി​വീ​ണു

രണ്ടാം ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധ​ത്തെ​ത്തു​ടർന്ന്‌ സാമ്പത്തിക പരാധീ​നത നിമിത്തം ഞങ്ങൾക്ക്‌ 900-ത്തിലധി​കം കിലോ​മീ​റ്റർ അകലെ​യുള്ള ബോം​ബെ​യി​ലേക്ക്‌ താമസം മാറേ​ണ്ടി​വന്നു. അവി​ടെ​വെച്ച്‌ 1945-ൽ, യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളിൽപ്പെട്ട രണ്ടുപേർ എന്റെ പിതാ​വി​നെ സന്ദർശി​ക്കു​ക​യും ഒരു ചെറു​പു​സ്‌തകം വായി​ക്കാൻ കൊടു​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. വരണ്ട നിലം മഴവെ​ള്ളത്തെ സ്വാം​ശീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാണ്‌ പിതാവ്‌ അതിലെ സന്ദേശം സ്വീക​രി​ച്ചത്‌. ബോം​ബെ​യിൽ കന്നഡ സംസാ​രി​ക്കുന്ന മറ്റ്‌ ആളുക​ളോട്‌ അദ്ദേഹം ആ സന്ദേശം പങ്കു​വെ​ക്കാ​നും തുടങ്ങി. അങ്ങനെ, അവിടത്തെ ചെറി​യൊ​രു അധ്യയ​ന​ക്കൂ​ട്ടം 1950-ന്റെ ആരംഭ​മാ​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും കന്നഡ ഭാഷയി​ലുള്ള ആദ്യത്തെ സഭയായി വളർന്നു.

ഉത്സാഹ​ത്തോ​ടെ ബൈബിൾ പഠിക്കാ​നും അതേസ​മയം അതിന്റെ നല്ല അധ്യാ​പ​ക​രാ​യി​രി​ക്കാ​നും മാതാ​പി​താ​ക്കൾ ഞങ്ങളെ പരിശീ​ലി​പ്പി​ച്ചു. എല്ലാദി​വ​സ​വും ഞങ്ങളോ​ടൊ​പ്പം പ്രാർഥി​ക്കാ​നും പഠിക്കാ​നും അവർ സമയം കണ്ടെത്തി​യി​രു​ന്നു. (ആവർത്ത​ന​പു​സ്‌തകം 6:6, 7; 2 തിമൊ​ഥെ​യൊസ്‌ 3:14-16) ഒരു ദിവസം ബൈബിൾ വായി​ക്കവെ, കണ്ണിൽനി​ന്നു ചെതുമ്പൽ അടർന്നു​വീ​ണ​തു​പോ​ലെ എനിക്കു തോന്നി. (പ്രവൃ​ത്തി​കൾ 9:18) തന്റെ ആരാധ​കരെ വഴിന​ട​ത്തു​ക​യും പോഷി​പ്പി​ക്കു​ക​യും സംരക്ഷി​ക്കു​ക​യും ചെയ്യുന്ന യഹോവ യഥാർഥ​ത്തിൽ ഒരു ഇടയ​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണെന്ന്‌ ഞാൻ അപ്പോൾ തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു.—സങ്കീർത്തനം 23:1-6; 83:18.

യഹോവ എന്നെ കൈപി​ടി​ച്ചു നടത്തി

ബോം​ബെ​യിൽവെച്ച്‌ 1956-ൽ നടന്ന അവിസ്‌മ​ര​ണീ​യ​മായ കൺ​വെൻ​ഷനു ശേഷം അധികം വൈകാ​തെ ഞാൻ സ്‌നാ​ന​മേറ്റു. ആറുമാ​സം കഴിഞ്ഞ്‌ ജ്യേഷ്‌ഠ​നായ പ്രഭാ​ക​റി​നെ​പ്പോ​ലെ ഞാനും മുഴു​സമയ സുവി​ശേ​ഷ​വേല ആരംഭി​ച്ചു. ബൈബിൾസ​ത്യം മറ്റുള്ള​വ​രോട്‌ പറയാൻ എനിക്കു വലിയ ഉത്സാഹ​മാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, അതിനു ശ്രമി​ച്ച​പ്പോ​ഴെ​ല്ലാം എന്റെ നാവ്‌ വരണ്ടു​പോ​യി. ഞാൻ വിക്കു​ക​യും എന്റെ ശബ്ദം ഇടറു​ക​യും ചെയ്‌തു. ‘യഹോ​വ​യു​ടെ സഹായ​ത്താൽ മാത്രമേ എന്നെ​ക്കൊണ്ട്‌ ഇതിനു കഴിയൂ!’ എന്നു പറഞ്ഞ്‌ ഞാൻ കരഞ്ഞു.

കാനഡ​യിൽനി​ന്നുള്ള മിഷനറി ദമ്പതി​കളെ ഉപയോ​ഗി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാണ്‌ യഹോവ എന്നെ സഹായി​ച്ചത്‌. 1947-ൽ, ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളി​ലെ ന്യൂ​യോർക്കി​ലുള്ള യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ മിഷനറി സ്‌കൂ​ളിൽ പങ്കെടു​ത്തി​ട്ടുള്ള ഹോമർ മക്കെയും രൂത്തും ആയിരു​ന്നു അവർ. ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ഞാൻ പിച്ച​വെ​ക്കാൻ തുടങ്ങി​യ​പ്പോൾ അവർ എന്നെ കൈപി​ടി​ച്ചു നടത്തി. വീടു​തോ​റും പ്രസം​ഗി​ക്കാൻ രൂത്ത്‌ എന്നെ ക്രമമാ​യി പരിശീ​ലി​പ്പി​ച്ചു. എന്റെ ഭയം കുറയ്‌ക്കാൻ എന്താണ്‌ ചെയ്യേ​ണ്ട​തെന്ന്‌ രൂത്തിന്‌ നന്നായി അറിയാ​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ വിറയ്‌ക്കുന്ന കരം ഗ്രസി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌, “പേടി​ക്കേണ്ട, നമുക്ക്‌ അടുത്ത വീട്ടിൽ ശ്രമി​ക്കാം,” രൂത്ത്‌ പറയു​മാ​യി​രു​ന്നു. രൂത്തിന്റെ ആശ്വസി​പ്പി​ക്കുന്ന വാക്കുകൾ എനിക്ക്‌ കരുത്തു പകർന്നു.

വളരെ പ്രായ​വും അനുഭ​വ​പ​രി​ച​യ​വും ഉള്ള എലിസ​ബെത്ത്‌ ചക്രനാ​രാ​യൺ എന്ന ബൈബിൾ അധ്യാ​പി​ക​യാ​യി​രി​ക്കും ഇനിമു​തൽ സുവി​ശേ​ഷ​വേ​ല​യിൽ എന്റെ പങ്കാളി​യെന്ന്‌ ഒരു ദിവസം ഞാൻ അറിഞ്ഞു. ‘എന്നെക്കാൾ ഏറെ പ്രായ​മുള്ള ഈ സഹോ​ദ​രി​യോ​ടൊത്ത്‌ എങ്ങനെ കഴിയും?’ എന്നായി​രു​ന്നു എനിക്ക്‌ ആദ്യം തോന്നി​യത്‌. പക്ഷേ, ആ സഹോ​ദരി എനിക്ക്‌ പറ്റിയ ഏറ്റവും നല്ല പങ്കാളി​യാ​യി​ത്തീർന്നു!

“നാം ഒരിക്ക​ലും തനിച്ചല്ല”

ബോം​ബെ​യിൽനിന്ന്‌ ഏതാണ്ട്‌ 400 കിലോ​മീ​റ്റർ കിഴക്കുള്ള ഒരു ചരി​ത്ര​പ്ര​ധാന നഗരമായ ഔറം​ഗ​ബാ​ദി​ലേ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങളുടെ ആദ്യനി​യ​മനം. അവിടെ ഏതാണ്ട്‌ പത്തുലക്ഷം ജനങ്ങൾക്കി​ട​യിൽ ഞങ്ങൾ മാത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ. അവിടത്തെ പ്രധാന ഭാഷയായ മറാഠി​യും എനിക്കു പഠി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ചില സന്ദർഭ​ങ്ങ​ളിൽ, ഏകാന്തത എന്റെ മനസ്സിനെ വരിഞ്ഞു​മു​റു​ക്കു​മ്പോൾ അമ്മയി​ല്ലാത്ത കുട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ ഞാൻ എങ്ങലടിച്ച്‌ കരയു​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ അപ്പോ​ഴെ​ല്ലാം ഒരമ്മ​യെ​പ്പോ​ലെ എലിസ​ബെത്ത്‌ എന്നെ ആശ്വസി​പ്പി​ച്ചു: “ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ നമ്മൾ ഒറ്റയ്‌ക്കാ​ണെന്ന്‌ തോന്നി​യേ​ക്കാം; പക്ഷേ നാം ഒരിക്ക​ലും തനിച്ചല്ല.” “വീട്ടു​കാ​രിൽനി​ന്നും സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളിൽനി​ന്നും നീ വളരെ അകലെ​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും യഹോവ എല്ലായ്‌പോ​ഴും നിന്നോ​ടൊ​പ്പ​മുണ്ട്‌. അവനെ നിന്റെ സുഹൃ​ത്താ​ക്കുക, നിന്റെ ഏകാന്തത പൊയ്‌പ്പോ​കും.” ആ വാക്കുകൾ ഇപ്പോ​ഴും എന്റെ മനസ്സി​ലുണ്ട്‌.

യാത്ര​ചെ​യ്യാൻ വേണ്ടത്ര പണം ഇല്ലാതി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ദിവസ​വും 20 കിലോ​മീ​റ്റ​റോ​ളം ചെളി​യും പൊടി​യും നിറഞ്ഞ വഴിയി​ലൂ​ടെ ചൂടും തണുപ്പും വകവെ​ക്കാ​തെ ഞങ്ങൾ നടക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. വേനൽക്കാ​ലത്ത്‌ അന്തരീക്ഷ ഊഷ്‌മാവ്‌ 40 ഡിഗ്രി സെൽഷ്യസ്‌ വരെ ഉയരുക പതിവാ​യി​രു​ന്നു. മഴക്കാ​ല​ത്താ​ണെ​ങ്കിൽ മിക്കവാ​റും പ്രദേ​ശങ്ങൾ മാസങ്ങ​ളോ​ളം ചെളി​യിൽ പുതഞ്ഞി​രു​ന്നു. എന്നാൽ സാംസ്‌കാ​രി​ക​മായ വ്യത്യാ​സ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു ഇതി​നെ​ക്കാ​ളൊ​ക്കെ ബുദ്ധി​മു​ട്ടാ​യി​രു​ന്നത്‌.

സ്‌ത്രീ​കൾ പൊതു​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽവെച്ച്‌ അന്യപു​രു​ഷ​ന്മാ​രോട്‌ സംസാ​രി​ക്കുന്ന പതിവു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നില്ല. പുരു​ഷ​ന്മാ​രെ സ്‌ത്രീ​കൾ പഠിപ്പി​ക്കു​ന്ന​തും വിരള​മാ​യി​രു​ന്നു. അതി​ന്റെ​പേ​രിൽ ആളുകൾ ഞങ്ങളെ പരിഹ​സി​ക്കു​ക​യും ചീത്തവി​ളി​ക്കു​ക​യും ഒക്കെ ചെയ്‌തു. വാര​ന്തോ​റു​മുള്ള ബൈബിൾ യോഗ​ങ്ങൾക്ക്‌ ആദ്യത്തെ ആറുമാ​സം ഞങ്ങൾ ഇരുവ​രും മാത്രമേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. പിന്നീട്‌ താത്‌പ​ര്യ​ക്കാ​രും വരാൻ തുടങ്ങി; അങ്ങനെ ചെറി​യൊ​രു കൂട്ടം രൂപീ​കൃ​ത​മാ​യി. അവരിൽ ചിലർ ഞങ്ങളോ​ടൊ​പ്പം പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യിൽ ഏർപ്പെ​ടു​ക​പോ​ലും ചെയ്‌തു.

“നിന്റെ വൈദ​ഗ്‌ധ്യ​ങ്ങൾ വർധി​പ്പി​ക്കുക”

ഏതാണ്ട്‌ രണ്ടരവർഷ​ത്തി​നു ശേഷം വീണ്ടും ഞങ്ങളെ ബോം​ബെ​യി​ലേക്കു നിയമി​ച്ചു. അക്കാലത്ത്‌ ബൈബിൾ സാഹി​ത്യ​ങ്ങൾ കന്നഡ ഭാഷയി​ലേക്ക്‌ വിവർത്തനം ചെയ്യാൻ എന്റെ പിതാവ്‌ മാത്രമേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. അദ്ദേഹത്തെ സഹായി​ക്കാൻ എന്നോട്‌ ആവശ്യ​പ്പെട്ടു. സഭയിൽ വളരെ​യേറെ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​ങ്ങൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്ന​തി​നാൽ അദ്ദേഹ​ത്തി​നും അത്‌ സന്തോ​ഷ​മാ​യി. എലിസ​ബെത്ത്‌ അപ്പോ​ഴും പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യിൽത്തന്നെ തുടർന്നു.

1966-ൽ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ സ്വദേ​ശ​മായ ഉഡുപ്പി​യി​ലേക്ക്‌ തിരി​കെ​പ്പോ​കാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. പോകു​ന്ന​തി​നു മുമ്പ്‌ പിതാവ്‌ എന്നോടു പറഞ്ഞു: “നിന്റെ വൈദ​ഗ്‌ധ്യ​ങ്ങൾ വർധി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കണം. വ്യക്തമാ​യി സരളമായ ഭാഷയിൽ പരിഭാ​ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തുക. അമിത ആത്മവി​ശ്വാ​സം വേണ്ട, താഴ്‌മ​യോ​ടി​രി​ക്കുക, യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ക്കുക.” അദ്ദേഹം എനിക്ക്‌ അവസാ​ന​മാ​യി നൽകിയ ഉപദേ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. ഉഡുപ്പി​യി​ലെത്തി അധികം താമസി​യാ​തെ അദ്ദേഹം മരിച്ചു. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ആ വാക്കു​ക​ളാണ്‌ പരിഭാ​ഷാ​വേ​ല​യിൽ ഇന്നും ഞാൻ പിൻപ​റ്റു​ന്നത്‌.

“കുടും​ബ​വും കുട്ടി​ക​ളും ഒക്കെ വേണ്ടേ?”

മക്കളെ ചെറു​പ്പ​ത്തിൽത്തന്നെ വിവാഹം കഴിപ്പിച്ച്‌ കുടും​ബ​മാ​യി ജീവി​ക്കാൻ പ്രേരി​പ്പി​ക്കുന്ന സമ്പ്രദാ​യ​മാണ്‌ ഇന്ത്യയി​ലു​ള്ളത്‌. അതു​കൊണ്ട്‌, “കുടും​ബ​വും കുട്ടി​ക​ളും ഒക്കെ വേണ്ടേ? വയസ്സാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ നിന്നെ ആര്‌ നോക്കും? ഒറ്റയ്‌ക്കാ​യി പോകി​ല്ലേ?” എന്നൊക്കെ ആളുകൾ പലപ്പോ​ഴും എന്നോട്‌ ചോദി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌.

ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ കൂടെ​ക്കൂ​ടെ​യുള്ള ഇത്തരം ചോദ്യ​ങ്ങൾ എന്നെ വൈകാ​രി​ക​മാ​യി വല്ലാതെ തളർത്തി​യി​രു​ന്നു. മറ്റുള്ള​വ​രു​ടെ മുമ്പിൽ ഞാനത്‌ പ്രകടി​പ്പി​ക്കാ​റി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും തനിച്ചാ​യാ​ലു​ടൻ എന്റെ വിഷമ​മെ​ല്ലാം ഞാൻ യഹോ​വ​യോട്‌ പറയു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ അവിവാ​ഹി​ത​യാണ്‌ എന്നത്‌ ഒരു കുറവാ​യി യഹോവ കാണു​ന്നില്ല എന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യത്‌ എന്നെ ഏറെ ആശ്വസി​പ്പി​ച്ചു. ഏകാകി​ക​ളാ​യി ദൈ​വേഷ്ടം ചെയ്യു​ന്ന​തിൽ മുഴുകി ജീവിച്ച യിഫ്‌താ​ഹി​ന്റെ മകളെ​യും യേശു​വി​നെ​യും കുറിച്ചു ചിന്തി​ച്ചത്‌, ശ്രദ്ധ വ്യതി​ച​ലി​ക്കാ​തെ ദൈവ​സേ​വ​ന​ത്തിൽത്തന്നെ തുടരാ​നുള്ള എന്റെ തീരു​മാ​നം ശക്തമാക്കി.—യോഹ​ന്നാൻ 4:34.

യഹോ​വ​യിൽനി​ന്നുള്ള സമ്മാനം

50 വർഷ​ത്തോ​ളം എന്റെ ഉറ്റസു​ഹൃ​ത്താ​യി​രുന്ന എലിസ​ബെത്ത്‌ 2005-ൽ 98-ാം വയസ്സിൽ എന്നോടു വിടപ​റഞ്ഞു. അവസാന നാളു​ക​ളിൽ കാഴ്‌ച​ശക്തി ക്ഷയിച്ച​തി​നാൽ എലിസ​ബെ​ത്തിന്‌ ബൈബിൾ വായി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞി​രു​ന്നില്ല. അതു​കൊണ്ട്‌ ദിവസ​ത്തിൽ ഏറിയ​പ​ങ്കും ഹൃദയം​ഗ​മ​മായ പ്രാർഥ​ന​യിൽ അവർ മുഴു​കി​യി​രു​ന്നു. അതു​കേട്ട്‌, അവർ ആരെങ്കി​ലു​മാ​യി തിരു​വെ​ഴുത്ത്‌ ചർച്ച​ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​യി​രി​ക്കും എന്ന്‌ ഞാൻ പലപ്പോ​ഴും തെറ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. എലിസ​ബെ​ത്തിന്‌ യഹോവ ഒരു യഥാർഥ വ്യക്തി​യാ​യി​രു​ന്നു. അവനെ കണ്മുന്നിൽ കണ്ടാ​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു അവരുടെ ജീവിതം. യിഫ്‌താ​ഹി​ന്റെ മകളെ​പ്പോ​ലെ ദൈവ​സേ​വ​ന​ത്തിൽ മുഴുകി ജീവി​ക്കാ​നുള്ള ഏറ്റവും ശരിയായ മാർഗം ഇതുത​ന്നെ​യാ​ണെന്ന്‌ ഞാനും മനസ്സി​ലാ​ക്കി. എന്റെ ചെറു​പ്പ​കാ​ല​ത്തു​ട​നീ​ളം, വിശേ​ഷി​ച്ചും ഞാൻ പ്രശ്‌ന​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ കടന്നു​പോ​യ​പ്പോൾ എലിസ​ബെത്ത്‌ എനി​ക്കൊ​രു വഴികാ​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്നു. പ്രായ​വും പക്വത​യു​മുള്ള അത്തര​മൊ​രു സഹോ​ദ​രി​യെ എനിക്ക്‌ ഒരു സഹായി​യാ​യി തന്നതിന്‌ ഞാൻ യഹോ​വ​യോട്‌ അങ്ങേയറ്റം കടപ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.—സഭാ​പ്ര​സം​ഗി 4:9, 10.

യിഫ്‌താ​ഹി​ന്റെ മകളെ​പ്പോ​ലെ യഹോ​വയെ സേവി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ ഞാൻ ആസ്വദി​ക്കുന്ന അനു​ഗ്ര​ഹങ്ങൾ അനവധി​യാണ്‌! ബൈബിൾബു​ദ്ധി​യു​പ​ദേശം അനുസ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​ലും ഏകാകി​യാ​യി തുടരു​ന്ന​തി​നാ​ലും ധന്യമായ ഒരു സന്തുഷ്ട ജീവി​ത​മാണ്‌ എനിക്കു​ള്ളത്‌. ‘ഏകാ​ഗ്ര​ത​യോ​ടെ കർത്താ​വി​നു സദാ ശുശ്രൂഷ ചെയ്യാ​നും’ എനിക്കു കഴിയു​ന്നു.—1 കൊരി​ന്ത്യർ 7:35. (w11-E 12/01)

[28-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

പിതാവ്‌ ബോം​ബെ​യിൽ ഒരു പരസ്യ​പ്ര​സം​ഗം നടത്തുന്നു, 1950-കളിൽ

[28-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

എലിസബെത്തിനൊപ്പം, അവർ മരിക്കു​ന്ന​തിന്‌ തൊട്ടു​മുമ്പ്‌

[29-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

1960-ൽ ബോം​ബെ​യിൽ ഒരു ബൈബിൾ പ്രസം​ഗ​ത്തി​ന്റെ പ്രചാ​ര​ണ​ത്തി​നി​ട​യിൽ

[29-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

സഹപ്രവർത്തകരോടൊപ്പം പരിഭാ​ഷാ​വി​ഭാ​ഗ​ത്തിൽ