ഗീതം 99
ചുരുളഴിയുന്ന ദൈവത്തിന്റെ “നിത്യോദ്ദേശ്യം”
(എഫെസ്യർ 3:11, NW)
1. സ്വ-സ്ഥാ-നം കാ-ത്തെ-ല്ലാ-രും
അ-ഭി-ഗ-മി-ച്ചി-ടാം.
ഭൂ-വി-ലെ ദാ-സ-രിൻ വേ-ഗം
യ-ഹോ-വ സ്ഥാ-പി-പ്പു.
സ്ഥാ-പി-ച്ചാ-രാ-ധ-ന താൻ
കാ-ത്തു തൻ മൊ-ഴി-യും.
വൻ പു-രു-ഷാ-രം പ്ര-ത്യ-ക്ഷം
തൻ ഹി-തം ചെ-യ്‌വാ-നായ്‌.
2. യാ-ഹാം സർ-വാ-ധീ-ശൻ താൻ
ഏ-കു-ന്നു ജീ-വാ-ശ.
ഭീ-തി-ദ-മാ-മി-രു-ട്ടിൽ നാം
പ-ര-തു-കി-ല്ലി-നീം.
സ്വ-സ്ഥ മ-നു-ഷ്യ-വാ-സം
ത-ന്റെ നി-ത്യോ-ദ്ദേ-ശ്യം.
തൻ സു-തൻ ഭൂ-വിൽ വാ-ഴു-മ്പോൾ
നി-ല-യ്‌ക്കും യു-ദ്ധ-ങ്ങൾ.
3. ദൈ-വം ദി-വ്യോ-ദ്ദേ-ശ്യ-ത്തിൻ
മു-ദ്ര-യ-ഴി-ക്കു-മ്പോൾ
ജീ-വ-ന്റെ മാർ-ഗേ പോ-യീ-ടാം
ഉ-ണർ-വോ-ടെ-ന്നും നാം.
യാ-ഹിൻ മ-ഹൽ ഉ-ദ്ദേ-ശ്യം
വി-ജ-യം പ്രാ-പി-ക്കും.
ജ്ഞാ-ന-ത്തിൽ നാം മു-ന്നേ-റി-ടാം
തൻ നാ-മം വാ-ഴ്‌ത്തീ-ടാം.