Nasz Wielki Stwórca i Jego dzieła
CÓŻ za wspaniały widok! Grzmiący wodospad Iguaçú lub Niagara, potężne kaniony w Arizonie bądź na Hawajach, przepiękne fiordy w Norwegii czy na Nowej Zelandii — jakież okrzyki podziwu wywołują te cuda przyrody! Ale czy są one jedynie przypadkowymi tworami tak zwanej matki natury? Bynajmniej, są czymś więcej. Stanowią urzekające dzieła Wielkiego Stwórcy, pełnego miłości Ojca niebiańskiego, o którym mądry król Salomon napisał: „Wszystko pięknie uczynił w swoim czasie, nawet wieczność włożył w ich serca; a jednak człowiek nie może pojąć dzieła, którego dokonał Bóg od początku do końca” (Kaznodziei 3:11). Poznawanie wszystkich chwalebnych dzieł, którymi nasz Stwórca zapełnił wszechświat, faktycznie zajmie człowiekowi całą wieczność.
Jakże wielki jest nasz Stwórca! I jak ogromnie się cieszymy, że ten wszechpotężny Bóg „u kresu tych dni (...) przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszechrzeczy, przez którego także wszechświat stworzył” (Hebrajczyków 1:2). Syn Boży, Jezus Chrystus, doceniał piękne dzieła stwórcze swego Ojca. Często nawiązywał do nich w przypowieściach ilustrujących Jego zamierzenie albo gdy podnosił słuchaczy na duchu (Mateusza 6:28-30; Jana 4:35, 36). „Przez wiarę” wielu dostrzegło, iż te cudowne twory „zostały ukształtowane słowem Boga” (Hebrajczyków 11:3). Taką wiarę powinniśmy uzewnętrzniać w życiu codziennym (Jakuba 2:14, 26).
Dzieła stwórcze naszego Boga są faktycznie imponujące. Wspaniale odzwierciedlają Jego mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość. Na przykład nachylił Ziemię pod odpowiednim kątem i wprawił ją w ruch wokół Słońca, żeby człowiek — uczyniony w późniejszym czasie — mógł się radować zachwycającym cyklem pór roku. Bóg oznajmił: „Dopóki ziemia istnieć będzie, nie ustaną siew i żniwo, zimno i gorąco, lato i zima, dzień i noc” (1 Mojżeszowa 8:22). Co więcej, szczodrze zaopatrzył naszą planetę w cenne surowce mineralne. Zatroszczył się zwłaszcza o obfite zasoby wody, która później stała się podstawowym, życiodajnym składnikiem wszystkich organizmów ziemskich.
Przez sześć kolejnych „dni” stwarzania, z których każdy trwał tysiące lat, „czynna moc Boża” przygotowywała ziemię na mieszkanie dla człowieka. Światło, dzięki któremu widzimy, powietrze, którym oddychamy, ląd, na którym żyjemy, roślinność, następstwo dni i nocy, ryby, ptaki, zwierzęta lądowe — wszystko to po kolei powoływał do istnienia nasz Wielki Stwórca, ku pożytkowi i radości człowieka (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 1:2-25, NW). Z całą pewnością możemy zawołać za psalmistą: „Jak rozliczne są Twoje dzieła, Jahwe! Tyś wszystko mądrze uczynił, ziemia jest pełna twych stworzeń” (Psalm 104:24, Biblia poznańska, wydanie II).
Stwórcze arcydzieło Boże
Pod koniec szóstego „dnia” stwarzania Bóg uczynił mężczyznę, a później jego towarzyszkę i pomocnicę — kobietę. Cóż za mistrzowskie ukoronowanie dzieła stwórczego na ziemi, daleko wspanialsze niż wszelkie dotychczasowe twory materialne! W Psalmie 115:16 czytamy: „Niebiosa są niebiosami Pana, ale ziemię dał synom ludzkim”. W związku z tym Jehowa tak zaprojektował nas — dusze ludzkie — żebyśmy mogli nie tylko korzystać z Jego wcześniejszych tworów ziemskich, lecz również się nimi zachwycać. Jakże wdzięczni powinniśmy być za oczy — bardziej skomplikowane niż najlepsza kamera — którymi możemy chłonąć otaczający nas barwny świat! Mamy uszy — lepsze niż jakiekolwiek urządzenia elektroakustyczne skonstruowane przez człowieka — umożliwiające nam prowadzenie rozmów, słuchanie muzyki oraz melodyjnego śpiewu ptaków. Mamy wbudowany aparat mowy, którego częścią jest wszechstronnie użyteczny język. Dzięki kubkom smakowym, a także dzięki zmysłowi powonienia, możemy ponadto z przyjemnością delektować się niezliczoną różnorodnością pożywienia. A jakże sobie cenimy dotyk dłoni kochającej osoby! Bez wątpienia mamy za co dziękować naszemu Stwórcy słowami psalmisty: „Będę cię opiewał, gdyż uczyniony jestem cudownie, w sposób napawający bojaźnią. Cudowne są twoje dzieła, o czym bardzo dobrze wie dusza moja” (Psalm 139:14 NW).
Serdeczna życzliwość naszego Stwórcy
Pisarz psalmu oznajmił: „Składajcie dzięki Jehowie, bo jest dobry (...) temu, który sam dokonuje zadziwiających, wielkich rzeczy — bo jego serdeczna życzliwość trwa po czas niezmierzony” (Psalm 136:1-4, NW). Pobudzany tą serdeczną życzliwością czyni On obecnie zadziwiające rzeczy, o wiele wspanialsze niż wszystkie dzieła stwórcze opisane przed chwilą. Chociaż bowiem Bóg odpoczywa od tworzenia rzeczy materialnych, to dalej stwarza w sferze duchowej. Czyni tak w odpowiedzi na nikczemne wyzwanie rzucone Mu w twarz. Jak do tego doszło?
Dwoje pierwszych ludzi zostało umieszczonych w chwalebnym raju, w Edenie. Jednakże pewien anioł — renegat, Szatan, ustanowił siebie bogiem i nakłonił ich do buntu przeciw Jehowie. Bóg słusznie skazał ich na śmierć, wskutek czego ich dzieci — a więc cała ludzkość — urodziły się w grzesznym, upadłym stanie (Psalm 51:7). Z biblijnej relacji o Hiobie wynika, iż Szatan rzucił Bogu wyzwanie, twierdząc, że w obliczu próby żaden człowiek nie zdoła zachować prawości wobec Niego. Ale Hiob, podobnie jak wielu wiernych sług Bożych od czasów biblijnych aż do obecnych, udowodnił, iż Szatan jest złośliwym kłamcą (Joba 1:7-12; 2:2-5, 9, 10; 27:5). A niezrównany wzór prawości dał doskonały człowiek Jezus (1 Piotra 2:21-23).
Tak więc Jezus miał prawo powiedzieć: „Władca świata [Szatan] (...) nie ma (...) nic do mnie” (Jana 14:30). Niemniej do chwili obecnej ‛cały świat leży w mocy Złego’ (1 Jana 5:19, BT). Po zakwestionowaniu słuszności zwierzchnictwa Jehowy Szatan otrzymał jakieś 6000 lat na wykazanie, czy uda mu się pomyślnie rządzić ludzkością. Stale pogarszające się warunki światowe dowodzą, że żałośnie zawiódł. Nasz kochający Bóg, Jehowa, wkrótce usunie to zepsute społeczeństwo i ustanowi nad ziemią swe prawowite zwierzchnictwo. Jakąż radosną ulgę przyniesie ono ludzkości, która tęsknie wyczekuje pokojowego i sprawiedliwego panowania! (Psalm 37:9-11; 83:18, 19).
Ale to jeszcze nie wszystko! Bóg dalej będzie okazywał swą serdeczną życzliwość, potwierdzając wypowiedź Jezusa zanotowaną w Jana 3:16: „Tak Bóg umiłował świat [ludzki], że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny”. Przywrócenie ludzkości widoków na życie wieczne na ziemi wiąże się z powołaniem do istnienia nowych dzieł stwórczych. Co to za dzieła? I jakich korzyści przysparzają znękanej ludzkości? Kwestie te zostaną omówione w następnym artykule.