Udowadniajmy, że chodzimy lepszą drogą życiową
1 „Gdy potrafimy wykazać drugim, że nasza droga życiowa jest lepsza od każdej innej, to niewątpliwie ludzie będą słuchać, co mamy im do powiedzenia”. Tak się wypowiedział pewien starszy, który trwa w prawdzie już od wielu lat, a przy ty zdołał wychować w prawdzie swoją liczną rodzinę. Jakie sprawy, waszym zdaniem, miał na myśli ten brat? W gruncie rzeczy jest wiele dziedzin, w których chrześcijańska droga życiowa góruje nad każdym innym trybem życia. Jeżeli stosujemy się ściśle do prawideł tej drogi, to nie tylko zaskarbimy sobie uznanie w oczach Jehowy, lecz też zrobimy korzystne wrażenie na obserwujących nas ludziach, którzy mają szczere serca. Zalecamy bowiem drugim zarówno prawdę, jak i nasz sposób życia.
CZYSTOŚĆ I OKAZYWANIE SZACUNKU
2 Prawdziwi chrześcijanie stosują się do rad biblijnych i zachowują czystość tak wewnętrznie — w umyśle i sercu — jak i zewnętrznie. Paweł zachęca: „Oczyśćmy się z wszelkich brudów ciała i ducha, dopełniając uświęcenia naszego w bojaźni Bożej” (2 Kor. 7:1). Trzeba więc dbać o czystość, nie tylko pod względem duchowym, lecz też o czystość osobistą, czystość mieszkania oraz otoczenia (podwórze, ogródek). Nie bez znaczenia jest również nasz wygląd zewnętrzny, niezależnie od tego, czy przebywamy w domu, w pracy czy też pełnimy służbę polową. Potwierdzają to pochlebne opinie, jakie docierają do nas po kongresach.
3 Chrześcijanie powinni mieć szacunek dla innych. Powinni poważać zwierzchność, Cezara, i wypełniać zarządzenia urzędników państwowych i innych osób, które mają na uwadze bezpieczeństwo i dobro ogółu (Rzym. 13:1, 2). Powinniśmy mieć poszanowanie dla naszych sąsiadów, pamiętając zawsze o tym, że przysługują im określone prawa do własności, a także do prywatnego życia. Wpajamy swym dzieciom poszanowanie dla szkoły oraz gotowość do wysilania się w nauce i współdziałania z nauczycielami (1 Piotra 3:15). Osoby starsze wiekiem, zarówno w zborze, jak i poza jego obrębem, zasługują na należyty szacunek. — Kapł. 19:32.
ZGODNE RODZINY, UCZCIWOŚĆ
4 Prawdziwi chrześcijanie pracują nad tym, żeby ich małżeństwo było szczęśliwe. Mąż dźwiga na swych barkach odpowiedzialność za sprawowanie nadzoru i zapewnienie rodzinie utrzymania, żona zaś serdecznie z nim współpracuje i lojalnie go popiera. Oboje zabiegają o to, żeby w gronie rodzinnym panowała przyjemna atmosfera (Kol. 3:18-21). Dzieci są uczone posłuszeństwa, uczynności oraz życzliwości. Chroni je to przed zarażeniem się duchem buntu i zuchwałości, jakże często spotykanym u dzieci ze świata (2 Tym. 3:1-3). Jakież to błogosławieństwo dla zboru, gdy jest w nim coraz więcej takich przykładnych rodzin!
5 Chrześcijanie muszą być uczciwi. Dotyczy to zarówno drobnostek, jak i spraw wielkiej wagi. Nieuczciwość prędzej czy później zawsze wychodzi na jaw. Kto coś pożycza, powinien to oddać, i to najlepiej w ustalonym terminie. Poza tym uczciwość wymaga rzetelnego wywiązywania się z obowiązków w pracy zawodowej. Jezus powiedział, że trzeba ‛oddać Cezarowi to, co należy do Cezara’; dotyczy to między innymi płacenia podatków, choćbyśmy niekiedy sądzili, że są wygórowane. — Mat. 22:21; Rzym. 13:7.
6 Nie zależy nam głównie na tym, żeby wywierać wrażenie na drugich. Pragniemy sobie zaskarbić uznanie Jehowy. Dlatego pamiętamy, że mamy do wykonania jeszcze inne ważne zadanie: działać w charakterze świateł dla świata przez głoszenie mieszkańcom naszego terenu dobrej nowiny i nauczanie tych, którzy chcą słuchać.
7 Poza tym w całej rozciągłości zdajemy sobie sprawę z faktu, że nasz tryb życia sam w sobie staje się świadectwem. Musimy się zatem upewniać, czy rzeczywiście prowadzimy odmienny tryb życia — czy naprawdę chodzimy tą lepszą drogą życiową. Wówczas ludzie będą bardziej skłonni wysłuchać tego, co im chcemy powiedzieć. — Gal. 5:22-25.