ဘဝအတ္ထုပ္ပတ္တိ
စမ်းသပ်မှုများခံရငြား စိုးလ်အကြွင်းမဲ့ အမှုတော်ထမ်းဆောင်ခြင်း
ရိုဒေါလ်ဖို လိုဇာနို ပြောပြသည်
ကျွန်တော့်ကို မက္ကဆီကိုနိုင်ငံ၊ ဒျူရန်ဂိုပြည်နယ်၊ ဂိုမက်စ်ပါလာစီယိုမြို့မှာ ၁၉၁၇၊ စက်တင်ဘာ ၁၇ ရက်နေ့မှာ မွေးဖွားခဲ့ပါတယ်။ မက္ကဆီကန်တော်လှန်ရေး ရွက်စုံတက်စုံဖွင့်လုပ်နေတဲ့အချိန်ပေါ့။ ၁၉၂၀ မှာတော်လှန်ရေးပြီးဆုံးသွားပေမဲ့လည်း ကျွန်တော်တို့နေထိုင်တဲ့ဒေသမှာ ဆူပူနှောင့်ယှက်မှုတွေဟာ နှစ်နဲ့ချီပြီးဆက်ဖြစ်နေတာကြောင့် နေထိုင်ရတာ သိပ်ကိုခက်ခဲလှပါတယ်။
တစ်ခါက အမေဟာ သူပုန်တပ်တွေနဲ့စစ်တပ် ထိပ်တိုက်တွေ့တော့မယ်လို့သိတဲ့အခါ ကျွန်တော်နဲ့ အစ်ကိုသုံးယောက်ရယ်၊ အစ်မနဲ့ညီမတို့ကို ရက်အတန်ကြာအိမ်ထဲမှာထားခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်တို့ဆီမှာစားဖို့အနည်းငယ်သာရှိပြီး၊ ကျွန်တော့်ညီမနဲ့အတူ ခုတင်အောက်မှာပုန်းခဲ့တာကိုသတိရသေးတယ်။ နောက်တော့ အမေက အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုဆီ ကျွန်တော်တို့ကလေးတွေကိုခေါ်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တယ်၊ နောက်ပိုင်းကျမှ အဖေက ကျွန်တော်တို့ရှိတဲ့နေရာမှာ အတူလာနေတယ်။
အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုမှာ စီးပွားပျက်ကပ်ကြီးမဆိုက်ခင်လေးဖြစ်တဲ့ ၁၉၂၆ ခုနှစ်မှာ ကျွန်တော်တို့ ကယ်လီဖိုးနီးယားပြည်နယ်ကိုရောက်ရှိခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်တို့ဟာ အလုပ်ရနိုင်တဲ့ဘယ်နေရာကိုမဆို ဆန်ဝါခင်းဗယ်လီ၊ ဆန်တာကလဲရာ၊ ဆာလီနာစ်နဲ့ ကင်းစီးတီးတို့လိုနေရာများကို ပြောင်းရွှေ့ခဲ့ကြတယ်။ လယ်ယာစိုက်ပျိုးနည်းနဲ့ သစ်သီးများနဲ့ဟင်းသီးဟင်းရွက်မျိုးစုံ ရိတ်သိမ်းနည်းတို့ကို ကျွန်တော်တို့သင်ယူခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့လူငယ်ဘဝဟာ ပင်ပင်ပန်းပန်းရုန်းကန်ရတဲ့ဘဝဖြစ်ပေမဲ့၊ အဲဒါဟာ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ အင်မတန်သာယာချမ်းမြေ့တဲ့အချိန် ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
ကျမ်းစာအမှန်တရားနှင့် တွေ့ထိခဲ့
၁၉၂၈ ခုနှစ်မတ်လမှာ ကျွန်တော်တို့ဆီကို ယေဟောဝါသက်သေများလို့နောက်ပိုင်းမှာခေါ်တဲ့ ကျမ်းစာကျောင်းသားတစ်ယောက် ရောက်လာတယ်။ သူ့နာမည်က အက်စတေဘန်ရီဗီရာဖြစ်ပြီး အသက်ကြီးကြီး စပိန်ဘာသာစကားပြောသူတစ်ယောက် ဖြစ်တယ်။ သူထားခဲ့တဲ့ “သေလွန်သူများအဘယ်မှာရှိသနည်း” ဆိုတဲ့စာအုပ်ငယ်ရဲ့အမည်က အထဲမှာပါတဲ့အရာတွေလိုပဲ ကျွန်တော့်ကိုစွဲမှတ်စေခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်ငယ်သေးပေမဲ့လည်း ကျမ်းစာသင်ပြီး ကျမ်းစာကျောင်းသားတွေနဲ့ပူးပေါင်းတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျွန်တော့်အမေနဲ့ ညီမအာရိုရာတို့လည်း ယေဟောဝါကို စိတ်ထက်သန်စွာ ချီးမွမ်းသူတွေ ဖြစ်လာကြတယ်။
၁၉၃၀ ပြည့်လွန်နှစ်များအလယ်လောက်မှာ အင်္ဂလိပ်ဘာသာစကားပြောအသင်းတော်အတွက် ဘုရားသခင်နိုင်ငံတော်ခန်းမတစ်ခုကို ဆန်ဂျိုးစ်မြို့မှာဆောက်ခဲ့ကြတယ်။ စပိန်စကားပြောသူအများဟာ ဒေသအတွင်းမှာရှိတဲ့ခြံတွေမှာ အလုပ်လုပ်ကြတဲ့အတွက် သူတို့ကိုစတင်ဟောပြောခဲ့ကြပြီး ကင်းမျှော်စင် သင်တန်းကိုကျင်းပခဲ့ကြတယ်။ အဲ့ဒါကို မိုင် ၅၀ လောက်ဝေးတဲ့ ဆန်ဖရန်စ္စကိုမြို့မှ စပိန်စကားပြောသက်သေခံများရဲ့အကူအညီနဲ့ လုပ်ခဲ့ကြတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဆန်ဂျိုးစ်နိုင်ငံတော်ခန်းမမှာရှိတဲ့ စပိန်ဘာသာစကားပြောအစည်းအဝေးများကို တက်ရောက်သူ ၆၀ လောက်ရှိလာတယ်။
နောက်ဆုံး၊ ၁၉၄၀၊ ဖေဖော်ဝါရီ ၂၈ မှာ ယေဟောဝါထံ ကျွန်တော့်ရဲ့ဆက်ကပ်အပ်နှံခြင်းကို ဆန်ဂျိုးစ်မှာကျင်းပခဲ့တဲ့စည်းဝေးကြီးတစ်ခုမှာ ရေနှစ်ခြင်းခံခြင်းဖြင့်ပြသခဲ့တယ်။ နောက်တစ်နှစ်မှာ ကျွန်တော့်ကို ယေဟောဝါသက်သေများရဲ့ အချိန်ပြည့်ဓမ္မအမှုတော်ဆောင်၊ ရှေ့ဆောင်တစ်ယောက်အဖြစ် ခန့်အပ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက် ၁၉၄၃ ဧပြီလမှာ စပိန်ဘာသာစကားပြောအသင်းတော် တည်ထောင်ဖို့အတွက် မိုင် ၈၀ လောက်ဝေးတဲ့မြို့တစ်မြို့ဖြစ်တဲ့ စတော့ခ်တန်မြို့ကိုပြောင်းရွှေ့ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခံရတယ်။ အဲဒီအချိန်တုန်းက ကျွန်တော်ဟာ ဆန်ဂျိုးစ်မှာရှိတဲ့အင်္ဂလိပ်အသင်းတော်မှာ ဦးစီးကြီးကြပ်မှူးအနေနဲ့ အမှုထမ်းဆောင်နေပြီး၊ အဲဒီမှာရှိတဲ့ စပိန်ဘာသာစကားပြောသက်သေခံများကိုလည်း ကြည့်ရှုရတယ်။ ဒီတာဝန်များကို စောင့်ရှောက်ဖို့ အခြားသူများကိုစီစဉ်ပေးခဲ့ပြီးနောက် စတော့ခ်တန်ကိုပြောင်းရွှေ့လာခဲ့တယ်။
သမာဓိ စမ်းသပ်ခံရ
၁၉၄၀ ရဲ့အစပိုင်းမှာ၊ ကျွန်တော်ဟာ တပ်သားစုဆောင်းရေးဘုတ်အဖွဲ့ရှေ့မှောက် အကြိမ်ကြိမ်အခေါ်ခံခဲ့ရတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အခေါ်ခံရတိုင်း ဘာသာရေးကြောင့် စစ်မှုထမ်းရန်ငြင်းပယ်သူအဖြစ် ကျွန်တော်ရဲ့ရပ်တည်မှုကို သက်ညှာပေးခြင်းခံခဲ့ရတယ်။ ၁၉၄၁ ဒီဇင်ဘာလမှာ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုဟာ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ထဲဝင်ရောက်ခဲ့ပြီးနောက် မကြာမီမှာဘဲ စစ်သားစုဆောင်းရေးဘုတ်အဖွဲ့ကနေ ပြင်းထန်တဲ့ဖိအားပေးမှုတွေပေါ်လာတယ်။ နောက်ဆုံး ၁၉၄၄ မှာ ကျွန်တော်အချုပ်ချခံရတယ်။ အပြစ်ဒဏ်ချမှတ်ဖို့စောင့်ဆိုင်းနေစဉ်မှာ ကျွန်တော့်ကို မြေအောက်ခန်းတစ်ခုထဲမှာ ရာဇဝတ်သားတွေနဲ့အတူထားခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်ဟာ ယေဟောဝါသက်သေတစ်ယောက်ဆိုတာ သိလိုက်ကြတော့၊ သူတို့အထဲကအများဟာ သူတို့ကျူးလွန်မိခဲ့ကြတဲ့ရာဇဝတ်မှုတွေ ဘုရားသခင်ရှေ့သူတို့ရပ်တည်မှုကို ဘယ်လိုထိခိုက်မလဲ ဆိုတဲ့မေးခွန်းတွေ မေးခဲ့ကြတယ်။
အမှုစစ်ဆေးစဉ်ကာလအတွင်း အချုပ်ကလွတ်နိုင်အောင် ကျွန်တော့်အတွက် ဆန်ဂျိုးစ်မှာရှိတဲ့သက်သေခံများက အာမခံပေးခဲ့တယ်။ လော့စ်အိန်ဂျလစ် က လူ့အခွင့်အရေးဆိုင်ရာအမှုဖြစ်နေတဲ့ တရားခံများဘက်က အမှုလိုက်ပေးတဲ့ရှေ့နေတစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ရဲ့အမှုကို အခကြေးငွေမယူဘဲလက်ခံလိုက်တယ်။ တရားသူကြီးက ကျွန်တော့်ကိုရှေ့ဆောင်လုပ်ငန်းကထွက်၊ လောကအလုပ်ကိုရှာလုပ် ပြီးတော့ ဖယ်ဒရယ်လ်အာဏာပိုင်များထံ လတိုင်းအစီရင်ခံမယ်ဆိုရင် လွှတ်ပေးဖို့အခြေအနေရှိကြောင်း ဆုံးဖြတ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီဆုံးဖြတ်ချက်ကို ကျွန်တော်လက်မခံတဲ့အတွက် ကျွန်တော်ဟာ ဝါရှင်တန်ပြည်နယ် မက်ခ်နီးလ်ကျွန်းရှိအကျဉ်းထောင်မှာ နှစ်နှစ်ပြစ်ဒဏ်ချမှတ်ခြင်းခံခဲ့ရတယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော့်ရဲ့အချိန်ကို ကျမ်းစာသင်အံမှုအတွက် အားသွန်ခွန်စိုက်အသုံးပြုခဲ့ပါတယ်။ လက်နှိပ်စက်ရိုက်နည်းကိုလည်းသင်ယူခဲ့တယ်။ အမူအကျင့်ကောင်းတဲ့အတွက် နှစ်နှစ်မပြည့်မီမှာဘဲ ကျွန်တော်လွတ်မြောက်လာခဲ့တယ်။ ရှေ့ဆောင်ဓမ္မအမှုကိုဆက်လုပ်ဖို့အတွက် အစီအစဉ်တွေချက်ချင်းလုပ်ခဲ့တယ်။
အမှုဆောင်လုပ်ငန်းတိုးချဲ့ခဲ့
၁၉၄၇ ရဲ့ဆောင်းရာသီမှာ တက္ကဆက်ပြည်နယ် ကော်လိုရာဒိုမြို့ရှိ စပိန်ဘာသာစကားပြောတဲ့လူတွေဆီ ရှေ့ဆောင်အဖော်တစ်ယောက်နဲ့အတူ အမှုဆောင်ဖို့ တာဝန်ရခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ အရမ်းအေးလွန်းတော့ ကျွန်တော်တို့ နွေးနွေးထွေးထွေးနေဖို့ ဆန်အန်တိုနီယိုမြို့ကို ထွက်ခွာလာခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့လည်း အဲဒီမှာ မိုးအရမ်းရွာတဲ့အတွက် ကျွန်တော်တို့ရဲ့တစ်အိမ်မှတစ်အိမ်အမှုဆောင်ခြင်း ပျက်ပြားသွားခဲ့တယ်။ မကြာမီမှာကျွန်တော်တို့ ငွေလည်းပြတ်သွားတယ်။ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ ဂေါ်ဖီစိမ်းညှပ်ပေါင်မုန့်နဲ့ အယ်လဖာဖာလက်ဖက်ရည်နဲ့ အပတ်ပေါင်းများစွာ အသက်ဆက်ခဲ့ရတယ်။ ကျွန်တော်ရဲ့အဖော်အိမ်ပြန်သွားခဲ့ပေမဲ့ ကျွန်တော်ကနေခဲ့တယ်။ အင်္ဂလိပ်စကားပြောတဲ့သက်သေခံတွေဟာ ကျွန်တော်ရဲ့ကာယရေးလိုအပ်ရာများကို သတိပြုမိလာတဲ့အခါ ကျွန်တော့်ကိုအကူအညီစပေးခဲ့တယ်။
နောက်တစ်နှစ်နွေဦးရာသီမှာ၊ ကျွန်တော့်ရဲ့တာဝန်ရှိရာ ကော်လိုရာဒိုမြို့ကိုပြန်လာခဲ့ရပြီး နောက်ဆုံး စပိန်ဘာသာစကားပြောအသင်းတော်ငယ်လေးတစ်ခုကို တည်ထောင်ခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက် စပိန်ဘာသာစကားပြောအသင်းတော် နောက်ထပ်တစ်ခု တည်ထောင်ဖို့ကူညီခဲ့တဲ့နေရာဖြစ်တဲ့ တက္ကဆက်ပြည်နယ် ဆွစ်ဝေါတာမြို့သို့ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဆွစ်ဝေါတာမြို့မှာရှိနေတုန်း ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်၊ ဖေဖော်ဝါရီလ ၂၂ မှာ စတင်မယ့် ခရစ်ယာန်သာသနာပြုသင်တန်းအတွက် ၁၅ ကြိမ်မြောက် ဂိလဒ်ကင်းမျှော်စင်သမ္မာကျမ်းစာကျောင်းသို့ ဖိတ်ခေါ်တဲ့စာတစ်စောင်ကို ကျွန်တော်ရရှိခဲ့တယ်။ နယူးယောက်စီးတီးရဲ့ရန်ကီးအားကစားကွင်းမှာကျင်းပတဲ့ နွေရာသီအပြည်ပြည်ဆိုင်ရာစည်းဝေးကြီးရဲ့ ကျောင်းဆင်းပွဲအပြီးမှာ ဘရွတ်ကလင်ရှိယေဟောဝါသက်သေများရဲ့ ကမ္ဘာ့ဌာနချုပ်မှာ သုံးလ ဆက်နေခဲ့တယ်။ မက္ကဆီကိုဌာနခွဲရုံးမှာတာဝန်ထမ်းဆောင်ဖို့အတွက် အဲဒီမှာ လေ့ကျင့်မှုခံယူခဲ့တယ်။
မက္ကဆီကို၌အမှုဆောင်ခြင်း
၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်၊ အောက်တိုဘာလ ၂၀ ရက်နေ့မှာ မက္ကဆီကိုစီးတီးကိုရောက်ရှိခဲ့တယ်။ နှစ်ပတ်လောက်ကြာပြီးနောက် လေးနှစ်ခွဲကြာ တာဝန်ယူခဲ့ရတဲ့ ဌာနခွဲကြီးကြပ်မှူးတာဝန် ကျွန်တော့်ကို ခန့်အပ်ခဲ့တယ်။ ရှေ့ဆောင်လုပ်ငန်းမှာ၊ အကျဉ်းထောင်မှာ၊ ဂိလဒ်မှာ၊ ပြီးတော့ဘရွတ်ကလင်မှာ ရရှိခဲ့တဲ့အတွေ့အကြုံက အလွန်အကျိုးဖြစ်ထွန်းစေတယ်ဆိုတာတွေ့ခဲ့ရတယ်။ မက္ကဆီကိုနိုင်ငံကိုရောက်ရှိနေတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့မက္ကဆီကန်ညီအစ်ကိုညီအစ်မများရဲ့ ဝိညာဉ်ရေးကိုတည်ဆောက်ပေးဖို့လိုတယ်ဆိုတာကို ကျွန်တော်တို့ချက်ချင်းပဲတွေ့မြင်လိုက်တယ်။ အထူးလိုအပ်ရာတစ်ခုကတော့ ဘုရားသခင့်နှုတ်မြွတ်တော်မှ မြင့်မားတဲ့အကျင့်စံနှုန်းများကိုကိုင်စွဲဖို့ သူတို့ကိုကူညီပေးဖို့ဖြစ်တယ်။
မက္ကဆီကိုနိုင်ငံအပါအဝင် လက်တင်အမေရိကနိုင်ငံများက စုံတွဲတွေဟာ တရားဥပဒေအရလက်ထပ်ထားခြင်းမရှိဘဲ အတူတကွနေထိုင်တဲ့ဓလေ့ထုံးစံရှိတယ်။ ခရစ်ယာန်ဘောင်ရဲ့ဘာသာတရားများ၊ အထူးသဖြင့် . . . ချာ့ချ်ဟာဆိုရင် ကျမ်းစာနဲ့မကိုက်ညီတဲ့ ဒီဓလေ့ထုံးစံကို လွှမ်းမိုးခွင့်ပြုထားတယ်။ (ဟေဗြဲ ၁၃:၄) ဒါကြောင့် အချို့သောသူတွေဟာ တရားဝင်လက်ထပ်မထားပေမဲ့လည်း ယေဟောဝါသက်သေများရဲ့အသင်းတော်များမှာ အသင်းသားများဖြစ်လာခဲ့ကြတယ်။ အခု အဲလိုသူတွေ ပြုပြင်တည့်မတ်ဖို့ အချိန်ခြောက်လပေးတဲ့အစီအစဉ်တစ်ခု ပြုလုပ်ခဲ့ရတယ်။ အဲဒီလိုမှမတည့်မတ်ဘူးဆိုရင် သူတို့ဟာ ယေဟောဝါသက်သေများအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုခံရတော့မှာမဟုတ်ဘူး။
အများစုအတွက် သူတို့ရဲ့အသက်တာကို ပြုပြင်တည့်မတ်ပေးဖို့ဆိုတာ လွယ်လွယ်လေးပါပဲ။ သူတို့လက်ထပ်လိုက်ခြင်းဖြင့် ပေါင်းသင်းမှုတရားဝင်ဖြစ်ရန်လုပ်ဖို့သာ လိုအပ်ပါတယ်။ အခြားသူတွေမှာတော့ ပိုပြီးရှုပ်ထွေးတဲ့အခြေအနေတွေရှိကြတယ်။ ဥပမာအနေနဲ့၊ တချို့ဆိုရင် တစ်ခါမှတရားဝင်ကွာရှင်းခြင်းမရှိဘဲ နှစ်ကြိမ်၊ တချို့ဆိုရင် သုံးကြိမ်တောင်လက်ထပ်ခဲ့ကြတယ်။ ယေဟောဝါရဲ့လူမျိုးတော်ရဲ့အိမ်ထောင်ရေး အခြေအနေတွေဟာ နောက်ဆုံးမှာ ဘုရားသခင့်နှုတ်မြွတ်တော်က သွန်သင်ချက်များနဲ့အညီဖြစ်လာတဲ့အခါ အသင်းတော်များအတွင်းမှာ အလွန်ကောင်းတဲ့ ဝိညာဉ်ရေးကောင်းချီးများ ခံစားလာရပါတယ်။—၁ ကောရိန္သု ၆:၉-၁၁။
အဲဒီအချိန်တုန်းက မက္ကဆီကိုနိုင်ငံမှာ လောကပညာရေးအဆင့်က အများအားဖြင့် အဆင့်နိမ့်တယ်။ ကျွန်တော်မရောက်ခင် ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်မှာတောင် ဌာနခွဲရုံးက အသင်းတော်များမှာ အရေးအဖတ်သင်တန်းတွေကို စပြီးဖွဲ့စည်းပေးခဲ့ရတယ်။ အခုအဲဒီသင်တန်းများကို ပြန်လည်ဖွဲ့စည်းခဲ့ပြီး သူတို့ကို အစိုးရဆီမှာ မှတ်ပုံတင်ဖို့ အစီအစဉ်များပြုလုပ်ပေးခဲ့တယ်။ မှတ်တမ်းများစထားခဲ့တဲ့ ၁၉၄၆ ကတည်းက မက္ကဆီကိုနိုင်ငံမှာ လူအယောက် ၁၄၃,၀၀၀ ကျော်တို့ဟာ သက်သေခံများကျင်းပတဲ့သင်တန်းတွေမှာ အရေးအဖတ် သင်ယူခဲ့ကြပြီးဖြစ်ပါတယ်!
မက္ကဆီကိုနိုင်ငံမှာ တရားဥပဒေများဟာ ဘာသာရေးနဲ့ပတ်သက်လာရင် အလွန်တင်းကျပ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ မကြာသေးခင်နှစ်များက ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး အရေးကြီးတဲ့ပြောင်းလဲမှုတွေဖြစ်ပေါ်ခဲ့တယ်။ ၁၉၉၂ မှာ ဘာသာရေးဆိုင်ရာ ဥပဒေအသစ်တစ်ရပ်ကို ပြဋ္ဌာန်းလိုက်တဲ့အတွက် ၁၉၉၃ မှာ မက္ကဆီကိုနိုင်ငံရှိယေဟောဝါသက်သေများဟာ ဘာသာရေးအဖွဲ့အစည်းတစ်ခုအနေနဲ့ မှတ်ပုံတင်ခဲ့ကြတယ်။
ကျွန်တော့်အတွက်ကတော့ အဲဒီပြောင်းလဲမှုများကြောင့် ကြီးမားတဲ့ရွှင်လန်းမှုရဲ့ရင်းမြစ်တစ်ခုဖြစ်ခဲ့ရပြီး အစောပိုင်းအချိန်တွေမှာ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ကျွန်တော်ထင်ခဲ့တဲ့အရာပါပဲ။ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်များတစ်လျှောက် ကျွန်တော်ဟာ အစိုးရရုံးများဆီ ထပ်ခါတလဲလဲသွားလည်ပတ်ခဲ့ပြီး အယုံအကြည်မဲ့တဲ့သဘောထားနဲ့ပဲ ရင်ဆိုင်ခဲ့ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီကိစ္စတွေကို ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဌာနခွဲရုံးမှာရှိတဲ့ တရားရေးဌာနကနေ ကိုင်တွယ်တာတွေ့ရတာ စိတ်ကျေနပ်စရာကောင်းပါတယ်၊ ဒါကြောင့် အခု ကျွန်တော်တို့ ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းဟာ အတားအဆီးမရှိသလောက်ပါပဲ။
ခရစ်ယာန်သာသနာပြုအိမ်ထောင်ဖက်နှင့်အတူ အမှုဆောင်ခြင်း
ကျွန်တော်မက္ကဆီကိုနိုင်ငံကိုရောက်တဲ့အချိန်မှာ အစောပိုင်းဂိလဒ်သင်တန်းများက ကျောင်းဆင်းပြီးသွားသူတွေ အဲဒီနိုင်ငံမှာ အများကြီးရှိနှင့်နေပြီ။ အဲဒီသူတွေထဲကတစ်ဦးက ၁၉၄၂ က ကယ်လီဖိုးနီးယားပြည်နယ် ဗယ်လီဂျိုးမြို့မှာ ရှေ့ဆောင်စလုပ်ခဲ့တဲ့ အက်စတာဗာတန်းနီယန်း လို့ခေါ်တဲ့ အာမေးနီးယားလူမျိုးသက်သေခံတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်။ ၁၉၅၅၊ ဇူလိုင် ၃၀ မှာ ကျွန်တော်တို့လက်ထပ်ခဲ့ကြတယ်၊ အဲဒီနောက် မက္ကဆီကိုနိုင်ငံမှာပဲ ဆက်ပြီးတာဝန်ကျတယ်။ အက်စတာကတော့ မက္ကဆီကိုစီးတီးမှာ ခရစ်ယာန်သာသနာပြုလုပ်ငန်းမှာပဲဆက်ရှိခဲ့ပြီး ကျွန်တော်ဆက်ပြီးအမှုထမ်းမယ့်နေရာဖြစ်တဲ့ဌာနခွဲမှာ ကျွန်တော်တို့နေထိုင်ခဲ့ကြတယ်။
၁၉၄၇ ခုနှစ်မှာ အက်စတာဟာ သူ့ရဲ့ပထမဆုံးသော ခရစ်ယာန်သာသနာပြုတာဝန်ကျရာ မက္ကဆီကိုနိုင်ငံ နူဗိုလာအွန်ပြည်နယ် မန်တာရာမြို့ကို ရောက်ရှိခဲ့တယ်။ မန်တာရာမြို့မှာ သက်သေခံအယောက် ၄၀ ရှိတဲ့အသင်းတော်တစ်ခုသာရှိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ၁၉၅၀၊ မက္ကဆီကိုစီးတီးကို သူပြောင်းသွားတဲ့အချိန်ကျတော့ အသင်းတော်လေးခုရှိနေပြီ။ မက္ကဆီကိုစီးတီးနားက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဌာနခွဲမှာ အက်စတာ မန်တာရာမှာအမှုဆောင်ခဲ့စဉ်တုန်းက သူနဲ့ကျမ်းစာလေ့လာခဲ့တဲ့ မိသားစုတွေထဲက အမျိုးတော်စပ်တဲ့ လူငယ်နှစ်ယောက်ရှိနေတယ်။
လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်က မက္ကဆီကိုစီးတီးမှာရှိတဲ့ ခရစ်ယာန်သာသနာပြုများရဲ့ ဟောပြောခြင်းနယ်မြေဟာ တစ်မြို့လုံးနီးပါး ပါဝင်ခဲ့တယ်။ သူတို့တွေဟာ မိမိတို့ရဲ့တာဝန်ကျရာနေရာကို ခြေကျင် ဒါမှမဟုတ် လူတွေနဲ့ပြည့်ကျပ်ညှပ်နေတဲ့ ဘတ်စကားအိုကြီးတွေနဲ့ သွားလာခဲ့ကြတယ်။ ၁၉၅၀ နှောင်းပိုင်းအချိန်မှာ ကျွန်တော်ရောက်ရှိသွားတဲ့အခါ အသင်းတော်ခုနစ်ခု ရှိနေပြီ။ အခုဆိုရင် မက္ကဆီကိုစီးတီးမှာ နိုင်ငံတော်ကြေညာသူပေါင်း ၉၀,၀၀၀ကျော်နဲ့ အသင်းတော် ၁,၆၀၀ လောက်အထိ တိုးများလာခဲ့ပြီ၊ ပြီးတော့မနှစ်က အဲဒီမှာ ခရစ်တော်ရဲ့သေခြင်းသတိရအောက်မေ့ပွဲကို လူပေါင်း ၂၅၀,၀၀၀ ကျော်တက်ရောက်ခဲ့ကြတယ်လေ! နှစ်ပေါင်းများစွာ ကျွန်တော်နဲ့အက်စတာဟာ အဲဒီအသင်းတော် အတော်များများမှာ အမှုဆောင်ရတဲ့အခွင့်ထူးကို ရရှိခဲ့ကြပါတယ်။
ကျွန်တော်နဲ့အက်စတာ ကျမ်းစာသင်အံမှုစတဲ့အခါ မိသားစုရဲ့ဖခင်ကို စိတ်ဝင်စားမှုရှိလာအောင် အမြဲတမ်းကြိုးစားတယ်၊ ဒါမှ တစ်မိသားစုလုံးပါဝင်လာကြမှာ။ အဲဒီလိုနည်းနဲ့ ကြီးမားတဲ့မိသားစုတော်တော်များများဟာ ယေဟောဝါကို ဝတ်ပြုလာကြတာကို ကျွန်တော်တို့ တွေ့မြင်ခဲ့ရတယ်။ မက္ကဆီကိုနိုင်ငံမှာ စစ်မှန်တဲ့ဝတ်ပြုရေး အလျင်အမြန်ကြီးထွားမှုရဲ့အကြောင်းရင်းများမှ တစ်ခုကတော့ စစ်မှန်တဲ့ဝတ်ပြုရေးမှာ မိသားစုလိုက် စည်းစည်းလုံးလုံးပါဝင်လေ့ရှိခြင်းကြောင့်လို့ ကျွန်တော်ယုံကြည်တယ်။
အမှုဆောင်လုပ်ငန်းကို ယေဟောဝါကောင်းချီးပေးခဲ့
အဖွဲ့အစည်းမှာ တိုးများလာတဲ့အရေအတွက်နဲ့ ပြောင်းလဲမှုများနှစ်ရပ်စလုံးနဲ့ပတ်သက်ပြီး ၁၉၅၀ ကတည်းက မက္ကဆီကိုနိုင်ငံမှာ လုပ်ငန်းတိုးတက်မှုဟာ မှတ်သားလောက်စရာပါပဲ။ ဧည့်ဝတ်ကျေပြွန်ပြီး ပျော်ရွှင်တဲ့လူတွေနဲ့အတူအမှုတော်ဆောင်ရင်း၊ တိုးများလာဖို့ သေးငယ်တဲ့နည်းလမ်းနဲ့ ပါဝင်ခွင့်ရခဲ့တာဟာ တကယ့်စစ်မှန်တဲ့ပျော်ရွှင်မှုပဲ။
လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်အနည်းငယ်က ယေဟောဝါသက်သေများရဲ့ အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့ဝင်တစ်ယောက်အဖြစ် အမှုထမ်းနေတဲ့ ကားလ်ကလိန်းနဲ့ သူ့ဇနီး မာဂရက်တို့ဟာ သူတို့အားလပ်ချိန်ယူရင်း ကျွန်တော်တို့ဆီလာလည်ပတ်ခဲ့ကြတယ်။ ညီအစ်ကို ကလိန်းဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့မက္ကဆီကန်ရပ်ကွက်မှာအမှုဆောင်လုပ်ငန်းကို လေ့လာကြည့်ချင်တယ်၊ ဒါကြောင့် သူနဲ့မာဂရက်တို့ဟာ အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်တို့အစည်းအဝေးတက်နေတဲ့နေရာဖြစ်တဲ့ မက္ကဆီကိုစီးတီးအနားက ဆန်ဝမ်တာစန်တလာအသင်းတော်ကို ရောက်လာခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ခန်းမကသေးတယ်၊ ၁၅ ပေလောက်ကျယ်ပြီး ၁၈ ပေရှည်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ရောက်လာတော့ လူ ၇၀ လောက်က ရောက်နှင့်နေပြီး မတ်တတ်ရပ်ဖို့နေရာတောင်မကျန်တော့ဘူး။ အသက်ကြီးသူတွေက ကုလားထိုင်မှာထိုင်ကြတယ်၊ ငယ်ရွယ်တဲ့သူတွေက ခုံတန်းရှည်တွေမှာထိုင်ကြပြီး ကလေးတွေကတော့ အုတ်ခဲတွေပေါ် ဒါမှမဟုတ် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ထိုင်ကြတယ်။
ညီအစ်ကို ကလိန်းဟာ အတော့်ကိုစွဲမှတ်သွားခဲ့တယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ကလေးတွေအားလုံးမှာ သူတို့ရဲ့ကျမ်းစာအုပ်တွေ အဆင်သင့်ရှိနေကြပြီး ဟောပြောသူနဲ့အတူ ကျမ်းချက်တွေကို လိုက်ကြည့်နေကြလို့ပဲ။ လူထုဟောပြောချက်လည်းပြီးရော ညီအစ်ကိုကလိန်းက မဿဲ ၁၃:၁၉-၂၃ ကိုပြောပြပြီး၊ သူက မက္ကဆီကိုနိုင်ငံမှာ ယေရှုတင်ပြထားတဲ့ “ကောင်းသောမြေ” အများကြီးရှိတယ်လို့ ဆိုတယ်။ အဲဒီနေ့မှာတက်ရောက်ခဲ့ကြတဲ့ ကလေးတွေထဲက ခုနစ်ယောက်ဟာ အခုဆိုရင် မက္ကဆီကိုစီးတီးအနားက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဌာနခွဲရုံးသစ်တိုးချဲ့မှုစီမံကိန်းကြီးမှာ လုပ်ကိုင်နေကြတယ်။ နောက်တစ်ယောက်က ဌာနခွဲမှာအမှုထမ်းနေပြီး တော်တော်များများကတော့ ရှေ့ဆောင်တွေဖြစ်နေကြပြီ!
ကျွန်တော်မက္ကဆီကိုစီးတီးကိုရောက်ချိန်တုန်းက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဌာနခွဲမှာ ၁၁ ယောက်ပဲရှိတယ်။ အခုတော့ ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ အယောက် ၁၃၅၀ အလုပ်လုပ်ကိုင်နေကြပြီး အဲ့ဒီထဲက ၂၅၀ လောက်ဟာ ဌာနခွဲအဆောက်အအုံသစ်တွေ တည်ဆောက်ရေးလုပ်ငန်းမှာ လုပ်နေကြတယ်။ ဒီလုပ်ငန်းပြီးဆုံးသွားတဲ့အခါမှာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့တိုးချဲ့ဌာနခွဲအသစ်မှာ လူအယောက် ၁,၃၀၀ လောက်ကို ကျွန်တော်တို့ နေရာထိုင်ခင်းပေးလို့ရနိုင်ပြီ၊ ၂၀၀၂ နှစ်မှာပြီးမယ်ထင်တယ်။ ၁၉၅၀ မှာ တစ်နိုင်ငံလုံးမှ နိုင်ငံတော်ကြေညာသူ အယောက် ၇,၀၀၀ မပြည့်တဲ့အရေအတွက်ကနေ အခုတော့ ၅၀၀,၀၀၀ ကို ကောင်းကောင်းကြီးကျော်သွားပြီဆိုတော့ စဉ်းစားကြည့်ပါဦး! ယေဟောဝါဟာ ကိုယ်တော့်ကိုချီးမွမ်းဖို့အရမ်းကြိုးစားတဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ နှိမ့်ချတဲ့မက္ကဆီကန်ညီအစ်ကိုများရဲ့ ကြိုးပမ်းမှုများကို ကောင်းချီးပေးခဲ့တာကိုမြင်ရတော့ ကျွန်တော့်နှလုံးသားမှာ ရွှင်လန်းမှုတွေနဲ့ပြည့်လျှံနေတာပဲ။
စိန်ခေါ်မှုကြီးတစ်ခုကိုရင်ဆိုင်ခြင်း
ကျွန်တော့်ရဲ့အကြီးမားဆုံးစိန်ခေါ်ချက်တွေထဲက တစ်ခုကတော့ မကြာမီက နာမကျန်းဖြစ်လာခြင်းပါပဲ။ အများအားဖြင့် ကျွန်တော်ဟာ ကျန်းမာတဲ့သူတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ၁၉၈၈၊ နိုဝင်ဘာလမှာ လေသင်တုန်းဖြတ်သွားလို့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ကိုယ်အင်္ဂါလုပ်ဆောင်နိုင်စွမ်းတွေ အကြီးအကျယ်ထိခိုက်သွားပါတယ်။ ယေဟောဝါရဲ့ကျေးဇူးကြောင့် လေ့ကျင့်ခန်းနဲ့ တခြားကုထုံးများဖြင့် အတော်လေးထူထူထောင်ထောင်ပြန်ဖြစ်လာပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ကိုယ်ခန္ဓာအစိတ်အပိုင်းတွေဟာ ကျွန်တော်တုံ့ပြန်စေချင်သလို မတုံ့ပြန်ဘူး။ ပြင်းထန်တဲ့ခေါင်းကိုက်ရောဂါနဲ့ ကျန်ရှိနေသေးတဲ့ တခြားအကျိုးဆက်ပျောက်ကင်းစေဖို့ ဆေးဝါးကုသမှုတွေကို ဆက်လက်ခံယူရတယ်။
ကျွန်တော်လုပ်ချင်သလောက် မလုပ်နိုင်တော့ပေမဲ့လည်း ကျွန်တော်ဟာ လူအများ ယေဟောဝါရဲ့ရည်ရွယ်ချက်များအကြောင်းကို သင်ယူပြီး ကိုယ်တော်ရဲ့ဆက်ကပ်အပ်နှံကျေးကျွန်များဖြစ်လာဖို့ ကူညီပေးနိုင်ခဲ့တယ်ဆိုတဲ့အသိက စိတ်ကျေနပ်မှုခံစားရတယ်။ ခရစ်ယာန်ညီအစ်ကိုညီအစ်မများ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဌာနခွဲကိုလာလည်ပတ်တဲ့အခါ တတ်နိုင်သလောက် သူတို့နဲ့စကားပြောဆိုရတာကိုလည်း ကျွန်တော်နှစ်သက်တယ်; ကျွန်တော်တို့အပြန်အလှန်အားပေးမှုဖြစ်တယ်လို့ ကျွန်တော်ခံစားရတယ်။
ယေဟောဝါဟာ သူ့အပေါ်ကျွန်တော်တို့ရဲ့အမှုဆောင်ခြင်းကို တန်ဖိုးထားတယ်၊ ကျွန်တော်တို့လုပ်ခဲ့သမျှတွေဟာ အချည်းနှီးဖြစ်မသွားဘူးဆိုတဲ့အသိက ကျွန်တော့်ကို အလွန်ပဲခွန်အားရစေခဲ့ပါတယ်။ (၁ ကောရိန္သု ၁၅:၅၈) ကျွန်တော့်ရဲ့ အကန့်အသတ်ဖြစ်မှုတွေနဲ့ နာမကျန်းမှုတွေရှိနေပေမဲ့ ကောလောသဲ ၃:၂၃၊ ၂၄ ပါစကားများကို ကျွန်တော်နှလုံးသွင်းခဲ့တယ်– “လူ၏အမှုကိုသာဆောင်ရွက်သကဲ့သို့မဟုတ်။ သခင်ဘုရား [“ယေဟောဝါ၊” ကဘ] ၏အမှုတော်ကိုဆောင်ရွက်သကဲ့သို့၊ ပြုလေသမျှတို့၌ စေတနာစိတ် [“စိုးလ်အကြွင်းမဲ့၊” ကဘ] နှင့်ပြုကြလော့။ သင်တို့သည် . . . အမွေတော်တည်းဟူသောအကျိုးကို၊ ထိုသခင်ဘုရား ၏လက်တော်မှခံရလိမ့်မည်ဟု သိမှတ်ကြလော့။” ဒီဆုံးမစကားနဲ့အညီ စုံစမ်းမှုများခံရငြား ယေဟောဝါကို စိုးလ်အကြွင်းမဲ့အမှုဆောင်ဖို့ ကျွန်တော်သင်ယူခဲ့ရပါတယ်။
[စာမျက်နှာ ၂၄ ပါ ရုပ်ပုံ]
၁၉၄၂ တွင် ကျွန်တော် ရှေ့ဆောင်လုပ်စဉ်က
[စာမျက်နှာ ၂၄ ပါ ရုပ်ပုံ]
၁၉၄၇ မက္ကဆီကိုနိုင်ငံတွင် ကျွန်တော့်ဇနီး သူ၏ ခရစ်ယာန်သာသနာပြု တာဝန်ကိုစတင်
[စာမျက်နှာ ၂၄ ပါ ရုပ်ပုံ]
ယနေ့အက်စတာနှင့်အတူ၂
[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]
အပေါ်ဘယ်ဘက်– ၁၉၅၂ တွင် အရှေ့တွင်ရှိသောကျွန်တော်နှင့်အတူ မက္ကဆီကိုဗေသလမိသားစု
အပေါ်– ၁၉၉၉ ခရိုင်စည်းဝေးကြီးအတွက် ဒီမက္ကဆီကိုစီးတီး အားကစားကွင်းတွင် လူအယောက် ၁၀၉,၀၀၀ ကျော်စုဝေးခဲ့
အောက်ဘယ်ဘက်– ကျွန်တော်တို့၏ဌာနခွဲသစ် အခုပြီးလုဖြစ်