ਯਿਸੂ ਕੈਸਰੀਆ ਫ਼ਿਲਿੱਪੀ ਦੇ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿਚ ਆਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਇਕ ਭੀੜ ਨੂੰ ਸਿਖਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਸ ਦੇ ਰਸੂਲ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਘੋਸ਼ਣਾ ਕਰਦਾ ਹੈ: “ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਤ ਆਖਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਕੋਈ ਏਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਜਿਹੜੇ ਐਥੇ ਖੜੇ ਹਨ ਮੌਤ ਦਾ ਸੁਆਦ ਨਾ ਚੱਖਣਗੇ ਜਦ ਤੋੜੀ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਨਾ ਵੇਖਣ।”

‘ਯਿਸੂ ਦਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ?’ ਚੇਲੇ ਜ਼ਰੂਰ ਸੋਚਦੇ ਹੋਣਗੇ। ਲਗਭਗ ਇਕ ਹਫ਼ਤੇ ਬਾਅਦ, ਯਿਸੂ ਪਤਰਸ, ਯਾਕੂਬ, ਅਤੇ ਯੂਹੰਨਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਇਕ ਉੱਚੇ ਪਹਾੜ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹਦੇ ਹਨ। ਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਰਾਤ ਨੂੰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਚੇਲੇ ਊਂਘਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਯਿਸੂ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਰੂਪਾਂਤਰਣ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਦਾ ਮੁਖੜਾ ਸੂਰਜ ਵਾਂਗੁ ਚਮਕਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਚਾਨਣ ਵਾਂਗੁ ਉੱਜਲ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਯਿਸੂ ਅਤੇ ਚੇਲਿਆਂ ਦੋਨਾਂ ਲਈ ਇਹ ਦਰਸ਼ਨ ਕਿੰਨਾ ਸਮਰਥਾਦਾਇਕ ਸਾਬਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ! ਇਹ ਦਰਸ਼ਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮਸੀਹ ਦੀ ਰਾਜ ਮਹਿਮਾ ਦਾ ਪੂਰਵ-ਦਰਸ਼ਨ ਹੈ। ਚੇਲਿਆਂ ਨੇ, ਅਸਲ ਵਿਚ, ‘ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ’ ਦੇਖਿਆ ਹੈ, ਠੀਕ ਜਿਵੇਂ ਯਿਸੂ ਨੇ ਇਕ ਹਫ਼ਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਯਿਸੂ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪਤਰਸ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ‘ਮਸੀਹ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਅੱਖੀਂ ਵੇਖਿਆ ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਉਹ ਪਵਿੱਤਰ ਪਹਾੜ ਉੱਤੇ ਉਹ ਦੇ ਨਾਲ ਸਨ।’