ဘဝအတ္ထုပ္ပတ္တိ

ဘုရားသခင့်အုပ်ချုပ်မှုအတွက် ကျွန်ုပ်တို့ အခိုင်အမာဆုံးဖြတ်ချက်ချခဲ့

မိုက်ကယ် ဇိုဘရိတ် ပြောပြသည်

ကျွန်တော် တစ်လလောက် တိုက်ပိတ်ခံရပြီးနောက် စစ်ဆေးမေးမြန်းသူဆီ တရွတ်တိုက်ဆွဲခေါ်ခံခဲ့ရတယ်။ သိပ်မကြာပါဘူး၊ သူ့မျက်နှာနီရဲသွားပြီး “သူလျှိုတွေ! အမေရိကန်သူလျှိုတွေ!” ဆိုပြီးအော်ပါလေရော။ ဘာက သူ့ကို ဒီလောက်ဒေါသထွက်စေတာလဲ။ ကျွန်တော့်ကို ဘယ်ဘာသာဝင်လဲလို့မေးတဲ့အတွက် “ယေဟောဝါသက်သေတစ်ယောက်ပါ” ဆိုပြီး ကျွန်တော်ပြန်ဖြေလိုက်လို့ပဲ။

အဲ့ဒါ လွန်ခဲ့တဲ့အနှစ် ၅၀ ကျော်က ဖြစ်ခဲ့တာပါ။ ဟိုတုန်းက ကျွန်တော်နေထိုင်တဲ့နိုင်ငံဟာ ကွန်မြူနစ်အုပ်ချုပ်မှုအောက်မှာရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီအချိန်မတိုင်ခင်ကတည်းက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ခရစ်ယာန်ပညာပေးရေးလုပ်ငန်းကို အကြီးအကျယ်အတိုက်အခံလုပ်ခဲ့ကြတယ်။

စစ်၏နာကြည်းဖွယ်ဆိုးကျိုးများ ခံစားရကြ

ပထမကမ္ဘာစစ်ကြီးစဖြစ်တဲ့ ၁၉၁၄ ခုနှစ်မှာ ကျွန်တော့်အသက်ရှစ်နှစ်ပဲရှိသေးတယ်။ အဲ့ဒီတုန်းက ကျွန်တော်နေတဲ့ ဇလူဇစ်စဲရွာလေးကို အော့စ်ထရို-ဟန်ဂေရီအင်ပါယာက အုပ်ချုပ်တယ်။ စစ်ကြီးက ကမ္ဘာ့မြင်ကွင်းကို ပျက်ပြားစေရုံမက ကျွန်တော့်ရဲ့ကလေးဘဝကိုပါ အဆုံးသတ်ပေးလိုက်တယ်။ စစ်ပွဲစဖြစ်တဲ့နှစ်မှာပဲ စစ်သားဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော့်အဖေ သေဆုံးခဲ့ရတယ်။ ဒါကြောင့် အမေရယ်၊ ညီမလေးနှစ်ယောက်နဲ့ကျွန်တော်တို့ မွဲပြာကျတဲ့ဘဝမျိုး ရောက်သွားကြတယ်။ ကျွန်တော်က အိမ်မှာအကြီးဆုံးယောက်ျားလေးဖြစ်တော့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့လယ်ကွက်လေးနဲ့ အိမ်ဝန်းကျင်မှာ တာဝန်တွေတစ်ပုံကြီးယူခဲ့ရတယ်။ ကျွန်တော်ငယ်ငယ်ကတည်းက ဘာသာရေးကိုင်းရှိုင်းခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး (ကယ်လ်ဗင်နစ်) ချာ့ချ်ရဲ့ အမှုဆောင်က သူမရှိတဲ့အခါ ကျွန်တော့်အတန်းဖော်တွေကို သူ့အစား သင်ကြားပို့ချခိုင်းတယ်။

၁၉၁၈ ခုနှစ်မှာ ပထမကမ္ဘာစစ်ကြီးပြီးဆုံးသွားလို့ ကျွန်တော်တို့အရမ်းပျော်ခဲ့ကြတယ်။ အော့စ်ထရို-ဟန်ဂေရီအင်ပါယာ ကျဆုံးသွားတဲ့အတွက် ကျွန်တော်တို့ဟာ ချက်ကိုစလိုဗက်ကီးယားသမ္မတနိုင်ငံရဲ့ လက်အောက်ရောက်သွားတယ်။ မကြာခင်မှာပဲ ကျွန်တော်တို့ဒေသကနေ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုကို ပြောင်းရွှေ့သွားတဲ့သူ အတော်များများ ပြန်ရောက်လာကြတယ်။ ပြန်လာကြတဲ့သူတွေထဲမှာ ၁၉၂၂ ခုနှစ်က ကျွန်တော်တို့ရွာကိုရောက်လာတဲ့ မိုက်ကယ် ပက်ထရစ်ခ်လည်းပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရပ်ကွက်က မိသားစုတစ်စုဆီ သူအလည်အပတ်ရောက်လာချိန်မှာ ကျွန်တော်နဲ့အမေကိုလည်း ဖိတ်ခေါ်ခဲ့တယ်။

ဘုရားသခင့်အုပ်ချုပ်မှုသည် ကျွန်တော်တို့အတွက် အမှန်တကယ်ဖြစ်လာ

မိုက်ကယ်ဟာ အဲ့ဒီတုန်းက ယေဟောဝါသက်သေတွေလို့ခေါ်တဲ့ ကျမ်းစာကျောင်းသားတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်၊ သူပြောပြတဲ့ အရေးကြီးတဲ့ကျမ်းစာအကြောင်းတွေကို ကျွန်တော် အရမ်းစိတ်ဝင်စားခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီအကြောင်းအရာတွေထဲမှာ အရေးကြီးဆုံးက ယေဟောဝါရဲ့နိုင်ငံတော်လာတော့မယ့်အကြောင်းပဲ။ (ဒံယေလ ၂:၄၄၊ ၄၅) နောက်တနင်္ဂနွေနေ့ကျရင် ဇဟိုရ်ရွာမှာ ခရစ်ယာန်အစည်းအဝေးတစ်ခုရှိမယ်လို့ သူပြောတော့ ကျွန်တော်သွားတက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ မနက် ၄ နာရီမှာ အိပ်ရာထ၊ ငါးမိုင်ကျော်ဝေးတဲ့ ကျွန်တော့်ဝမ်းကွဲအိမ်ကို လမ်းလျှောက်သွားပြီး စက်ဘီးငှားခဲ့တယ်။ လေလျော့နေတဲ့တာယာကိုပြင်ပြီး ဇဟိုရ်ရွာကို နောက်ထပ် ၁၅ မိုင် ခရီးဆက်ခဲ့ရတယ်။ အစည်းအဝေး ဘယ်မှာကျင်းပမယ်ဆိုတာ မသိတဲ့အတွက် လမ်းတစ်လမ်းမှာ စက်ဘီးကိုဖြည်းဖြည်းနင်းသွားရင်း အိမ်တစ်အိမ်ကနေ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်သီချင်းဆိုသံ ကြားလိုက်တော့ ကျွန်တော်အရမ်းဝမ်းသာသွားတယ်။ အဲ့ဒီအိမ်ထဲဝင်သွားပြီး လာရတဲ့အကြောင်းရင်းကို ရှင်းပြလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီမိသားစုက သူတို့နဲ့အတူနံနက်စာစားဖို့ ဖိတ်ခေါ်ပြီး အစည်းအဝေးကိုခေါ်သွားခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီကနေ အိမ်ပြန်ရောက်ဖို့ မိုင် ၂၀ ကျော် စက်ဘီးနင်းပြီးနောက် ခြေကျင်လျှောက်ခဲ့ရပေမဲ့ မောပန်းတယ်လို့မခံစားရဘူး။—ဟေရှာယ ၄၀:၃၁။

ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ နားလည်လွယ်တဲ့ ကျမ်းစာအခြေပြုရှင်းပြချက်တွေကို ကျွန်တော်သိပ်ကြိုက်တယ်။ ဘုရားသခင့်အုပ်ချုပ်မှုအောက်မှာ အပြည့်အဝကျေနပ်ရောင့်ရဲမယ့် အသက်တာမျိုးရရှိမယ်ဆိုတဲ့မျှော်လင့်ချက်က ကျွန်တော့်နှလုံးကို တကယ်ထိမိတယ်။ (ဆာလံ ၁၀၄:၂၈) အဲ့ဒီနောက် အမေရော ကျွန်တော်ပါ ချာ့ချ်ကနေ နုတ်ထွက်စာတင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ်။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့ရွာမှာ အတော်လေး လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်သွားတယ်။ လူတချို့ဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ကို စကားမပြောတော့ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ဒေသမှာရှိတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေတွေနဲ့ ကောင်းကောင်းပေါင်းသင်းခဲ့ရတယ်။ (မဿဲ ၅:၁၁၊ ၁၂) မကြာခင်မှာပဲ အူးမြစ်မှာ ကျွန်တော်နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။

အမှုတော်ဆောင်ခြင်းသည် ကျွန်တော့်ဘဝလမ်းစဉ်ဖြစ်လာ

ကျွန်တော်တို့အခွင့်အရေးရတိုင်း ယေဟောဝါရဲ့နိုင်ငံတော်အကြောင်းဟောတယ်။ (မဿဲ ၂၄:၁၄) အထူးသဖြင့် တနင်္ဂနွေနေ့တွေမှာ စည်းစနစ်ကျတဲ့ ဟောပြောခြင်းကင်ပိန်းတွေကို အာရုံစိုက်ပြုလုပ်ခဲ့ကြတယ်။ အဲ့ဒီတုန်းက လူတွေဟာ အများအားဖြင့် အိပ်ရာစောစောထကြလို့ ဟောပြောခြင်းကို ကျွန်တော်တို့ ခပ်စောစော စနိုင်ခဲ့ကြတယ်။ နေ့လယ်ပိုင်းမှာ လူထုအစည်းအဝေးတစ်ခု စီစဉ်ပေးလေ့ရှိတယ်။ ကျမ်းစာသွန်သင်သူတွေဟာ အများအားဖြင့် လက်တန်းဟောပြောကြတယ်။ သူတို့က စိတ်ဝင်စားသူအရေအတွက်၊ သူတို့ရဲ့ဘာသာရေးနောက်ခံ၊ သူတို့နဲ့သက်ဆိုင်တဲ့အကြောင်းတွေကို သုံးသပ်တင်ပြခဲ့ကြတယ်။

ကျွန်တော်တို့ဟောပြောတဲ့ ကျမ်းစာအမှန်တရားက စိတ်ရိုးမှန်သူအတော်များများရဲ့ မျက်စိတွေကို ပွင့်သွားစေခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်နှစ်ခြင်းခံပြီး မကြာခင်မှာပဲ ထရ်ဟိုဗစ်ရှ်တီရွာမှာ သွားအမှုဆောင်တယ်။ အိမ်တစ်အိမ်မှာ ဇူဇားနာ မိုစ်ကာလို့ခေါ်တဲ့ အရမ်းဖော်ရွေတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို ဟောပြောခဲ့တယ်။ သူနဲ့ သူ့ရဲ့မိသားစုဟာ တစ်ချိန်က ကျွန်တော်တို့လို ကယ်လ်ဗင်နစ်ချာ့ချ်က ဖြစ်တယ်။ သူဟာ ကျမ်းစာကို အကျွမ်းတဝင်ရှိပေမဲ့ ကျမ်းစာနဲ့ပတ်သက်တဲ့ မေးခွန်းအတော်များများလည်းရှိနေတယ်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်နာရီကြာဆွေးနွေးခဲ့ပြီးနောက် ဘုရားသခင့်စောင်းတော်စာအုပ် ဝေငှပေးခဲ့တယ်။a

မိုစ်ကာမိသားစုဟာ သူတို့ရဲ့ပုံမှန်ကျမ်းစာဖတ်ရှုခြင်းအစီအစဉ်မှာ စောင်းတော်စာအုပ်ကို ချက်ချင်းစဖတ်ကြတော့တယ်။ အဲ့ဒီရွာက မိသားစုအတော်များများ စိတ်ဝင်စားလာကြပြီး ကျွန်တော်တို့ရဲ့အစည်းအဝေးတွေကို စတက်ခဲ့ကြတယ်။ ကယ်လ်ဗင်နစ်အမှုဆောင်က ကျွန်တော်တို့နဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့စာပေတွေကို လက်မခံဖို့ အကြီးအကျယ်သတိပေးတယ်။ ဒါနဲ့ စိတ်ဝင်စားသူတချို့က အစည်းအဝေးလာတက်ပြီး ကျွန်တော်တို့ရဲ့သွန်သင်ချက်တွေမှားကြောင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဆွေးနွေးဖို့ အဲဒီအမှုဆောင်ကို အကြံပြုတယ်။

အမှုဆောင် ရောက်လာတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူရဲ့သွန်သင်ချက်တွေကိုထောက်ခံတဲ့ ကျမ်းချက်တစ်ချက်မှ မဖွင့်ပြနိုင်ဘူး။ သူက “ကျမ်းစာထဲမှာပါသမျှအားလုံးကို ငါတို့မယုံဘူး။ လူတွေရေးခဲ့တဲ့စာအုပ်ပဲ၊ ဘာသာရေးမေးခွန်းတွေကို တခြားနည်းနဲ့ဖြေရှင်းလို့ရတယ်” ဆိုပြီး သူ့ကိုယ်သူကာကွယ်ပြောဆိုခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါက လူအတော်များများအတွက် ပြောင်းလဲစရာအကြောင်း ဖြစ်ခဲ့တယ်။ တချို့က အမှုဆောင်ကိုယ်တိုင် ကျမ်းစာကိုမယုံမှတော့ သူဟောတဲ့တရားကို လာပြီးနားမထောင်နိုင်တော့ဘူးလို့ပြောကြတယ်။ ဒါနဲ့ ကယ်လ်ဗင်နစ်ချာ့ချ်ကနေ သူတို့နုတ်ထွက်လိုက်ကြတာ အဲ့ဒီရွာက လူ ၃၀ ကျော် ကျမ်းစာအမှန်တရားဘက် အခိုင်အမာရပ်တည်ခဲ့ကြတယ်။

ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော် သတင်းကောင်းဟောပြောတာဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့အသက်တာလမ်းစဉ် ဖြစ်လာတယ်၊ ဒါကြောင့် ကျွန်တော့်အိမ်ထောင်ဖက်ကို ဝိညာဉ်ရေးသန်စွမ်းတဲ့မိသားစုထဲကပဲ ရှာယူခဲ့တယ်။ အမှုတော်ဆောင်လုပ်ငန်းမှာ ကျွန်တော့်ရဲ့လုပ်ဖော်ဆောင်ဖက်ဖြစ်တဲ့ ယန် ပက်ထရူးစကာ,ဟာ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုမှာ အမှန်တရားရခဲ့တယ်။ သူ့လိုပဲ လူတိုင်းကိုသက်သေခံဖို့အသင့်ရှိတဲ့ သူ့ရဲ့သမီး မာရီးအာကို ကျွန်တော်သဘောကျမိတယ်။ ဒါနဲ့ ၁၉၃၆ ခုနှစ်မှာ ကျွန်တော်တို့လက်ထပ်လိုက်ပြီး မာရီးအာကွယ်လွန်သွားတဲ့ ၁၉၈၆ ခုနှစ်အထိ အနှစ် ၅၀ လုံးလုံး သူဟာ ကျွန်တော့်ရဲ့သစ္စာရှိအိမ်ထောင်ဖက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ၁၉၃၈ ခုနှစ်မှာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့တစ်ဦးတည်းသောသား အက်ဒ်ဝဒ် မွေးလာတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်လောက်က ဥရောပမှာ နောက်ထပ်စစ်ဖြစ်စရာအကြောင်းရှိနေတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်း ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ။

ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ခရစ်ယာန်ကြားနေခြင်း စမ်းသပ်ခံရ

ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီးစတော့ သီးခြားနိုင်ငံဖြစ်လာတဲ့ စလိုဗက်ကီးယားနိုင်ငံဟာ နာဇီလက်အောက်ရောက်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ အစိုးရက ယေဟောဝါသက်သေတွေကို အဖွဲ့အစည်းလိုက် မဆန့်ကျင်ခဲ့ဘူး။ ကျွန်တော်တို့ လျှို့ဝှက်အမှုဆောင်ကြရတာတော့ရှိတယ်၊ ကျွန်တော်တို့ရဲ့စာပေတွေကိုလည်း စိစစ်ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့လုပ်ငန်းကို သတိရှိရှိ ဆက်လုပ်ဆောင်နိုင်ခဲ့တယ်။—မဿဲ ၁၀:၁၆။

စစ်အရှိန်ပြင်းထန်လာတော့ ကျွန်တော့်အသက် ၃၅ နှစ်ကျော်နေပေမဲ့ စစ်ထဲဝင်ခိုင်းတယ်။ ခရစ်ယာန်ကြားနေမှုကြောင့် စစ်ထဲဝင်ဖို့ ကျွန်တော်ငြင်းလိုက်တယ်။ (ဟေရှာယ ၂:၂-၄) ဝမ်းသာစရာက ကျွန်တော့်ကိုဘယ်လိုစီရင်ရမှန်း အာဏာပိုင်တွေမဆုံးဖြတ်ခင်မှာ ကျွန်တော့်အသက်အရွယ်ပိုင်းရှိသူအားလုံး လွတ်ငြိမ်းခွင့်ရခဲ့တယ်။

ရွာတွေမှာနေတဲ့ကျွန်တော်တို့ထက် မြို့ထဲကညီအစ်ကိုတွေဟာ ပိုအခက်ကြုံမယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်တို့သိလာတယ်။ ကျွန်တော်တို့မှာရှိတာတွေကို ဝေမျှပေးချင်ကြတယ်။ (၂ ကောရိန္သု ၈:၁၄) ဒါကြောင့် အစားအသောက်တွေ သယ်နိုင်သမျှသယ်ပြီး ဗရာတစ်စလာဗာမြို့ကို မိုင် ၃၀၀ ကျော် ခရီးနှင်ခဲ့ကြတယ်။ စစ်အတွင်း ကျွန်တော်တို့ပြခဲ့ကြတဲ့ ခရစ်ယာန်ချင်းရင်းနှီးမှုနဲ့မေတ္တာက ရှေ့လျှောက်ကြုံတွေ့ရမယ့် ခက်ခဲတဲ့နှစ်တွေအတွက် ကျွန်တော်တို့ကို ခွန်အားပေးခဲ့တယ်။

လိုအပ်သောအားပေးမှု ရရှိလာ

ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ပြီးနောက် စလိုဗက်ကီးယားက ချက်ကိုစလိုဗက်ကီးယားနိုင်ငံရဲ့အစိုးရအောက် တစ်ခါပြန်ရောက်သွားတယ်။ ၁၉၄၆ ကနေ ၁၉၄၈ ခုနှစ်အထိ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ နိုင်ငံတစ်ဝန်းစည်းဝေးကြီးကို ဘာရ်နိုမြို့ ဒါမှမဟုတ် ပရားဂ်မြို့မှာကျင်းပကြတယ်။ စည်းဝေးကြီးကိုယ်စားလှယ်တွေအတွက်စီစဉ်ပေးတဲ့ အထူးရထားတွဲတွေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ စလိုဗက်ကီးယားအရှေ့ပိုင်းကိုသွားကြတယ်။ တစ်လမ်းလုံးသီချင်းဆိုသွားကြလို့ သီချင်းဆိုရထားတွဲတွေလို့ ခေါ်ရင်မမှားဘူး။—တမန်တော် ၁၆:၂၅။

ညီအစ်ကို နေသန် အိပ်ချ်. နောရ်အပါအဝင် ကမ္ဘာ့ဌာနချုပ်က ခရစ်ယာန်ကြီးကြပ်မှူးသုံးဦး တက်ရောက်ခဲ့တဲ့ ၁၉၄၇ ခုနှစ်၊ ဘာရ်နိုမြို့မှာကျင်းပတဲ့စည်းဝေးကြီးကို ကျွန်တော်အထူးအမှတ်ရမိတယ်။ လူထုဟောပြောချက်ကိုကြေညာဖို့ ကြော်ငြာကတ်ပြားတွေချိတ်ဆွဲပြီး မြို့ထဲမှာလျှောက်ခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ကိုးနှစ်သားလေး အက်ဒ်ဝဒ်က ကြော်ငြာကတ်ပြားမရလို့ အတော်လေးစိတ်မကောင်းဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒါနဲ့ ညီအစ်ကိုတွေက သူနဲ့ တခြားကလေးငယ်တွေအတွက်ပါ ဆိုင်းဘုတ်လေးတွေလုပ်ပေးကြတယ်။ ဒီကလေးအုပ်စုလည်း ဟောပြောချက်ကို တော်တော်လေး ကြေညာပေးခဲ့ကြတယ်!

၁၉၄၈ ခုနှစ်မှာ ကွန်မြူနစ်တွေအာဏာပြလာကြတယ်။ နောက်ဆိုရင် အစိုးရက ကျွန်တော်တို့ရဲ့အမှုတော်ဆောင်လုပ်ငန်းကို ဟန့်တားပိတ်ပင်တော့မယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်တို့ကြိုသိထားကြတယ်။ အစည်းအဝေးတွေကို သုံးနှစ်လောက်ပဲ လွတ်လပ်စွာကျင်းပခွင့်ရပြီးတဲ့နောက် ကျွန်တော်တို့ရဲ့စုဝေးမှုတွေကို ပိတ်ပင်မှာစိုးရိမ်ပြီး ပရားဂ်မြို့မှာ ၁၉၄၈၊ စက်တင်ဘာလမှာ စည်းဝေးကြီးတစ်ခုကျင်းပခဲ့ကြတယ်။ အဲ့ဒီစည်းဝေးကြီးကနေ မထွက်ခွာခင် ကျွန်တော်တို့ ဒီလိုအဓိဋ္ဌာန်ပြုခဲ့ကြတယ်– “ကျွန်ုပ်တို့ ယေဟောဝါသက်သေများသည် . . . ဘုရားသခင်၏မခံစားထိုက်သော ကရုဏာအားဖြင့် အချိန်အခါမရွေး ခက်ခဲသည့်အချိန်တွင်ပင် မဆုတ်မနစ်ကြိုးစားပြီး ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်သတင်းကောင်းကို အပြည့်အဝကြေညာခြင်းဖြင့် ပျော်ရွှင်စရာ ဤလုပ်ငန်းကို တိုးချဲ့လုပ်ကိုင်သွားပါမည်ဟု သန္နိဋ္ဌာန်ချပါသည်။”

“နိုင်ငံ့ရန်သူများ”

ပရားဂ်စည်းဝေးကြီးပြီးလို့ နှစ်လအကြာမှာ လျှို့ဝှက်ပုလိပ်တွေက ပရားဂ်မြို့အနီး ဗေသလကို စီးနင်းတိုက်ခိုက်ခဲ့တယ်။ ပစ္စည်းဥစ္စာတွေ၊ တွေ့သမျှစာပေတွေကိုသိမ်းသွားပြီး ဗေသလအိမ်သားအားလုံးနဲ့ တခြားညီအစ်ကိုတွေကိုပါ ဖမ်းဆီးခဲ့ကြတယ်။ အဲ့ဒါထက်မက ပြုလုပ်ကြဦးမှာဖြစ်တယ်။

၁၉၅၂၊ ဖေဖော်ဝါရီလ ၃-၄ ရက်ညမှာ လုံခြုံရေးစစ်တပ်က နိုင်ငံတစ်ဝန်းလိုက်လံရှာဖွေပြီး သက်သေခံ ၁၀၀ ကျော်ကို ဖမ်းဆီးလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း အဖမ်းခံရတယ်။ နံနက်သုံးနာရီလောက်မှာ ရဲက ကျွန်တော်တို့တစ်မိသားစုလုံးကို နှိုးလိုက်တယ်။ ဘာမှမရှင်းပြဘဲ ကျွန်တော့်ကို သူတို့နဲ့လိုက်ခဲ့ဖို့ပြောတယ်။ ကျွန်တော့်ကို လက်ထိပ်ခတ်၊ မျက်လုံးကိုအဝတ်စည်းပြီး တခြားလူတွေနဲ့အတူ ထရပ်ကားနောက်ခန်းထဲ တွန်းထည့်လိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော် တိုက်ပိတ်ခံလိုက်ရတယ်။

တစ်လလုံးလုံး ကျွန်တော့်ကို ဘယ်သူမှမေးမြန်းစစ်ဆေးခြင်းမရှိဘူး။ တံခါးမှာရှိတဲ့ အပေါက်ကနေ အစာမလောက်မငှလေးကို ထိုးထည့်ပေးတဲ့ အစောင့်ကိုပဲ တွေ့ရတယ်။ အဲ့ဒီနောက် အစပိုင်းမှာပြောခဲ့သလို ကျွန်တော့်ကိုစစ်ဆေးမေးမြန်းဖို့ ဆင့်ခေါ်ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်ကို သူလျှိုလို့ သူခေါ်ပြီး “ဘာသာတရားရှိတယ်ဆိုတာ အသိဉာဏ်နည်းလို့ပဲ၊ ဘုရားသခင်မရှိဘူး! ငါတို့ရဲ့အလုပ်သမားလူတန်းစားတွေ လူမိုက်ဖြစ်အောင် မင်းကိုလုပ်ခွင့်မပေးနိုင်ဘူး။ မင်း ကြိုးပေးခံရမယ်၊ ဒါမှမဟုတ် ထောင်ထဲမှာသေသွားရလိမ့်မယ်။ မင်းရဲ့ဘုရားသခင် ဒီကိုဆင်းလာရင် သူ့ကိုပါ ငါတို့သတ်ပစ်မယ်!” လို့ဆက်ပြောခဲ့တယ်။

ကျွန်တော်တို့ရဲ့ခရစ်ယာန်လုပ်ငန်းကိုပိတ်ပင်ဖို့ သီးသန့်ဥပဒေမရှိဘူးဆိုတာ အာဏာပိုင်တွေ သိထားတဲ့အတွက် ကျွန်တော်တို့ရဲ့လုပ်ငန်းကို ဥပဒေနဲ့ငြိစွန်းစေဖို့ ကျွန်တော်တို့ကို “နိုင်ငံရဲ့ရန်သူတွေ၊” တိုင်းတစ်ပါးသူလျှိုတွေ ပုံစံထွက်စေချင်ကြတယ်။ ဒီလိုဖြစ်အောင် ကျွန်တော်တို့ရဲ့စိတ်ဆန္ဒစွမ်းအားကို ချိုးဖျက်ဖို့ကြိုးစားပြီး သူတို့ရဲ့မတရားစွပ်စွဲချက်တွေကို “ဝန်ခံ” စေချင်ကြတယ်။ စစ်ဆေးမေးမြန်းပြီးတဲ့ညမှာ ကျွန်တော့်ကိုအိပ်ခွင့်မပေးဘူး။ နာရီအနည်းငယ်အကြာမှာ ထပ်ပြီးစစ်ဆေးမေးမြန်းပြန်တယ်။ ဒီအချိန်မှာတော့ အဲ့ဒီစစ်ဆေးမေးမြန်းသူက ဒီထွက်ဆိုဝန်ခံချက်ကို လက်မှတ်ထိုးခိုင်းတယ်– “ချက်ကိုစလိုဗက်ကီးယားသမ္မတနိုင်ငံ၏ရန်သူဖြစ်သော ကျွန်ုပ်သည် အမေရိကန်များရောက်လာဖို့ စောင့်မျှော်နေသည့်အတွက် [စုပေါင်းလယ်ယာ] တွင် မဝင်ခဲ့ပါ။” ဒီမုသားတွေပါတဲ့ထွက်ဆိုချက်ကို ကျွန်တော်လက်မှတ်မထိုးတဲ့အတွက် ပုံစံပေးအကျဉ်းချခံခဲ့ရတယ်။

ကျွန်တော့်ကို အိပ်ခွင့်၊ လှဲခွင့်၊ ထိုင်ခွင့်တောင်မပေးခဲ့ဘူး။ မတ်တတ်ရပ်ရုံ ဒါမှမဟုတ် လမ်းလျှောက်ရုံပဲ နေခဲ့ရတယ်။ ကျွန်တော်ပင်ပန်းလာတဲ့အခါ သမံတလင်းကြမ်းပြင်ပေါ် လဲလျောင်းလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီအခါ အစောင့်တွေက စစ်ဆေးရေးရုံးထဲ ပြန်ခေါ်သွားကြတယ်။ စစ်ဆေးသူက “အခု မင်း လက်မှတ်ထိုးတော့မလား” လို့မေးတယ်။ ကျွန်တော်ထပ်ငြင်းပြန်တော့ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို သူထိုးလိုက်လို့ သွေးထွက်လာတယ်။ အဲ့ဒီနောက် အစောင့်တွေကို သူငေါက်ငမ်းလိုက်တာက– “ဒီကောင် သေချင်နေပြီ၊ သူ့ကို သေချာစောင့်ကြပ်ထားကြ!” တဲ့။ ဒါနဲ့ပဲ ကျွန်တော်တိုက်ပိတ်ခံရပြန်တယ်။ ခြောက်လလောက် ဒီလိုပဲ အကြိမ်ကြိမ်စစ်ဆေးမေးမြန်းပြန်တယ်။ ဘယ်လိုပဲ နိုင်ငံရေးဝါဒဖြန့်သွေးထိုးပေမဲ့၊ နိုင်ငံ့ရန်သူပါလို့ ကျွန်တော်ဝန်ခံအောင် ကြိုးပမ်းပေမဲ့ ဘယ်အရာကမျှ ယေဟောဝါအပေါ် ကျွန်တော့်ရဲ့သမာဓိစောင့်သိမှုကို မချိုးဖျက်နိုင်ခဲ့ဘူး။

ကျွန်တော့်ကိုအမှုစစ်ဆေးဖို့ တစ်လအလိုမှာ ပရားဂ်မြို့ကနေ ရှေ့နေတစ်ဦးရောက်လာပြီး ကျွန်တော်တို့အုပ်စုထဲက ညီအစ်ကို ၁၂ ယောက်ကို တစ်ယောက်ချင်းစီ စစ်ဆေးမေးမြန်းခဲ့တယ်။ သူက “အနောက်နိုင်ငံက နယ်ချဲ့တွေ ငါတို့ရဲ့နိုင်ငံကို လာတိုက်ခိုက်တဲ့အခါ မင်းဘာလုပ်မလဲ” လို့မေးတယ်။ “ဒီနိုင်ငံက ဟစ်တလာနဲ့ပူးပေါင်းပြီး ယူအက်စ်အက်စ်အာရ်ကို တိုက်ခိုက်တုန်းက ကျွန်တော်လုပ်ခဲ့တဲ့အတိုင်းပဲလုပ်မယ်၊ ကျွန်တော်ဟာ ခရစ်ယာန်တစ်ယောက်ဖြစ်လို့ ကြားနေရတဲ့အတွက် အဲ့ဒီအချိန်က ကျွန်တော် မတိုက်ခိုက်ခဲ့ဘူး၊ အခုလည်း မတိုက်ခိုက်နိုင်ဘူး” လို့ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက် သူက “ယေဟောဝါသက်သေတွေကို ငါတို့သည်းမခံနိုင်ဘူး၊ ငါတို့တိုင်းပြည်ကို အနောက်နိုင်ငံကနယ်ချဲ့တွေ လာတိုက်ရင် စစ်သားတွေလိုတယ်၊ အနောက်နိုင်ငံက ငါတို့ရဲ့အလုပ်သမားလူတန်းစားတွေ လွတ်မြောက်ဖို့ စစ်သားတွေလိုတယ်” လို့ပြောတယ်။

၁၉၅၃၊ ဇူလိုင် ၂၄ ရက်မှာ ကျွန်တော်တို့ကို တရားရုံးတော်ထဲခေါ်သွင်းခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်တို့ ၁၂ ယောက်ကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် တရားသူကြီးအဖွဲ့ရှေ့ ခေါ်ထုတ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့အခွင့်ကောင်းယူပြီး ကျွန်တော်တို့ရဲ့ယုံကြည်ခြင်းကို တင်ပြပြောဆိုသက်သေခံခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့နဲ့ပတ်သက်တဲ့ မတရားစွပ်စွဲချက်တွေကို ဖြေဆိုပြီးနောက်မှာ ရှေ့နေတစ်ယောက်က ထရပ်ပြီး “ဒီတရားရုံးကို ငါအကြိမ်ကြိမ်ရောက်ဖူးတယ်၊ ခါတိုင်းဆိုရင် ငိုပြီးတောင် ဝန်ချတောင်းပန်ကြတာကိုပဲ မြင်ရကြားရတယ်၊ ဒီလူတွေကျတော့ အခန်းထဲဝင်လာတဲ့အချိန်ကထက် ခံယူချက်ပိုခိုင်မာပြီး ပြန်ထွက်သွားကြမှာ” လို့ပြောခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် ကျွန်တော်တို့ ၁၂ ယောက်စလုံး နိုင်ငံကိုဆန့်ကျင်ပုန်ကန်တဲ့အပြစ်ဒဏ် စီရင်ခံလိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော့်ကို သုံးနှစ်ထောင်ချခဲ့ရုံမက ကျွန်တော်ပိုင်ဆိုင်သမျှ အသိမ်းခံခဲ့ရတယ်။

အိုမင်းခြင်းက ကျွန်တော့်ကိုမရပ်တန့်စေခဲ့

ကျွန်တော်အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးနောက်မှာလည်း လျှို့ဝှက်ပုလိပ်တွေက အမြဲချောင်းမြောင်းစောင့်ကြပ်ခဲ့တယ်။ ဒါကိုမကြောက်ဘဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ သီအိုကရက်တစ်လုပ်ငန်းတွေကို ဆက်လုပ်ကိုင်ခဲ့လို့ အသင်းတော်ရဲ့ဝိညာဉ်ရေးကို ကြီးကြပ်ပေးဖို့ တာဝန်ရခဲ့တယ်။ အသိမ်းခံထားရတဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့အိမ်မှာ နေခွင့်ရပေမဲ့ နောက်အနှစ် ၄၀ ကြာ ကွန်မြူနစ်တွေကျဆုံးပြီးနောက်မှ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ် တရားဝင်ပြန်ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရခဲ့တယ်။

ကျွန်တော်တစ်ယောက်ပဲ ထောင်ချခံရတာမဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်အိမ်ပြန်ရောက်လာလို့ သုံးနှစ်ကြာတော့ အက်ဒ်ဝဒ်လည်း စစ်ထဲဝင်ဖို့အမိန့်စာရခဲ့တယ်။ ကျမ်းစာအတိုင်းလေ့ကျင့်ထားတဲ့ သိစိတ်ကြောင့် စစ်ထဲမဝင်တဲ့အတွက် သူထောင်ကျခဲ့တယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်ရဲ့မြေး ပီတာဟာ ကျန်းမာရေးမကောင်းတဲ့ကြား အဲ့ဒီလိုပဲတွေ့ကြုံခဲ့ရတယ်။

၁၉၈၉ ခုနှစ်မှာ ချက်ကိုစလိုဗက်ကီးယားနိုင်ငံရဲ့ ကွန်မြူနစ်အုပ်ချုပ်ရေးကျရှုံးသွားတယ်။ အနှစ်လေးဆယ် လုပ်ငန်းပိတ်ပင်ခံရပြီးနောက် တစ်အိမ်မှတစ်အိမ် လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဟောပြောခွင့်ရတဲ့အတွက် ကျွန်တော်တကယ်ပျော်ရွှင်ခဲ့တယ်! (တမန်တော် ၂၀:၂၀) ကျန်းမာရေးကောင်းနေသ၍ ဒီလိုအမှုဆောင်ရတာ သိပ်ပျော်တယ်။ အခု ကျွန်တော် ၉၈ နှစ်ရှိပြီဆိုတော့ အရင်လိုကျန်းမာရေးမကောင်းတော့ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အနာဂတ်အတွက် ယေဟောဝါရဲ့ဘုန်းကျက်သရေပြည့်ဝတဲ့ ကတိတော်တွေအကြောင်း လူတွေကိုသက်သေခံခွင့်ရလို့ ပျော်တယ်။

ကျွန်တော့်ဇာတိမြေကိုအုပ်စိုးခဲ့တဲ့ ငါးနိုင်ငံရဲ့ ခေါင်းဆောင် ၁၂ ယောက်ကို ကျွန်တော်ရေတွက်ပြနိုင်တယ်။ သူတို့တွေထဲမှာ အာဏာရှင်တွေ၊ သမ္မတတွေနဲ့ ဘုရင်တစ်ပါးပါတယ်။ သူတို့အုပ်ချုပ်ခဲ့တဲ့ အချိန်အတွင်းမှာ သူတို့တစ်ယောက်ကမှ အခက်အခဲကြုံနေသူတွေရဲ့ပြဿနာတွေကို အမြဲတမ်းဖြေရှင်းမပေးနိုင်ခဲ့ဘူး။ (ဆာလံ ၁၄၆:၃၊ ၄) ကျွန်တော်ငယ်ငယ်ကတည်းက ယေဟောဝါကို သိကျွမ်းခွင့်ရလို့ သိပ်ကျေးဇူးတင်တယ်။ ဒါကြောင့် မေရှိယနိုင်ငံတော်အားဖြင့် အဲ့ဒီအခက်အခဲတွေကို ကိုယ်တော်ဖြေရှင်းပေးမယ်ဆိုတာ သဘောပေါက်ပြီး ဘုရားသခင်မပါတဲ့ အချည်းနှီးအသက်ရှင်တဲ့ဘဝမျိုးကို ကျွန်တော်ရှောင်နိုင်ခဲ့တယ်။ အကောင်းတကာ့အကောင်းဆုံးသတင်းကို ၇၅ နှစ်ကျော် တက်တက်ကြွကြွကြေညာနိုင်ခဲ့တဲ့အတွက် ကျွန်တော့်ဘဝမှာ ရည်ရွယ်ချက်ရှိတယ်၊ ကျေနပ်ရောင့်ရဲတယ်၊ ကမ္ဘာမြေကြီးပေါ်မှာ ထာဝရအသက်ရနိုင်မယ့် တောက်ပတဲ့မျှော်လင့်ချက်လည်း ရရှိထားတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ ဘာများလိုသေးလို့လဲ။b

[အောက်မှတ်ချက်များ]

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကျွန်တော်တို့လက်ထပ်ပြီးမကြာမီ

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၄၀ ပြည့်လွန်နှစ်များအစောပိုင်းတွင် အက်ဒ်ဝဒ်နှင့်အတူ

[စာမျက်နှာ ၂၇ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၄၇ ခုနှစ်၊ ဘာရ်နိုမြို့တွင် စည်းဝေးကြီးကို ကြေညာနေစဉ်