Ty i Jehowa
1 No więc ty i Jehowa! Cóż za głęboka, dodająca otuchy myśl! Jakże zbliżająca i osobista! Właśnie, ty i Jehowa! Nasz wszechpotężny Ojciec niebiański ma w całym wszechświecie miliony synów w wiernych i lojalnych poddanych, w tym także w swych oddanych sługach na ziemi, a mimo to zaprasza każdą jednostkę do nawiązania z Nim osobistej więzi. Jeżeli mamy wytrwać w niezłomności wobec Jehowy i popierać Boskie panowanie, to musimy wzmacniać osobistą więź z Nim, jak to dobitnie podkreślono na naszych ostatnich zgromadzeniach. Musimy oceniać sprawy tak, jak On je ocenia. Musimy patrzyć na wszystko Jego oczami. Musimy kochać to, co On kocha. Musimy nienawidzić to, co On nienawidzi.
2 Jehowa nie narzuca nam więzi ze sobą jako Bogiem i Ojcem. Z drugiej strony zaś nikt z nas nie powinien uważać tej więzi za coś, co mu się słusznie należy tylko dlatego, że jesteśmy stworzeniami, które Bóg powołał do istnienia. Więź z nim nakłada na nas obowiązek sprostania pewnym wymaganiom. Ponieważ On miłuje ludzkość, więc umożliwia nam łaskawie nawiązanie stosownej więzi ze sobą. Chociaż urodziliśmy się poza obrębem wszechświatowej rodziny złożonej z Jego uznanych dzieci, to jednak z miłości do rodzaju ludzkiego Stwórca poczynił wstępne kroki, otwierając drogę miłującym prawość członkom rodziny ludzkiej do odnowienia więzi z Nim. Bardzo wyraźnie zostało to podkreślone w Tytusa 3:4-7: „Gdy zaś ukazała się dobroć i miłość Zbawiciela, naszego Boga, do ludzi, nie dla uczynków sprawiedliwych, jakie zdziałaliśmy, lecz z miłosierdzia swego zbawił nas przez (...) odnawiające w Duchu Świętym (...) abyśmy, usprawiedliwieni Jego łaską, stali się w nadziei dziedzicami życia wiecznego”.
3 Chcąc jednak skorzystać z tego Boskiego postanowienia co do przywrócenia więzi między ludzkością a Bogiem, ludzie muszą najpierw poznać to postanowienie. Następnie, przez oddanie siebie Bogu, nawiązuje się stosowną więź z Ojcem niebiańskim. Z tą chwilą człowiek wyzbywa się samego siebie, to znaczy przestaje być panem swej woli, rezygnując z roszczenia prawa do swego ja (Mat 16:24). Uznaje czyjąś wyższość, oddaje siebie na własność Jehowie Bogu. — 1 Kor. 6:19, 20.
4 Przemyślenie tego, co Bóg dla nas uczynił przez Jezusa Chrystusa, powinno nas poruszyć do głębi. Apostoł Paweł tak to wyraził: „Albowiem miłość Chrystusa przynagla nas, (...) aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie” (2 Kor. 5:14, 15). Czy tak ma się rzecz w twoim wypadku? Czy przestałeś żyć dla siebie? Czy całe twoje życie naprawdę koncentruje się wokół twej więzi z Jehową Bogiem, zadzierzgniętej za pośrednictwem Jezusa Chrystusa? Musimy uświadamiać sobie potrzebę i słuszność całkowitego i bezwarunkowego poddania się Bogu. Musimy oddać się Jehowie całą duszą (Marka 12:30). Takie służenie Jehowie nie jest uciążliwe (1 Jana 5:3). Przeciwnie, jest czymś zupełnie normalnym dla każdego, kto naprawdę ceni sobie swoje dobre stosunki z Bogiem. Taka służba obejmuje każdą cząstkę naszego jestestwa, całą naszą osobowość. Wszystkie nasze pobudki i pragnienia serca powinny zmierzać do podobania się Jehowie. Cała nasza zdolność myślenia i wszystkie siły fizyczne powinny być zaangażowane w spełnianie woli Bożej. Czynimy to nie pod przymusem ze strony jakiegoś człowieka, ale dlatego, że jesteśmy wdzięczni Bogu za pośrednictwem Jezusa Chrystusa za niezasłużoną życzliwość, jaką nam okazali.
5 Osobista więź z Jehową prowadzi jednak do wrogości ze strony wielkiego przeciwnika i jego systemu rzeczy. Oddanemu Bogu chrześcijaninowi nie wolno ani na chwilę stracić z oczu faktu, że toczy walkę duchową. Chcąc z tej walki wyjść zwycięsko, musisz w pełni korzystać z postanowienia Jehowy. Musisz być ‛mocny w Panu — siłą Jego potęgi’ (Efez. 6:10-13; 1 Tym. 6:12). Jak można to osiągnąć?
6 Codzienne studiowanie Słowa Bożego i rozmyślanie nad nim pomoże ci wzmocnić twój umysł i serce i uzdolni cię do podejmowania zawsze — zarówno w sprawach ważnych, jak i błahych — takich decyzji, które będą zgodne z wolą Bożą. Chociaż od chwili nawiązania osobistej więzi z Jehową przez oddanie się Jemu mogło już upłynąć wiele miesięcy czy nawet lat, to jednak w dalszym ciągu musisz nabywać dokładnej wiedzy w celu pełnego przyodziania się nową osobowością z jej licznymi trwałymi przymiotami (Efez. 4:23, 24). To niezbędne przeobrażenie nie jest możliwe, gdy się nie rozumie dobrze tej sprawy. Jeżeli chcesz wytrwać, to regularnie prowadzone studium osobiste musi się stać nieodłączną częścią twego życia. Musisz zapatrywać się na wszystko tak, jak się na to zapatruje sam Jehowa.
7 Czy łatwo ulegasz zniechęceniu albo przygnębieniu? Czy jesteś skory do obrażania się z powodu uchybień swych braci i sióstr? Czy nie nęcą się zbytnio dobra materialne? Czy nie masz trudności z podejmowaniem właściwych decyzji? Czy łatwo ci jest nawiązać rozmowę o prawdzie w towarzystwie braci i sióstr? Czy twoja więź z Jehową oraz związane z tym obowiązki nie stały się dla ciebie ciężarem? Czy nie widzisz wszystkiego w czarnych kolorach? Czy twój umysł jest skierowany na sprawy duchowe? Czy naprawdę jesteś świadomy swego niedostatku duchowego? Czy nie widzisz u siebie braku postępów pod względem jakości odpowiedzi dawanych na zebraniach zborowych? Czy nie zgłaszasz się rzadziej do odpowiedzi, gdy jest studiowany głębszy materiał? A jak się przedstawia sprawa twojej służby polowej? Czy podczas przedstawiania prawdy posługujesz się biegle Słowem Bożym? Wszystkie te pytania są niezwykle ważne. Niedopisywanie w którymś z tych punktów świadczy o niedostatecznym studium osobistym.
8 Czy chciałbyś widzieć, jak wzrasta twoja wiara, odczuwać pogłębianie się twojej miłości do Boga, cieszyć się lepszym rozeznaniem i większym powodzeniem w służbie kaznodziejskiej? Studium osobiste i rodzinne jest podstawowym warunkiem twoich postępów pod tymi istotnymi względami. Nie tylko wyposaża cię ono do służenia Bogu teraz, ale wchodzi w zakres przygotowywania cię do życia w nowym porządku Bożym. Studium przynosi nagrodę. Czy twoje studium osobiste jest takie, jakie być powinno? — Mat. 4:4.
9 Nie zdarzy się żaden cud ani nie nastąpi jakiś szczególny zbieg okoliczności, żeby ci zapewnić czas potrzebny na studium. Po prostu musisz ‛wykupić sobie czas’ od mniej ważnych zajęć, takich jak oglądanie telewizji, czytanie gazet, „krótkie pogawędki” przez telefon itd. Z uwagi na to, że bardzo sobie cenisz swoją więź z Jehową, „upewnianie się o rzeczach ważniejszych” jest obecnie nakazem chwili. — Fil. 1:9-11.
10 Ojcowie, jaki jest stan duchowy waszych rodzin? Czy zaplanowaliście odpowiednio studium osobiste i rodzinne? Wprowadzenie pod tym względem niezbędnych poprawek jest sprawą naglącą. Nie dajcie sobie niczemu przeszkodzić. Tak jak nie planujecie nic innego na czas posiłku, tak jesteście odpowiedzialni przed Bogiem za trzymanie się określonych, z góry zaplanowanych pór odżywiania duchowego. Wiele rzeczy będzie was odciągać od tego. Ale bądźcie stanowczy! Wasze własne usposobienie duchowe oraz usposobienie waszej rodziny w dużej mierze zależy od zwyczaju regularnego studiowania.
11 Ponieważ potrzebujesz pomocy świętego ducha Bożego, żeby wprowadzić ten zwyczaj i nigdy go nie zaniechać, i żeby dzięki temu przeżywać pouczające i pokrzepiające chwile studium, więc poruszaj tę sprawę w osobistej i rodzinnej modlitwie. W dociekaniu interesujących i głębokich spraw zawartych w Słowie prawdy Bożej ubiegaj się o błogosławieństwo Boże, a wszystko to jeszcze bardziej umocni twoją osobistą, zażyłą więź z Jehową Bogiem.
12 Ty i Jehowa! Jakież to pokrzepiające i dodające otuchy!