LEET 57
Wie wellen aule Sorten Menschen prädjen
1. Fa Gott sent aule Menschen äwareen,
un wie well’n proowen, soo aus hee to senn’.
Gott well, daut aule Menschen no am kom’,
daut dee am deen’ un eewich läwen kjenn’.
(KUA)
Krakjt endoont woo Menschen lat,
krakjt endoont woo dee daut ha’n,
Jehova lot dee aula wellich en.
Aule Menschen räd wie aun,
wiet un breet moak wie bekaunt:
“Een Frint von Gott, daut kaun een jiedra senn’.”
2. Endoont wua Menschen häakom’ ooda won’
un aus dee rikj sent ooda prachaoam,
Jehova acht je nich opp soone Dinj;
waut bie am talt, daut es doch bloos daut Hoat!
(KUA)
Krakjt endoont woo Menschen lat,
krakjt endoont woo dee daut ha’n,
Jehova lot dee aula wellich en.
Aule Menschen räd wie aun,
wiet un breet moak wie bekaunt:
“Een Frint von Gott, daut kaun een jiedra senn’.”
3. Jehova nemt dee opp, waut am well’n deen’;
hee halpt dee frie to woar’n von dise Welt.
Wie wellen aule Menschen daut vetal’n,
daut dee jerat woar’n, soo aus Gott daut well.
(KUA)
Krakjt endoont woo Menschen lat,
krakjt endoont woo dee daut ha’n,
Jehova lot dee aula wellich en.
Aule Menschen räd wie aun,
wiet un breet moak wie bekaunt:
“Een Frint von Gott, daut kaun een jiedra senn’.”
(See uk Joh. 12:32; Apj. 10:34; 1. Tim. 4:10; Tit. 2:11.)