ഗീതം 223
നിൻ വിശ്വസ്‌തർ നിന്നെ വാഴ്‌ത്തും
1. നിൻ വി-ശ്വ-സ്‌തർ വാ-ഴ്‌ത്തി-ടു-ന്നു
യാ-ഹാം രാ-ജാ നി-ന്നെ.
മോ-ദാൽ നിൻ വൻ ക്രി-യ ചൊ-ല്ലും
പാ-ടും മ-ഹി-മ-യും.
ഉ-ന്ന-ത ശീർ-ഷൻ നീ
സ്‌തു-തി-ക്കേ-റ്റം യോ-ഗ്യ-നും,
അ-ഗാ-ധം നിൻ ചി-ന്ത,
നിൻ ക്രി-യ-കൾ നിൻ മാർ-ഗ-വും.
നിൻ ഭ-ക്ത-രാർ-ത്തു-ല്ല-സി-ക്കും
നി-റ-ഞ്ഞ ഹൃ-ദ-യാൽ.
മ-നു-ഷ്യ-രോ-ട-വർ ചൊ-ല്ലും
ഈ മ-ഹത്‌ കാ-ര്യ-ങ്ങൾ.
2. തൻ സ്‌തു-തി-ക്കായ്‌ യാ-ഹൊ-രു ത-
ല-മു-റ-യെ ക-ണ്ടു.
അ-തി-ന്നും നിൽ-ക്കു-ന്നു ദി-വ്യ
മാർ-ഗേ പോ-യി-ടു-ന്നു.
വി-ശ്വ-സ്‌ത ദാ-സൻ പോ-
റ്റും വേ-റെ അ-ജ-ങ്ങ-ളെ
ഈ ലോ-കേ അ-വ-രെ
ഇ-ട-യ-നേ-ശു ന-ട-ത്തും.
നിൻ ഭ-ക്തർ വാ-ഴ്‌ത്തും നിൻ കൃ-ത്യം,
ചൊ-ല്ലും നിൻ നാ-മ-വും.
നിൻ യ-ശ-സ്സ്‌ വർ-ണി-ച്ചി-ടു-മ്പോൾ
തു-ടി-കൊ-ള്ളു-ന്ന-വർ.
3. യ-ഹോ-വ താൻ സ-ക-ലർ-ക്കും
ന-ന്മ ചെ-യ്‌വോ-ന-ല്ലോ
യേ-ശു-വിൽ മാ-നു-ഷ-രെ താൻ
ര-ക്ഷി-ക്കും ന-ന്മ-യാൽ.
കോ-പ-ത്തിൽ മാ-ന്ദ്യൻ താൻ;
വി-ശ്വ-സ്‌ത-ര-ത-റി-വൂ.
ന-മ്മോ-ടൊ-ത്ത-വൻ പാർ-
ക്കു-വ-തിൽ ന-ന്ദി-യു-ള്ളോർ നാം.
വീ-ഴു-മ്പോ-ഴു-യർ-ത്തി-ടും താൻ,
സം-തൃ-പ്‌തി-യേ-കി-ടും.
വാ-ഴ്‌ത്തും നാം ദി-നം മു-ഴു-വൻ
തൻ നാ-മം സ്‌തു-തി-ക്കും.