ကျမ်းစာပြောတာကို ကိုယ့်မျက်စိနဲ့ မြင်ရပြီ

ကူတိုင်ဆီမြို့မှာ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ ဘဝတုန်းက သက်သေခံတွေအကြောင်း ဦးဆုံးကြားဖူးတာပေါ့။ သက်သေခံတွေက ဝတ်ပြုရေးမှာ ရုပ်တုတွေ မသုံးဘူး၊ ယေရှုကို အနန္တတန်ခိုးရှင်ဘုရားအဖြစ် လက်မခံဘူးလို့ အိမ်နီးချင်းတစ်ယောက် ပြောပြတယ်။ ဩသဒေါ့ခရစ်ယာန်အဖြစ် ကျွန်မ အမြတ်တနိုး ခံယူထားတဲ့ ယုံကြည်ချက်တွေနဲ့တော့ ဆန့်ကျင်ဘက်ပဲ။

၁၉၉၂၊ နွေရာသီမှာ ဇာတိ တစာဂေရီမြို့ကို ပြန်တော့ သက်သေခံတွေ ရှိနေမှန်း တွေ့ရတယ်။ သက်သေခံတွေရဲ့ ကောင်းသတင်း အတော်များများကို အမေကြားထားတယ်။ ကျွန်မကတော့ သူတို့ကို မကောင်းမြင်နေဆဲမို့ “သူတို့ ဘာသွန်သင်တယ်ဆိုတာ ကိုယ့်ဘာသာ သွားလေ့လာကြည့်” လို့ အမေပြောတယ်။

အိမ်နားက မိသားစုတစ်စုဆီ ပါဗလေနဲ့ ပါအာတာဆိုတဲ့ ရှေ့ဆောင်ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် ပုံမှန် လာလည်ပတ်နေတယ်။ အိမ်နီးချင်းတွေက သူတို့လာလည်တိုင်း နားထောင်ပြီး မေးခွန်းတွေ မေးကြတယ်။ ဒါနဲ့ အဲဒီဆွေးနွေးပွဲတွေကို တက်ဖို့ ကျွန်မ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ မေးခွန်း မေးလိုက်တိုင်း ညီအစ်ကိုတွေက ကျမ်းစာဖွင့်ပြီး ဖတ်ခိုင်းတယ်။ ကျွန်မ တော်တော်စွဲမှတ်သွားတယ်။ ကျမ်းစာပြောတာကို ကိုယ့်မျက်စိနဲ့ မြင်ရပြီလေ။

မကြာခင်မှာပဲ ညီအစ်ကိုတွေ ကျမ်းစာသင်ပေးတဲ့ အုပ်စုနဲ့ ကျွန်မ ပူးပေါင်းလိုက်တယ်။ နောက်နှစ်နွေမှာ ကျွန်မတို့ဆယ်ယောက် နှစ်ခြင်းခံကြတယ်။ နောက်ပိုင်း အမေလည်း ယေဟောဝါသက်သေ ဖြစ်လာတယ်။

မေးခွန်းအားလုံးရဲ့ အဖြေကို ကျမ်းစာထဲကနေ ညီအစ်ကိုတွေ ဖတ်ခွင့်ပေးခဲ့တဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်လို့ မဆုံးပါဘူး။ အဲဒီလို ဖတ်ခွင့်ရခဲ့တဲ့အတွက် ကိုယ့်ယုံကြည်ချက်တွေ မှန်ရဲ့လားဆိုတဲ့ ရင်တွင်းတိုက်ပွဲကို ဖြေရှင်းနိုင်ခဲ့တယ်။ ကျမ်းစာဖွင့်ဖတ်တဲ့နည်း ဘယ်လောက် ထိရောက်မှန်း သိတဲ့အတွက် အခုဆို အမှန်တရား နားလည်လာအောင် တခြားသူတွေကို ကူညီပေးဖို့ ကျွန်မလည်း ဒီနည်းကို သုံးနေပြီ။