„Niech świeci wasze światło przed ludźmi”
1 Jehowa w swoim miłosierdziu „powołał nas z ciemności do swego cudownego światła” (Izaj. 60:2; 1 Piotra 2:9). Zanim nas oświecił, chodziliśmy bez żadnej nadziei po omacku w ciemnościach tego świata. Raz po raz potykaliśmy się, upadali, jak człowiek błądzący nocą w ciemnym lesie. Czuliśmy się nieszczęśliwi „pośród pokolenia spaczonego i przewrotnego” (Filip. 2:15). W końcu troskliwy Bóg zlitował się nad nami i oświecił nas swoim słowem prawdy. Wtedy otworzyły się nam szeroko oczy na niebezpieczeństwo, które grozi światu, a jednocześnie obudziło to w nas nadzieję na cudowną przyszłość. Poza tym Słowo Boże wskazało nam jasno oświetloną drogę, która prowadzi do życia wiecznego. Poczuliśmy się niewymownie szczęśliwi. Zaczęliśmy świadomie odrzucać ‛uczynki należące do ciemności’, stając się „synami światła i synami dnia” (Rzym. 13:12; 1 Tes. 5:5).
2 Czy tego nieopisanego szczęścia nie życzymy wszystkim ludziom? Czy wdzięczność dla Jehowy oraz miłość do bliźnich nie powinna nas pobudzać do pomagania im, żeby i oni mogli chodzić w światłości? Tylko w zborach ludu Jehowy pielęgnuje się taką bezinteresowną, ofiarną miłość. Po niej ludzie poznają, że jesteśmy prawdziwymi naśladowcami Jezusa Chrystusa, który nazwał siebie „światłem świata” (Jana 13:34, 35; 8:12).
JAK JASNO ŚWIECI TWOJE ŚWIATŁO?
3 Jezus nazwał „światłem świata” nie tylko siebie, lecz także swoich naśladowców (Odczytaj Mateusza 5:14). Z pewnością niczyje światło nie świeciło tak jasno, jak jego (Jana 1:9, 10). To nie znaczy, że my nie możemy być źródłami światła. Światłem i drogą życia jest prawda o Jezusie, a my tę prawdę poznaliśmy i możemy pogłębiać wiedzę o nim. Wtedy nasze światło staje się coraz jaśniejsze.
4 Niektórzy dopuścili do tego, że ich światło niemal zupełnie zgasło. Może jeszcze migotać w nienagannym, chrześcijańskim trybie życia, czym zwracają na siebie uwagę otoczenia. Ale gdy nie głoszą dobrej nowiny, czy może to pociągać ludzi do Jehowy i Jego organizacji, jeżeli nie wiedzą, że dana osoba jest Świadkiem Jehowy? Jezus napomniał uczniów, żeby nie stawiali swego światła „pod korcem”, bo wtedy nie ma z niego żadnego pożytku (Mat. 5:15, BT). W razie stwierdzenia u siebie takiego niebezpiecznego stanu duchowego trzeba odrzucić „korzec”. Nagrodą za to będzie radość, zadowolenie, czyste sumienie i błogi spokój wewnętrzny (Dzieje 20:26).
5 Inni zdradzają skłonność do pełnienia służby w sposób szablonowy. Światło takich osób jest przyćmione, jak gdyby po części ukryte pod „korcem”. Tacy niejako z przyzwyczajenia głoszą od domu do domu, ale niewiele uwagi poświęcają ponownemu odwiedzaniu zainteresowanych, zwłaszcza na terenach oddalonych. Pozbawione naszej pomocy te potencjalne „owce” mogą zginąć. Głosiciel, który pozbawia siebie radości, jaką daje obserwowanie ich dalszych postępów, może z czasem zniechęcić się do służby. Pozwalajmy więc jasno świecić swemu światłu podczas odwiedzin ponownych i na studiach biblijnych, prowadzonych z ludźmi, którzy o własnych siłach nie potrafią wydostać się z ciemności.
6 Jako chrześcijanie, musimy pilnie zważać na to, czy nasze postępowanie jest zgodne z wysokimi miernikami nakreślonymi w Biblii. Gdybyśmy jednak na tym poprzestali i nie mówili innym o prawdzie ani nie głosili od drzwi do drzwi, prawdopodobnie skończyłoby się na tym, że uważano by nas za porządnych ludzi. Jeżeli natomiast ‛publicznie obwieszczamy’ nasze oparte na Biblii przekonania, ludzie mogą zrozumieć, dlaczego różnimy się od otoczenia i czemu zawdzięczamy obfitowanie w dobre uczynki (Rzym. 10:10). Wtedy zamiast nam przypisywać jakieś zasługi, będą ‛chwalić Ojca naszego, który jest w niebie’ (Mat. 5:16).