De weisa Rot enne Schreft jeit noch emma to brucken
DENKJ MOL AUN DIT JLIKJNIS: Stal die väa, du best opp eene Utstalinj, wua se een deel oole Sachen wiesen. Dee haben aula sea lang buten jeläajen, un daut haft de mieeschte von dee sea jeschot. Bie eenje fälen mau rajcht groote Bieta. Oba eent von dise Sachen lat noch sea krakjt un sea straum. Du frajchst dän Mensch, waut doa schauft, aus dit Dinkj uk soo oolt es aus aul de aundre Sachen. Un dee sajcht: “Daut Dinkj es mau rajcht ella, aus aul de aundre Sachen, un dit haben se uk noch kjeenmol oppjefikst.” Un dan frajchst du: “Na, wia daut dan emma wua bennen?” “Nä”, sajcht dee, “daut es noch emma buten jewast un haft väl Storm un Räajen äwastonen. Un väle haben uk aul jeprooft, daut tweitomoaken.” Secha wurscht du wundren, von waut daut jemoakt wia.
En wesse Stekjen es de Schreft uk soo aus dit oole Dinkj. De Schreft es eent von de elste Bieekja, waut daut jeft. De mieeschte oole Bieekja sent met de Joaren nich mea to brucken. Waut soone Bieekja biejlikj äwa de Natua sajen, stemt nich met daut, waut de Menschen entweschen rutjefungen haben. Waut en dee Bieekja fa Doktarie toojerot wort, wia foaken toom schoden, späat sikj soo. Un von väl oole Bieekja es vondoag dän Dach äwaheipt goanich mea väl jebläwen.
Oba met de Schreft es daut gaunz aundasch. Daut ieeschte Poat doavon schreewen se äwa 3 500 Joa trigj, oba doa es nuscht von wajchjekomen. Aules, waut de Schreft sajcht, es bat vondoag dän Dach jebläwen, wan se uk emma wada äwa dee jespott haben, dee veboden haben un dee vebrent haben. Un uk dan, wan de Menschen waut nieet rutfinjen, es daut emma aules soo, aus de Schreft aul emma jesajcht haft.
GOODA ROT FA DE VONDOAGSCHE TIET
Oba halpt de Rot enne Schreft vondoag dän Dach uk noch? Na, waut sent de jratste Trubbels, wuamet de Menschen en onse Tiet to kloaren haben? Es daut nich biejlikj, daut doa Kjrich es, daut de Ieedbaul veorreinicht woat, daut de Menschen onopprechtich sent ooda aundret schlajchtet doonen? Well wie mol seenen, waut de Schreft doatoo sajcht. Un denkj dan mol doaräwa no, woo daut oppe Welt sennen wudd, wan aule Menschen sikj no de Schreft äaren Rot rechten wudden.
NO FRÄD STRÄWEN
“Seelich sent dee, dee doa Fräd moaken; dee woaren Gott siene Kjinja heeten” (Matäus 5:9, PB). “Doot aules waut jie kjennen, wan daut mäajlich es, met aule Menschen Fräd to haben” (Reema 12:18, PB).
METLEET HABEN UN TOGOOD HOOLEN
“Seelich sent dee, dee met aundre Metleet haben; met dee woat Gott Metleet haben” (Matäus 5:7, PB). “Vedroacht eena dän aundren, un vejäft junt unjarenaunda, wan wäa eene Kloag jäajen dän aundren haft. Soo aus de Har junt vejäft haft, soo mott jie uk vejäwen” (Kolossa 3:13, PB).
AULE VELKJA JLIKJEN VÄL WIEET TALEN
Gott “haft daut soo jemoakt, daut aule Velkja opp de Ieed von eenen Mensch staumen, un äwa de gaunze Welt wonen sellen” (Aposteljeschicht 17:26, PB). “Nu see ekj woarhauftich, daut Gott manke Menschen kjeen Unjascheet moakt; oba ut aule Velkja, dee aunnemt, dee am ferchten un doonen waut rajcht es” (Aposteljeschicht 10:34-35, PB).
SIKJ GOOT OM DE NATUA KJEMREN
“Un Gott de HAR neem däm Mensch un sad am en dän Goaden Eden, soo daut hee dän beoabeiden un besorjen wudd” (1. Mose 2:15, PB). Gott woat dee ombrinjen, “dee de Ieed vedorwen haben” (Openboarunk 11:18, PB).
NICH BEJIERICH SENNEN UN EEN REINET LÄWEN FIEREN
“Paust opp daut jie nich jiezich woaren; daut Menschenläwen henjt nich doavon auf, daut hee väl besetten deit” (Lukas 12:15, PB). “Soo aus daut heilje tookjemt, lot bie junt nich emol soo väl aus von Huararie, Orreinichkjeit ooda Jiez, de Räd sennen” (Efeesa 5:3, PB).
OPPRECHTICH SENNEN UN SCHWOA SCHAUFEN
“Wie wellen en aulem waut wie doonen een ordentlichet Läwen fieren” (Hebräa 13:18, PB). “Wäa met stälen jeploacht es, saul doamet opphieren un oabeiden gonen” (Efeesa 4:28, PB).
SOONE HALPEN, WAUT DAUT FÄLT
“Treest dee, dee de Moot verutscht es. Halpt de schwake un haft met aulen Jedult” (1. Tessalonicha 5:14, PB). Doot “de Weisen un Wätfrues en äare Noot besieekjen” (Jakobus 1:27, PB).
De Schreft jeft ons nich bloos disen Rot. Oba dee wiest uk, wuarom dee goot fa ons es un woo wie doano läwen kjennen. Woo wudd daut vondoag dän Dach sennen, wan mea Menschen no daut läwen wudden, waut de Schreft sajcht? Wudd daut dan uk noch soone groote Trubbels jäwen? Secha nich. De Rot enne Schreft schauft en onse Tiet noch krakjt soo goot aus ieeschtemma un es nu mau rajcht noch wichtja aus jeemols ea. Soo, woo kaun dee Rot eenem em Läwen halpen?
WOO DE SCHREFT EENEM HALPEN KAUN
Soo aus Jesus Christus mol säd, “rajchtfoadicht de Weisheit sikj derch daut waut see deit” (Matäus 11:19, PB). Aus een Rot aulsoo weis es, es doaraun to kjanen, woo daut utkjemt, wan eena dän nokjemt. Woo steit daut met dän Rot enne Schreft? Jeit dee to brucken un moakt dee eenem daut Läwen bäta? Halpt dee eenem, met Trubbels foadich to woaren? See wie mol een Erfoarunk.
Eene Fru – un saj wie mol, dee heet Delphine – haud emma een sea drocket, goodet un tofrädnet Läwen jehaut. Oba met eenst haustich wia nuscht mea soo, aus daut ea mol wia. Ieescht storf äare junge Dochta, dan jinkj äare Ehe entwei un dan kjrieech see uk noch groote Jelt-Trubbels. See sajcht: “Ekj wist nich mea wuahan – ekj wia onen miene Dochta, onen mienen Maun un onen een Tus. Ekj feeld mie soo tonuscht, ekj haud kjeene Krauft un kjeene Hopninj mea.”
Noch kjeenmol ea haud Delphine daut selfst soo sea beläft, waut de Schreft sajcht: “Ons Läwen es hia 70 Joa, un wan daut huach kjemt, 80, un . . . wie [haben] doch bloos von Mieej un Trua to räden; daut kjemt boolt to Enj un wie flieejen wajch” (Psalm 90:10, PB).
En dise schwoare Tiet socht Delphine enne Schreft no Help. Un daut es to bewundren, woo ar dee holp. See un uk een deel aundre Menschen haben daut selfst utjefungen, woo sea de Schreft eenem em Läwen halpt, wan eena dee äaren Rot nokjemt. Dee haben jeseenen, daut de Schreft nich soo es aus de Rot en aul de aundre Bieekja, waut no eenje Joaren nich mea to brucken jeit. De Schreft es dolla soo aus daut schmocke Dinkj en dee Utstalinj, wua wie aum Aunfank von räden. Weet, wuarom dee soo besonda es? Kunn daut nich sennen, daut de Jedanken doa bennen werkjlich von Gott sent un nich von Menschen? (1. Tessalonicha 2:13).