ဘဝအတ္ထုပ္ပတ္တိ

ဘုရားသခင်ရေးရာရောင့်ရဲခြင်းက ကျွန်တော့်ကို ထောက်မကူညီခဲ့

ဘင်ဂျမင် အီကီချူကူ အူဆူအေကေ ပြောပြသည်

အချိန်ပြည့်ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုလုပ်ငန်းမှာ ကျွန်တော်စတင်ပါဝင်ပြီး သိပ်မကြာခင် ကျွန်တော့်မိဘအိမ်ကို အလည်ပြန်သွားခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်ကိုလည်းတွေ့ရော အဖေဟာ ကျွန်တော့်ရှပ်အင်္ကျီကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်ပြီး “သူခိုး!” လို့အော်တော့တာပဲ။ သူ့ရဲ့ဓားရှည်ကိုယူပြီး ဓားပြားနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုရိုက်တယ်။ ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်သံကြားတော့ ကျွန်တော်တို့အိမ်ကို ရွာသားတွေ စုရုံးလာကြတယ်။ ကျွန်တော် ဘာခိုးမိလို့လဲ။ ရှင်းပြပါရစေ။

၁၉၃၀ ပြည့်နှစ်မှာ နိုင်ဂျီးရီးယား အရှေ့တောင်ပိုင်းမှာရှိတဲ့ အူမူရီယန်းဆိုတဲ့ရွာမှာ ကျွန်တော့်ကိုမွေးဖွားခဲ့ပါတယ်၊ သားသမီးခုနစ်ယောက်ထဲမှာ ကျွန်တော်က သားဦးပါ။ ကျွန်တော့်ညီမအကြီးဆုံးက ၁၃ နှစ်အရွယ်မှာ ဆုံးသွားခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်မိဘတွေက အင်္ဂလီကန်တွေပါ။ အဖေက လယ်သမား၊ အမေက ဈေးရောင်းတယ်။ အမေဟာ ရွာကနေ မိုင် ၂၀ လောက်ဝေးတဲ့ဈေးကို လမ်းလျှောက်ပြီး စားအုန်းဆီတစ်ပုံးသွားဝယ်တာ မိုးချုပ်မှပြန်ရောက်တယ်။ နောက်မနက်အစောကြီးထပြီး ၂၅ မိုင်အကွာက ဘူတာရုံရှိတဲ့မြို့ကို လမ်းလျှောက်ပြီး ဆီသွားရောင်းပြန်တယ်။ အမြတ်ရမယ်ဆိုရင်လည်း (ယူ.အက်စ်.) ၁၅ ဆင့်ထက် ပိုရလေ့မရှိပါဘူး၊ အဲဒီငွေနဲ့ မိသားစုစားသောက်ဖို့ ဝယ်ခြမ်းပြီး အိမ်ကို နေ့ချင်းပြန်လာတတ်တယ်။ အဲဒါက ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်မှာ သူသေဆုံးချိန်အထိ၊ ၁၅ နှစ်ကြာ သူ့ရဲ့လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်ပါ။

ကျွန်တော်တို့ရွာမှာ အင်္ဂလီကန်ချာ့ချ်က ကြီးမှူးဖွင့်လှစ်တဲ့ကျောင်းမှာ ကျွန်တော်ကျောင်းစတက်ခဲ့တယ်၊ ဒါပေမဲ့ မူလတန်းတက်နိုင်ဖို့ ၂၂ မိုင်အကွာလောက်မှာရှိတဲ့ ဘော်ဒါဆောင်မှာ နေခဲ့ရတယ်။ ကျွန်တော်ကျောင်းဆက်တက်ဖို့ မိဘတွေ ငွေမတတ်နိုင်လို့ ကျွန်တော်အလုပ်ရှာလုပ်တယ်။ ဦးဆုံး နိုင်ဂျီးရီးယားအနောက်ပိုင်းရှိ လေးဂေါ့စ်မြို့က မီးရထားဂါတ်ဗိုလ်အိမ်မှာ၊ ပြီးတော့ နိုင်ဂျီးရီးယားမြောက်ပိုင်း၊ ကဒူးနာမြို့က အစိုးရဝန်ထမ်းတစ်ဦးအိမ်မှာ အိမ်စေလုပ်ခဲ့တယ်။ နိုင်ဂျီးရီးယားနိုင်ငံ အနောက်အလယ်ပိုင်းမှာရှိတဲ့ ဘီနင်မြို့က ရှေ့နေတစ်ဦးရဲ့ စာရေးအဖြစ် အလုပ်ရခဲ့တယ်၊ နောက်တော့ သစ်စက်တစ်ခုမှာ အလုပ်ကြမ်းလုပ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီကနေ ၁၉၅၃ ခုနှစ်မှာ ကဲန်မရွန်းကိုထွက်သွားပြီးနောက် ဦးလေးတော်သူနဲ့နေတယ်၊ သူက ရော်ဘာခြံမှာ အလုပ်ရှာပေးခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့လခက ကိုးဒေါ်လာ (ယူ.အက်စ်.) [သုံးပေါင်လေးသျှီလင်] နီးပါးဖြစ်တယ်။ အစေအပါအလုပ်တွေပဲ ကျွန်တော်လုပ်ခဲ့ရပေမဲ့ စားဖို့လောက်နေသမျှကာလပတ်လုံး ကျွန်တော်ကျေနပ်ရောင့်ရဲခဲ့ပါတယ်။

ဆင်းရဲမွဲတေသူတစ်ဦးက အဖိုးတန်ဘဏ္ဍာ ဝေမျှပေး

ကျွန်တော့်ရဲ့လုပ်ဖော်ဆောင်ဖက်ဆဗေးနပ်စ် အိုကေမီရီဟာ ယေဟောဝါသက်သေတစ်ယောက်ပါ။ ကျွန်တော်တို့ မြက်တွေခုတ်ကြပြီး ရော်ဘာပင်ခြေရင်းမှာ လိုက်ပုံပေးရတဲ့အခါမျိုးမှာ ဆဗေးနပ်စ်က အခွင့်ကောင်းယူပြီး သူ့ရဲ့ကျမ်းစာအသိပညာကို ဝေမျှပေးခဲ့တယ်။ အဲဒီတုန်းက သူပြောတာကို နားထောင်ခဲ့ပေမဲ့ ကျွန်တော်ကြားသိရတဲ့အတိုင်း မလုပ်ဆောင်ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ သက်သေခံနဲ့အဆက်အသွယ်ရှိတာကို ကျွန်တော့်ဦးလေးသိသွားတော့ အတတ်နိုင်ဆုံး တားခဲ့တယ်။ သူဒီလိုသတိပေးခဲ့တယ်– “ဘင်ဂျီး၊ မစ္စတာ အိုကေမီရီဆီ မသွားနဲ့။ သူက ယေဟောဝါရဲ့လူတစ်ယောက်၊ ပြီးတော့ မွဲပြာကျနေတဲ့သူ။ သူနဲ့ပေါင်းရင် သူ့လိုပဲဖြစ်သွားလိမ့်မယ်။”

၁၉၅၄ ခု နှစ်ဦးပိုင်းမှာ ကုမ္ပဏီရဲ့ အလုပ်ကြမ်းဒဏ်ကို ဆက်မခံနိုင်တော့လို့ အိမ်ကိုပြန်ခဲ့တယ်။ အဲဒီတုန်းက အင်္ဂလီကန်ချာ့ချ်မှာ ခုထက်ပိုပြီးတင်းကျပ်တဲ့ ကျင့်ဝတ်စံနှုန်းတွေပြဋ္ဌာန်းထားတယ်။ အကျင့်ယိုယွင်းမှုကို ရွံမုန်းပြီး ကျွန်တော်ကြီးပြင်းလာခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ မကြာခင်မှာ ချာ့ချ်တက်သူတွေရဲ့ အရေခြုံဟန်ဆောင်မှုတွေကြောင့် ကျွန်တော်စိတ်ပျက်မိတယ်။ ကျမ်းစာကျင့်ဝတ်တွေကို လိုက်တယ်လို့ အခိုင်အမာပြောကြပေမဲ့ သူတို့ရဲ့ဘဝပုံစံက အပြောနဲ့တခြားစီပဲ။ (မဿဲ ၁၅:၈) အဖေနဲ့ ကျွန်တော် မကြာခဏစကားများကြတော့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဆက်ဆံရေး အတော်လေးတင်းမာသွားခဲ့တယ်။ တစ်ညကျတော့ ကျွန်တော်အိမ်ကနေ ထွက်ခဲ့တော့တယ်။

အိုမိုဘာလို့ခေါ်တဲ့ ဘူတာရုံမြို့လေးတစ်မြို့ကို ကျွန်တော်ပြောင်းရွှေ့သွားတယ်။ အဲဒီမြို့မှာ ယေဟောဝါသက်သေတွေနဲ့ ပြန်ဆက်သွယ်မိခဲ့တယ်။ ရွာမှာကတည်းက အသိဖြစ်ခဲ့တဲ့ ပရစ္စလာ အီစီအိုချာက “နိုင်ငံတော်နှင့်ယှဉ်သော ဤသတင်းကောင်း” နဲ့ အာမဂေဒုန်ပြီးနောက်—ဘုရားသခင့်ကမ္ဘာသစ်aဆိုတဲ့စာအုပ်ငယ်တွေ ကျွန်တော့်ကိုပေးတယ်။ အဲဒီစာအုပ်ငယ်တွေကို မက်မက်မောမောဖတ်ပြီးတဲ့နောက် အမှန်တရားကိုတွေ့ပြီလို့ ယုံကြည်မိတယ်။ ချာ့ချ်မှာ ကျွန်တော်တို့ ကျမ်းစာကိုမလေ့လာကြဘူး; လူ့ထုံးတမ်းစဉ်လာတွေကိုပဲ ကျွန်တော်တို့ အာရုံစိုက်ကြတာ။ ဒါပေမဲ့ သက်သေခံတွေရဲ့စာပေစာတမ်းတွေကျတော့ သမ္မာကျမ်းစာကို အများကြီးကိုးကားထားတယ်။

တစ်လတောင်မကြာပါဘူး၊ ဘယ်နေ့မှာ သူတို့ရဲ့ချာ့ချ်ကိုသွားကြသလဲဆိုပြီး ညီအစ်ကိုနဲ့ ညီအစ်မ အီစီအိုချာကို ကျွန်တော်မေးကြည့်တယ်။ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ အစည်းအဝေးကို ပထမဦးဆုံးအကြိမ် တက်ရောက်တဲ့အခါ ကျွန်တော် ဘာတစ်ခုမှ နားမလည်ခဲ့ဘူး။ ကင်းမျှော်စင်သင်တန်းဆောင်းပါးက ယေဇကျေလ ပရောဖက်ပြုချက်ကျမ်းမှာ ဖော်ပြထားတဲ့ ‘မာဂေါဂပြည်သား ဂေါဂမင်း’ ရဲ့တိုက်ခိုက်မှုအကြောင်းဖြစ်တယ်။ (ယေဇကျေလ ၃၈:၁၊ ၂) အသုံးအနှုန်းအတော်များများက ကျွန်တော့်အတွက် အစိမ်းသက်သက်ဖြစ်နေပေမဲ့ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲကြိုဆိုခံရတာကို အတော်သဘောကျမိလို့ နောက်တနင်္ဂနွေနေ့မှာ ပြန်သွားဖို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ခဲ့တယ်။ ဒုတိယအစည်းအဝေးမှာ ဟောပြောခြင်းအကြောင်းပြောတာ ကြားလိုက်မိတယ်။ ဒါကြောင့် ဘယ်အချိန်မှာ တရားဟောထွက်သလဲလို့ ပရစ္စလာကို မေးကြည့်တယ်။ တတိယတနင်္ဂနွေနေ့မှာ ကျမ်းစာအုပ်လေးတစ်အုပ်ကိုင်ပြီး သူတို့နဲ့လိုက်သွားခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်မှာ လွယ်အိတ်လည်းမရှိ ကျမ်းစာစာပေစာတမ်းလည်း တစ်ခုမှမရှိဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ကြေညာသူတစ်ဦးဖြစ်လာပြီး အဲဒီလအကုန်မှာ လယ်ကွင်းလုပ်ငန်းမှတ်တမ်းသွင်းခဲ့တယ်!

ဘယ်သူမှ ကျွန်တော့်ကို ကျမ်းစာသင်အံမှုမလုပ်ခဲ့ကြဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အီစီအိုချာတို့ဆီ အလည်သွားတိုင်း သမ္မာကျမ်းစာထဲက ယုံကြည်ခြင်းနဲ့ အားပေးစကားတွေ သင်ယူရရှိပြီး ကျမ်းစာစာပေစာတမ်းတချို့ ရရှိခဲ့တယ်။ ၁၉၅၄၊ ဒီဇင်ဘာ ၁၁ ရက်နေ့၊ အက်ဘာမြို့မှာကျင်းပတဲ့ ခရိုင်စည်းဝေးကြီးတစ်ခုမှာ ယေဟောဝါထံ ကျွန်တော်ဆက်ကပ်အပ်နှံ နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။ သူနဲ့အတူနေခိုင်းပြီး အလုပ်သင်ပေးတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ဦးလေးက ကျွန်တော့်ကို အစာလည်းမကျွေး၊ အလုပ်လည်းသင်မပေးတော့ဘူး၊ သူ့အတွက်လုပ်ပေးခဲ့တာတွေအတွက် တစ်ပြားတစ်ချပ်တောင် လုပ်ခမပေးခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူ့အပေါ် အာဃာတစိတ်မထားခဲ့ဘူး; ဘုရားသခင်နဲ့ နှစ်ကိုယ်ကြားဆက်ဆံရေးရရှိထားလို့ တကယ်ပဲကျေးဇူးတင်မိပါတယ်။ အဲဒါက နှစ်သိမ့်မှုပေးပြီး စိတ်ငြိမ်သက်မှုရစေခဲ့တယ်။ ဒေသခံသက်သေခံတွေကလည်း ကျွန်တော့်ကိုကူညီပေးကြတယ်။ အီစီအိုချာတို့က ကျွန်တော့်ကို ကျွေးမွေးကြပြီး တခြားသူတွေက ဈေးရောင်းနိုင်ဖို့ ငွေထုတ်ချေးပေးကြတယ်။ ၁၉၅၅ ခု၊ နှစ်လယ်ပိုင်းမှာ စက်ဘီးအဟောင်းတစ်စီးဝယ်ပြီး ၁၉၅၆ ခုနှစ် မတ်လမှာ ကျွန်တော် အရန်ရှေ့ဆောင်စလုပ်ခဲ့တယ်။ သိပ်မကြာခင် ကျွန်တော့်အကြွေးတွေကို ပြန်ဆပ်ခဲ့တယ်။ ဈေးရောင်းလို့ရတဲ့အမြတ်က နည်းပေမဲ့ အခု ကိုယ့်ဝမ်းကိုယ်ကျောင်းနိုင်ခဲ့ပြီ။ ယေဟောဝါပေးသနားရာတွေက ကျွန်တော့်အတွက် ဖူလုံခဲ့ပါတယ်။

မွေးချင်းများကို “ခိုးယူခြင်း”

ကိုယ့်ခြေပေါ်ကိုယ်ရပ်တည်နိုင်တာနဲ့ ကျွန်တော်အဓိကအလေးထားတဲ့ ကိစ္စကတော့ ကျွန်တော့်မွေးချင်းတွေကို ဝိညာဉ်ရေးဘက် ထောက်ကူပေးဖို့ပဲ။ အဖေမှာ စိတ်စွန်းကွက်မှုရှိနေပြီး မသင်္ကာစိတ်များတဲ့အတွက် ကျွန်တော်သက်သေခံတစ်ယောက်ဖြစ်လာတာကို ဆန့်ကျင်ခဲ့တယ်။ ဒါဆိုရင် ကျွန်တော့်ရဲ့မွေးချင်းမောင်နှမတွေ ကျမ်းစာအမှန်တရားကို စိတ်ဝင်စားလာအောင် ဘယ်လိုကူညီပေးနိုင်ခဲ့သလဲ။ ကျွန်တော့်ညီလေး အဲနက်စ်ကို ထောက်ပံ့ပေးမယ်လို့ စကားကမ်းလှမ်းတော့ အဖေက ညီလေးကို ကျွန်တော်နဲ့ နေခွင့်ပေးခဲ့တယ်။ အဲနက်စ်ဟာ အမှန်တရားကို အမြန်ပဲလက်ခံခဲ့ပြီး ၁၉၅၆ ခုနှစ်မှာ နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။ သူ့ရဲ့ပြောင်းလဲမှုကြောင့် အဖေရဲ့ဆန့်ကျင်မှုဟာ ပိုပြီးပြင်းထန်လာတယ်။ ဒါပေမဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီးဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော့်ညီမလည်း သူ့ခင်ပွန်းနဲ့အတူ အမှန်တရားထဲရောက်လာခဲ့တယ်။ ကျောင်းပိတ်ရက်အတွင်း ဒုတိယညီမ ဖလစ်ရှာကို ကျွန်တော်နဲ့လာနေဖို့ စီစဉ်တဲ့အခါ အင်တင်တင်နဲ့ အဖေသဘောတူလိုက်တယ်။ မကြာခင်မှာပဲ ဖလစ်ရှာလည်း ယေဟောဝါသက်သေတစ်ယောက်အဖြစ် နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။

၁၉၅၉ ခုနှစ်မှာ အဲနက်စ်နဲ့အတူနေဖို့ တတိယညီမဘာနီးစ်ကိုခေါ်ဖို့ ကျွန်တော်အိမ်ပြန်ခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပေါ့၊ သူ့ရဲ့သားသမီးတွေကို ခိုးယူတဲ့လူလို့စွပ်စွဲပြီး ကျွန်တော့်ကို အဖေရိုက်နှက်ခဲ့တာ။ ယေဟောဝါကိုဝတ်ပြုဖို့ သူတို့ကိုယ်တိုင် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြတာကို အဖေနားမလည်ခဲ့ဘူး။ ဘာနီးစ်ကို ကျွန်တော့်ဆီ ဘယ်တော့မှ သွားခွင့်မပေးဘူးလို့ အဖေကျိန်ဆိုခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ယေဟောဝါရဲ့လက်တော် မတိုခဲ့ပါဘူး၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ နောက်တစ်နှစ် ကျောင်းပိတ်ချိန်မှာ ဘာနီးစ်ဟာ အဲနက်စ်နဲ့အတူလာနေတယ်လေ။ သူ့အစ်မတွေလိုပဲ သူလည်း အမှန်တရားကိုလက်ခံပြီး နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။

‘လျှို့ဝှက်ချက်ကိုသင်ယူခြင်း’

၁၉၅၇၊ စက်တင်ဘာလမှာ အထူးရှေ့ဆောင်အဖြစ် ကျွန်တော်စအမှုထမ်းပြီး ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းမှာ နာရီ ၁၅၀ လောက် လစဉ်ပေးဆက်ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ လုပ်ဖော်ဆောင်ဖက် စန်းဒေး အရိုးဘေလော့ကီတို့ဟာ အေချီခရိုင်၊ အားပူနာအိုဗူအိုမြို့က ရပ်ကွက်ကြီးတစ်ခုမှာ အမှုဆောင်ခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီကနေ ပထမဆုံးတိုက်နယ်စည်းဝေးပွဲကို တက်ရောက်တော့ ကျွန်တော်တို့အုပ်စုက ၁၃ ယောက်နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။ အခုဆိုရင် အဲဒီဒေသမှာ အသင်းတော် ၂၀ ရှိနေပြီဆိုတာသိရလို့ ကျွန်တော်တို့ ဝမ်းသာလိုက်တာ!

၁၉၅၈ ခုနှစ်မှာ၊ အက်ဘာအရှေ့ပိုင်းအသင်းတော်နဲ့ ပူးပေါင်းနေတဲ့ မှန်မှန်ရှေ့ဆောင် ခရစ္စတီယာနာ အဇူးအီကေနဲ့ ကျွန်တော်သိကျွမ်းခဲ့တယ်။ သူ့ရဲ့စိတ်အားထက်သန်မှုကို ကျွန်တော် လေးစားမိတယ်၊ အဲဒီနှစ် ဒီဇင်ဘာလမှာ ကျွန်တော်တို့လက်ထပ်ခဲ့ကြတယ်။ ၁၉၅၉ နှစ်ဦးပိုင်းမှာ နယ်လှည့်ကြီးကြပ်မှူးအဖြစ် ခန့်အပ်ခံရပြီး အသင်းတော်တွေမှာရှိတဲ့ ဝိညာဉ်ရေးညီအစ်ကိုတွေဆီ လည်ပတ်၊ အားပေးခဲ့တယ်။ အဲဒီနှစ်ကနေ ၁၉၇၂ ခုနှစ်အထိ ကျွန်တော်တို့ဇနီးမောင်နှံဟာ ယေဟောဝါရဲ့လူမျိုးတော်ရှိတဲ့ နိုင်ဂျီးရီးယားအရှေ့ပိုင်းနဲ့ အနောက်အလယ်ပိုင်းက အသင်းတော်အားလုံးနီးပါးကို လည်ပတ်ခဲ့ကြတယ်။

အသင်းတော်တွေ တစ်ခုနဲ့တစ်ခု အလှမ်းဝေးတော့ စက်ဘီးဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အဓိကသယ်ယူပို့ဆောင်ရေးယာဉ်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ မြို့ကြီးပြကြီးမှာရှိတဲ့ အသင်းတော်တွေကို ကျွန်တော်တို့လည်ပတ်တဲ့အခါ နောက်အသင်းတော်တစ်ခုကိုသွားဖို့ ညီအစ်ကိုတွေက တက္ကဆီငှားပေးကြတယ်။ တစ်ခါတလေ မြေစိုက်အိမ်နဲ့ မျက်နှာကြက်မရှိတဲ့အခန်းတွေမှာ တည်းခိုခဲ့ရတယ်။ ရာဖီယာထန်းမျိုးနဲ့လုပ်ထားတဲ့ အိပ်ရာတွေမှာ အိပ်ခဲ့ကြတယ်။ မြက်မွေ့ရာပေါ်မှာ ဖျာခင်းထားတဲ့အိပ်ရာတွေရှိသလို မွေ့ရာလုံးဝမရှိတဲ့ အိပ်ရာတွေလည်းရှိတယ်။ အစားအစာအနည်းအများနဲ့ အမျိုးအစားက ကျွန်တော်တို့အတွက် ပြဿနာမရှိပါဘူး။ ရှိတာလေးနဲ့ ရောင့်ရဲတင်းတိမ်နေခဲ့ဖူးလို့ ဘာပဲကျွေးကျွေး ကျွန်တော်တို့ ခံတွင်းတွေ့ခဲ့ကြတယ်၊ ဒါကို အိမ်ရှင်တွေကလည်း သဘောကျကြတယ်။ အဲဒီအချိန်တုန်းက တချို့မြို့တွေမှာ လျှပ်စစ်မီးမရှိတဲ့အတွက် ရေနံဆီမီးအိမ်ကို အမြဲသယ်သွားရတယ်။ ခက်ခဲတဲ့အခြေအနေတွေရှိခဲ့ပေမဲ့လည်း အသင်းတော်တွေနဲ့အတူ ပျော်ရွှင်ခဲ့ရတာများပါတယ်။

အဲဒီနှစ်တွေအတောအတွင်း “စားရန်၊ ဝတ်ရန်ရှိသမျှနှင့် ရောင့်ရဲလျက်နေကြကုန်အံ့” ဆိုတဲ့ တမန်တော်ပေါလုရဲ့တိုက်တွန်းချက် အရေးပါပုံကို ကျွန်တော်တို့ သိနားလည်ခဲ့ကြတယ်။ (၁ တိမောသေ ၆:၈) ပေါလုဟာ အခက်အခဲတွေကြားက သူ့ကိုရောင့်ရဲစွာ နေတတ်စေတဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ကို သင်ယူခဲ့တယ်။ အဲဒါက ဘာပါလိမ့်။ သူဒီလိုရှင်းပြခဲ့တယ်– “ဆင်းရဲခြင်းကိုလည်းကောင်း၊ ကြွယ်ဝခြင်းကိုလည်းကောင်းခံတတ်ပြီ။ ဝပြောခြင်းနှင့်မွတ်သိပ်ခြင်း၊ ကြွယ်ဝခြင်းနှင့် လိုနေခြင်းကိုခံရအံ့သောငှာ အရာတိုင်း၌လည်းကောင်း၊ အရာခပ်သိမ်း၌လည်းကောင်း သင်ခဲ့ရပြီ။” ကျွန်တော်တို့လည်း အဲဒီလျှို့ဝှက်ချက်ကို သိရှိခဲ့ရပြီ။ ပေါလုက “ငါ့ကိုခွန်အားနှင့် ပြည့်စုံစေတော်မူသောအရှင်အားဖြင့် ခပ်သိမ်းသောအမှုကို ငါတတ်စွမ်းနိုင်၏” ဆိုပြီးတော့လည်း ပြောခဲ့တယ်။ (ဖိလိပ္ပိ ၄:၁၂၊ ၁၃၊ သမ္မာ) အဲဒါက ကျွန်တော်တို့အဖြစ်မှာ တကယ့်ကိုမှန်ခဲ့တာ! ကျေနပ်ရောင့်ရဲမှု၊ တကယ့်ကို တည်ဆောက်မှုဖြစ်စေတဲ့ ခရစ်ယာန်လုပ်ငန်းဆောင်တာတွေနဲ့ စိတ်ငြိမ်သက်မှုတို့ကို ကျွန်တော်တို့ ရရှိခံစားခဲ့ကြတယ်။

မိသားစုလိုက် အသင်းတော်များတွင် အမှုဆောင်ခြင်း

၁၉၅၉ နှစ်ကုန်ပိုင်းမှာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့သားဦး ဂျိုဝဲလ်ကိုမွေးပြီး ၁၉၆၂ ခုနှစ်မှာ ဒုတိယသား ဆယ်မြူရယ်ကိုရပြန်တယ်။ ခရစ္စတီယာနာနဲ့ ကျွန်တော်ဟာ နယ်လှည့်လုပ်ငန်းမှာ ဆက်ပါဝင်ပြီး သားတွေနဲ့အတူ အသင်းတော်တွေကို လည်ပတ်ခဲ့ကြတယ်။ ၁၉၆၇ ခုနှစ်ရောက်တော့ နိုင်ဂျီးရီးယားမှာ ရုတ်တရက်ဆိုသလို ပြည်တွင်းစစ်ဖြစ်တယ်။ လေကြောင်းတိုက်ခိုက်မှု မရပ်မစဲဖြစ်နေတာကြောင့် ကျောင်းတွေပိတ်ထားကြတယ်။ ကျွန်တော့်ဇနီးက နယ်လှည့်လုပ်ငန်းမှာ ကျွန်တော်နဲ့မပူးပေါင်းခင် ကျောင်းဆရာမတစ်ယောက်ပါ၊ ဒါကြောင့် စစ်ဖြစ်နေတုန်း အိမ်မှာ ကလေးတွေကိုစာသင်ပေးတယ်။ ခြောက်နှစ်အရွယ်မှာ ဆယ်မြူရယ် ရေးတတ်၊ ဖတ်တတ်နေပြီ။ စစ်ပြီးသွားလို့ ကျောင်းစတက်တဲ့အခါ သူ့ရွယ်တူတွေထက် နှစ်တန်းကျော်ပြီး ဝင်ခွင့်ရခဲ့တယ်။

အဲဒီလို နယ်လှည့်လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်နေချိန်မှာ သားသမီးမွေးမြူရတဲ့ အခက်အခဲတွေကို ကျွန်တော်တို့ ကောင်းကောင်းနားမလည်ခဲ့ကြဘူး။ ဒါပေမဲ့ ၁၉၇၂ ခုနှစ်မှာ အထူးရှေ့ဆောင်အဖြစ် ခန့်အပ်ခံရတော့ တော်တော်အကျိုးရှိခဲ့ပါတယ်။ နေရာအတည်တကျနေခွင့်ရလို့ ကျွန်တော်တို့ မိသားစုရဲ့ဝိညာဉ်ရေးကို အပြည့်အဝ အာရုံစိုက်နိုင်ခဲ့တယ်။ ဦးဆုံးအနေနဲ့ ဘုရားသခင်ရေးရာ ရောင့်ရဲတင်းတိမ်ခြင်းရဲ့တန်ဖိုးကို သားတွေကို သင်ပေးတယ်။ ၁၉၇၃ ခုနှစ်မှာ ဆယ်မြူရယ် နှစ်ခြင်းခံပြီး အဲဒီနှစ်မှာပဲ ဂျိုဝဲလ်က မှန်မှန်ရှေ့ဆောင်စလုပ်ခဲ့တယ်။ သားနှစ်ယောက်စလုံး ခရစ်ယာန်အမျိုးသမီးကောင်းတွေနဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီး အခု အမှန်တရားထဲမှာ သူတို့ရဲ့မိသားစုတွေကို ကျွေးမွေးပြုစုနေကြတယ်။

ပြည်တွင်းစစ်၏ဝေဒနာ

စစ်စဖြစ်တော့ ကျွန်တော်ဟာ တိုက်နယ်ကြီးကြပ်မှူးအဖြစ် မိသားစုနဲ့အတူ အိုနီးချာမြို့က အသင်းတော်ကို လည်ပတ်နေချိန်ဖြစ်တယ်။ အဲဒီစစ်က ရုပ်ပစ္စည်းစုဆောင်းခြင်း ဒါမှမဟုတ် ရုပ်ပစ္စည်းအားကိုးခြင်းတို့ဟာ အချည်းနှီးဖြစ်ပါလားဆိုတာကို ပိုပြီးစွဲမှတ်စေခဲ့တယ်။ အဖိုးတန်ပစ္စည်းတွေကို လမ်းပေါ်ပစ်ပြီး အသက်လုပြေးနေကြတဲ့သူတွေကို ကျွန်တော်တွေ့ခဲ့ရတယ်။

စစ်ရှိန်မြှင့်လာတာနဲ့အမျှ ကျန်းမာသန်စွမ်းတဲ့အမျိုးသားအားလုံး စစ်ထဲဝင်ခဲ့ရတယ်။ စစ်မှုထမ်းဖို့ငြင်းဆိုတဲ့ ညီအစ်ကိုအတော်များများ အကြီးအကျယ်နှိပ်စက်ခံခဲ့ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် မလှုပ်ရှားနိုင်ခဲ့ဘူး။ အစာရှားပါးမှုကြောင့် ကသောင်းကနင်းဖြစ်ခဲ့တယ်။ ပီလောပီနံဥ တစ်ပေါင်ကို ၇ ဆင့်ပဲရှိရာကနေ ၁၄ ဒေါ်လာ (ယူ.အက်စ်.) [ခြောက်ပဲနိကနေ ၁၀၀ သျှီလင်] အထိ၊ ဆားတစ်ခွက်ကို ၈ ဒေါ်လာကနေ ၄၂ ဒေါ်လာ (ယူ.အက်စ်.) [၆၀ သျှီလင်ကနေ ၁၅ ပေါင်] အထိ ဈေးတက်သွားခဲ့တယ်။ နို့၊ ထောပတ်နဲ့ သကြားတွေဆို ရှာလို့တောင်မရဘူး။ ကျွန်တော်တို့ အသက်ဆက်နိုင်ဖို့ သင်္ဘောသီးအစိမ်းကိုကြိတ်၊ ပီလောပီနံအမှုန့် နည်းနည်းရောပြီးစားခဲ့ကြတယ်။ နှံကောင်တွေ၊ ပီလောပီနံဥအခွံတွေ၊ ခေါင်ရန်းပန်းအရွက်တွေ၊ ဆင်ငိုမြက်စတဲ့ ရနိုင်တဲ့အရွက်မှန်သမျှကိုလည်း ကျွန်တော်တို့စားခဲ့ကြတယ်။ အသားဈေးကြီးလွန်းလို့ ကလေးတွေစားဖို့ ကျွန်တော် ကင်းလိပ်ချောတွေ၊ ပုတ်သင်ညိုတွေဖမ်းခဲ့တယ်။ အခြေအနေတွေ ဘယ်လောက်ပဲဆိုးနေပါစေ ကျွန်တော်တို့ကို ယေဟောဝါအမြဲထောက်မပေးခဲ့ပါတယ်။

ဒါပေမဲ့ ပိုပြီးတော့အန္တရာယ်ရှိတာက စစ်ကြောင့် ဝိညာဉ်အစာရှားပါးခြင်းပဲ။ ညီအစ်ကိုအများစုက စစ်နယ်မြေကနေ တောထဲကို ဒါမှမဟုတ် တခြားရွာတွေကို ထွက်ပြေးခဲ့ကြတယ်၊ အဲလိုထွက်ပြေးတဲ့အခါ သူတို့ရဲ့ကျမ်းစာ စာပေစာတမ်းအားလုံးနီးပါး ပျောက်ဆုံးခဲ့တယ်။ ဒါအပြင် အစိုးရစစ်တပ်က ဝန်းရံပိတ်ဆို့ထားလို့ ဘီယာဖရာပြည်နယ်ထဲကို ကျမ်းစာစာပေစာတမ်းအသစ်တွေ မရောက်နိုင်ခဲ့ဘူး။ အသင်းတော်အများစုက အစည်းအဝေးတွေကို ကြိုးစားပြီးကျင်းပကြပေမဲ့ ဌာနခွဲရုံးက ညွှန်ကြားချက်တွေ မရနိုင်ခဲ့တဲ့အတွက် ညီအစ်ကိုတွေရဲ့ဝိညာဉ်ရေးကို ထိခိုက်ခဲ့တယ်။

ဝိညာဉ်အစာငတ်ပြတ်ခြင်းကို ရင်ဆိုင်ဖြေရှင်းခြင်း

နယ်လှည့်ကြီးကြပ်မှူးတွေဟာ အတတ်နိုင်ဆုံး အသင်းတော်တစ်ခုစီကို ဆက်ပြီးလည်ပတ်ခဲ့ကြသည်။ ညီအစ်ကိုအတော်များများ မြို့ကို စွန့်ခွာထွက်ပြေးကြပြီဖြစ်လို့ သူတို့ရှိနိုင်မယ့်နေရာတိုင်းကို ကျွန်တော် လိုက်ရှာဖွေခဲ့တယ်။ တစ်ခါတော့ လုံခြုံစိတ်ချရတဲ့နေရာမှာ ကျွန်တော့်ဇနီးနဲ့ ကလေးတွေကိုထားခဲ့ပြီး တစ်ကိုယ်တည်း ခြောက်ပတ်လောက် ခရီးထွက်ခဲ့တယ်၊ တစ်ရွာပြီးတစ်ရွာ၊ တောပိုင်းမှာပါ ညီအစ်ကိုတွေကို လှည့်လည်ရှာဖွေခဲ့တယ်။

အိုဗွန်းကာအသင်းတော်ကို လည်ပတ်နေတုန်း အိုကီဝါခရိုင်က အစ္စစူအိုချီမြို့နယ်မှာ သက်သေခံစခန်းတစ်ခုရှိတယ်လို့ ကြားရတယ်။ ဒါကြောင့် အူမူအာကူရွာမှာရှိတဲ့ သီဟိုဠ်သရက်ခြံတစ်ခုမှာ စုရုံးကြဖို့ အဲဒီနယ်မြေက ညီအစ်ကိုတွေဆီ စကားပါးလိုက်တယ်။ အသက်ကြီးသူညီအစ်ကိုတစ်ယောက်နဲ့ ကျွန်တော်ဟာ ၁၀ မိုင်အကွာလောက်မှာရှိတဲ့ အဲဒီခြံကို စက်ဘီးစီးသွားကြတယ်၊ အဲဒီမှာ အမျိုးသမီးနဲ့ ကလေးတွေအပါအဝင် သက်သေခံ ၂၀၀ လောက် စုရုံးနေကြတယ်။ လိုမာရာတောထဲမှာ ခိုလှုံနေကြတဲ့ သက်သေခံအယောက်တစ်ရာလောက်ရှိတဲ့ နောက်အုပ်စုတစ်ခုကို ရှေ့ဆောင်ညီအစ်မတစ်ယောက်ရဲ့အကူအညီနဲ့ ကျွန်တော်ရှာဖွေနိုင်ခဲ့တယ်။

စစ်ဘေးခံ အိုဝါးရီမြို့မှာရှိနေကြတဲ့ သတ္တိခဲညီအစ်ကိုအုပ်စုတစ်စုထဲမှ တစ်ယောက်ကတော့ လောရဲန့်စ် အူဝူအေဘူဖြစ်တယ်။ အိုဟားဂျီနယ်မြေမှာ သက်သေခံအတော်များများရှိတယ်လို့ ကျွန်တော့်ကို သူသတင်းပို့တယ်။ အဲဒီနယ်မြေကို စစ်သားတွေသိမ်းပိုက်ထားလို့ သူတို့လွတ်လပ်စွာ မသွားလာနိုင်ဘူး။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် အဲဒီနယ်မြေကို ညအမှောင် အကာအကွယ်ယူပြီး စက်ဘီးနဲ့သွားတော့ ညီအစ်ကိုတစ်ယောက်ရဲ့ခြံဝင်းထဲမှာ သက်သေခံ ၁၂၀ လောက်နဲ့ တွေ့ဆုံခဲ့တယ်။ အဲဒီနည်းနဲ့ ပုန်းခိုနေတဲ့ တခြားသက်သေခံတွေဆီ ကျွန်တော်တို့ လည်ပတ်ခဲ့ကြတယ်။

အိမ်ရာပစ်ပြီးပြေးသွားကြတဲ့ ညီအစ်ကိုတွေကို ရှာတွေဖို့ ညီအစ်ကိုအိုင်းဇက်ဝါကူးက သက်စွန့်ကြိုးပမ်း ကူညီပေးခဲ့တယ်။ အိုတာမီရီမြစ်ကိုဖြတ်ပြီး အက်ဘူအေချီမှာ စုရုံးနေတဲ့ သက်သေခံ ၁၅၀ ကျော်နဲ့တွေ့ဆုံဖို့ ကျွန်တော့်ကို ကနူးလှေနဲ့ သူပို့ပေးခဲ့တယ်။ အဲဒီက ညီအစ်ကိုတစ်ယောက် ဒီလိုတအံ့တသြပြောခဲ့တယ်– “ဒီနေ့ဟာ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ အပျော်ရဆုံးနေ့ပါပဲ! တိုက်နယ်ကြီးကြပ်မှူးတစ်ယောက်ကို ကျွန်တော်အသက်ရှင်လျက် ပြန်တွေ့ရမယ်လို့ လုံးဝမထင်ခဲ့မိဘူး။ စစ်အတောအတွင်း အခု သေရမယ်ဆိုရင်လည်း သေပျော်ပါပြီ။”

စစ်မှုမထမ်းမနေရဆိုတဲ့ဘေးနဲ့ ကျွန်တော်ကြုံတွေ့ရပေမဲ့ ယေဟောဝါရဲ့ကာကွယ်မှုကို ကျွန်တော်အကြိမ်ကြိမ်ရရှိခဲ့တယ်။ တစ်ညနေခင်းမှာ ညီအစ်ကို ၂၅၀ လောက်နဲ့တွေ့ဆုံပြီး တည်းခိုတဲ့နေရာကိုအပြန် ကွန်မန်ဒိုတပ်ဖွဲ့တစ်ဖွဲ့က လမ်းပိတ်ဆို့ထားတဲ့တစ်နေရာမှာ ကျွန်တော်ကိုရပ်ခိုင်းတယ်။ “မင်းဘာဖြစ်လို့ စစ်ထဲမဝင်တာလဲ” ဆိုပြီး သူတို့မေးတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်အကြောင်း ဟောပြောတဲ့ ခရစ်ယာန်သာသနာပြုတစ်ယောက်ပါလို့ ရှင်းပြတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုဖမ်းဖို့ သူတို့စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားမှန်း ကျွန်တော်သိလိုက်တယ်။ တိုတိုတုတ်တုတ်၊ အမြန်ဆုတောင်းပြီးတော့ “ကျေးဇူးပြု၍ ကျွန်တော့်ကိုလွှတ်ပေးပါ” ဆိုပြီး သူတို့ရဲ့ဗိုလ်ကြီးကိုပြောလိုက်တယ်။ တအံ့တဩနဲ့ သူက “မင်းကိုသွားခွင့်ပြုပါလို့ ပြောတာလား” ဆိုပြီးပြောတယ်။ ကျွန်တော်က “ဟုတ်ကဲ့၊ ကျွန်တော့်ကိုလွှတ်ပေးပါ” လို့ဖြေတယ်။ သူက “မင်းသွားလိုရာသွားနိုင်ပြီ” လို့ပြောတော့ စစ်သားတွေဆီက ဘာတစ်ခွန်းမှထွက်မလာဘူး။—ဆာလံ ၆၅:၁၊ ၂။

ရောင့်ရဲခြင်းက နောက်ထပ်ကောင်းချီးများရစေ

၁၉၇၀ ပြည့်နှစ်မှာ စစ်ပြီးသွားတဲ့နောက် တိုက်နယ်လုပ်ငန်းမှာ ကျွန်တော်ဆက်အမှုထမ်းခဲ့တယ်။ အသင်းတော်တွေကို ပြန်လည်ဖွဲ့စည်းဖို့ကူညီပေးရတာ အခွင့်ထူးတစ်ခုပဲ။ အဲဒီနောက် တိုက်နယ်ကြီးကြပ်မှူးအဖြစ် တစ်ခါပြန်ခန့်အပ်ခံရတဲ့ ၁၉၇၆ ခုနှစ်အထိ ခရစ္စတီယာနာနဲ့ ကျွန်တော်ဟာ အထူးရှေ့ဆောင်တွေအဖြစ် အမှုထမ်းခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီနှစ်လယ်ပိုင်းလောက်မှာ ခရိုင်လုပ်ငန်းမှာ ကျွန်တော်တာဝန်ရရှိခဲ့တယ်။ ခုနစ်နှစ်ကြာပြီးနောက် ကျွန်တော်တို့ဇနီးမောင်နှံဟာ လက်ရှိနေအိမ်ဖြစ်တဲ့၊ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ နိုင်ဂျီးရီးယားဌာနခွဲရုံးမှာ အမှုထမ်းဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခံရပါတယ်။ ပြည်တွင်းစစ်ဖြစ်နေချိန်နဲ့ တခြားအချိန်တွေမှာ ဆုံတွေ့ခဲ့ရပြီး ယေဟောဝါကို တည်ကြည်စွာဝတ်ပြုနေကြဆဲဖြစ်တဲ့ ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မတွေကို ဒီဌာနခွဲရုံးမှာ တစ်ခါပြန်ဆုံတွေ့ရတာ ကျွန်တော်တို့အတွက် တကယ်ပျော်ရွှင်စရာပဲ။

နှစ်တွေတစ်လျှောက်မှာ ခရစ္စတီယာနာဟာ ကျွန်တော့်အတွက် အထောက်အမကောင်းဖြစ်ပြီး တည်ကြည်တဲ့အဖော်အဖက်တစ်ယောက်လည်းဖြစ်တယ်။ အကောင်းမြင်တတ်တဲ့စိတ်နဲ့ ဇွဲရှိတဲ့အတွက် ၁၉၇၈ ခုနှစ်ကတည်းက သူ့မှာ ကျန်းမာရေးပြဿနာတွေရှိတဲ့ကြားထဲက ကျွန်တော်ဆက်မြဲနိုင်ဖို့ ကူညီပေးခဲ့တယ်။ “သူသည် နာဖျား၍တုံးလုံးနေသောအခါ ထာဝရဘုရား [သခင်] သည်ထောက်ပင့်တော်မူမည်” ဆိုတဲ့ ဆာလံဆရာရဲ့စကားတွေ မှန်ကြောင်း ကျွန်တော်တို့ကိုယ်တွေ့ပါပဲ။—ဆာလံ ၄၁:၃။

သီအိုကရက်တစ်လုပ်ငန်းမှာပါဝင်ခဲ့တဲ့ နှစ်တွေကိုပြန်ကြည့်တဲ့အခါ အံ့ဖွယ်ကောင်းချီးတွေအတွက် ယေဟောဝါကို ကျွန်တော်ကျေးဇူးမတင်ဘဲမနေနိုင်ပါဘူး။ တကယ်ပါပဲ၊ ကိုယ်တော်ပေးသနားရာနဲ့ ရောင့်ရဲတင်းတိမ်နေခြင်းကြောင့် အကြီးအကျယ်ပျော်ရွှင်ခဲ့ရပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ဇနီးမောင်နှံနဲ့အတူ ကျွန်တော်ရဲ့မွေးချင်းတွေ၊ ကျွန်တော့်ရဲ့သားတွေနဲ့ သူတို့ရဲ့မိသားစုအားလုံး ယေဟောဝါကိုဝတ်ပြုနေတာကို တွေ့ရတဲ့ပျော်ရွှင်မှုဟာ တုနှိုင်းမရတဲ့ကောင်းချီးတစ်ခုပဲ။ အဓိပ္ပာယ်ပြည့်ဝတဲ့အသက်တာနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ယေဟောဝါ ကျေနပ်ရောင့်ရဲစေခဲ့ပြီ။ ကျွန်တော့်ဆန္ဒမပြည့်တာ မရှိခဲ့ပါဘူး။

[အောက်ခြေမှတ်ချက်]

[စာမျက်နှာ ၂၇ ပါ လေးထောင့်ကွက်]

အချိန်တန်အစီအစဉ်တစ်ခုက ညီအစ်ကိုအသင်းအပင်းကို ထောက်မပေး

၁၉၆၀ ပြည့်လွန်နှစ်များအလယ်ပိုင်းတွင် နိုင်ဂျီးရီးယားမြောက်ပိုင်းနှင့် အရှေ့ပိုင်းရှိ လူမျိုးနွယ်စုများအကြား ရန်လိုမုန်းတီးမှုကြောင့် ဆူပူမှုများ၊ ပုန်ကန်ထကြွမှုများ၊ တရားမဲ့မှုများနှင့် လူမျိုးနွယ်စုအကြမ်းဖက်မှုများဖြစ်ခဲ့သည်။ ၎င်းတို့က ကြားနေရန် ယတိပြတ်စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားကြသော ယေဟောဝါသက်သေများအတွက် အကြီးအကျယ် အခြေအနေတင်းမာစေခဲ့သည်။ သက်သေခံအယောက် ၂၀ ခန့် အသတ်ခံခဲ့ရသည်။ အများစုမှာ ပိုင်ဆိုင်ရာအားလုံး ဆုံးရှုံးခဲ့ကြသည်။

၁၉၆၇၊ မေ ၃၀ ရက်တွင် နိုင်ဂျီးရီးယားအရှေ့ပိုင်းပြည်နယ်များသည် ဗဟိုအစိုးရမှခွဲထွက်သွားပြီး ဘီယာဖရာပြည်ထောင်စုသမ္မတနိုင်ငံအဖြစ် ဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။ ဗဟိုအစိုးရတပ်က စစ်ပြင်ကာ ဤအရှေ့ပိုင်းနယ်ကို ဝိုင်းဝန်းပိတ်ဆို့ထားကြသည်။ သွေးချောင်းစီးသည့် အကြမ်းဖက်ပြည်တွင်းစစ် ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။

ဘီယာဖရာပြည်နယ်ရှိ ယေဟောဝါသက်သေများ၏ ကြားနေမှုကြောင့် သူတို့သည် အဓိကပစ်မှတ်ဖြစ်လာကြသည်။ သတင်းစာများက လှုံ့ဆော်သောဝေဖန်ချက်များကို ပုံနှိပ်ထုတ်ဝေ၍ သူတို့ကိုဆန့်ကျင်ရန် လူထုကို လှုံ့ဆော်ပေးကြသည်။ သို့သော် မိမိ၏ကျေးကျွန်များ ဝိညာဉ်အစာရရှိဖို့ ယေဟောဝါအသေအချာစီစဉ်ခဲ့ပါသည်။ မည်သို့အားဖြင့်နည်း။

၁၉၆၈ ခု၊ နှစ်ဦးပိုင်း၌ အစိုးရဝန်ထမ်းတစ်ဦးသည် ဥရောပတွင် နောက်တစ်ဦးမှာ ဘီယာဖရာလေယာဉ်ကွင်းတွင် အရာရှိတစ်ဦးအဖြစ် တာဝန်ခန့်အပ်ခံခဲ့ရသည်။ သူတို့နှစ်ဦးစလုံး ယေဟောဝါသက်သေများဖြစ်ကြသည်။ ဘီယာဖရာနှင့် ပြင်ပလောကကိုဆက်သွယ်ပေးသည့် တစ်ခုတည်းသောဆက်သွယ်မှု၏ အစွန်းနှစ်ဖက်တွင် သူတို့တာဝန်ရရှိခဲ့သည်။ ဤသက်သေခံနှစ်ဦးတို့သည် ဘီယာဖရာသို့ ဝိညာဉ်အစာတင်သွင်းခြင်းတည်းဟူသော အရဲစွန့်ရသည့်အလုပ်ကို စေတနာအလျောက်လုပ်ဆောင်ခဲ့ကြသည်။ ဆင်းရဲနွမ်းပါးသောညီအစ်ကိုများ ကယ်ဆယ်ရေးပစ္စည်းများရရှိဖို့လည်း သူတို့ကူညီခဲ့ကြသည်။ ၎င်းညီအစ်ကိုနှစ်ဦးသည် ၁၉၇၀ ပြည့်နှစ်တွင် စစ်ပြီးဆုံးချိန်အထိ ဤအရေးပါသောအစီအစဉ်ကို လုပ်ဆောင်နိုင်ခဲ့ကြသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် သူတို့ထဲမှတစ်ဦးက “ဒီအစီအစဉ်ဟာ လူတွေကြံစည်လို့ရနိုင်တဲ့ အစီအစဉ်မျိုးမဟုတ်ဘူး” ဟုဆို၏။

[စာမျက်နှာ ၂၃ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၅၆ ခုနှစ်တွင်

[စာမျက်နှာ ၂၅ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၆၅ ခုနှစ်တွင် ကျွန်တော်တို့သားများ ဂျိုဝဲလ်၊ ဆယ်မြူရယ်လ်တို့နှင့်အတူ

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

မိသားစုလိုက် ယေဟောဝါကို ဝတ်ပြုကိုးကွယ်ရခြင်းသည် ကောင်းချီးတစ်ခုဖြစ်!

[စာမျက်နှာ ၂၇ ပါ ရုပ်ပုံ]

ယနေ့၊ နိုင်ဂျီးရီးယားဌာနခွဲ၌ အမှုထမ်းနေသော ခရစ္စတီယာနာနှင့် ကျွန်တော်