ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਾਂਤ ਵਿਚ, ਦਸ ਕੁਆਰੀਆਂ ਲਾੜੇ ਦਾ ਸੁਆਗਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਵਿਆਹ ਦੇ ਜਲੂਸ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਨਾਲ ਨਿਕਲਦੀਆਂ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਮਸਾਲਾਂ ਨਾਲ ਜਲੂਸ ਵਾਲੇ ਰਾਹ ਵਿਚ ਰੌਸ਼ਨੀ ਕਰਨਗੀਆਂ, ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਦਾ ਆਦਰ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਜਿਉਂ ਉਹ ਆਪਣੀ ਲਾੜੀ ਨੂੰ ਉਸ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਘਰ ਨੂੰ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਪਰੰਤੂ, ਯਿਸੂ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦਾ ਹੈ: “ਜਿਹੜੀਆਂ ਮੂਰਖਣੀਆਂ ਸਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਮਸਾਲਾਂ ਤਾਂ ਲੈ ਲਈਆਂ ਪਰ ਤੇਲ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਨਾ ਲਿਆ। ਪਰ ਚਤਰਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਭਾਂਡਿਆਂ ਵਿੱਚ ਤੇਲ ਆਪਣੀਆਂ ਮਸਾਲਾਂ ਨਾਲ ਲੈ ਲਿਆ। ਅਤੇ ਜਦ ਲਾੜੇ ਨੇ ਚਿਰ ਲਾਇਆ ਓਹ ਸਭ ਊਂਘ ਪਈਆਂ ਅਤੇ ਸੌਂ ਗਈਆਂ”।

ਤੇਲ ਉਸ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਸੰਕੇਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕਾਰੀਆਂ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਸੱਚੇ ਮਸੀਹੀਆਂ ਦੀ ਚਮਕ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਬਚਨ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਮਸੀਹੀ ਘੁਟ ਕੇ ਫੜੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਨਾਲ ਹੀ ਪਵਿੱਤਰ ਆਤਮਾ, ਜਿਹੜੀ ਉਸ ਬਚਨ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਤੇਲ ਚਤੁਰ ਕੁਆਰੀਆਂ ਨੂੰ ਯੋਗ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਵਿਆਹ ਦੀ ਦਾਅਵਤ ਨੂੰ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਜਲੂਸ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਲਾੜੇ ਦੇ ਸੁਆਗਤ ਵਿਚ ਰੌਸ਼ਨੀ ਪਾਉਣ। ਪਰੰਤੂ ਮੂਰਖ ਕੁਆਰੀਆਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ, ਅਰਥਾਤ ਆਪਣੇ ਭਾਂਡਿਆਂ ਵਿਚ, ਲੋੜੀਂਦਾ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਤੇਲ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਯਿਸੂ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ: