Misvattingen over Jehovah’s Getuigen weggenomen

BIJ hun van-huis-tot-huisprediking troffen twee getuigen van Jehovah een man die hun vertelde niet geïnteresseerd te zijn. De Getuigen gingen rustig weg, maar even verder op het trottoir merkten zij dat de man hen achteropkwam. „Wacht u even, alstublieft!”, riep de man. „Ik moet u mijn excuses aanbieden. Ik weet niets van de Getuigen, en ik geloof dat een heleboel mensen onjuist geïnformeerd zijn over u.”

Hij stelde zich toen voor als Renan Dominguez, de programmavoorzitter van de Rotary Club van South San Francisco (Californië). Hij vroeg of een Getuige op de club een lezing kon houden over de geloofsovertuigingen en activiteiten van Jehovah’s Getuigen. Er werd een datum afgesproken. De Getuige zou een dertig minuten spreken en dan het gehoor de gelegenheid bieden vragen te stellen. Ernest Garrett, die al vele jaren in het gebied van San Francisco als Getuige actief is, werd gevraagd op 17 augustus 1995 de presentatie voor de Rotary Club te geven, en hij vertelde er het volgende over:

„Ik vroeg mij af — en zocht daarin ook in gebed leiding — wat ik kon vertellen aan de leden van de Rotary Club: zakenmensen en leiders van de gemeenschap, zoals bankiers, juristen en artsen. Ik deed wat nazoekwerk en kwam erachter dat het gepubliceerde oogmerk van de Rotary Club het versterken van de gemeenschap is. Daarom presenteerde ik de informatie op bladzijde 23 van de brochure Jehovah’s Getuigen in de twintigste eeuw, getiteld ’Praktische waarde van het „goede nieuws” voor uw gemeenschap’.a

Ik legde uit dat Jehovah’s Getuigen invloed in die richting uitoefenen. Iedere dag van de week trekken Jehovah’s Getuigen er op uit en staan zij in hun woongemeenschap aan de deuren. Het is hun wens hun buren te beïnvloeden ten gunste van een sterk gezin — en een sterke gezinseenheid werkt ten gunste van een sterke gemeenschap. Hoe meer het Jehovah’s Getuigen mogelijk is individuen en gezinnen te beïnvloeden om naar bijbelse beginselen te leven, des te minder zal de gemeenschap te maken hebben met probleemjeugd, immoraliteit en misdaad. Deze informatie werd zeer goed ontvangen door de leden, want het ligt geheel in de lijn van de doelstellingen van de Rotary Club.”

„Waarom houdt u zich buiten de politiek?”

„Toen er gelegenheid werd gegeven voor het stellen van vragen, was een van de eerste: ’Waarom houdt u zich buiten de politiek en neemt u niet aan bestuur deel?’ De man die deze vraag stelde, voegde er toen aan toe: ’Het Goede Boek zegt immers: „Betaal caesar wat van caesar is”’? Ik zei hem dat wij daar volledig mee instemmen. Ik wees erop dat de meerderheid van de mensen die ik die schriftplaats had horen citeren, nooit de tweede helft ervan aanhalen, welke luidt: ’Betaal God terug wat van God is’ (Mattheüs 22:21). Wij moeten dus tot de conclusie komen dat niet alles caesar toebehoort. Er zijn dingen die God toebehoren. De zaak is uit te zoeken wat van caesar is en wat van God is.

Ik toonde hem aan dat toen Jezus gevraagd werd ’Is het geoorloofd caesar hoofdgeld te betalen of niet?’, hij niet met ja of nee antwoordde. Zijn reactie was: ’Laat mij het geldstuk waarmee gij het hoofdgeld betaalt, zien.’ Op die Romeinse denarius wijzend vroeg hij vervolgens: ’Wiens beeld en opschrift is dit?’ Zij zeiden: ’Van caesar.’ Hij zei toen: ’Betaalt caesar daarom terug wat van caesar is’ (Mattheüs 22:17-21). Met andere woorden, betaal de belasting aan caesar omdat wij bepaalde diensten van caesar ontvangen en daar terecht belasting voor betalen. Ik legde uit dat Jehovah’s Getuigen hun belasting betalen en de regering niet bedrieglijk onthouden wat haar rechtens toekomt.

Toen verklaarde ik dat Jehovah’s Getuigen niet geloven dat zij caesar hun leven verschuldigd zijn. Zij zijn van mening dat zij God hun aanbidding verschuldigd zijn, en deze betalen zij hem terecht terug. Wanneer wij dit standpunt innemen, hebben wij daar dus geen gebrek aan respect voor caesar mee in de zin. Wij gehoorzamen alle wetten van caesar, maar wanneer er zich een conflict voordoet, verkiezen wij — met alle respect — God als regeerder te gehoorzamen en niet de mens. De man die de vraag gesteld had, zei toen ten aanhoren van de hele groep: ’Daar valt niets tegen in te brengen!’

Wij konden ook ettelijke vragen beantwoorden betreffende onze predikingsactiviteit. Veel leden kwamen na de bijeenkomst nog even naar ons toe en drukten ons de hand en zeiden dat zij het helemaal met ons eens waren — dat het gezin de ruggegraat van een sterke gemeenschap vormt. Wij gaven toen elk lid de brochure Jehovah’s Getuigen in de twintigste eeuw.

Na deze bijeenkomst belde de programmavoorzitter, de heer Dominguez, mij op en vroeg mij op zijn kantooradres langs te komen omdat hij nog meer vragen aangaande onze geloofsopvattingen had. Wij hadden een prettig gesprek over een aantal schriftplaatsen. Hij wilde vooral ons standpunt ten aanzien van bloed horen toelichten. Hij verklaarde dat hij zelf nooit een transfusie zou nemen, en hij was dermate onder de indruk van de informatie die ik hem uit de brochure Hoe kan bloed uw leven redden? gaf, dat hij mij uitnodigde terug te komen en voor de leden van de Rotary over ons standpunt inzake bloed te spreken. Ik vroeg een andere Getuige, Don Dahl, met mij mee te gaan. Hij bezoekt ziekenhuizen om de kwestie met artsen te bespreken wanneer Getuigen er een operatie moeten ondergaan. Samen legden wij uitvoerig uit hoe wij met artsen en ziekenhuisdirecties samenwerken om ons schriftuurlijke standpunt duidelijk te maken en succesvolle alternatieven voor bloedtransfusie aan te dragen.” — Leviticus 17:10-12; Handelingen 15:19-21, 28, 29.

„Bedoelt u dat u uw zoon zou laten doodgaan?”

„Na de vergadering kwam er een man naar mij toe en vroeg mij privé: ’Bedoelt u dat u uw zoon zou laten doodgaan als hij na een ongeluk zwaar bloedend op de eerste hulp werd binnengebracht?’ Ik verzekerde hem dat ik met hem mee kon voelen, want ik had een zoon verloren toen in 1988 dat vliegtuig boven Lockerbie (Schotland) explodeerde. In antwoord op zijn vraag vertelde ik hem allereerst dat ik niet zou willen dat mijn zoon zou sterven.

Wij zijn niet tegen artsen of medische behandelingen of ziekenhuizen. Wij zijn geen gebedsgenezers. Wij hebben de diensten van de medische professie nodig. Wij hebben ons vertrouwen op God gesteld en zijn er zeker van dat zijn richtlijnen ten aanzien van bloed ons eeuwige welzijn dienen. God wordt in de bijbel beschreven als Degene ’die u leert uzelf baat te verschaffen, die u doet treden op de weg die gij dient te bewandelen’ (Jesaja 48:17). Hij heeft zijn Zoon het vermogen verleend de doden op te wekken. Jezus zei: ’Ik ben de opstanding en het leven. Wie geloof oefent in mij, zal, ook al sterft hij, tot leven komen; en een ieder die leeft en geloof oefent in mij, zal stellig nooit sterven. Gelooft gij dit?’ — Johannes 11:25, 26.

Wij vragen de artsen alleen te willen begrijpen dat ons standpunt een zaak van het geweten is waarover niet onderhandeld kan worden. Wij kunnen in deze zaak evenmin onderhandelen als wij dat op het punt van Gods wet betreffende overspel kunnen. Wij zouden niet met God in onderhandeling kunnen treden en vragen: ’God, bestaan er omstandigheden waarin ik overspel mag plegen?’ Ik zei deze man toen: ’U vroeg mij of ik mijn zoon zou laten sterven door een bloedtransfusie te weigeren. Met alle respect, ik zou u willen vragen of u uw zoon zou laten sterven in de krijgsdienst voor een land.’ Hij antwoordde onmiddellijk en met nadruk: ’Ja! Want dat is zijn plicht!’ Ik zei: ’U zou uw zoon laten sterven omdat het een zaak betreft waar u in gelooft. Sta mij hetzelfde toe in verband met mijn zoon.’

Een interessant uitvloeisel van dit alles was dat de programmavoorzitter, de heer Dominguez, mijn vrouw en mij uitnodigde om met hem en zijn vrouw te dineren. Hij was van mening dat zijn vrouw slachtoffer was van verkeerde informatie en misvattingen over Jehovah’s Getuigen. Hij had gelijk. Zij was verkeerd ingelicht. Wij hadden een genoeglijke avond en zijn vrouw stelde veel vragen over ons en ons werk, die zij ons uitvoerig liet beantwoorden. De volgende dag belde hij ons en vertelde dat zijn vrouw het heel prettig had gevonden met mijn vrouw en mij kennis te maken en ons heel aardig vond.

Ik ben de heer Dominguez regelmatig blijven bezoeken en hij heeft een levendige belangstelling voor de bijbel. Hij zei mij: ’Ik wil u beslist aanmoedigen contact te zoeken met programmavoorzitters van alle Rotary Clubs in het gebied van Greater San Francisco Bay, met het aanbod in hun club een soortgelijke uiteenzetting te geven als in onze club gebeurd is. U kunt mijn naam als referentie gebruiken en als men contact met mij opneemt, zal ik graag sterk aanbevelen om u als gastspreker uit te nodigen.’

De Rotary-beweging is internationaal. Zou het mogelijk zijn dat nog meer clubs in de Verenigde Staten en over de hele wereld hun deuren openen voor presentaties door Jehovah’s Getuigen?”

[Voetnoten]

[Illustratie op blz. 18]

De heer Renan Dominguez, links, en broeder Ernest Garrett