Aun de Hebräa

10 Wiels daut Jesaz es bloos een Schauten fa de goode Sachen, waut noch komen, un es nich daut Werkjelje. Doawäajen kaun daut Jesaz* niemols derch deeselwje Opfa, waut jieda Joa emma wada jeopfat woaren, deejanje volkomen moaken, waut Gott aunbäden. 2 Wan daut soo wia, wudd sikj daut met de Opfa dan nich oppjehieet haben? Wiels dan wudden dee, waut heiljen Deenst doonen, een Mol jereinicht woaren un dee äa Jewessen wudd dee nich mea de Sinden väahoolen. 3 Oba em Jäajendeel, dise Opfa halpen de Menschen jieda Joa aun de Sinden denkjen, 4 wiels daut es ommäajlich, daut daut Bloot von Bols un Kosen kaun Sinden wajchnämen.

5 Soo, aus hee enne Welt nennkjeem, säd hee to Gott: “‘Tierenopfa un aundre Opfa wust du nich, oba du muakst eenen Kjarpa fa mie reed. 6 Die jefollen de Brauntopfa un Sindopfa nich.’ 7 Dan säd ekj: ‘Kjikj! Ekj sie jekomen. (En de Schreftroll* steit äwa mie jeschräwen.) Oh Gott, ekj sie jekomen, dienen Wellen to doonen.ʼ” 8 Daut ieeschte säd hee: “Du wust nich un die jefollen uk nich de Tierenopfa un aundre Opfa un de Brauntopfa un Sindopfa”, aulsoo de Opfa, waut nom Jesaz no jeopfat worden. 9 Dan sajcht hee noch: “Kjikj! Ekj sie jekomen, dienen Wellen to doonen.” Hee moakt met daut Ieeschte een Enj, om daut Tweede opptostalen. 10 Wäajen disen “Wellen” sent wie jeheilicht worden, doaderch daut Jesus Christus sienen Kjarpa bloos een Mol opfren deed, waut fa emma toorieekjt.

11 Un krakjt soo es uk jieda Priesta jieda Dach opp siene Städ toom heiljen Deenst* doonen un toom emma wada deeselwje Opfa brinjen, waut met de Sinden kjeenmol kjennen volstendich een Enj moaken. 12 Oba dis Maun brocht bloos een Opfa fa de Sinden fa emma un sad sikj aun Gott siene rajchte Sied dol. 13 Von dan aun wacht hee, bat am siene Fiend unja siene Kontroll* jejäft woaren. 14 Wiels hee haft deejanje, waut jeheilicht woaren, derch een Mol opfren fa emma volkomen jemoakt. 15 Dan uk noch jeft de heilja Jeist ons uk Zeichnis äwa dit, wiels ieescht sajcht dee: 16 “‘Dit es de Bunt, waut ekj no dee Tiet met dee moaken woa,ʼ sajcht Jehowa*. ‘Ekj woa miene Jesazen en dee äa Hoat nenndoonen un en dee äa Vestaunt nennschriewen.ʼ” 17 Dan sajcht dee: “Ekj woa nich mea aun dee äare Sinden un jesazloose Woakjen denkjen.” 18 Wan dise ieescht vejäft sent, dan fält daut nich mea aun een Opfa fa de Sind.

19 Doawäajen, Breeda, nu kjenn wie derch Jesus sien Bloot met Vetruen dän Wajch brucken, en de heilje Städ nenntokomen, 20 dän hee fa ons opjemoakt haft aus eenen nieen un läwendjen Wajch derch de Gardien, aulsoo sienen Kjarpa*. 21 Un wie haben eenen grooten Priesta äwa Gott sien Hus. 22 Doawäajen well wie met een opprechtjet Hoat un voll Gloowen no Gott komen, nu daut onse Hoaten reinjesprezt sent von een schlajchtet Jewessen un onse Kjarpasch met reinet Wota jebot sent. 23 Well wie aunhoolent onse Hopninj bekauntmoaken onen to twiewlen, wiels deejanja, waut daut Vespräakjen muak, es tru. 24 Un well wie eena om dän aundren bedocht sennen* un ons oppmuntren*, Leew to wiesen un goode Woaken to haben. 25 Well wie uk nich de Toopkomes utloten, soo aus eenje de Jewanheit haben; enne Städ daut well wie ons unjarenaunda Moot toospräakjen, un besonda nu wiels jie seenen, daut de Dach noda kjemt.

26 Wiels wan wie mootwellich sindjen, nodäm daut wie de Woarheit krakjt haben kjanen jelieet, blift doa kjeen Opfa mea fa de Sinden. 27 Dan blift doa bloos noch een enjsteljet Jerecht un eenen brennenden Oaja auftowachten, waut de Jäajna venichten woat. 28 Jieda eena, waut daut Jesaz Moses aufjewäsen haft, dee woat onen Metjefeel dootjemoakt, wan doa twee ooda dree Zeijen fäa sent. 29 Waut jleew jie, waut vonne groote Strof wudd deejanja sikj dan vedeent haben, waut opp Gott sienen Sän romjekjlunjt haft un daut Bloot von dän Bunt, wuaderch hee selfst jeheilicht wort, fa gaunz jeweenlich jetalt haft un dän Jeist von daut groote Metleet* beleidicht un veacht haft? 30 Wiels wie kjanen dän, dee doa säd: “Aufrajchnen es miene Sach; ekj woa trigjtolen.” Un uk: “Jehowa* woat sien Volkj rechten.” 31 En dän läwendjen Gott siene Henj to faulen, es toom ferchten.

32 Oba hoolt wieda dee Tiet em Denkj, aus jie dän grooten Kaumf met daut Lieden uthilden, nodäm daut jie daut Licht jekjräajen hauden. 33 Eenjemol wort junt ver aundre* beleidicht un schlajcht behaundelt, un eenjemol hab jie soone biejestonen*, waut soont jroz beläwden. 34 Wiels jie weesen Metjefeel fa dee em Jefenkjnis un neemen daut met Freiden aun, aus se junt june Sachen fuatneemen, wiels jie weeten, daut jie waut Bätret un waut Duarhauftet haben.

35 Doawäajen, hieet nich opp, driest to räden*, wiels daut woat rikjlich beloont woaren. 36 Wiels jie motten staunthauft bliewen, soo daut jie daut kjrieen, waut Gott vesproaken haft, nodäm daut jie sienen Wellen jedonen haben. 37 Wiels noch “een kjlienet Stootje” un “dan woat dee aunkomen, waut doa kjemt, un dee woat nich lot sennen”. 38 “Oba mien Jerajchta woat läwen wäajen sienen Gloowen” un “wan hee sikj ut Angst trigjtrakjt, dan hab ekj* kjeenen Jefaulen aun am”. 39 Wie oba sent nich von dee, waut sikj ut Angst trigjtrakjen un venicht woaren, oba von dee, waut Gloowen haben un ons Läwen* raden.