Wrzesień

Bóg dał Jezusowi moc, żeby usunął wszystkie problemy ludzkości. Kiedy Jezus dokonywał cudów, pokazywał, że jest w stanie rozwiązać problemy, których sami nigdy byśmy nie rozwiązali. Na przykład ma moc uwolnić nas od ich głównej przyczyny, czyli odziedziczonego grzechu, a także jego skutków — chorób i śmierci (Mat. 9:1-6; Rzym. 5:12, 18, 19). Jego cuda dowiodły, że może wyleczyć „wszelkie choroby”, a nawet wskrzeszać umarłych (Mat. 4:23; Jana 11:43, 44). Potrafi również panować nad gwałtownym wichrem i pokonywać złe duchy (Marka 4:37-39; Łuk. 8:2). To bardzo pokrzepiające, że Jehowa dał swojemu Synowi taką moc! Możemy być pewni przyszłych błogosławieństw pod panowaniem Królestwa Bożego. Cuda Jezusa pokazują, czego dokona on na o wiele większą skalę jako niebiański Król w Królestwie Bożym. w23.04 s. 3, ak. 5-7

Jeżeli jesteś w dużym zborze i masz wrażenie, że twoja ręka często jest pomijana, mogłaby cię brać pokusa, żeby się poddać. Ale nie rezygnuj z udzielania odpowiedzi. Spróbuj na każde zebranie przygotować kilka komentarzy. Nawet jeśli nie zostaniesz poproszony do odpowiedzi na początku studium, będziesz miał jeszcze szansę później. Kiedy przygotowujesz się do studium Strażnicy, zastanów się, jak każdy akapit wiąże się z tematem artykułu. Dzięki temu w trakcie całego studium będziesz mieć coś wartościowego do powiedzenia. Ponadto mógłbyś przygotować komentarz do akapitów omawiających głębsze prawdy, trudniejsze do wyjaśnienia. Dlaczego? Ponieważ do takich akapitów nieraz zgłasza się mniej osób. A co, jeśli minęło kilka zebrań, a nadal nie udało ci się udzielić odpowiedzi? Przed zebraniem powiedz prowadzącemu, na które pytanie chciałbyś się zgłosić. w23.04 ss. 21, 22, ak. 9, 10

Józef chętnie stosował się do wskazówek Jehowy i dzięki temu był lepszym mężem. Co najmniej trzy razy otrzymał od Boga wskazówki dotyczące swojej rodziny. Za każdym razem szybko się do nich stosował, nawet jeśli wiązało się to ze sporymi zmianami (Mat. 1:20; 2:13-15, 19-21). Postępując w ten sposób, Józef chronił Marię, wspierał ją i troszczył się o nią. To, co robił, na pewno pogłębiało miłość i szacunek Marii do niego. Mężowie, możecie naśladować Józefa, szukając opartych na Biblii rad dotyczących dbania o rodzinę. Gdy stosujecie te rady, nawet jeśli wymaga to od was dużych zmian, pokazujecie, że kochacie swoje żony, i umacniacie swoje małżeństwa. Siostra z Vanuatu, zamężna od 20 lat, mówi: „Kiedy mój mąż szuka rad u Jehowy i się do nich stosuje, szanuję go jeszcze bardziej. Czuję się bezpiecznie i ufam jego decyzjom”. w23.05 s. 21, ak. 5

Powracający z Babilonu Żydzi mieli być „ludem świętym” dla swojego Boga (Powt. Pr. 7:6). Jednak nie oznaczało to, że nie musieli dokonać zmian, żeby podobać się Jehowie. Większość Żydów urodziła się w Babilonie i najwidoczniej przyzwyczaiła się do sposobu myślenia Babilończyków i wyznawanych przez nich wartości. Wiele lat po tym, jak pierwsi Żydzi wrócili do Izraela, namiestnik Nehemiasz ze zdziwieniem stwierdził, że dzieci urodzone w Izraelu nawet nie nauczyły się mówić po żydowsku (Powt. Pr. 6:6, 7; Nehem. 13:23, 24). Jak ci młodzi mogli pokochać i wielbić Jehowę, jeśli nie znali hebrajskiego — głównego języka, w którym spisano Słowo Boże? (Ezd. 10:3, 44). Tak więc ci Żydzi musieli dokonać dużych zmian, ale było to dla nich o wiele łatwiejsze, ponieważ mieszkali w Izraelu, gdzie stopniowo przywracano czyste wielbienie (Nehem. 8:8, 9). w23.05 s. 15, ak. 6, 7

Bez względu na to, jak bardzo byśmy byli zmotywowani czy zdyscyplinowani, mimo wszystko możemy doznawać niepowodzeń. Na przykład niespodziewane sytuacje mogą sprawić, że będziemy mieli mniej czasu na realizowanie naszego celu (Kazn. 9:11). Może też wydarzyć się coś, przez co będziemy czuć się zniechęceni i mieć mało sił (Prz. 24:10). Ponieważ jesteśmy niedoskonali, możemy popełniać błędy, przez które trudniej będzie nam osiągnąć nasz cel (Rzym. 7:23). Albo po prostu możemy czuć się zmęczeni (Mat. 26:43). Co nam pomoże nie zrażać się niepowodzeniami? Pamiętaj, że niepowodzenie nie oznacza porażki. Z Biblii wynika, że wielokrotnie możemy doświadczać problemów. Ale wynika z niej też jasno, że możemy je przezwyciężyć i się podnieść. Możemy być pewni, że gdy mimo niepowodzeń dalej zmierzamy do celu, Jehowa wie, że chcemy Mu sprawiać radość, i cieszy się, gdy widzi nasze wysiłki. w23.05 s. 30, ak. 14, 15

Służba pełnoczasowa pomaga chrześcijanom w młodym wieku rozwinąć umiejętność efektywnej współpracy z różnymi ludźmi. Pomaga im też nauczyć się układania rozsądnego budżetu i trzymania się go (Filip. 4:11-13). Dobrym wstępem do służby pełnoczasowej jest pomocnicza służba pionierska. Tym, którzy ją podejmują, łatwiej jest potem zostać pionierami stałymi. A to otwiera drzwi do wielu innych rodzajów służby pełnoczasowej, między innymi do usługiwania jako ochotnik budowlany albo betelczyk. Mężczyźni w zborze powinni postawić sobie za cel usługiwanie braciom i siostrom jako starsi. W Biblii czytamy, że ktoś, kto ubiega się o ten przywilej, „pragnie wspaniałej pracy” (1 Tym. 3:1). Najpierw taki brat musi spełniać wymagania stawiane sługom pomocniczym. Słudzy pomocniczy pomagają starszym na różne praktyczne sposoby. Obie grupy pokornie usługują współwyznawcom i gorliwie biorą udział w służbie. w23.12 s. 28, ak. 14-16

Król Jozjasz zaczął szukać Jehowy, gdy jeszcze był nastolatkiem. Chciał lepiej Go poznać i spełniać Jego wolę. Ale ten młody król nie miał łatwego życia. Gdy szerzyło się odstępstwo, musiał zająć zdecydowane stanowisko w obronie prawdziwego wielbienia. I rzeczywiście tak zrobił. Zanim skończył 20 lat, zaczął oczyszczać kraj z fałszywego kultu (2 Kron. 34:1, 2). Nawet jeśli jesteś bardzo młody, możesz postanowić, że będziesz naśladował Jozjasza, szukając Jehowy i coraz lepiej poznając Jego przymioty. Pobudzi cię to do oddania Mu swojego życia. Jak to na ciebie wpłynie? Weźmy pod uwagę przykład Luke’a, który został ochrzczony w wieku 14 lat. Kiedy oddał życie Jehowie, powiedział: „Od tej chwili służba dla Jehowy będzie dla mnie najważniejsza i będę starał się sprawiać Mu radość” (Marka 12:30). Jeśli masz takie samo pragnienie, zaznasz wielu błogosławieństw! w23.09 s. 11, ak. 12, 13

Gdy apostoł Paweł pisał 1 List do Tesaloniczan, tamtejszy zbór istniał niecały rok. Usługujący w nim mężczyźni prawdopodobnie byli niedoświadczeni i popełniali błędy. Mimo to zasługiwali na szacunek. Możliwe, że w miarę zbliżania się wielkiego ucisku będziemy musieli polegać na wskazówkach od miejscowych starszych jeszcze bardziej niż dotychczas. Być może stracimy kontakt z Biurem Głównym i Biurem Oddziału. Dlatego to ważne, żebyśmy już teraz nauczyli się kochać i szanować starszych. Bez względu na to, co się stanie, zachowujmy trzeźwość umysłu i nie skupiajmy się na ich niedoskonałości, ale na tym, że Jehowa za pośrednictwem Chrystusa zapewnia im kierownictwo. Podobnie jak hełm chronił głowę żołnierza, tak nadzieja chroni nasz sposób myślenia. Jeśli jest mocno ugruntowana, rozumiemy, że to, co oferuje ten świat, jest bezwartościowe (Filip. 3:8). Pomaga nam też zachowywać spokój i równowagę. w23.06 ss. 11, 12, ak. 11, 12

Ci, którzy słyszą zaproszenie „głupiej kobiety”, mają wybór — przyjąć je albo odrzucić. Są ważne powody, dla których powinniśmy unikać niemoralnego postępowania. W Biblii czytamy, że „głupia kobieta” mówi: „Kradziona woda jest słodka” (Prz. 9:17). Czym jest „kradziona woda”? Biblia przyrównuje stosunki seksualne, którymi cieszą się mąż i żona, do orzeźwiającej wody (Prz. 5:15-18). Mogą oni czerpać z nich przyjemność w obrębie zawartego zgodnie z prawem małżeństwa. Zupełnie inaczej jest z „kradzioną wodą”. To sformułowanie może odnosić się do niedozwolonych, niemoralnych kontaktów seksualnych. Ludzie często dopuszczają się ich w ukryciu, tak jak złodziej, który kradnie po kryjomu. „Kradziona woda” może wydawać się szczególnie słodka wtedy, gdy grzesznicy sądzą, że ich postępowanie nie wyjdzie na jaw. Jakie to głupie! Przecież Jehowa wszystko widzi. Nie ma nic bardziej gorzkiego niż utrata Jego uznania. Z pewnością nie ma w tym nic „słodkiego” (1 Kor. 6:9, 10). w23.06 s. 22, ak. 7-9

A co, jeśli zauważyłeś, że od jakiegoś czasu twoje modlitwy stały się mechaniczne albo że do twojej służby wkradła się rutyna? Nie myśl, że straciłeś ducha Jehowy. Ponieważ jesteś niedoskonały, twoje uczucia mogą się zmieniać. Jeśli tracisz gorliwość, zastanów się nad przykładem apostoła Pawła. Chociaż starał się naśladować Jezusa, wiedział, że czasami może brakować mu motywacji. Paweł był zdecydowany pełnić służbę pomimo tego, jak w danej chwili się czuł. Podobnie ty nie pozwól, żeby niedoskonałe uczucia decydowały za ciebie. Postanów sobie robić to, co słuszne, pomimo tego, jak się czujesz. Z czasem twoje postępowanie może dobrze wpłynąć na twoje uczucia (1 Kor. 9:16). w24.03 ss. 11, 12, ak. 12, 13

Okazujemy miłość naszym współwyznawcom, kiedy witamy ich w naszym kręgu przyjaciół (2 Kor. 6:11-13). W wielu zborach są bracia i siostry o różnym pochodzeniu i osobowościach. Możemy rozwijać do nich miłość, jeśli skupiamy się na ich zaletach. Gdy uczymy się patrzeć na drugich tak jak Jehowa, dowodzimy, że ich kochamy. Okazywanie miłości braciom i siostrom będzie miało kluczowe znaczenie w trakcie wielkiego ucisku. Gdzie znajdziemy wtedy schronienie? Rozważmy, co Jehowa nakazał swoim sługom, gdy zaatakowano starożytny Babilon: „Idź, mój ludu, wejdź do swoich wewnętrznych pokojów i zamknij za sobą drzwi. Schowaj się na chwilkę, aż przeminie gniew” (Izaj. 26:20). Wydaje się, że podobnie będziemy musieli się zachować w trakcie wielkiego ucisku. w23.07 ss. 6, 7, ak. 14-16

Miej opinię osoby rozsądnej. Zastanów się: „Czy ludzie postrzegają mnie jako człowieka rozsądnego, ustępliwego i tolerancyjnego? Czy raczej uważają, że jestem surowy, szorstki i uparty? Czy jestem skłonny ich wysłuchiwać i jeśli to stosowne, spełniać ich prośby?”. To, w jakiej mierze jesteśmy rozsądni, wskazuje, w jakim stopniu naśladujemy Jehowę i Jezusa. Rozsądek obejmuje bycie elastycznym, gdy zmieniają się okoliczności. Takie zmiany mogą się wiązać z nieoczekiwanymi trudnościami. Na przykład mogą nas dotknąć niespodziewane problemy ze zdrowiem. Nasze życie może się wywrócić do góry nogami w wyniku nagłych zmian politycznych lub ekonomicznych (Kazn. 9:11). Próbą może być nawet zmiana przydziału służby. Możemy się dostosować do nowych warunków, jeśli uwzględnimy cztery wskazówki: 1) zaakceptuj rzeczywistość; 2) patrz w przyszłość; 3) skupiaj się na tym, co pozytywne; 4) rób coś dla innych. w23.07 ss. 21, 22, ak. 7, 8

Prorok Daniel był młodym człowiekiem, gdy Babilończycy uprowadzili go do niewoli, daleko od jego rodzinnego kraju. Ale Daniel najwyraźniej zrobił na nich wrażenie. Dostrzegali „to, co jest widoczne dla oczu” — że ‛nie miał żadnej wady, dobrze się prezentował’ i pochodził z wpływowej rodziny (1 Sam. 16:7). Dlatego postanowili go wyszkolić, żeby dołączył do elity ich społeczeństwa (Dan. 1:3, 4, 6). Jehowa kochał Daniela za to, jakim postanowił być człowiekiem. Co ciekawe, Daniel mógł mieć około 20 lat, kiedy Jehowa wyraził się o nim z uznaniem i postawił go na równi z Noem i Hiobem — mężczyznami, którzy przez całe dziesięciolecia wyrabiali sobie dobrą opinię u Boga (Rodz. 5:32; 6:9, 10; Hioba 42:16, 17; Ezech. 14:14). A Jehowa kochał Daniela przez całe jego długie i bogate życie (Dan. 10:11, 19). w23.08 s. 2, ak. 1, 2

Jeśli zamierzasz kupić dom, bez wątpienia chciałbyś dokładnie go poznać. Coś podobnego możemy robić, gdy czytamy i studiujemy Biblię. Jeśli czytasz ją w pośpiechu, to być może poznasz jedynie najważniejsze fakty — „podstawowe rzeczy ze świętych wypowiedzi Bożych” (Hebr. 5:12). Ale tak jak w wypadku domu, lepiej „wejść do środka” i przyjrzeć się szczegółom. Świetnym sposobem na studiowanie Biblii jest badanie, jak różne jej fragmenty są ze sobą powiązane. Nie zadowalaj się jedynie poznaniem tego, co ona zawiera, ale też staraj się wnikać, dlaczego w to wierzysz. Żeby w pełni zrozumieć Biblię, musimy poznawać zawarte w niej głębokie prawdy. Apostoł Paweł zachęcał chrześcijan, żeby pilnie studiowali Słowo Boże. Dzięki temu mogli „w pełni zrozumieć szerokość, długość, wysokość i głębokość prawdy”. W rezultacie mogli ‛mieć mocne korzenie i być mocno osadzeni na fundamencie’ swojej wiary (Efez. 3:14-19). Chcemy robić podobnie. w23.10 s. 18, ak. 1-3

Biblia zawiera wiele przykładów osób, które były cierpliwe. Czy mógłbyś poświęcić czas na przeanalizowanie ich w ramach studium osobistego? Na przykład Dawid, chociaż został namaszczony na króla Izraela w młodym wieku, musiał czekać na objęcie tronu wiele lat. Symeon i Anna wiernie służyli Jehowie i wyczekiwali przyjścia Mesjasza (Łuk. 2:25, 36-38). Analizując te relacje, zadawaj sobie następujące pytania: „Co pomogło tej osobie okazywać cierpliwość? Jakie przyniosło to jej korzyści? Jak mogę ją naśladować?”. Możesz też dużo się nauczyć z przykładu osób, którym brakowało cierpliwości (1 Sam. 13:8-14). Zastanawiaj się: „Co mogło się przyczynić do tego, że nie okazywały cierpliwości? Jakie przykre konsekwencje poniosły?”. w23.08 s. 25, ak. 15

Apostoł Piotr był lojalny i nie pozwolił, żeby cokolwiek powstrzymało go przed podążaniem za Jezusem. Dowiódł tego, gdy przy pewnej okazji Jezus powiedział coś, czego jego uczniowie nie rozumieli (Jana 6:68). Zamiast czekać na wyjaśnienie, wielu opuściło Jezusa. Ale nie Piotr. Wiedział, że tylko Jezus ‛naucza o życiu wiecznym’. Jezus wiedział, że Piotr i inni apostołowie go zostawią. Mimo to wyraził przekonanie, że Piotr się otrząśnie i pozostanie wierny (Łuk. 22:31, 32). Rozumiał, że „duch (...) jest ochoczy, ale ciało słabe” (Marka 14:38). Nawet kiedy Piotr zaparł się Jezusa, on go nie odrzucił. Po zmartwychwstaniu ukazał mu się — zapewne wtedy, gdy Piotr był sam (Marka 16:7; Łuk. 24:34; 1 Kor. 15:5). Musiało go to bardzo podnieść na duchu! w23.09 s. 22, ak. 9, 10

Bóg zakrywa — czyli przebacza — grzechy tych, którzy pokładają w Nim wiarę. Przebacza je całkowicie i nigdy więcej do nich nie wraca (Ps. 32:1, 2). Uznaje takie osoby za niewinne i prawe na podstawie ich wiary. Chociaż Abraham i Dawid zostali uznani przez Boga za prawych, to nadal byli niedoskonali. Ale ze względu na ich wiarę Bóg uważał ich za niewinnych, zwłaszcza w porównaniu z osobami, które nie oddawały Mu czci (Efez. 2:12). Jak to podkreśla apostoł Paweł w swoim liście, wiara jest kluczowa dla więzi z Jehową. Tak było w wypadku Abrahama i Dawida i tak samo jest w naszym wypadku. w23.12 s. 3, ak. 6, 7

Dzisiaj wszyscy chrześcijanie mają zaszczyt składać Jehowie ofiary w postaci swojego czasu, sił i środków przeznaczanych na popieranie spraw Jego Królestwa. Możemy pokazać, że cenimy zaszczyt wielbienia Jehowy, gdy ofiarowujemy Mu to, co mamy najlepszego. Apostoł Paweł wspomniał o różnych aspektach oddawania czci Jehowie, których nigdy nie powinniśmy zaniedbywać (Hebr. 10:22-25). Chodzi o zwracanie się do Niego w modlitwie, głoszenie o naszej nadziei, spotykanie się na zebraniach i zachęcanie się nawzajem, ‛tym bardziej, że widzimy, jak dzień Jehowy się przybliża’. W końcowej części Księgi Objawienia anioł Jehowy dwukrotnie powtórzył słowa: „Oddaj cześć Bogu” (Obj. 19:10; 22:9). Zawsze pamiętajmy o głębokiej prawdzie dotyczącej wielkiej duchowej świątyni i ceńmy zaszczyt oddawania czci naszemu wspaniałemu Bogu! w23.10 s. 29, ak. 17, 18

Wszyscy chcemy ‛dalej kochać jedni drugich’. Musimy jednak pamiętać o ostrzeżeniu, jakie podał Jezus: „Miłość większości oziębnie” (Mat. 24:12). Jezus nie mówił, że do czegoś takiego dojdzie na wielką skalę wśród jego uczniów. Ale musimy uważać, żeby nie wpływał na nas brak miłości widoczny w tym świecie. Pamiętając o tym, omówmy teraz ważne pytanie: Czy w jakiś sposób możemy sprawdzić, czy nasza miłość do braci i sióstr jest silna? Możemy na przykład zastanowić się, jak reagujemy w pewnych sytuacjach (2 Kor. 8:8). O jednej z nich wspomniał apostoł Piotr: „Przede wszystkim żarliwie kochajcie jedni drugich, bo miłość zakrywa mnóstwo grzechów” (1 Piotra 4:8). Tak więc naszą miłość mogą wystawiać na próbę słabości i niedoskonałość naszych współwyznawców. w23.11 s. 10, ak. 12, 13

Pokazujemy, że jesteśmy posłuszni przykazaniu Jezusa, żeby okazywać innym miłość, jeśli darzymy nią wszystkie osoby w zborze, a nie tylko wybrane. To prawda, że z niektórymi mamy bliższe relacje niż z innymi. Podobnie było w wypadku Jezusa (Jana 13:23; 20:2). Ale apostoł Piotr przypomina nam, że powinniśmy ‛kochać wszystkich braci’ i traktować ich jak członków rodziny (1 Piotra 2:17). Piotr zachęca nas, żebyśmy ‛kochali jedni drugich żarliwie, z serca’ (1 Piotra 1:22). W tym kontekście słowo „żarliwie” oznacza między innymi, że staramy się okazywać miłość nawet wtedy, gdy nie przychodzi nam to naturalnie. Na przykład jak się zachowamy, kiedy współwyznawca nas urazi albo sprawi nam przykrość? Odruchowo moglibyśmy chcieć się zemścić, a nie okazać miłość. Ale Piotr nauczył się od Jezusa, że zemsta nie podoba się Bogu (Jana 18:10, 11). Napisał: „Nie odpłacajcie krzywdą za krzywdę ani zniewagą za zniewagę. Przeciwnie, odpłacajcie błogosławieństwem” (1 Piotra 3:9). Żarliwa miłość będzie pobudzać nas do okazywania życzliwości i wyrozumiałości. w23.09 ss. 28, 29, ak. 9-11

To niezwykłe, jak szybko dziecko dorasta. W zasadzie dzieje się to automatycznie. Ale nie można tego powiedzieć o zmierzaniu do dojrzałości duchowej (1 Kor. 13:11; Hebr. 6:1). Żeby osiągnąć ten cel, musimy rozwinąć silną, osobistą więź z Jehową. Potrzebujemy też pomocy Jego ducha w wypracowywaniu chrześcijańskich przymiotów, nabywaniu praktycznych umiejętności i przygotowywaniu się do przyszłych ról (Prz. 1:5). Jehowa stworzył ludzi jako mężczyznę i kobietę (Rodz. 1:27). Oczywiście różnią się oni od siebie pod względem fizycznym, ale nie tylko. Jehowa wyznaczył mężczyznom i kobietom określone role, dlatego potrzebują oni cech i umiejętności, które pomogą im się z nich wywiązywać (Rodz. 2:18). w23.12 s. 18, ak. 1, 2

Czy Jezus chciał, żeby ludzie używali imienia jego Ojca? Z pewnością. Niektórzy przywódcy religijni w tamtych czasach mogli uważać, że imię Boga jest zbyt święte, żeby je wymawiać. Ale Jezus nigdy nie pozwolił, żeby takie ludzkie tradycje powstrzymały go od wychwalania imienia jego Ojca. Rozważmy sytuację, kiedy w krainie Gerazeńczyków uleczył pewnego człowieka opętanego przez demony. Ludzie przestraszyli się i zaczęli prosić Jezusa, żeby odszedł z tych okolic, a on ich posłuchał (Marka 5:16, 17). Chciał jednak, żeby imię Jehowy było tam znane. Dlatego polecił uzdrowionemu mężczyźnie opowiadać innym, że to, co się wydarzyło, zawdzięcza samemu Jehowie (Marka 5:19). Jezus chce tego również dzisiaj — chce, żebyśmy dawali poznać imię jego Ojca ludziom na całym świecie (Mat. 24:14; 28:20). Kiedy to robimy, sprawiamy radość naszemu Królowi, Jezusowi. w24.02 s. 10, ak. 10

To wspaniałe błogosławieństwo, że w tych trudnych dniach ostatnich możemy należeć do organizacji Jehowy. Chociaż warunki na świecie coraz bardziej się pogarszają, Jehowa daje nam zjednoczoną duchową rodzinę braci i sióstr (Ps. 133:1). Pomaga nam prowadzić szczęśliwe życie rodzinne (Efez. 5:33 do 6:1). Daje nam też wnikliwość i mądrość, które są potrzebne, żeby odczuwać wewnętrzny spokój. Jednak żeby wiernie służyć Jehowie, musimy zdobywać się na spory wysiłek. Dlaczego? Między innymi dlatego, że czasami z powodu niedoskonałości ktoś może nas urazić. Może nam też być trudno radzić sobie z własnymi niedociągnięciami, zwłaszcza jeśli wielokrotnie popełnimy te same błędy. Musimy okazywać wytrwałość w służbie dla Jehowy, 1) gdy współwyznawca nas urazi, 2) gdy współmałżonek nas rozczarowuje i 3) gdy czujemy się rozczarowani sami sobą. w24.03 s. 14, ak. 1, 2

Od czasu do czasu usłyszysz o przeżyciach braci i sióstr, którzy poszerzyli zakres służby dla Jehowy. Być może skorzystali z Kursu dla Ewangelizatorów Królestwa albo przenieśli się na tereny z potrzebami. Jeśli ty też możesz wyznaczyć sobie taki cel, nie wahaj się. Słudzy Jehowy chętnie szukają okazji, żeby robić dla Niego coś więcej (Dzieje 16:9). Ale co, jeśli obecnie warunki ci na to nie pozwalają? Nie uważaj, że jesteś przez to gorszy. W chrześcijańskim wyścigu liczy się wytrwałość (Mat. 10:22). Nie zapominaj, że Jehowa bardzo ceni, gdy służysz Mu na miarę swoich możliwości i warunków. To ważny sposób, w jaki możesz naśladować Jezusa po chrzcie (Ps. 26:1). w24.03 s. 10, ak. 11

Nasz niebiański Ojciec obiecuje, że jeśli okażemy skruchę, On nam przebaczy (Ps. 86:5). Jeżeli więc naprawdę żałujemy swoich grzechów, możemy wierzyć temu zapewnieniu. Pamiętaj, że On jest rozsądny. Nigdy nie wymaga od ciebie więcej, niż jesteś w stanie zrobić. I ceni każdy twój wysiłek, jeśli tylko dajesz Mu to, co najlepsze. Weź też pod uwagę biblijne przykłady osób, które służyły Mu z całego serca. Pomyśl o apostole Pawle. Przez lata bardzo się wysilał, podróżował tysiące kilometrów i założył wiele zborów. Ale czy stracił uznanie Jehowy, gdy warunki ograniczyły jego udział w służbie? Nie. Dalej robił wszystko, na co było go stać, i Jehowa mu błogosławił (Dzieje 28:30, 31). Podobnie twoje warunki mogą się zmienić. Ale dla Jehowy liczą się pobudki. w24.03 s. 27, ak. 7, 9

Swoimi modlitwami do Jehowy Jezus ustanowił wzór dla swoich uczniów. Podczas służby na ziemi często się modlił. Musiał znajdować czas na modlitwę, ponieważ był zajęty i otoczony wieloma ludźmi (Marka 6:31, 45, 46). Wstawał wcześnie rano, żeby pomodlić się na osobności. Przynajmniej raz spędził na modlitwie całą noc przed podjęciem ważnej decyzji (Łuk. 6:12, 13). A w noc przed swoją śmiercią wielokrotnie się modlił, żeby móc sprostać największemu wyzwaniu podczas swojej ziemskiej służby (Mat. 26:39, 42, 44). Przykład Jezusa pokazuje nam, że bez względu na to, jak bardzo jesteśmy zajęci, musimy znajdować czas na modlitwę. Tak jak Jezus być może będziemy musieli zarezerwować na to czas — wstać wcześniej rano albo położyć się później spać. Jeśli tak robimy, pokazujemy Jehowie, że cenimy ten wyjątkowy dar. w23.05 s. 3, ak. 4, 5

Zwróćmy uwagę, jak ogrom tej miłości podkreśla werset z dzisiejszego tekstu. Powiedziano tu, że serca pomazańców „wypełniła miłość Boża”. W języku oryginału werset ten zawiera następującą myśl: Miłość do pomazańców jest tak silna, że można ją porównać do zalewającego coś strumienia wody. To bardzo wyrazisty obraz słowny! Pomazańcy dobrze wiedzą, że Bóg ich kocha (Judy 1). Apostoł Jan tak wyraził ich uczucia: „Patrzcie, jak bardzo kocha nas Ojciec! Nazwał nas swoimi dziećmi” (1 Jana 3:1). Ale czy Jehowa kocha tylko pomazańców? Nie, dowiódł swojej miłości do każdego z nas. Co jest największym wyrazem miłości Jehowy? Okup — najbardziej zdumiewający przejaw miłości we wszechświecie (Jana 3:16; Rzym. 5:8). w24.01 s. 28, ak. 9, 10

Powyższy werset mówi o rzeczy, która pomogła Dawidowi pokonywać obawy. Chociaż jego życie było zagrożone, rozmyślał o tym, co Jehowa jeszcze dla niego zrobi. Dawid wiedział, że w odpowiednim czasie On go ocali. Jehowa zapowiedział przecież, że to Dawid będzie następnym królem w Izraelu (1 Sam. 16:1, 13). Obietnice Jehowy były dla niego tak pewne, jak gdyby już się spełniły. Co Jehowa obiecał zrobić dla ciebie? Nie oczekujemy, że ochroni nas przed każdym problemem. Jednak bez względu na to, jakie jeszcze trudności spotkają nas w tym systemie rzeczy, Jehowa wkrótce usunie je w nowym świecie (Izaj. 25:7-9). Nasz Stwórca na pewno ma wystarczającą moc, żeby wskrzesić zmarłych, uleczyć wszelkie nasze dolegliwości i usunąć wszystkich przeciwników (1 Jana 4:4). w24.01 s. 6, ak. 12, 13

Pamiętaj o swoim oddaniu się Jehowie i chrzcie. Podjąłeś te kroki, ponieważ chciałeś stanąć po stronie Jehowy. Przypomnij sobie, co cię przekonało, że znalazłeś prawdę. Zdobyłeś dokładną wiedzę o Jehowie i nauczyłeś się szanować Go i kochać jako swojego niebiańskiego Ojca. Rozwinąłeś wiarę i okazałeś skruchę. Serce pobudziło cię do porzucenia złego postępowania i do życia zgodnie z wolą Boga. Poczułeś ulgę, kiedy nabrałeś przekonania, że On ci przebaczył (Ps. 32:2). Zacząłeś przychodzić na chrześcijańskie zebrania i dzielić się z innymi wspaniałymi rzeczami, których się dowiedziałeś. Jako oddany Bogu i ochrzczony chrześcijanin idziesz teraz drogą prowadzącą do życia i jesteś zdecydowany na niej pozostać (Mat. 7:13, 14). Pozostawaj niezłomny, niezachwianie oddany Jehowie i posłuszny Jego przykazaniom. w23.07 s. 17, ak. 14; s. 19, ak. 19

Rozmyślanie o tym, że oddałeś się Jehowie, doda ci sił do opierania się pokusom. Czy zacząłbyś na przykład flirtować z czyimś współmałżonkiem? Z pewnością nie! Już wcześniej postanowiłeś nie brać takiej opcji pod uwagę. Jeśli nie pozwolisz niestosownym pragnieniom się rozwijać, nie będziesz musiał ich później wykorzeniać. ‛Odwrócisz się’ i ‛nie wkroczysz na ścieżkę niegodziwych’ (Prz. 4:14, 15). Rozmyślanie o tym, jak bardzo Jezus chciał zyskać uznanie swojego Ojca, pomoże ci stanowczo odrzucić wszystko, co nie podoba się Bogu, któremu się oddałeś (Mat. 4:10; Jana 8:29). W gruncie rzeczy próby i pokusy dają ci okazję do udowodnienia, że jesteś zdecydowany stale naśladować Jezusa. Możesz być pewny, że Jehowa ci w tym pomoże. w24.03 ss. 9, 10, ak. 8-10