Jeschräwen von Lukas
16 Dan säd hee uk to siene Jinja: “Eenen rikjen Maun wort vetalt, daut sien Hus-Aunjestalda* orrajcht met sien Hab un Goot omjinkj*. 2 Dan roopt hee dän Aunjestalden un säd: ‘Waut es daut, waut doa von die vetalt woat? Jeff mie de Räakjninj von aules, waut du jedonen hast, wiels du woascht nich lenja äwa mien Hus aunjestalt sennen.’ 3 Dan docht de Aunjestalda bie sikj soo: ‘Waut saul ekj bloos doonen, nu daut mien Wieet mie mien Aumt wajchnämen woat? Wiels toom growen sie ekj too schwak un prachren gonen, schämt sikj mie. 4 Ah! Ekj weet, waut ekj doonen woa, wan ekj mien Aumt aus Aunjestalda loos woa, soo daut de Menschen mie woaren bie sikj oppnämen.’ 5 Dan roopt hee aule, waut sienen Wieet waut schuldich wieren, eenselwies no sikj. Un hee säd to dän Ieeschten: ‘Woo väl best du mienen Wieet schuldich?’ 6 Dee säd: ‘100 Moten* Olieweneelj.’ Dan säd de Aunjestalda to dän: ‘Hia es de Kontrakt, wua daut oppjeschräwen es. Sat die dol un schriew doa schwind 50 nopp.’ 7 Dan säd hee to eenen aundren: ‘Un du, woo väl best du mienen Wieet schuldich?’ Dee säd: ‘100 groote Moten* Weit.’ De Aunjestalda säd to dän: ‘Hia es de Kontrakt, wua daut oppjeschräwen es. Nemm dän un schriew doa 80 nopp.’ 8 Un sien Wieet lowd am doafäa, daut hee kluak* jehaundelt haud, wan daut uk ojjerajcht wia. Wiels de Menschen von dise Welt gonen kjlieekja met dee von äare Jennerazion* om, aus dee Menschen daut doonen, waut em Licht sent.
9 Ekj saj uk to junt: Brukt daut ojjerajchte Rikjtum toom junt Frind moaken, soo daut dee Frind junt dan en de eewje Wonstäden oppnämen muchten, wan dit Rikjtum vejeit. 10 Deejanja, waut em kjlienen tru es, es uk tru em grooten. Un deejanja, waut em kjlienen ojjerajcht es, dee es uk ojjerajcht em grooten. 11 Doawäajen, wan jie junt nich aus tru bewäsen haben met daut ojjerajchte Rikjtum, wäa woat junt dan daut woare Rikjtum äwajäwen? 12 Un wan jie junt nich aus tru bewäsen haben met daut, waut eenen aundren sient es, wäa woat junt dan waut jäwen, waut fa junt selfst es? 13 Kjeena kaun een Sklow sennen von twee Wieets. Hee woat entwäda dän eenen haussen un dän aundren leewen ooda sikj aun dän eenen hoolen un dän aundren veachten. Jie kjennen nich Gott siene Sklowen sennen un to deeselwje Tiet Sklowen sennen von daut Jelt*.”
14 Un de Farisä̱a, waut sea nom Jelt hinjaraun wieren, hieeden aules, waut Jesus säd. Un dee weesen daut met äa Jesecht, daut see am veachten. 15 Dan säd hee to dee: “Jie sent soone, waut sikj ver de Menschen selfst fa jerajcht talen, oba Gott weet, waut jie em Hoat haben. Wiels waut fa Menschen to beseenen huach aunjeseenen es, es fa Gott to beseenen äakjlich.
16 Daut Jesaz un de Profeeten rieekjten bat Johanes. Oba von doa wieda woat Gott sien Kjennichrikj aus de goode Norecht bekauntjemoakt, un aule Sorten Menschen schaufen doaropp, doa nenntokomen. 17 Dauts mau rajcht leichta, daut Himmel un Ieed vegonen wudden, aus daut een Sträakjskje von eene Lata von daut Jesaz sikj nich erfellen wudd.
18 Jieda eena, waut sikj von siene Fru scheeden lat un sikj met eene aundre befriet, dee brakjt de Ehe*. Un jieda eena, waut sikj met eene Fru befriet, waut von äaren Maun jeschieden es, dee brakjt de Ehe.
19 Doa wia een rikja Maun, waut emma rootbleiwe un lienzeichne Kjleeda brukt un sikj daut jieda Dach scheen gonen leet un huachhäa läwd. 20 Oba bie de Däa von sien Hus leeten se emma eenen Pracha, waut La̱zarus heet un gaunz voll Schwäaren wia. 21 Un hee wenscht sikj, daut hee sienen Hunga stellen kunn met daut, waut von dän rikjen Maun sienen Desch foll. Un doa kjeemen mau rajcht Hunj no La̱zarus, waut siene Schwäaren belekjten. 22 Oba met de Tiet storf de Pracha un de Enjel neemen am met un brochten am bat biesied Abraham*.
Un de rikja Maun storf uk un wort begroft. 23 Un aus hee em GRAUF* wia un sea lieden must, kjikjt hee no Hecht un sach Abraham von wiet auf un biesied am* La̱zarus. 24 Dan roopt hee: ‘Voda Abraham, hab Metleet met mie un schekj La̱zarus, daut hee siene Finjaspetz em Wota ducken saul, om miene Tung to kjeelen, wiels ekj mott hia jaumalich toobrinjen en dit jlieejende Fia.’ 25 Oba Abraham säd: ‘Kjint, denkj doaraun, daut du en dien Läwen aules vollopp hautst un La̱zarus kjrieech bloos Schlajchtet. Oba nu woat hee hia jetreest un du motst doa toobrinjen. 26 Un buta aul dit es doa uk tweschen junt un ons een deepa Aufgrunt jemoakt worden, soo daut dee, waut von hia dorthan wellen, nich kjennen. Un de Menschen, waut von dort no ons komen wellen, uk nich kjennen.’ 27 Dan säd de rikja Maun: ‘Wan daut soo es, dan froag ekj die, Voda, aus du west La̱zarus no mienen Voda sien Hus schekjen. 28 Wiels ekj hab fief Breeda, un hee saul dee woarnen, daut dee nich uk no dise Städ komen, wua eena soo lieden mott.’ 29 Oba Abraham säd: ‘Dee haben je Moses un de Profeeten; dee kjennen no dee horchen.’ 30 Dan säd de rikja Maun: ‘Nä, nä, Voda Abraham, wiels wan doa wäa wudd vom Doot oppstonen un no dee gonen, dan wudden dee een Leetsennen haben.’ 31 Oba Abraham säd: ‘Wan dee nich mol no Moses un no de Profeeten horchen, dan wudden dee uk nich no wäm horchen, waut doa vom Doot oppstonen wudd.’”