ਇਹ ਗੌਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਹਾਰੂਨ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਭਟਕਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਹਰ ਵਾਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪ ਜਾਣ-ਬੁੱਝ ਕੇ ਗ਼ਲਤੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤੀ। ਇੱਦਾਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਹਾਲਾਤਾਂ ਕਰਕੇ ਜਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਬਹਿਕਾਵੇ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਸਹੀ ਸੋਚ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਪਾਇਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਗ਼ਲਤੀ ਹੋਈ, ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਇਸ ਅਸੂਲ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰ ਕੇ ਗ਼ਲਤੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਚ ਸਕਦਾ ਸੀ: “ਤੂੰ ਬੁਰਿਆਈ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤਿਆਂ ਦੇ ਮਗਰ ਨਾ ਲੱਗ।” (ਕੂਚ 23:2) ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਉਸ ਦਾ ਨਾਂ ਬਾਈਬਲ ਵਿਚ ਆਦਰ ਨਾਲ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਯਿਸੂ ਨੇ ਧਰਤੀ ʼਤੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਹਾਰੂਨ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੇ ਪੁਜਾਰੀ ਹੋਣ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਮੰਨਿਆ।—ਜ਼ਬੂ 115:10, 12; 118:3; 133:1, 2; 135:19; ਮੱਤੀ 5:17-19; 8:4.

ਮੂਸਾ ਦੇ ਕਾਨੂੰਨ ਵਿਚ ਨਿਆਈਆਂ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਹਿਦਾਇਤ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਰਿਸ਼ਵਤ ਨਾ ਲੈਣ, ਨਾ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਤੋਹਫ਼ੇ ਕਬੂਲ ਕਰਨ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਪੱਖਪਾਤ ਕਰਨ। ਇਹ ਹਿਦਾਇਤ ਇਸ ਲਈ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅੰਨ੍ਹਾ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਉਹ ਗ਼ਲਤ ਫ਼ੈਸਲੇ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਮਿਸਾਲ ਲਈ, ਮੂਸਾ ਦੇ ਕਾਨੂੰਨ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਸੀ: “ਵੱਢੀ [ਜਾਂ ਰਿਸ਼ਵਤ] ਤੇਜ ਨਿਗਾਹ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਅੰਨ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।” (ਕੂਚ 23:8) “ਵੱਢੀ ਨਾ ਖਾਓ ਕਿਉਂ ਜੋ ਵੱਢੀ ਸਿਆਣਿਆਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਅੰਨ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।” (ਬਿਵ 16:19) ਭਾਵੇਂ ਇਕ ਨਿਆਂਕਾਰ ਜਿੰਨਾ ਮਰਜ਼ੀ ਸਹੀ ਤੇ ਸਮਝਦਾਰ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਪਰ ਜੇ ਕੋਈ ਉਸ ਨੂੰ ਤੋਹਫ਼ੇ ਦਿੰਦਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਹ ਜਾਣੇ-ਅਣਜਾਣੇ ਵਿਚ ਉਸ ਦੀ ਤਰਫ਼ਦਾਰੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਕਾਨੂੰਨ ਵਿਚ ਨਿਆਈਆਂ ਨੂੰ ਤੋਹਫ਼ੇ ਲੈਣ ਤੋਂ ਖ਼ਬਰਦਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਇਹ ਵੀ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਵਿਚ ਵਹਿ ਕੇ ਕੋਈ ਫ਼ੈਸਲਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਨਿਆਈਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ: “ਤੂੰ ਕੰਗਾਲ ਦੀ ਰਈ ਨਾ ਕਰੀਂ, ਨਾ ਸਮਰੱਥੀ ਦਾ ਲਿਹਾਜ ਕਰੀਂ।” (ਲੇਵੀ 19:15) ਇਸ ਕਰਕੇ ਜੇ ਕੋਈ ਨਿਆਈ ਸਿਰਫ਼ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਅਮੀਰਾਂ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਫ਼ੈਸਲਾ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਇਹ ਅਨਿਆਂ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।—ਕੂਚ 23:2, 3.