Czy pozostawiona naszemu uznaniu?
1 Wolą Jehowy jest, żeby każdy człowiek otrzymał sposobność usłyszenia Jego dobrej nowiny. W związku ze zbliżaniem się wielkiego ucisku pozostaje mało czasu na dotarcie z tą nowiną do wszystkich ludzi. Wniosek jest oczywisty — teraz jest pora, żeby wytężać swe siły i poświęcać na służbę kaznodziejską jak najwięcej czasu. Tymczasem w wielu zborach są głosiciele, którzy w ostatnich miesiącach stali się nieregularni lub wręcz nieczynni. Inni znów poświęcają na służbę polową mniej czasu niż dotychczas. Jak się na to zapatruje organizacja Boża? Co myślicie o tym wy sami, co myślą starsi i słudzy pomocniczy w waszym zborze?
2 Czego Jehowa oczekuje od nadzorców, jeśli chodzi o głosicieli nowych i słabych? Słowo Boże mówi: „We wszystkim pokazałem wam, że tak pracując trzeba wspierać słabych i pamiętać o słowach Pana Jezusa, który powiedział: ‛Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu’” (Dzieje 20:35). „A my, którzy jesteśmy mocni w wierze, powinniśmy znosić słabości tych, który są słabi, a nie szukać tylko tego, co dla nas dogodne”. A zatem starsi powinni udzielać słabym niezbędnej pomocy, żeby się nie zniechęcili do służby polowej, lecz żeby robili ciągłe postępy. O niedojrzałości świadczyłby pogląd, że trzeba się z tym pogodzić, ponieważ udział w głoszeniu jest całkiem dobrowolny. — Rzym. 15:1, 2.
3 Chociaż na naszą służbę chrześcijańską składa się wiele czynności, to jednak podobnie jak Noe przed potopem, otrzymaliśmy od Jehowy specjalne zadanie — ogłaszanie Jego ustanowionego Królestwa oraz czynienie uczniów (Mar. 13:10; Mat. 28:19, 20). Chodzi tu o coraz bardziej zagrożone życie Jego jeszcze błądzących owiec (Rzym. 10:13, 14). Chodzi też o nasze życie. Apostoł Paweł powiedział otwarcie: „Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!” (1 Kor. 9:16). Obojętność czy nawet wrogość niektórych ludzi nie usprawiedliwia opuszczania rąk. — Ezech. 2:5.
4 Czy w waszym zborze każdy, kto bierze udział w służbie kaznodziejskiej, czyni to z właściwych pobudek? Właściwą pobudką jest miłość do Jehowy i do bliźnich. Właśnie z powodu kładzenia ostatnio tak wielkiego nacisku na właściwe pobudki nie stawia się głosicielom żadnych celów w głoszeniu. Czy zaszczepiacie braciom właściwe pobudki, bez których ich służba byłaby bezwartościowa? A jak można to robić? Przez odpowiednie podkreślanie ważności pracy polowej w uwagach końcowych zebrania służby, przez stosowne zachęty udzielane podczas wizyt pasterskich w domach braci oraz przez rozmowy prywatne. — Prz. 24:11.
5 Obowiązki pasterskie nadzorców nie ograniczają się do ośrodków, którym sami przewodzą. Powinni się interesować całym zborem, a więc także służbą nowych i słabych z pozostałych ośrodków służby. Do obowiązku udzielania takiej pomocy powinni się też poczuwać dojrzali głosiciele, którzy wychowywali te osoby w prawdzie. Gdzie to jest możliwe, tam już na zebraniu służby przy umawianiu zbiórki do pracy polowej można przydzielić nowych i niesamodzielnych głosicielom dojrzałym.
6 A jak wyglądają wasze zachęty do gorliwego udziału w służbie? Nigdy nie powinny przybierać formy napędzania połączonego ze straszeniem przykrymi skutkami opieszałości w służbie. Pasterski „kij” i „laska” (Ps. 23:4) służy jedynie do prowadzenia i ochraniania owiec, a nie do poganiania ich. Zamiast popędzać owce, raczej wzbudzaj w nich docenianie służby, która powinna być spełniana z miłości i wdzięczności dla Jehowy i Chrystusa Jezusa. — 2 Kor. 5:14, 15.
7 Najskuteczniejszą zachętą do gorliwego udziału w głoszeniu i czynieniu uczniów jest niewątpliwie dobry przykład samych nadzorców. Jeżeli „starsi” i słudzy pomocniczy pasą stado Boże „z oddaniem”, jako „żywe przykłady dla stada”, wtedy pozostali bracia ze zboru pójdą w ich ślady (1 Piotra 5:1, 2). Będą uważać tę pracę za święte zadanie, za powinność, za warunek, którego spełnienie może zadecydować o przeżyciu wielkiego ucisku, gdyż — jak pisze Paweł — „sercem wierzy się ku usprawiedliwieniu, a ustami wyznaje się ku zbawieniu”. — Rzym. 10:10, NP.