ဘဝအတ္ထုပ္ပတ္တိ
သာသနာပြုတစ်ဦးဖြစ်လိုသည့် ဆန္ဒကို ယေဟောဝါရှင် ကြွယ်ဝစွာကောင်းချီးပေးခဲ့
ရှီလာဝင်ဖီးလ်ဒါ ကွန်စေဆော် ပြောပြသည်
အာဖရိကတိုက်ကနေ အလည်ရောက်လာတဲ့ သာသနာပြု ညီအစ်မတစ်ယောက်က သူတာဝန်ကျတဲ့ နေရာမှာ သတင်းကောင်းကို လူတိုင်းဂရုတစိုက်နားထောင်ကြတယ်လို့ ကျွန်မတို့ကို ပြောပြဖူးတယ်။ ‘အဲဒီလိုဒေသမှာ အမှုဆောင်ချင်လိုက်တာ’ လို့ကျွန်မတွေးမိတယ်။ အဲဒီညီအစ်မရဲ့စကားကြောင့် ကျွန်မ ၁၃ နှစ်အရွယ်မှာ သာသနာပြုဖြစ်ချင်တဲ့ဆန္ဒ ပေါက်ဖွားလာတော့တယ်။
တကယ်တော့ ကျွန်မရဲ့မိသားစု ယေဟောဝါကိုကိုးကွယ်တာ နှစ်အတော်ကြာပြီ။ အင်္ဂလန်နိုင်ငံ၊ လန်ဒန်မြို့စွန်နားက ဟမ်မယ်လ်ဟမ့်စတက်မြို့မှာ ကျွန်မတို့နေထိုင်တယ်။ ကျွန်မကိုမွေးပြီး တစ်နှစ်အကြာ ၁၉၃၉ ခုနှစ်၊ တစ်မနက်ခင်းမှာ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ဆင်ထားတဲ့ လူရွယ်နှစ်ယောက် အိမ်တံခါးလာခေါက်တယ်တဲ့။ သူတို့က ယေဟောဝါသက်သေခံတွေပေါ့။ အမေက သူတို့ကိုလက်မခံချင်တဲ့အတွက် အဖေကတော့ စိတ်ဝင်စားကောင်းစိတ်ဝင်စားမယ်၊ ဒါပေမဲ့ ည ၉ နာရီကျော်မှ ပြန်လာမှာလို့ ပြောလိုက်တယ်။ အဲဒီညနေခင်းမှာပဲ သူတို့ပြန်ရောက်လာတော့ အမေသိပ်အံ့သြသွားတယ်။ သူတို့က နိုင်ငံရေး၊ အမျိုးသားရေးကိစ္စတွေနဲ့ လုံးဝကင်းရှင်းတယ်ဆိုတာ သိရတဲ့အခါ ကျွန်မရဲ့အဖေ ဟင်နရီဝင်ဖီးလ်က သူတို့ကိုဖိတ်ခေါ်ပြီး ကျမ်းစာသင်အံဖို့ လက်ခံခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက် အဖေနှစ်ခြင်းခံတဲ့အထိ ချက်ချင်းတိုးတက်လာတယ်။ နောက်နှစ်တွေမှာ ကျွန်မရဲ့အမေ ကက်သ်လီန်းလည်း ကျမ်းစာစလေ့လာပြီး ၁၉၄၆ ခုနှစ်မှာ နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။
၁၉၄၈ ခုနှစ်ကစပြီး သတင်းကောင်းဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းမှာ ကျွန်မ မှန်မှန်ပါဝင်ခဲ့တယ်။ အမှုဆောင်မှာပါဝင်တဲ့အချိန်ကို အတိအကျမှတ်တမ်းသွင်းနိုင်ဖို့ နာရီတစ်လုံးလိုတယ်လို့ တွေးမိတယ်။ ကျွန်မတို့လိမ္မာရင် စနေနေ့တိုင်း ခြောက်ပဲနိတန်တစ်ပြား မုန့်ဖိုးရလေ့ရှိတယ်။ အဲဒီတုန်းက ဈေးအပေါဆုံးနာရီတစ်လုံးဝယ်နိုင်ဖို့ ကျွန်မရဲ့မုန့်ဖိုးကို နှစ်နှစ်နီးပါးစုရတယ်။ မောင်လေးနှစ်ယောက်ထဲက အငယ်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ရေးက ခြောက်ပဲနိတန်တစ်ပြားမဟုတ်ဘဲ သုံးပဲနိတန်နှစ်ပြား မုန့်ဖိုးပေးဖို့ အမြဲပူဆာတယ်။ တစ်နေ့တော့ သုံးပဲနိတန်နှစ်ပြားပေးဖို့ မရမကပူဆာတဲ့အတွက် အဖေဒေါသထွက်ခဲ့တယ်။ သုံးပဲနိတန်နှစ်ပြားလိုချင်တာက သူနဲ့ယေဟောဝါစပ်ကြားက လျှို့ဝှက်ချက်ကြောင့်လို့ ငိုပြီးပြောတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ “သုံးပဲနိက အလှူငွေသတ္တာထဲထည့်ဖို့၊ သုံးပဲနိက ကျွန်တော်သုံးဖို့” ဆိုပြီးရှင်းပြတယ်။ အမေဆိုရင် ဝမ်းသာလွန်းလို့ မျက်ရည်ကျခဲ့တယ်၊ အဖေလည်း သူပူဆာတဲ့အတိုင်း ချက်ချင်းပေးလိုက်တယ်။ ဒါကြောင့် ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်လုပ်ငန်းကို ငွေကြေးထောက်ပံ့ဖို့ အရေးကြီးတယ်ဆိုတာ ကျွန်မသိလာတယ်။
အဲဒီအချိန်တုန်းက သတင်းကောင်းကြွေးကြော်သူ ပိုလိုအပ်တဲ့နေရာကိုပြောင်းရွှေ့ဖို့ အဖေစီစဉ်တယ်။ ၁၉၄၉ ခုနှစ်မှာ အဖေ့ရဲ့လယ်နဲ့ သဲကျောက်စရစ်ကျင်းကိုရောင်းလိုက်ပြီး ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ အချိန်ပြည့်အမှုဆောင်ဖြစ်တဲ့ ရှေ့ဆောင်လုပ်ခဲ့တယ်။ ၁၉၅၀၊ စက်တင်ဘာ ၂၄ ရက်မှာ ယေဟောဝါကို အပ်နှံတဲ့အထိမ်းအမှတ်အဖြစ် ကျွန်မနှစ်ခြင်းခံတယ်။ အဲဒီအချိန်ကစပြီး နွေရာသီကျောင်းပိတ်တိုင်း တစ်လကို နာရီ ၁၀၀ အမှုဆောင်ရတဲ့ အားလပ်ရှေ့ဆောင် (ယခု အရန်ရှေ့ဆောင်) လုပ်ခဲ့တယ်။ ဒါက အစပဲရှိသေးတယ်။ မကြာခင်မှာ စစ်မှန်တဲ့ဝတ်ပြုရေး ပိုတိုးတက်အောင် လုပ်ဆောင်ချင်တဲ့ဆန္ဒ တဖွားဖွားပေါ်လာတော့တယ်။
သာသနာပြုဖြစ်လိုသည့်ဆန္ဒ
၁၉၅၁ ခုနှစ်ရောက်တော့ မြောက်ပိုင်းဒယ်ဗန်က ဘစ်ဒါဖက်ဒ်မြို့မှာ အဖေတာဝန်ကျတယ်။ အဲဒီကိုရောက်ပြီးမကြာခင် အစပိုင်းမှာဖော်ပြခဲ့သလိုပဲ အာဖရိကတိုက်က သာသနာပြုတစ်ဦး ကျွန်မတို့အသင်းတော်ကို လာလည်ပတ်တယ်။ အဲဒီနောက်ပိုင်း ကျွန်မစိတ်ထဲမှာ သာသနာပြုဖြစ်ချင်တဲ့ဆန္ဒပဲရှိနေတယ်။ ကျွန်မရဲ့ပန်းတိုင်ကို ဆရာ/ဆရာမတွေသိထားတဲ့အတွက် ကျွန်မစိတ်ဓာတ်ကျအောင် အမျိုးမျိုးလုပ်ကြတယ်။ သူတို့က ကျွန်မကို လောကအလုပ် လုပ်စေချင်တာကိုး။ ကျောင်းနောက်ဆုံးနေ့မှာ ဆရာများနားနေခန်းကိုသွားပြီး ကျေးဇူးတင်စကားနဲ့ နှုတ်ဆက်စကားပြောတဲ့အခါ ဆရာတစ်ယောက်က “ဂုဏ်ယူပါတယ်။ ဘဝမှာ ကိုယ်လိုချင်တဲ့အရာကို တကယ်သိထားတဲ့ကျောင်းသားဆိုလို့ မင်းတစ်ယောက်ပဲရှိတယ်။ အဲဒီပန်းတိုင်ကိုရောက်နိုင်မယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်” ဆိုပြီးပြောတယ်။
ကျွန်မလည်း ချက်ချင်းပဲ အချိန်ပိုင်းအလုပ်တစ်ခုလုပ်ပြီး ၁၉၅၅၊ ဒီဇင်ဘာ ၁ ရက်မှာ မှန်မှန်ရှေ့ဆောင်ဖြစ်လာတယ်။ နောက်ပိုင်း အမေနဲ့မောင်လေးတွေလည်း ရှေ့ဆောင်တွေဖြစ်လာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာ အချိန်ပြည့်လုပ်ငန်းမှာ မိသားစုလိုက် ပါဝင်ခဲ့ကြတယ်။
အိုင်ယာလန်သို့
တစ်နှစ်ကြာပြီးတဲ့နောက် အိုင်ယာလန်မှာအမှုဆောင်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခံရတယ်။ ဒါက သာသနာပြုပန်းတိုင်ကို အရောက်လှမ်းစေမယ့်ခြေလှမ်းပဲ။ ၁၉၅၇၊ ဖေဖော်ဝါရီမှာ ငယ်ရွယ်တဲ့ရှေ့ဆောင်နှစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ဂျူန်းနယ်ပီယာ၊ ဘယ်ရယ် ဘာကာနဲ့အတူ အိုင်ယာလန်တောင်ပိုင်း၊ ကော့ခ်မြို့ကိုရောက်ခဲ့ကြတယ်။
အိုင်ယာလန်မှာအမှုဆောင်ရတာ တကယ်ခက်ခဲတယ်။ ချာ့ချ်က အကြီးအကျယ်ဆန့်ကျင်တယ်။ တိုက်ခန်းတွဲတွေ၊ အိမ်ရာတွေမှာ အမှုဆောင်တဲ့အခါ အရေးပေါ်ရင် ထွက်ပြေးနိုင်ဖို့ လမ်းရှိမရှိ သေချာလေ့လာထားရတယ်။ ကျွန်မတို့ရဲ့စက်ဘီးတွေကို ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ဝှက်ထားရတယ်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ယောက်ယောက်တွေ့သွားပြီး တာယာကိုခွဲပစ်တာ၊ လေလျှော့တာလုပ်တတ်ကြတယ်။
တစ်ခါက ဘယ်ရယ်နဲ့ကျွန်မ အိမ်ရာကြီးတစ်ခုမှာနေထိုင်တဲ့သူတွေဆီ သွားလည်ပတ်တဲ့အခါ ကလေးတစ်အုပ်က အော်ဟစ်ဆဲဆိုပြီး ကျောက်ခဲနဲ့ပေါက်တယ်။ ဒါကြောင့် ကျွန်မတို့လည်း အိမ်ခန်းတစ်ခုနဲ့တွဲလျက်ဖွင့်ထားတဲ့ နွားနို့ရောင်းတဲ့ဆိုင်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ လူအုပ်က အပြင်မှာ စုရုံးနေကြတယ်။ နွားနို့ကြိုက်တဲ့ဘယ်ရယ်က နွားနို့ နှစ်ခွက်၊ သုံးခွက်ကို အချိန်ဆွဲသောက်ရင်း လူစုကွဲသွားဖို့ စောင့်နေပေမဲ့ လူစုကွဲမသွားဘူး။ နောက်တော့ ခရစ်ယာန်ဘုန်းကြီးတစ်ပါး ဆိုင်ထဲဝင်လာတယ်။ ကျွန်မတို့ကို ဧည့်သည်တွေလို့ထင်ပြီး အနီးတဝိုက် လိုက်ပြပေးချင်တယ်တဲ့။ ဒါပေမဲ့ အရင်ဆုံး အဲဒီအိမ်ရဲ့အခန်းတစ်ခုဆီ ခေါ်သွားတယ်။ ကျွန်မတို့ထိုင်နေတုန်း သူက သေလုမြောပါးဖြစ်နေတဲ့ အဘိုးအိုတစ်ယောက်ကို နောက်ဆုံးဘာသာရေးထုံးတမ်းတစ်ခု လုပ်ပေးတယ်။ အဲဒီနောက် ခရစ်ယာန်ဘုန်းကြီးနဲ့အတူ စကားစမြည်ပြောပြီး ထွက်လာတာကိုတွေ့တော့ လူစုလည်း ကွဲသွားတယ်။
ဂိလဒ်သို့
၁၉၅၈ ခုနှစ်၊ မြင့်မြတ်သောအလိုတော် အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာစည်းဝေးပွဲကို နယူးယောက်မှာ ကျင်းပတယ်။ အဲဒီစည်းဝေးပွဲကို အဖေသွားတက်တော့ ကျွန်မလည်း တက်ချင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ပိုက်ဆံမရှိဘူး။ အဲဒီအချိန်မှာ အဘွား ရုတ်တရက်ဆုံးသွားပြီး ကျွန်မအတွက် ပေါင် ၁၀၀ (အမေရိကန်ဒေါ်လာ ၂၈၀) ထားခဲ့တယ်။ စည်းဝေးပွဲအသွားအပြန် ၉၆ ပေါင်ပဲ ကုန်ကျမှာဆိုတော့ လေယာဉ်လက်မှတ်ကို ကြိုတင်ဝယ်လိုက်တယ်။
မကြာခင်ပဲ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ ဗြိတိန်ဌာနခွဲရုံးက ကိုယ်စားလှယ်တစ်ယောက် ကျွန်မတို့ဆီလာလည်ပတ်တယ်။ ပြီးတော့ စည်းဝေးပွဲသွားမယ့် အထူးရှေ့ဆောင်အားလုံးကို ဂိလဒ်ကင်းမျှော်စင်သမ္မာကျမ်းစာကျောင်းတက်ဖို့ လျှောက်လွှာဖြည့်ခိုင်းတယ်။ ကျွန်မ ယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူး။ ကျွန်မကလွဲလို့ ကျန်ရှေ့ဆောင်အားလုံး လျှောက်လွှာရတယ်။ ကျွန်မက သိပ်ငယ်သေးတာကိုး။ ဒါနဲ့ ကျွန်မလည်း ကိုယ့်တိုင်းပြည်ကိုစွန့်ပြီး သာသနာပြုလိုပဲ အမှုဆောင်နေတဲ့အကြောင်းရှင်းပြပြီး လျှောက်လွှာတစ်စောင်ပေးဖို့ တောင်းဆိုခဲ့တယ်။ အဲဒီညီအစ်ကိုက ကျွန်မရဲ့စိတ်ပိုင်းဖြတ်ချက်ကိုကြည့်ပြီး လျှောက်လွှာတစ်စောင်ပေးတယ်။ ကျွန်မရဲ့လျှောက်လွှာကိုလက်ခံပေးဖို့ ဆုတောင်းလိုက်ရတာ။ မကြာပါဘူး၊ ဂိလဒ်ကျောင်းတက်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်စာရခဲ့တယ်။
၃၃ ကြိမ်မြောက်ဂိလဒ်ကျောင်းကို ၁၄ နိုင်ငံက ရှေ့ဆောင် ၈၁ ယောက်နဲ့အတူတက်ရတာ သိပ်ပျော်ဖို့ကောင်းတယ်။ ငါးလတာသင်တန်းကာလက အကုန်မြန်လိုက်တာ။ သင်တန်းဆင်းခါနီးတော့ ညီအစ်ကို နေသန်နောရ်က လေးနာရီကြာဟောပြောချက်တစ်ခု ပေးတယ်။ ပြီးတော့ တစ်ကိုယ်ရေဘဝနဲ့ပဲဆက်နေကြဖို့ အားပေးတယ်။ (၁ ကောရိန္သု ၇:၃၇၊ ၃၈) တစ်နေ့နေ့မှာ လက်ထပ်ဖို့ဆန္ဒရှိခဲ့ရင်တော့ ကိုယ်နဲ့လိုက်ဖက်တဲ့ အိမ်ထောင်ဖက်တစ်ဦးရဲ့ အရည်အသွေးတွေကို စာရင်းတစ်ခုပြုစုထားဖို့ အကြံပေးတယ်။ ဒါမှ ဒီအချက်တွေနဲ့ကိုက်ညီမညီ စစ်ဆေးနိုင်မှာ။
ကျွန်မရဲ့စာရင်းမှာတော့ ကျွန်မရဲ့ခင်ပွန်းလောင်းက သာသနာပြုတစ်ယောက်ဖြစ်ရမယ်။ ယေဟောဝါကို ချစ်ရမယ်။ ကျမ်းစာအမှန်တရားအကြောင်း ကျွန်မထက် ပိုသိထားရမယ်။ အချိန်ပြည့်လုပ်ငန်းမှာဆက်ပါဝင်နိုင်ဖို့ အာမဂေဒုန်လာတဲ့အထိ ကလေးမယူချင်တဲ့သူဖြစ်ရမယ်။ အင်္ဂလိပ်စကားကို ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်ပြောတတ်ပြီး ကျွန်မထက် ပိုအသက်ကြီးရမယ်။ ဒီစာရင်းက ရပ်ဝေးမြေခြားမှာအမှုဆောင်မယ့် အသက်နှစ်ဆယ်အရွယ် ကျွန်မအတွက် တကယ့်ကိုအကူအညီဖြစ်တယ်။
ဘရာဇီးသို့
၁၉၅၉၊ ဩဂုတ် ၂ ရက်မှာ ကျွန်မတို့ကျောင်းဆင်းပြီး တာဝန်ကျတဲ့နေရာကို ကြေညာတယ်။ ဗီရာနူးရှ် ယာဇာဂျီအဲန်၊ စေရာ ဂရီကို၊ ရေး၊ အင်ဂါဟတ်ဖီးလ်၊ ဆိုနီယာ စပရင်းဂိတ်၊ ဒိုရင်းဟိုင်းစ်နဲ့ ကျွန်မက ဘရာဇီးမှာတာဝန်ကျတယ်။ ကျွန်မတို့ စိတ်လှုပ်ရှားလိုက်ကြတာ။ သစ်တောတွေ၊ မြွေတွေ၊ ရော်ဘာပင်တွေနဲ့ အင်ဒီးယန်းတိုင်းရင်းသားတွေကို မြင်ယောင်မိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီကိုရောက်သွားတဲ့အခါ အမေဇုန်မိုးသစ်တောအစား ခေတ်မီတဲ့ ရီယိုဒီဂျနေရိုမြို့တော်ကိုတွေ့ရလို အံ့သြခဲ့ရတယ်။
ချက်ချင်းကြုံရတဲ့အခက်အခဲက ပေါ်တူဂီစကားသင်ယူရတာဖြစ်တယ်။ ပထမလမှာ နေ့တိုင်း ၁၁ နာရီကြာ သင်ယူရတယ်။ ရီယိုဌာနခွဲရုံးမှာနေတုန်း အဲဒီမြို့မှာဟောပြောတယ်။ နောက်ပိုင်း ဆော်ပိုလိုပြည်နယ်မှာရှိတဲ့ ပီရာစီကာဘာမြို့က သာသနာပြုအိမ်မှာ နေရတယ်။ အဲဒီနောက် ရီယိုဂရဲန်ဒါဆူလ်ပြည်နယ်၊ ပေါ်တူအလယ်ဂရီမြို့က သာသနာပြုအိမ်မှာ နေရတယ်။
၁၉၆၃ နှစ်ဆန်းပိုင်းမှာ ဌာနခွဲက ဘာသာပြန်ဌာနမှာအလုပ်လုပ်ဖို့ ကျွန်မကိုဖိတ်ခေါ်တယ်။ ကျွန်မတို့ရောက်ခါစမှာ ပေါ်တူဂီစကားသင်ပေးတဲ့ ဖလိုရီယားနို အက်ဂနေးဒါ ကွန်စေဆော်က အဲဒီဌာနရဲ့တာဝန်ခံပေါ့။ သူက ဘရာဇီးနိုင်ငံမှာ သက်သေခံ ၃၀၀ လောက်ပဲရှိတဲ့ ၁၉၄၄ ခုနှစ်တုန်းက အမှန်တရားသိရှိခဲ့ပြီး ၂၂ ကြိမ်မြောက်ဂိလဒ်ကျောင်းကို တက်ရောက်ခဲ့သူဖြစ်တယ်။ လအနည်းငယ်ကြာပြီး တစ်နေ့တော့ ဖလိုရီယားနိုက ကျွန်မနဲ့စကားပြောချင်တဲ့အတွက် နေ့လယ်စာမစားခင် ခဏနေပေးဖို့ တောင်းဆိုတယ်။ ကျွန်မစိုးရိမ်သွားတာပဲ။ ဘာများအမှားလုပ်မိပါလိမ့်။ နေ့လယ်စာအတွက် ခေါင်းလောင်းတီးတော့ ဘာပြောချင်သလဲလို့မေးတဲ့အခါ “ကျွန်တော့်ကိုလက်ထပ်မလား” လို့ သူပြန်မေးတယ်။ ကျွန်မ မှင်တက်သွားတာပေါ့။ စဉ်းစားဖို့အချိန်ပေးပါလို့ပြောပြီး နေ့လယ်စာအတွက် ပြေးဆင်းခဲ့တယ်။
အရင်ကလည်း ကျွန်မကိုချစ်ရေးဆိုတဲ့သူတွေ အများကြီးပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မနဲ့လိုက်ဖက်တဲ့ အိမ်ထောင်ဖက်မှာရှိရမယ့် လိုအပ်ချက်တွေ တစ်ယောက်မှ မပြည့်မီကြဘူး။ ကျွန်မရဲ့စာရင်းက ဆုံးဖြတ်ချက်မမှားအောင် ကူညီပေးခဲ့တယ်။ အခုကျတော့ ကျွန်မလိုချင်တဲ့အချက်တွေအားလုံး ဖလိုရီယားနိုမှာရှိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ၁၉၆၅၊ မေ ၁၅ ရက်မှာ ကျွန်မတို့လက်ထပ်လိုက်ကြတယ်။
ကျန်းမာရေးပြဿနာကြုံရခြင်း
အခက်အခဲတွေရှိပေမဲ့ ကျွန်မတို့အိမ်ထောင်ရေးက သာယာခဲ့ပါတယ်။ အခက်အခဲတစ်ခုကတော့ ကျွန်မတို့အိမ်ထောင်မပြုခင်လေးမှာပဲ ဖလိုရီယားနိုရဲ့ကျန်းမာရေး ချို့ယွင်းလာတယ်။ အရင်နှစ်တွေကတည်းက သူ့ရဲ့ဘယ်ဘက်အဆုတ် မကောင်းတော့တဲ့အတွက် အခု အခြေအနေပိုဆိုးလာတာ။ ဒါကြောင့် ဗေသလကထွက်ပြီး ရီယိုဒီဂျနေရိုရဲ့တောင်တန်းဒေသက တေရေဇိုပူးလစ်မြို့မှာ အထူးရှေ့ဆောင်တွေအဖြစ် ကျွန်မတို့အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။ အဲဒီဒေသရဲ့ရာသီဥတုကြောင့် ဖလိုရီယားနို ပြန်နာလန်ထူလာမယ်လို့ မျှော်လင့်ခဲ့တာ။
၁၉၆၅၊ ဒီဇင်ဘာလမှာ ကင်ဆာရောဂါကြောင့် အမေအသည်းအသန်ဖြစ်နေတဲ့ သတင်းရတယ်။ ကျွန်မတို့သားအမိ စာမှန်မှန်ရေးကြပေမဲ့ လူချင်းမတွေ့ရတာ ခုနစ်နှစ်ရှိပြီ။ အမေက ကျွန်မကိုတွေ့ချင်လို့ အင်္ဂလန်ကိုပြန်လာဖို့ ခရီးစရိတ်ပေးခဲ့တယ်။ ဆရာဝန်တွေက အမေ့ကိုခွဲစိတ်ပေးတယ်၊ ကင်ဆာအမြစ်ပြတ်အောင်တော့ မကုနိုင်ခဲ့ဘူး။ အမေအသည်းအသန်ဖျားပြီး အိပ်ရာထဲလဲနေရပေမဲ့ ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်ချင်စိတ်ရှိနေတုန်းပဲ။ သူ့အိပ်ခန်းမှာ လက်နှိပ်စက်ရှိတဲ့အတွက် စာရေးသက်သေခံနိုင်ဖို့ ရိုက်ရမယ့်စာလုံးတွေကို ပြောပေးတယ်။ ဧည့်သည်တွေကိုလည်း တိုတိုတုတ်တုတ်သက်သေခံတယ်။ ၁၉၆၆၊ နိုဝင်ဘာ ၂၇ ရက်မှာ အမေကွယ်လွန်သွားတယ်။ အဲဒီလမှာပဲ လယ်ကွင်းလုပ်ငန်းအတွက် ၁၀ နာရီ မှတ်တမ်းသွင်းနိုင်ခဲ့တယ်။ အဖေလည်း သူဆုံးသွားတဲ့ ၁၉၇၉ ခုနှစ်အထိ ရှေ့ဆောင်လုပ်ငန်းမှာ သစ္စာရှိရှိဆက်ပါဝင်ခဲ့တယ်။
အမေဆုံးတော့ ကျွန်မတို့ ဘရာဇီးကိုပြန်လာတယ်၊ အဲဒီအချိန်ကစပြီး ရီယိုဒီဂျနေရိုပြည်နယ်မှာ အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။ အစကတော့ ပြည်နယ်မြို့တော်မှာ တိုက်နယ်လုပ်ဖို့တာဝန်ကျလို့ ပျော်ရွှင်ခဲ့ရပေမဲ့ သိပ်မကြာဘူး၊ ဖလိုရီယားနို အသည်းအသန်ဖျားပြန်ရော။ ဒါကြောင့် တေရေဇိုပူးလစ်မြို့မှာ အထူးရှေ့ဆောင်တွေအဖြစ် အမှုဆောင်ခဲ့ကြတယ်။
နှစ်အတန်ကြာ နာကျင်တဲ့ဆေးကုသမှုခံယူပြီးနောက် ၁၉၇၄ ခုနှစ်မှာ ဆရာဝန်တွေက ဖလိုရီယားနိုရဲ့ဘယ်ဘက်အဆုတ်ကို ထုတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီတုန်းက ဦးစီးကြီးကြပ်မှူး၊ အထူးရှေ့ဆောင်အဖြစ် သူအမှုမဆောင်နိုင်ပေမဲ့ ဆေးရုံဧည့်သည်တွေ့ချိန်မှာ ကျမ်းစာသင်အံမှုတွေ ကျင်းပနိုင်ခဲ့တယ်။ သူ့သင်အံမှုတစ်ခုကတော့ အငြိမ်းစားယူထားတဲ့ အမေရိကန်လူမျိုး ဘော့ဘ်ဖြစ်တယ်။ ဘော့ဘ်က အမှန်တရားကိုလက်ခံပြီး နောက်ပိုင်း နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။ ဖလိုရီယားနို တဖြည်းဖြည်းနာလန်ထူလာတဲ့အချိန်ကစပြီး မှန်မှန်ရှေ့ဆောင်အဖြစ် အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။
ကျွန်မရဲ့အမှုဆောင်လုပ်ငန်းကို ယေဟောဝါကောင်းချီးပေး
ကျွန်မလည်း နှစ်တွေတစ်လျှောက် အထူးရှေ့ဆောင်အဖြစ် ဆက်အမှုဆောင်ပြီး ယေဟောဝါရဲ့ကောင်းချီးခံစားခဲ့ရတယ်။ တေရေဇိုပူးလစ်မြို့မှာ လူ ၆၀ ကျော်ကို ယေဟောဝါထံအပ်နှံနိုင်အောင် ကူညီပေးခွင့်ရခဲ့တယ်။ သူတို့ထဲမှာ ဂျူပီယာဆိုတဲ့အမျိုးသမီးလည်း ပါဝင်ပြီး သူ့ကို ကျွန်မ စာသင်ပေးခဲ့တယ်။ အချိန်ကြာတော့ သူ့ကလေးရှစ်ယောက်ကိုလည်း ကျမ်းစာသင်ပေးတယ်။ အခုဆိုရင် ဂျူပီယာ၊ သူ့မိသားစုဝင်တွေနဲ့ ဆွေမျိုးအယောက် ၂၀ ကျော်က ယေဟောဝါကို တက်တက်ကြွကြွဝတ်ပြုနေကြပြီ။ တစ်ယောက်က အကြီးအကဲ၊ သုံးယောက်က အမှုထမ်း၊ နှစ်ယောက်က ရှေ့ဆောင်တွေဖြစ်လာကြတယ်။
လူတွေကို ကျမ်းစာအကြောင်းသွန်သင်ပေးတဲ့အခါ အပြုသဘောရှိဖို့ သင်ယူခဲ့ရတယ်။ တစ်ခါက၊ အယ်လ်ဇီမီးယားလို့ခေါ်တဲ့ အမျိုးသမီးငယ်တစ်ယောက်နဲ့ ကျမ်းစာသင်တယ်။ သူ့အမျိုးသား အန်တိုနီယိုက သူ့အိမ်က ကျွန်မချက်ချင်းထွက်သွားအောင် ခွေးကြီးနှစ်ကောင်နဲ့ ခြိမ်းခြောက်တယ်။ အဲဒီနောက်ပိုင်း အယ်လ်ဇီမီးယားနဲ့ တစ်ခါတလေမှပဲ ဆက်သွယ်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ နောက်ခုနစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ အန်တိုနီယိုက ဇနီးဖြစ်သူကို ကျမ်းစာသင်ခွင့်ပြုခဲ့တယ်။ သူ့ကိုတော့ ကျမ်းစာအကြောင်း သက်သေခံလို့မရဘူး။ မိုးရွာတဲ့တစ်နေ့၊ သင်အံမှုမှာပါဝင်ဖို့ အန်တိုနီယိုကို ကျွန်မ ဖိတ်ခေါ်တယ်။ ဒီတော့မှပဲ သူစာမတတ်မှန်း သိလိုက်ရတယ်။ အဲဒီအချိန်ကစပြီး ဖလိုရီယားနိုနဲ့ တခြားသူတွေက သူ့ကိုကျမ်းစာသင်ပေးပြီး စာတတ်အောင်လည်း သင်ပေးခဲ့တယ်။ အခု သူတို့ဇနီးမောင်နှံ နှစ်ခြင်းခံပြီးကြပြီ။ အန်တိုနီယိုက လူငယ်တွေနဲ့ တွဲအမှုဆောင်တဲ့အတွက် အသင်းတော်မှာ တကယ့်ကိုအကူအညီဖြစ်တယ်။
ဒါတွေက တေရေဇိုပူးလစ်မြို့မှာအမှုဆောင်ခဲ့တဲ့ အနှစ် ၂၀ ကျော်အတွင်း ကြုံတွေ့ရတဲ့ အတွေ့အကြုံတချို့ပါ။ ၁၉၈၈ နှစ်ဆန်းရောက်တော့ နီထာရွိုင်းမြို့မှာ တာဝန်အသစ်ခန့်အပ်ခံရပြီး အဲဒီမှာ ငါးနှစ်အမှုဆောင်တယ်၊ အဲဒီနောက် စန်တိုအလာရှူမြို့ကို ပြောင်းရွှေ့ခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ ပြည်နယ်ရဲ့ဗဟိုဖြစ်တဲ့ ဇာပူအီဘာအသင်းတော်ကို ပြောင်းရွှေ့ပြီး အဲဒီမှာ ရီဘေရာအသင်းတော်အသစ် ဖွင့်ခွင့်ရခဲ့တယ်။
ရိုးရှင်းသော်လည်း အကျိုးဖြစ်ထွန်းသောအသက်တာ
နှစ်တွေတစ်လျှောက် လူ ၃၀၀ ကျော်ကို ယေဟောဝါထံအပ်နှံလာအောင် ကျွန်မတို့ကူညီပေးခွင့်ရခဲ့တယ်။ လောလောဆယ် သူတို့ထဲကတချို့ ဌာနခွဲမှာအမှုဆောင်နေတယ်။ တချို့က ရှေ့ဆောင်၊ အကြီးအကဲ၊ အမှုထမ်းတွေအဖြစ် အမှုဆောင်နေတယ်။ လူအများကြီးကိုကူညီနိုင်ဖို့ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကတစ်ဆင့် ကျွန်မတို့ကိုအသုံးပြုခဲ့တဲ့ ဘုရားသခင်ကိုကျေးဇူးတင်လိုက်တာ။—မာကု ၁၀:၂၉၊ ၃၀။
ဖလိုရီယားနိုရဲ့ကျန်းမာရေး အကြီးအကျယ်ချို့ယွင်းနေပေမဲ့ သူပျော်ရွှင်နေတုန်းပဲ၊ တည်ကြည်မှုအပြည့်နဲ့ ယေဟောဝါကို ယုံကြည်ကိုးစားနေတုန်းပဲ။ “ဒီခေတ်ကြီးမှာ ပြဿနာကင်းတဲ့ဘဝမျိုးပိုင်ဆိုင်မှ ပျော်ရွှင်တာမဟုတ်ပါဘူး။ တို့ရဲ့ပြဿနာတွေကို ယေဟောဝါကူညီဖြေရှင်းပေးတဲ့အတွက် ပျော်ရွှင်နေတာပါ” လို့သူပြောလေ့ရှိတယ်။—ဆာလံ ၃၄:၁၉။
၂၀၀၃ ခုနှစ်မှာ ကျွန်မရဲ့ဘယ်ဘက်မျက်လုံး ကင်ဆာဖြစ်နေတာ သိလိုက်ရတယ်။ ဒါနဲ့ ခွဲစိတ်ကုသပြီး မျက်လုံးအတုထည့်ရတယ်၊ အဲဒါကို နေ့တိုင်း အကြိမ်ကြိမ်ဆေးရတယ်။ ဒါပေမဲ့ အထူးရှေ့ဆောင်အဖြစ် ဆက်အမှုဆောင်နိုင်ဖို့ ယေဟောဝါခွန်အားပေးခဲ့ပါတယ်။
ကျွန်မရဲ့ဘဝကို ရိုးရိုးရှင်းရှင်းထားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ယေဟောဝါရဲ့ကောင်းချီးကြောင့် ဝိညာဉ်ရေးမှာကြွယ်ဝနေတယ်။ အာဖရိကတိုက်ကနေ အလည်ရောက်လာတဲ့ သာသနာပြုညီအစ်မပြောခဲ့တဲ့စကားက ဘရာဇီးမှာအမှုဆောင်နေတဲ့ ကျွန်မရဲ့အခြေအနေနဲ့ တစ်ထပ်တည်းပဲ။ သာသနာပြုဖြစ်ချင်တဲ့ ကျွန်မရဲ့ဆန္ဒကို ယေဟောဝါရှင် ကြွယ်ဝစွာကောင်းချီးပေးခဲ့တယ်။
[စာမျက်နှာ ၉ ပါ ရုပ်ပုံ]
၁၉၅၃ ခုနှစ်တွင် မိသားစုနှင့်အတူ
[စာမျက်နှာ ၉ ပါ ရုပ်ပုံ]
၁၉၅၇ ခုနှစ်၊ အိုင်ယာလန်တွင် သက်သေခံစဉ်
[စာမျက်နှာ ၁၀ ပါ ရုပ်ပုံ]
၁၉၅၉ ခုနှစ်၊ ဘရာဇီးတွင် သာသနာပြုများနှင့်အတူ။ ဝဲမှယာ– ကျွန်မ၊ အင်ဂါဟတ်ဖီးလ်၊ ဒိုရင်းဟိုင်းစ်၊ ဆိုနီယာ စပရင်းဂိတ်
[စာမျက်နှာ ၁၀ ပါ ရုပ်ပုံ]
ကျွန်မခင်ပွန်းနှင့်အတူ