സംഘടിത കുറ്റകൃ​ത്യ​ത്തിൽനി​ന്നു സ്വത​ന്ത്ര​നാ​കൽ “ഞാനൊ​രു യാക്കൂസാ ആയിരു​ന്നു”

“പപ്പാ, പപ്പാ വീട്ടിൽ വരു​മ്പോൾ നമു​ക്കൊ​രു​മി​ച്ചു യോഗ​ങ്ങൾക്കു പോകാം. പോകാ​മെന്ന്‌ എനിക്ക്‌ ഉറപ്പു​ത​രി​ല്ലേ പപ്പാ?” ഞാൻ മൂന്നാം തവണ ജയിലി​ലാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ എന്റെ രണ്ടാമത്തെ പുത്രി​യിൽനിന്ന്‌ എനിക്ക്‌ ഈ കത്തു ലഭിച്ചു. എന്റെ ഭാര്യ​യോ​ടൊ​പ്പം അവൾ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ യോഗ​ങ്ങൾക്കു പതിവാ​യി സംബന്ധി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എനിക്ക്‌ ആശ്വാസം പ്രദാനം ചെയ്‌തി​രുന്ന ഏക ഉറവ്‌ എന്റെ കുടും​ബ​ത്തിൽനി​ന്നുള്ള കത്തുക​ളാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, അവൾ ആവശ്യ​പ്പെ​ട്ട​തു​പോ​ലെ ചെയ്യാ​മെന്നു ഞാൻ ഉറപ്പു നൽകി.

‘എന്റെ കുടും​ബ​ത്തിൽനിന്ന്‌ എന്നെ അകറ്റി​നിർത്തുന്ന ഒരു കുറ്റകൃ​ത്യ ജീവിതം ഞാൻ നയിക്കു​ന്നത്‌ എന്തു​കൊ​ണ്ടാണ്‌?’ എന്നു ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. ഞാൻ വളരെ ചെറു​പ്പ​മാ​യി​രുന്ന കാല​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. എനിക്കു 18 മാസം മാത്രം പ്രായ​മു​ള്ള​പ്പോൾ പിതാവു മരിച്ചു. അതു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ മുഖം പോലും ഓർക്കു​ന്നില്ല. അതിനു​ശേഷം അമ്മ രണ്ടുതവണ വിവാഹം കഴിച്ചു. അത്തരം കുടുംബ സാഹച​ര്യ​ങ്ങൾ എന്നെ ആഴമായി ബാധിച്ചു. ഹൈസ്‌കൂ​ളിൽവെച്ച്‌ ഞാൻ തെമ്മാ​ടി​ക​ളായ കുട്ടി​ക​ളോ​ടൊ​ത്തു സഹവസി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. ഞാൻ അക്രമാ​സ​ക്ത​നാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും മിക്ക​പ്പോ​ഴും സ്‌കൂ​ളി​നു​വെ​ളി​യി​ലുള്ള പോരാ​ട്ട​ങ്ങ​ളിൽ ഉൾപ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌തു. എന്റെ ഹൈസ്‌കൂൾ പഠനത്തി​ന്റെ രണ്ടാം വർഷത്തിൽ, മറ്റൊരു സംഘവു​മാ​യി വഴക്കി​ടു​ന്ന​തിന്‌ ഞാൻ ഒരു കൂട്ടം വിദ്യാർഥി​കളെ സംഘടി​പ്പി​ച്ചു. തത്‌ഫ​ല​മാ​യി എന്നെ അറസ്റ്റു​ചെ​യ്‌ത്‌ കുറച്ചു നാള​ത്തേക്ക്‌ ഒരു ദുർഗു​ണ​പ​രി​ഹാര സ്ഥാപന​ത്തി​ലേക്ക്‌ അയച്ചു.

ഒരു അക്രമാ​സക്ത ജീവി​ത​ത്തി​ലേ​ക്കുള്ള യാത്ര​യു​ടെ കാര്യ​ത്തിൽ, ഒരു കുന്നിന്റെ അടിവാ​ര​ത്തി​ലേക്ക്‌ ഉരുണ്ടു​വ​രുന്ന പന്തു​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ. പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ഞാൻ കൊച്ചു​കു​റ്റ​വാ​ളി​ക​ളു​ടെ ഒരു സംഘം രൂപീ​ക​രി​ച്ചു. ഞങ്ങൾ ഒരു യാക്കൂസാ സംഘത്തി​ന്റെ ഓഫീ​സി​നു സമീപം വെറുതേ ചുറ്റി​ത്തി​രി​ഞ്ഞു​ന​ട​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. 18 വയസ്സാ​യ​പ്പോൾ, ഞാൻ ആ സംഘത്തി​ന്റെ സമ്പൂർണ അംഗമാ​യി​ത്തീർന്നു. 20 വയസ്സാ​യ​പ്പോൾ എന്നെ നിരവധി അക്രമ​പ്ര​വർത്ത​ന​ങ്ങൾക്ക്‌ അറസ്റ്റു​ചെ​യ്യു​ക​യും മൂന്നു​വർഷ​ത്തേക്കു ജയിൽ ശിക്ഷയ്‌ക്കു വിധി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. എന്നെ ആദ്യം നാരാ​യി​ലെ കൗമാ​ര​പ്രാ​യ​ക്കാർക്കു​വേ​ണ്ടി​യുള്ള ജയിലിൽ അടച്ചു. എന്നാൽ എന്റെ സ്വഭാവം മെച്ച​പ്പെ​ട്ടില്ല. അതു​കൊണ്ട്‌ മുതിർന്ന​വർക്കു​വേ​ണ്ടി​യുള്ള മറ്റൊരു ജയിലി​ലേക്ക്‌ എന്നെ അയച്ചു. പക്ഷേ എന്റെ സ്വഭാവം കൂടുതൽ മോശ​മാ​യി​ത്തീർന്നു. ഒടുവിൽ കടുത്ത കുറ്റവാ​ളി​കൾക്കുള്ള ക്യോ​ട്ടോ​യി​ലെ ഒരു ജയിലിൽ ഞാൻ എത്തി​ച്ചേർന്നു.

‘ഞാൻ തുടർച്ച​യാ​യി അത്തരം കുറ്റകൃ​ത്യ​ങ്ങൾ ചെയ്യു​ന്ന​തെ​ന്തു​കൊണ്ട്‌?’ എന്നു ഞാൻ സ്വയം ചോദി​ച്ചു. അത്‌ എന്റെ മൂഢമായ ന്യായ​വാ​ദം നിമി​ത്ത​മാ​യി​രു​ന്നു​വെന്ന്‌ പിന്തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​മ്പോൾ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​കു​ന്നു. എന്റെ പുരു​ഷ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ ശക്തമായ തെളി​വാണ്‌ അത്തരം സ്വഭാ​വ​മെന്നു ഞാൻ അന്നു വിചാ​രി​ച്ചു. 25-ാം വയസ്സിൽ ഞാൻ ജയിലിൽനി​ന്നു പുറത്തു​വ​ന്ന​പ്പോൾ, സഹസം​ഘാം​ഗങ്ങൾ എന്നെ ഒരു പ്രധാ​നി​യാ​യി ആദരിച്ചു. കുറ്റകൃ​ത്യ​ലോ​ക​ത്തി​ലെ ഉന്നത സ്ഥാനങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കുള്ള വഴി അപ്പോൾ എനിക്കാ​യി തുറന്നു​കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

എന്റെ കുടും​ബ​ത്തി​ന്റെ പ്രതി​ക​ര​ണ​ങ്ങൾ

ഏതാണ്ട്‌ ആ സമയത്തു ഞാൻ വിവാ​ഹി​ത​നാ​യി. പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ഞങ്ങൾക്കു രണ്ടു പുത്രി​മാർ ജനിച്ചു. എങ്കിലും എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​നു മാറ്റം വന്നില്ല. എന്റെ ജീവിതം വീട്ടി​ലും പൊലീസ്‌ സ്റ്റേഷനി​ലു​മാ​യി. ആളുകളെ പ്രഹരിച്ച്‌ പിടി​ച്ചു​പ​റി​ക്കുക എന്നത്‌ ഞാൻ എന്റെ തൊഴി​ലാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. സഹാം​ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ ആദരവും നേതാ​വി​ന്റെ വിശ്വാ​സ​വും നേടാൻ ഓരോ സംഭവ​വും എന്നെ സഹായി​ച്ചു. ഒടുവിൽ, എന്റെ മൂത്ത യാക്കൂസാ “സഹോ​ദരൻ” സംഘത്തി​ന്റെ ഉന്നത സ്ഥാന​ത്തെത്തി നേതാ​വാ​യി​ത്തീർന്നു. സംഘത്തി​ലെ രണ്ടാമ​നാ​യി​ത്തീർന്ന​തിൽ ഞാൻ ഹർഷോ​ന്മ​ത്ത​നാ​യി.

‘എന്റെ ജീവി​ത​രീ​തി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഭാര്യ​യും കുട്ടി​ക​ളും എന്താണു വിചാ​രി​ക്കു​ന്നത്‌?’ എന്നു ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. ഭർത്താ​വി​ന്റെ​യും പിതാ​വി​ന്റെ​യും സ്ഥാനത്ത്‌ ഒരു കുറ്റവാ​ളി ഉള്ളതിൽ അവർ ലജ്ജിച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കണം. വീണ്ടും 30-ാം വയസ്സി​ലും പിന്നീട്‌ 32-ാം വയസ്സി​ലും ഞാൻ തടവി​ലാ​യി. ഇത്തവണ, മൂന്നു​വർഷത്തെ ജയിൽവാ​സം എനിക്കു തികച്ചും ദുഷ്‌ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്നെ വന്നുകാ​ണാൻ എന്റെ പുത്രി​മാ​രെ അനുവ​ദി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല. അവരോ​ടു സംസാ​രി​ക്കാ​നോ അവരെ ആശ്ലേഷി​ക്കാ​നോ എനിക്കു കഴിയാ​തെ​യാ​യി.

അവസാ​ന​ത്തെ ജയിൽവാ​സ​ക്കാ​ലം ഏതാണ്ട്‌ ആരംഭിച്ച സമയത്ത്‌ എന്റെ ഭാര്യ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളോ​ടൊ​ത്തു ബൈബിൾ പഠിക്കാൻ തുടങ്ങി. പഠിച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന സത്യ​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അവൾ അനുദി​നം എനിക്ക്‌ എഴുതി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ‘ഭാര്യ പറയുന്ന ഈ സത്യം എന്താണ്‌?’ എന്നു ഞാൻ അമ്പരന്നു. ജയിലി​ലാ​യി​രി​ക്കെ ഞാൻ മുഴു ബൈബി​ളും വായി​ച്ചു​തീർത്തു. ഭാവി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള പ്രത്യാ​ശ​യെ​യും ദൈവ​ത്തി​ന്റെ ഉദ്ദേശ്യ​ത്തെ​യും കുറിച്ച്‌ ഭാര്യ എഴുതിയ കാര്യങ്ങൾ ഞാൻ പരിഗ​ണി​ച്ചു.

മനുഷ്യർക്കു ഭൂമി​യി​ലെ പറുദീ​സ​യിൽ എന്നേക്കും ജീവി​ക്കാൻ കഴിയു​മെന്ന പ്രത്യാശ ആകർഷ​ക​മാ​യി​രു​ന്നു. കാരണം മരണത്തെ എനിക്കു വലിയ ഭയമാ​യി​രു​ന്നു. ‘നീ മരിച്ചാൽ നഷ്ടം നിനക്കാ​യി​രി​ക്കും,’ ഞാൻ എല്ലായ്‌പോ​ഴും ചിന്തി​ച്ചി​രു​ന്നു. മറ്റുള്ള​വർക്ക്‌ എന്നെ മുറി​വേൽപ്പി​ക്കാൻ കഴിയു​ന്ന​തി​നു മുമ്പ്‌ അവരെ മുറി​പ്പെ​ടു​ത്താൻ എന്നെ പ്രേരി​പ്പി​ച്ചതു മരണ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള ഈ ഭയമാ​യി​രു​ന്നു​വെന്ന്‌ വിചി​ന്തനം ചെയ്‌ത​പ്പോൾ ഞാൻ തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു. കുറ്റകൃ​ത്യ ലോക​ത്തിൽ ഉന്നതസ്ഥാ​നം കൈവ​രി​ക്കു​ക​യെന്ന എന്റെ ലക്ഷ്യത്തി​ലെ നിരർഥകത മനസ്സി​ലാ​ക്കാ​നും ഭാര്യ​യു​ടെ കത്തുകൾ എന്നെ പ്രേരി​പ്പി​ച്ചു.

ഞാൻ അപ്പോ​ഴും സത്യം പഠിക്കാൻ പ്രചോ​ദി​ത​നാ​യില്ല. എന്റെ ഭാര്യ യഹോ​വ​യ്‌ക്കു തന്നെത്തന്നെ സമർപ്പിച്ച്‌ അവന്റെ സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റ സാക്ഷി​ക​ളിൽ ഒരുവ​ളാ​യി​ത്തീർന്നു. അവരുടെ യോഗ​ങ്ങൾക്കു പോകാ​മെന്നു ഞാൻ എന്റെ കത്തിൽ സമ്മതി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളിൽ ഒരുവ​നാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞാൻ ചിന്തി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല. എന്നെ പിന്നിൽ വിട്ടിട്ട്‌ ഭാര്യ​യും പുത്രി​മാ​രും എന്നിൽനി​ന്നു വളരെ​യേറെ അകന്നു​പോ​യ​തു​പോ​ലെ എനിക്കു തോന്നി.

ജയിലിൽനി​ന്നു പുറത്തു​വ​രു​ന്നു

ജയിൽമോ​ചി​ത​നാ​കാ​നുള്ള ദിവസം ഒടുവിൽ ആഗതമാ​യി. എന്നെ സ്വീക​രി​ക്കാ​നാ​യി കുറ്റകൃ​ത്യ സംഘത്തി​ലെ ഒട്ടനവധി അംഗങ്ങൾ നഗോയാ ജയിലി​ന്റെ ഗെയി​റ്റി​ങ്കൽ വരിവ​രി​യാ​യി നിന്നു. എന്നാൽ ആ വലിയ ജനക്കൂ​ട്ട​ത്തി​നി​ട​യിൽ ഞാൻ തേടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നത്‌ എന്റെ ഭാര്യ​യെ​യും പുത്രി​മാ​രെ​യും മാത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു. മൂന്നര വർഷക്കാ​ലം​കൊണ്ട്‌ കാര്യ​മാ​യി വളർച്ച​പ്രാ​പിച്ച എന്റെ പുത്രി​മാ​രെ കണ്ടപ്പോൾ എന്റെ കണ്ണുകൾ ഈറനാ​യി.

വീട്ടിൽപ്പോ​യി രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞ്‌, എന്റെ രണ്ടാമത്തെ പുത്രി​ക്കു കൊടുത്ത വാഗ്‌ദാ​നം പാലി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ഒരു യോഗ​ത്തിൽ സംബന്ധി​ച്ചു. ഹാജരാ​യി​രുന്ന എല്ലാവ​രു​ടെ​യും പ്രസന്ന മനോ​ഭാ​വം കണ്ടു ഞാൻ അത്ഭുതം​കൂ​റി. സാക്ഷികൾ എന്നെ ഊഷ്‌മ​ള​മാ​യി സ്വാഗതം ചെയ്‌തു. എന്നാൽ അവി​ടെ​യാ​യി​രി​ക്കാൻ ഞാൻ യോഗ്യ​ന​ല്ലെന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നി. എന്നെ അഭിവാ​ദനം ചെയ്‌തവർ എന്റെ കുറ്റകൃ​ത്യ പശ്ചാത്ത​ല​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അറിഞ്ഞി​രു​ന്നു​വെന്നു പിന്നീടു മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യ​പ്പോൾ ഞാൻ അമ്പരന്നു​പോ​യി. അവരുടെ ഊഷ്‌മളത എന്നെ സ്‌പർശി​ച്ചു. നടത്തപ്പെട്ട ബൈബി​ള​ധി​ഷ്‌ഠിത പ്രസംഗം എന്നെ ആകർഷി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. ആളുകൾ ഭൂമി​യി​ലെ പറുദീ​സ​യിൽ എന്നേക്കും ജീവി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു അത്‌.

എന്റെ ഭാര്യ​യും പുത്രി​മാ​രും പറുദീ​സ​യി​ലേക്ക്‌ അതിജീ​വി​ക്കു​ക​യും ഞാൻ നശിപ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്യു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള ചിന്ത എന്നെ വളരെ​യേറെ വേദനി​പ്പി​ച്ചു. എന്റെ കുടും​ബ​ത്തോ​ടൊ​പ്പം എന്നേക്കും ജീവി​ച്ചി​രി​ക്കാൻ ചെയ്യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞാൻ ഗൗരവ​മാ​യി ധ്യാനി​ച്ചു. കുറ്റകൃ​ത്യ സംഘത്തി​ലെ ഒരംഗ​മാ​യുള്ള ജീവി​ത​ത്തിൽനി​ന്നു സ്വത​ന്ത്ര​നാ​കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞാൻ പരിചി​ന്തി​ച്ചു​തു​ടങ്ങി, ബൈബിൾ പഠനവും ആരംഭി​ച്ചു.

കുറ്റകൃ​ത്യ ജീവി​ത​ത്തിൽനി​ന്നു സ്വത​ന്ത്ര​നാ​കൽ

കുറ്റകൃ​ത്യ സംഘത്തി​ന്റെ യോഗ​ങ്ങ​ളിൽ പങ്കെടു​ക്കു​ന്ന​തും യാക്കൂ​സാ​യു​മാ​യി സഹവസി​ക്കു​ന്ന​തും ഞാൻ നിർത്തി. എന്റെ ചിന്താ​ഗ​തി​ക്കു മാറ്റം​വ​രു​ത്തുക എളുപ്പ​മാ​യി​രു​ന്നില്ല. ഇറക്കു​മ​തി​ചെയ്‌ത വലി​യൊ​രു കാറിൽ, വെറുതേ രസത്തി​നാ​യി ഞാൻ ചുറ്റി​ക്ക​റങ്ങി—അത്‌ അഹംഭാ​വം മൂലമാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ ആ കാർ വിറ്റു സാധാരണ മോഡ​ലി​ലുള്ള ഒരെണ്ണം വാങ്ങു​ന്ന​തി​നു മൂന്നു വർഷ​മെ​ടു​ത്തു. ഏറ്റവും അനായാ​സ​മായ പ്രവർത്ത​ന​ഗതി തേടാ​നുള്ള പ്രവണ​ത​യും എനിക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ സത്യം പഠിക്കവെ, ഞാൻ മാറ്റം വരു​ത്തേ​ണ്ട​തു​ണ്ടെന്ന്‌ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. പക്ഷേ, “ഹൃദയം എല്ലാറ​റി​നെ​ക്കാ​ളും കപടവും വിഷമ​വു​മു​ള്ളതു” എന്ന്‌ യിരെ​മ്യാ​വു 17:9 പറയുന്നു. ശരി​യെ​ന്തെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു, എന്നാൽ ഞാൻ പഠിച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നതു ബാധക​മാ​ക്കു​ന്നത്‌ എനിക്കു ബുദ്ധി​മു​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ അഭിമു​ഖീ​ക​രിച്ച പ്രശ്‌നം ഒരു വലിയ പർവതം​പോ​ലെ കാണ​പ്പെട്ടു. ഞാൻ വിഷമ​ത്തി​ലാ​യി, പഠനം നിർത്തി​യിട്ട്‌ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളിൽ ഒരുവ​നാ​യി​ത്തീ​രുക എന്ന ആശയം ഉപേക്ഷി​ച്ചാ​ലോ എന്നു ഞാൻ പലതവണ ചിന്തിച്ചു.

അപ്പോൾ എന്റെ ബൈബി​ള​ധ്യ​യന നിർവാ​ഹകൻ, എന്റേതി​നോ​ടു സമാന​മായ പശ്ചാത്ത​ല​ത്തിൽനി​ന്നു​വന്ന ഒരു സഞ്ചാര​മേൽവി​ചാ​ര​കനെ ഞങ്ങളുടെ സഭയിൽ പരസ്യ​പ്ര​സം​ഗം നടത്താൻ ക്ഷണിച്ചു. 640 കിലോ​മീ​റ്റർ അകലെ​യുള്ള ആകിറ്റാ​യിൽനിന്ന്‌, എന്നെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കാൻ അദ്ദേഹം സസൂക്ക​യി​ലെത്തി. അതിനു​ശേഷം, ഞാൻ ക്ഷീണി​ത​നാ​യി ഇതെല്ലാം നിർത്തു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചിന്തി​ക്കു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം, കർത്താ​വി​ന്റെ മാർഗ​ത്തിൽ ഞാൻ ഉറപ്പോ​ടെ നടക്കു​ന്നു​വോ​യെന്നു ചോദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടുള്ള അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ കത്ത്‌ എനിക്കു ലഭിക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.

സകല യാക്കൂസാ ബന്ധങ്ങളിൽനി​ന്നും സ്വത​ന്ത്ര​നാ​കാൻ എന്നെ സഹായി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ ഞാൻ യഹോ​വ​യോ​ടു തുടർച്ച​യാ​യി പ്രാർഥി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. യഹോവ എന്റെ പ്രാർഥ​ന​യ്‌ക്ക്‌ ഉത്തരമ​രു​ളു​മെന്ന്‌ എനിക്കു​റ​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. 1987 ഏപ്രി​ലിൽ, യാക്കൂസാ സംഘട​ന​യിൽനിന്ന്‌ ഒടുവിൽ പിൻവാ​ങ്ങാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. എന്റെ ബിസി​നസ്‌ സംബന്ധ​മാ​യി ഓരോ മാസവും കുടും​ബ​ത്തിൽനി​ന്ന​കന്ന്‌, വിദേ​ശ​യാ​ത്ര ചെയ്യേ​ണ്ട​തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ഞാനത്‌ ഉപേക്ഷിച്ച്‌ വാതിൽ കാവൽക്കാ​ര​നാ​യുള്ള ജോലി സ്വീക​രി​ച്ചു. ഇത്‌ ഉച്ചകഴിഞ്ഞ്‌ എനിക്ക്‌ ആത്മീയ​പ്ര​വർത്ത​ന​ങ്ങൾക്ക്‌ അവസരം നൽകി. ശമ്പളമ​ട​ങ്ങിയ ഒരു കവർ എനിക്ക്‌ ആദ്യമാ​യി ലഭിച്ചു. തുച്ഛമാ​യ​താ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും അതെന്നെ വളരെ സന്തുഷ്ട​നാ​ക്കി.

ഞാൻ യാക്കൂസാ സംഘട​ന​യി​ലെ രണ്ടാമ​നാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ഞാൻ ഭൗതി​ക​മാ​യി നല്ലനി​ല​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ എനിക്കി​പ്പോൾ നശിച്ചു​പോ​കാത്ത ആത്മീയ സമ്പത്തുണ്ട്‌. എനിക്ക്‌ യഹോ​വയെ അറിയാം. അവന്റെ ഉദ്ദേശ്യ​ങ്ങൾ അറിയാം. ജീവി​ത​ത്തിൽ പിൻപ​റ്റാൻ എനിക്കു തത്ത്വങ്ങ​ളുണ്ട്‌. കരുത​ലുള്ള യഥാർഥ സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾ എനിക്കുണ്ട്‌. യാക്കൂസാ ലോക​ത്തിൽ സംഘാം​ഗങ്ങൾ പ്രകട​മാ​ക്കുന്ന കരുതൽ ഉപരി​പ്ല​വ​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ഞാൻ അറിയുന്ന യാക്കൂ​സാ​ക​ളിൽ ആരും, ഒരുവൻപോ​ലും, മറ്റുള്ള​വർക്കു​വേണ്ടി തന്റെ ജീവനെ വെച്ചു​കൊ​ടു​ക്കില്ല.

1988 ആഗസ്‌റ​റിൽ യഹോ​വ​യ്‌ക്കുള്ള എന്റെ സമർപ്പണം ഞാൻ ജലസ്‌നാ​പ​ന​ത്താൽ പ്രതീ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തി. തുടർന്നു​വന്ന മാസം, എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​നു മാറ്റം വരുത്തിയ സുവാർത്ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു മറ്റുള്ള​വ​രോ​ടു പറഞ്ഞു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ ഏറ്റവും കുറഞ്ഞത്‌ 60 മണിക്കൂ​റെ​ങ്കി​ലും ചെലവ​ഴി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. 1989 മാർച്ചു​മു​തൽ ഞാൻ മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​നാ​യി സേവി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. സഭയിൽ ഒരു ശുശ്രൂ​ഷാ​ദാ​സ​നാ​യി സേവി​ക്കു​ക​യെന്ന പദവി​യും എനിക്കി​പ്പോൾ ലഭിച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

എന്റെ യാക്കൂസാ ജീവി​ത​ത്തി​ന്റെ അവശേ​ഷിച്ച മിക്ക സ്വഭാ​വ​ങ്ങ​ളിൽനി​ന്നും സ്വത​ന്ത്ര​നാ​കാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും അവശേ​ഷി​ക്കുന്ന ഒന്നുണ്ട്‌. എന്റെ കഴിഞ്ഞ​കാല യാക്കൂസാ ജീവി​ത​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ എന്നെയും എന്റെ കുടും​ബ​ത്തെ​യും മറ്റുള്ള​വ​രെ​യും ഓർമി​പ്പി​ക്കുന്ന, ശരീര​ത്തി​ലുള്ള പച്ചകു​ത്തിയ പാടു​ക​ളാണ്‌ അത്‌. ഒരിക്കൽ, താൻ മേലാൽ സ്‌കൂ​ളിൽ പോകു​ക​യി​ല്ലെന്നു പറഞ്ഞ്‌ കരഞ്ഞു​കൊണ്ട്‌ എന്റെ മൂത്ത പുത്രി സ്‌കൂ​ളിൽനി​ന്നും വീട്ടി​ലെത്തി. കാരണം ഞാൻ ഒരു യാക്കൂസാ ആണെന്നും പച്ചകു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നും അവളുടെ സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾ അവളോ​ടു പറഞ്ഞു. എന്റെ പുത്രി​മാ​രു​മാ​യി കാര്യം പൂർണ​മാ​യി ചർച്ച​ചെ​യ്യാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. അവർക്കു സാഹച​ര്യം മനസ്സി​ലാ​കു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഭൂമി ഒരു പറുദീ​സ​യാ​യി​രി​ക്കു​ക​യും എന്റെ ‘ദേഹം യൗവന​ചൈ​ത​ന്യ​ത്താൽ പുഷ്ടി​വെക്കു’കയും ചെയ്യുന്ന ദിവസ​ത്തി​നാ​യി ഞാൻ നോക്കി​പ്പാർത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. അപ്പോൾ എന്റെ പച്ചകു​ത്തിയ പാടു​ക​ളും 20 വർഷത്തെ യാക്കൂസാ ജീവി​ത​ത്തി​ന്റെ ഓർമ​ക​ളും കഴിഞ്ഞ​കാല സംഗതി​ക​ളാ​യി​രി​ക്കും. (ഇയ്യോബ്‌ 33:25; വെളി​പ്പാ​ടു 21:4)—യാസൂ​വോ കാറ്റാ​വോ​ക്കാ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം.

[11-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

എന്റെ പച്ചകു​ത്തിയ പാടു​കൾപോ​ലും നീക്കം ചെയ്യ​പ്പെ​ടുന്ന ദിനത്തി​നാ​യി ഞാൻ വാഞ്‌ഛി​ക്കു​ന്നു

[13-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

രാജ്യഹാളിൽ എന്റെ കുടും​ബ​ത്തോ​ടൊത്ത്‌