Dobra nowina o naszej nadziei

¹ Inflacja! Choroby! Wzrost przestępczości! Wojny! Co ludzkość może na to poradzić? Jak długo jeszcze będziemy musieli to wszystko znosić? Czy można mieć nadzieję, że będzie lepiej? Takie i tym podobne pytania nurtują dziś ludzi na całym świecie. Straciwszy wszelką nadzieję, wielu popada w rozterkę. „Przeciągające się oczekiwanie przyprawia serce o chorobę” — mówi mędrzec w Księdze Przysłów 13:12.a

² Z Biblii dowiadujemy się, że tak właśnie miało się dziać w dniach ostatnich (Obj. 6:1-8). Księga ta mówi również, skąd przyjdzie wybawienie. Ludzie spodziewają się pomocy od rządów ludzkich albo radzą się astrologów i jasnowidzów. Inni pokładają nadzieję w naukowcach. Ale nikt nie może być pewien, czy z tych miejsc nadejdzie oczekiwane wybawienie. Na szczęście wiemy, że trwałego rozwiązania wszystkich problemów i rzeczywistej pomocy można oczekiwać tylko od Królestwa Bożego.

O CZYM BĘDZIEMY MÓWIĆ

³ Będziemy mówić ludziom, że Biblia jest jedyną Księgą, w której człowiek może z całym zaufaniem pokładać nadzieję. W Biblii czytamy, że właśnie pojawienie się tych problemów trapiących całą ludzkość stanowi podstawę do żywienia nadziei (Łuk. 21:28). Inflacja nie tylko zostanie opanowana, ale przestanie istnieć raz na zawsze (Ps. 72:16). Ustaną choroby (Obj. 21:4). Zniknie przestępczość (Ps. 37:10). Już nie będzie wojen (Ps. 46:9 [10]). Wszystkie te wspaniałe obietnice, o których czytamy w Biblii, zostaną urzeczywistnione za życia obecnego pokolenia, i będą się tym rozkoszować ludzie żyjący tu, na ziemi.

⁴ Jak można pomóc ludziom nabrać przeświadczenia o niezawodności tej nadziei? Po pierwsze, mówmy z zapałem i przekonaniem. Po drugie, dokonujmy odwiedzin ponownych u tych, którzy okazują zainteresowanie, i starajmy się zakładać studia biblijne. Z pewnością wielu z nas już to czyni.

WZNAWIANIE STUDIÓW BIBLIJNYCH

⁵ Na pewno znamy osoby, z którymi kiedyś prowadzono studium biblijne. Z jakichś powodów je przerwano, ale może teraz te powody już ustały. Czy nie warto odwiedzać takich ludzi co jakiś czas? Brat pisze: „Podczas pracy od drzwi do drzwi domowniczka powiedziała, że jej matkę odwiedzali kiedyś Świadkowie Jehowy. Mieszkająca piętro wyżej 76-letnia matka ze łzami w oczach dziękowała nam za to, że ją odwiedziliśmy. Wyznała, że już chodziła na zebrania zborowe, ale uległa naciskowi sąsiadów i rodziny. Ostatnio postanowiła sobie, że gdy zajdą do niej Świadkowie Jehowy, poprosi ich, żeby znowu z nią studiowali Słowo Boże”. Jaki wniosek z tego wypływa?

⁶ Mówiąc o założonych niedawno studiach biblijnych, pewna pionierka wtrąciła następującą uwagę: „Jak wynika z relacji braci, na ogół kiedyś już prowadzono z tymi ludźmi studia biblijne i z różnych powodów je przerwano. Ja się jednak tym nie zniechęcam, bo widzę ich szczere zainteresowanie prawdą”. Pionier pisze o młodym małżeństwie, które z miejsca zgodziło się na studium biblijne. Ci ludzie nawet już chcieli szukać Świadków Jehowy na własną rękę! Czy nie powinno nas to pobudzać do podjęcia starań, żeby takim ludziom dać jeszcze jedną sposobność znalezienia drogi ratunku?

⁷ Pewien nadzorca podróżujący postanowił odwiedzić rodzinę, którą bracia przestali odwiedzać z powodu braku postępów. Oto, co pisze po tych odwiedzinach: „Okazało się, że ta rodzina nadal jest przychylna prawdzie. Po dłuższej rozmowie zaprosiłem ich na niedzielny wykład i byłem mile zaskoczony, że przyszło dwie osoby. Od tej chwili nie opuścili ani jednego zebrania. W krótkim czasie czterech członków tej rodziny zostało ochrzczonych i są teraz wzorowymi braćmi. Kiedy odwiedzam ten zbór, cieszę się wraz z nimi, że wkroczyli na drogę prowadzącą do życia wiecznego”. Brat kończy list słowami: „Chętnie towarzyszę im w służbie polowej, żeby razem z nimi odszukiwać i wychowywać drugich. Dziękuję Jehowie za to, że wtedy posłał mnie do tej rodziny, by mogła poznać prawdę Bożą”.

⁸ Jehowa dał nam niezawodną nadzieję. Dzielmy się nią z kim tylko możemy. W Dziejach Apostolskich 13:48 czytamy: „Kiedy to usłyszeli ci z narodów, zaczęli się radować i wychwalać słowo Jehowy, a wszyscy, którzy byli właściwie usposobieni do życia wiecznego, stali się wierzącymi”. Doceniajmy więc życzliwość Bożą ujawniającą się w udzielaniu nam pomocy, żebyśmy poznali Jego zamierzenie, a tym samym w stwarzaniu nam warunków umożliwiających zaskarbienie sobie życia wiecznego. Bądźmy wdzięczni Bogu za to, że pozwala nam pójść za przykładem ludzi, którym Paweł głosił na terenie Azji Mniejszej. Niektórzy z mieszkających tam Żydów stawili opór prawdzie, chociaż twierdzili, że służą Bogu. Ludzie z narodów natomiast cieszyli się, gdy usłyszeli, że mogą zdobyć uznanie Boże. Oni cenili sobie życzliwość Bożą. Dzisiaj też wiele ludzi ceni sobie dobrą nowinę o naszej nadziei. A zatem zanośmy im ją, póki to jeszcze jest możliwe.

[Przypis]