MERARYCI

(„[od; należący do] Merariego”).

Jeden z trzech głównych rodów Lewitów, wywodzący się od Merariego, syna Lewiego, poprzez Machliego i Musziego (Wj 6:16, 19; Lb 3:20; 26:57, 58). Podczas pierwszego spisu Izraelitów na pustkowiu doliczono się wśród Merarytów 6200 osób płci męskiej od miesiąca wzwyż; 3200 mężczyzn było między 30 a 50 rokiem życia i wchodziło w skład grona usługujących, „by pełnić służbę w namiocie spotkania” (Lb 3:33, 34; 4:42-45). Za naczelnika Meraryci mieli Curiela, a obozowali od pn. strony przybytku (Lb 3:35). Podczas wędrówki po pustkowiu jako pierwszy opuszczał obóz trójplemienny oddział Judy. Następnie wyruszali „niosący przybytek” Gerszonici i Meraryci, za nimi trójplemienny oddział Rubena, a potem Lewici z rodu Kehata (Lb 10:14-21). Meraryci mieli nadzór nad ramami, poprzeczkami, podstawami z gniazdem i słupami przybytku, nad „wszelkimi jego sprzętami i wszelką służbą przy nim”, a także nad słupami wokół dziedzińca wraz z ich podstawami z gniazdem, palikami i linkami namiotowymi (Lb 3:36, 37). Do transportowania tych ciężkich przedmiotów otrzymali cztery wozy i osiem sztuk bydła. Na pustkowiu razem z Gerszonitami pełnili służbę pod nadzorem Itamara, syna kapłana Aarona (Lb 7:6-8).

W trakcie podziału Ziemi Obiecanej pod nadzorem Jozuego Merarytom przypadło 12 miast, po cztery na terytoriach plemion Rubena, Gada i Zebulona. Jedno z nich, Ramot w Gileadzie (na terytorium Gada), było „miastem schronienia” (Joz 21:7, 34-40; 1Kn 6:63, 77-81).

W czasach Dawida 220 Merarytów z Asajaszem na czele pomagało innym Lewitom przenieść Arkę Przymierza z domu Obed-Edoma do Jerozolimy (1Kn 15:1-6, 25). Kiedy Arka spoczęła na swoim miejscu, Dawid powierzył pewnym Merarytom „stanowiska, by kierowali śpiewem w domu Jehowy” (1Kn 6:31, 44-47). Inni zostali odźwiernymi (1Kn 26:1, 10, 19).

Podczas reformy przeprowadzonej przez judzkiego króla Ezechiasza niektórzy Meraryci pomagali oczyścić świątynię (2Kn 29:12, 15). Później, w VII w. p.n.e., Meraryci Jachat i Abdiasz zostali ustanowieni nad pracownikami, którzy na polecenie króla Jozjasza dokonywali napraw w świątyni (2Kn 34:12, 13).

Meraryci byli wśród Lewitów, którzy w 537 r. p.n.e. wrócili z niewoli babilońskiej (1Kn 9:14). Potem (w 468 p.n.e.) pewni członkowie tego rodu towarzyszyli Ezdraszowi w podróży z Babilonu do Jerozolimy (Ezd 8:1, 18, 19, 31, 32).