ਯਹੋਵਾਹ ਨੇ ਇਹ ਠਾਣਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਦੇ ਦੁਸ਼ਟ ਰਾਜੇ ਅਹਾਬ ਦੇ ਰਾਜ ਦੌਰਾਨ ਕਾਫ਼ੀ ਚਿਰ ਤਕ ਸੋਕਾ ਪਵੇਗਾ। ਜਦ ਏਲੀਯਾਹ ਨੇ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਸੋਕਾ ਪਵੇਗਾ, ਤਾਂ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨਬੀ ਨੂੰ ਚਮਤਕਾਰੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਪਹਾੜੀ ਕਾਵਾਂ ਦੇ ਜ਼ਰੀਏ ਖਾਣ ਲਈ ਰੋਟੀ ਤੇ ਮਾਸ ਦਿੰਦਾ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਅਹਾਬ ਤੋਂ ਵੀ ਬਚਾ ਕੇ ਰੱਖਿਆ। ਫਿਰ ਯਹੋਵਾਹ ਨੇ ਏਲੀਯਾਹ ਨੂੰ ਕਿਹਾ: “ਉੱਠ ਅਤੇ ਸੀਦੋਨ ਦੇ ਸਾਰਫਥ ਨੂੰ ਚੱਲਾ ਜਾਹ ਅਤੇ ਓਥੇ ਜਾ ਟਿੱਕ। ਵੇਖ ਮੈਂ ਇੱਕ ਵਿੱਧਵਾ ਤੀਵੀਂ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਤੇਰੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰੇ।”​—1 ਰਾਜ. 17:1-9.

ਇਹ ਵਿਧਵਾ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਏਲੀਯਾਹ ਇਜ਼ਰਾਈਲੀ ਸੀ ਅਤੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮੰਨਦਾ ਸੀ। ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਉਸ ਦੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਦੀ ਹੈ: “ਜੀਉਂਦੇ ਯਹੋਵਾਹ ਤੇਰੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੀ ਸੌਂਹ।” ਸੋ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਦੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਬਾਰੇ ਥੋੜ੍ਹਾ-ਬਹੁਤਾ ਹੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ, ਇਸੇ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਯਹੋਵਾਹ ਨੂੰ “ਮੇਰਾ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ” ਕਹਿ ਕੇ ਨਹੀਂ ਬੁਲਾਇਆ। ਉਹ ਸਾਰਫਥ ਨਗਰ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਜੋ ਫੈਨੀਕੇ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਸੀਦੋਨ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਲਾਗੇ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਸਾਰਫਥ ਦੇ ਲੋਕ ਬਆਲ ਦੇਵਤੇ ਦੀ ਭਗਤੀ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਯਹੋਵਾਹ ਨੇ ਇਸ ਵਿਧਵਾ ਵਿਚ ਕੋਈ ਖ਼ਾਸ ਗੱਲ ਦੇਖੀ ਸੀ।

ਭਾਵੇਂ ਸਾਰਫਥ ਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕ ਮੂਰਤੀ-ਪੂਜਾ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਇਸ ਗ਼ਰੀਬ ਵਿਧਵਾ ਨੇ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ʼਤੇ ਨਿਹਚਾ ਕੀਤੀ। ਯਹੋਵਾਹ ਨੇ ਏਲੀਯਾਹ ਨੂੰ ਇਸ ਔਰਤ ਕੋਲ ਸਿਰਫ਼ ਰੋਟੀ-ਪਾਣੀ ਲਈ ਨਹੀਂ ਭੇਜਿਆ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਇਸ ਲਈ ਵੀ ਭੇਜਿਆ ਕਿ ਇਹ ਔਰਤ ਯਹੋਵਾਹ ਨੂੰ ਜਾਣ ਸਕੇ। ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਅਸੀਂ ਇਕ ਵਧੀਆ ਸਬਕ ਸਿੱਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।

ਹਾਲਾਂਕਿ ਸਾਰਫਥ ਦੇ ਲੋਕ ਬਆਲ ਦੀ ਭਗਤੀ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਉੱਥੇ ਦੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਬੁਰੇ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਯਹੋਵਾਹ ਨੇ ਏਲੀਯਾਹ ਨੂੰ ਇਸ ਵਿਧਵਾ ਕੋਲ ਭੇਜ ਕੇ ਦਿਖਾਇਆ ਕਿ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇਕਦਿਲ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਅਜੇ ਉਸ ਦੀ ਭਗਤੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ। ਵਾਕਈ “ਹਰ ਕੌਮ ਵਿਚ ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਇਨਸਾਨ [ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ] ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਹੀ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਉਸ ਨੂੰ ਕਬੂਲ ਕਰਦਾ ਹੈ।”​—ਰਸੂ. 10:35.