ကြာမြင့်စွာရှာဖွေမှု အကျိုးနပ်ခဲ့

“ယေဟောဝါ။ ယေဟောဝါက ဘယ်သူလဲ။” ရှစ်နှစ်အရွယ်စေးလ်ဗီယာသည် မိသားစုရတနာ အာမီနီယန်ကျမ်းစာမှ အခြားမိန်းကလေးတစ်ဦးက သူ့ကိုပြခဲ့သော ထိုအမည်ကို တွေ့ရှိခဲ့သည်။ သူမေးမြန်းခဲ့သော်လည်း သူနေထိုင်သည့် အာမီနီယားပြည်၊ ယီရီဗာန်မှ မည်သူကမျှ—သူ၏မိဘများ၊ ကျောင်းဆရာများအပြင် ဒေသခံချာ့ချ်မှ ခရစ်ယာန်ဓမ္မဆရာများပင်—ယေဟောဝါကားမည်သူဖြစ်သည်ကို မပြောပြနိုင်ခဲ့ချေ။

စေးလ်ဗီယာသည် ကြီးပြင်းလာပြီး ကျောင်းပြီးနောက် အလုပ်ရရှိခဲ့သည်၊ သို့သော် ယေဟောဝါကားမည်သူဖြစ်သည်ကို မသိရှိခဲ့သေးချေ။ သူသည် အရွယ်ရောက်လာသောအခါ အာမီနီယားမှ ထွက်ပြေးသွားခဲ့ရ၍ နောက်ဆုံး ပိုလန်သို့ရောက်လာပြီး အခြားဒုက္ခသည်များနှင့်အတူ အခန်းကျဉ်းလေးတစ်ခုတွင် နေထိုင်ခဲ့ရ၏။ သူ၏အခန်းဖော်တစ်ဦးထံ မှန်မှန်လည်ပတ်သော ဧည့်သည်များရှိခဲ့သည်။ “ရှင့်ရဲ့ဧည့်သည်တွေက ဘယ်သူတွေလဲ” ဟုစေလ်းဗီယာက မေးခဲ့သည်။ “ကျွန်မကိုကျမ်းစာသင်ပေးတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေတွေ” ဟုပြန်ဖြေခဲ့သည်။

စေးလ်ဗီယာသည် ယေဟောဝါ၏အမည်ကို ကြားရသောအခါ ဝမ်းသာရွှင်မြူးခဲ့သည်။ သူသည် ယခုမှ ယေဟောဝါကားမည်သူဖြစ်၍ ကိုယ်တော်သည် မည်မျှချစ်မြတ်နိုးဖွယ်ဘုရားသခင်ဖြစ်ကြောင်းကို စတင်သိရှိခဲ့သည်။ သို့သော် မကြာမီ ပိုလန်မှ သူထွက်ခွာခဲ့ရ၏။ ဘောလ်တစ်ပင်လယ်တစ်ဖက်ရှိ ဒိန်းမတ်နိုင်ငံတွင် ခိုလှုံခဲ့သည်။ သူ၌ ပစ္စည်းအနည်းငယ်သာရှိခဲ့သော်လည်း ယင်းတို့တွင် ယေဟောဝါသက်သေများ ထုတ်ဝေထားသော ကျမ်းစာစာပေပါရှိခဲ့သည်။ စာအုပ်တစ်အုပ်၏နောက်ကျောတွင် ကင်းမျှော်စင်အသင်းဌာနခွဲရုံးများ၏ လိပ်စာစာရင်းတစ်ခုကို စေးလ်ဗီယာတွေ့ရှိခဲ့သည်။ ၎င်းသည် သူ၏အရေးအပါဆုံးပိုင်ဆိုင်ရာတစ်ခု—ယေဟောဝါထံသို့အသက်လမ်းကြောင်း—ဖြစ်ခဲ့သည်!

ဒိန်းမတ်၌ စေးလ်ဗီယာကို ဒုက္ခသည်စခန်းတစ်ခုသို့ ခေါ်သွားခဲ့ကြရာ သူသည် ချက်ချင်းပင် ယေဟောဝါသက်သေများကို ရှာဖွေတော့သည်။ ဒိန်းမတ်ရှိ ကင်းမျှော်စင်အသင်း၏ဌာနခွဲရုံးသည် ဟိုလ်ဘက်ခ်မြို့တွင်ရှိသည်ကို သူ၏လိပ်စာစာရင်းမှ သိရှိခဲ့သည်။ သို့သော် ၎င်းကား အဘယ်မှာနည်း။ စေးလ်ဗီယာကို အခြားစခန်းတစ်ခုသို့ ရထားဖြင့်တင်ပို့ခဲ့စဉ် ဟိုဘက်ခ်မြို့ကို ဖြတ်သွားခဲ့ကြောင်း သတိပြုမိသည်။ သူဝမ်းသာရွှင်မြူးခဲ့ရပြန်၏။

ထိုနောက်မကြာမီ နေသာသောနေ့တစ်နေ့တွင် စေးလ်ဗီယာသည် ဟိုဘက်ခ်မြို့သို့ ရထားပြန်စီးသွားကာ ဘူတာရုံမှ ဌာနခွဲရုံးသို့ လမ်းလျှောက်သွားခဲ့သည်။ “ခြံထဲကို ကျွန်မဝင်လိုက်ပြီး ခုံတန်းတစ်ခုပေါ် ထိုင်ချလိုက်တာနဲ့ ‘ဒါပရဒိသုပဲ’ လို့ရွတ်ဆိုမိခဲ့တယ်” ဟုသူပြောပြသည်။ ဌာနခွဲမှာ သူ့ကိုလှိုက်လှိုက်လှဲလှဲကြိုဆိုကြပြီး နောက်ဆုံး သူ့မှာ ကိုယ်ပိုင်ကျမ်းစာသင်ခွင့်ရလာနိုင်ခဲ့သည်။

သို့ရာတွင် နောက်တစ်ဖန် အကြိမ်ကြိမ်ပြောင်းရွှေ့ခဲ့ရသည်။ စေးလ်ဗီယာသည် ဒုက္ခသည်စခန်းတစ်ခုပြီးတစ်ခုရောက်တိုင်း ဒေသခံယေဟောဝါသက်သေများကိုရှာဖွေခဲ့ပြီး ကျမ်းစာသင်အံမှုကို ထပ်ခါတလဲလဲပြန်စခဲ့ရ၏။ သို့ရာတွင် နှစ်နှစ်ကြာပြီးနောက် သူသည် ယေဟောဝါထံ သူ၏အသက်တာကို ဆက်ကပ်အပ်နှံရန် အလုံအလောက်သင်ယူခဲ့၏။ နှစ်ခြင်းခံပြီးနောက် မကြာမီ အချိန်ပြည့်ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုလုပ်ငန်းတွင် ပါဝင်ခဲ့သည်။ ၁၉၈၈ ခုနှစ်တွင် ဒိန်းမတ်အာဏာပိုင်များက သူ့ကို ခိုလှုံခွင့်ပေးခဲ့သည်။

ယခု စေးလ်ဗီယာသည် အသက် ၂၆ နှစ်ရှိပြီး ပရဒိသုဟု သူထင်မှတ်ခဲ့သောနေရာ၊ ယေဟောဝါသက်သေများ၏ ဒိန်းမတ်ဌာနခွဲရုံးတွင် အမှုထမ်းဆောင်လျက်ရှိသည်။ “ကျွန်မဘာပြောနိုင်မလဲ” ဟုယခု သူမှတ်ချက်ချသည်။ “ငယ်ငယ်ကလေးကတည်းက ယေဟောဝါကို ကျွန်မရှာခဲ့တာ။ အခု ကိုယ်တော့်ကို ကျွန်မတွေ့ပါပြီ။ ကိုယ်တော်ရဲ့လုပ်ငန်းတော်မှာ ကျွန်မရဲ့အသက်တာကို အသုံးပြုဖို့ စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့တဲ့အတိုင်း အခုတော့ ဗေသလမှာရောက်နေပြီ။ ဒီနေရာဟာ လာမယ့်နှစ်တွေမှာလည်း ကျွန်မရဲ့နေအိမ်ဖြစ်ပါစေလို့ ကျွန်မဆုတောင်းပါတယ်!