നമ്മുടെ ശുശ്രൂഷ—അനുകമ്പ പ്രതി​ഫ​ലി​പ്പി​ക്കുന്ന ഒരു വേല

¹ തന്റെ പ്രസംഗം ശ്രദ്ധി​ക്കാ​നെ​ത്തിയ പുരു​ഷാ​രം “ഇടയനി​ല്ലാത്ത ആടുക​ളെ​പ്പോ​ലെ കുഴഞ്ഞ​വ​രും ചിന്നി​യ​വരു”മാണെന്ന്‌ യേശു മനസ്സി​ലാ​ക്കി. (മത്താ. 9:36) ആർദ്ര​ത​യോ​ടും സ്‌നേ​ഹ​ത്തോ​ടും കൂടെ അവൻ അവരെ ആശ്വസി​പ്പി​ക്കു​ക​യും യഹോ​വ​യു​ടെ വഴികൾ പഠിപ്പി​ക്കു​ക​യും അവരുടെ ആത്മീയ ആവശ്യങ്ങൾ തിരി​ച്ച​റിഞ്ഞ്‌ അനുക​മ്പാ​പൂർവം സഹായി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. യേശു ആളുക​ളോട്‌ ഇടപെട്ട വിധ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു ധ്യാനി​ക്കു​മ്പോൾ അവനെ​പ്പോ​ലെ ചിന്തി​ക്കാ​നും അവന്റേ​തു​പോ​ലുള്ള വികാരം പ്രകട​മാ​ക്കാ​നും നാം പഠിക്കും. അങ്ങനെ അനുക​മ്പ​യെന്ന ഈ ഗുണം നമ്മുടെ ശുശ്രൂ​ഷ​യി​ലും പ്രകട​മാ​കും.

² ഹതാശരായ ആളുകൾ സഹായ​ത്തി​നാ​യി തന്നെ സമീപി​ച്ച​പ്പോൾ യേശു എങ്ങനെ​യാ​ണു പ്രതി​ക​രി​ച്ച​തെന്ന്‌ ഒരു നിമിഷം ചിന്തി​ക്കുക. (ലൂക്കൊ. 5:12, 13; 8:43-48) പ്രത്യേക സാഹച​ര്യ​ങ്ങ​ളി​ലു​ള്ള​വ​രോട്‌ അവൻ പരിഗ​ണ​ന​യു​ള്ള​വ​നാ​യി​രു​ന്നു. (മർക്കൊ. 7:31-35) അവൻ മറ്റുള്ള​വ​രു​ടെ വികാ​രങ്ങൾ മനസ്സി​ലാ​ക്കു​ക​യും അതിനു ചേർച്ച​യിൽ പ്രവർത്തി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. ആളുക​ളു​ടെ ബാഹ്യ​പ്ര​കൃ​ത​ത്താൽ അവൻ സ്വാധീ​നി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടില്ല. (ലൂക്കൊ. 7:36-40) വ്യക്തമാ​യും യേശു നമ്മുടെ ദൈവ​ത്തി​ന്റെ ആർദ്രാ​നു​കമ്പ പൂർണ​മാ​യി പ്രതി​ഫ​ലി​പ്പി​ച്ചു.

³ യേശു ‘മനസ്സലി​വു’ പ്രകട​മാ​ക്കി: കേവല​മൊ​രു കടമ​യെ​ന്ന​പോ​ലെയല്ല യേശു തന്റെ ശുശ്രൂഷ നിർവ​ഹി​ച്ചത്‌. അവന്‌ ആളുക​ളോ​ടു മനസ്സലിവ്‌ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. (മർക്കൊ. 6:34) സമാന​മാ​യി ഇന്നു നാം കേവല​മൊ​രു സന്ദേശം അറിയി​ക്കു​കയല്ല, മറിച്ച്‌ ആളുക​ളു​ടെ ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ ശ്രമി​ക്കു​ക​യാ​ണു ചെയ്യു​ന്നത്‌. ആളുകൾ ചില പ്രത്യേക വിധങ്ങ​ളിൽ പ്രതി​ക​രി​ക്കു​ന്നത്‌ എന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ ശ്രമി​ക്കുക. എന്താണ്‌ അവരുടെ ഉത്‌ക​ണ്‌ഠ​കൾക്കും ആകുല​ത​കൾക്കും കാരണം? വ്യാജമത ഇടയന്മാ​രാൽ അവഗണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടും വഞ്ചിക്ക​പ്പെ​ട്ടും കഴിയുന്ന ഒരവസ്ഥ​യി​ലാ​ണോ അവർ? മറ്റുള്ള​വ​രിൽ നാം യഥാർഥ താത്‌പ​ര്യം പ്രകട​മാ​ക്കു​മ്പോൾ സുവാർത്ത ശ്രദ്ധി​ക്കാൻ അവർ പ്രേരി​ത​രാ​യി​ത്തീർന്നേ​ക്കാം.—2 കൊരി. 6:4, 6.

⁴ അനുകമ്പ ഹൃദയ​ങ്ങളെ സ്‌പർശി​ക്കു​ന്നു. മൂന്നു മാസം പ്രായ​മുള്ള മകളെ മരണത്തിൽ നഷ്ടപ്പെ​ട്ട​തി​ന്റെ ദുഃഖ​ത്തി​ലാ​യി​രുന്ന ഒരു സ്‌ത്രീ​യു​ടെ ഉദാഹ​ര​ണ​മെ​ടു​ക്കുക. രണ്ടു സാക്ഷികൾ വീടു സന്ദർശി​ച്ച​പ്പോൾ, ദൈവം എന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു യാതനകൾ അനുവ​ദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നത്‌ എന്നതു സംബന്ധി​ച്ചുള്ള അവരുടെ വാദങ്ങൾ ഖണ്ഡിക്കാൻ ഉദ്ദേശി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ അവൾ അവരെ അകത്തേക്കു ക്ഷണിച്ചു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും ആ സ്‌ത്രീ പിന്നീട്‌ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “ഞാൻ പറഞ്ഞ​തെ​ല്ലാം അവർ അനുക​മ്പ​യോ​ടെ കേട്ടു. എനിക്ക്‌ എത്രമാ​ത്രം ആശ്വാസം തോന്നി​യെ​ന്നോ. അതു​കൊണ്ട്‌ വീണ്ടും വരാ​മെന്ന്‌ അവർ പറഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞാൻ സമ്മതിച്ചു.” ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ കണ്ടുമു​ട്ടുന്ന എല്ലാവ​രോ​ടും അനുകമ്പ കാണി​ക്കാൻ നിങ്ങൾ ശ്രമി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?

⁵ അനുകമ്പ നട്ടുവ​ളർത്തു​ന്നതു മറ്റുള്ള​വർക്കു യഥാർഥ ആശ്വാസം പകരാൻ നമ്മെ സഹായി​ക്കും. അങ്ങനെ ചെയ്‌തു​കൊണ്ട്‌ ‘മനസ്സലി​വു​ള്ളള പിതാ​വായ’ യഹോ​വയെ നമുക്കു മഹത്ത്വ​പ്പെ​ടു​ത്താം.—2 കൊരി. 1:3.