Bądźmy zdecydowani robić dalsze postępy
1 Z wielką radością przyjęliśmy wiadomość, że w roku 1991 zanotowano 6,5 procentowy wzrost oraz nową najwyższą liczbę głosicieli Królestwa — ponad 4 250 000 w 211 krajach. Z pewnością widoczny teraz na całym świecie rozrost Królestwa świadczy dobitnie o tym, że spełnia się proroctwo z Izajasza 2:2-4 i Micheasza 4:1-4.
2 Wprawdzie sprawozdanie za rok służbowy 1992 nie jest jeszcze kompletne, ale wszystko wskazuje na to, że Jehowa ukoronuje ten rok służbowy wspaniałym wzrostem. Ciągle aktualne jest zaproszenie, by przyłączyć się do naszej wielkiej, międzynarodowej społeczności braterskiej. Liczby obecnych na Pamiątce oraz na zgromadzeniach okręgowych wskazują, że miliony ludzi dają posłuch orędziu Królestwa. Pochodzą oni ze wszystkich narodów i reagują na natchnione zaproszenie, które brzmi: „Przyjdźcie, wstąpmy na górę Jehowy, do domu Boga Jakuba; a On nas pouczy o swoich drogach, bo chcemy chodzić Jego ścieżkami” (NW).
3 Bądźmy zdecydowani robić postępy. Organizacja Jehowy podąża naprzód. Ku górze prawdziwego wielbienia Jehowy napływa wielu nowych, toteż jest rzeczą konieczną, by każdy z nich stanowczo zmierzał do robienia dalszych postępów duchowych, a następnie by pomagał nowym. O potrzebie takich postępów świadczy fakt, iż osoby, które już zareagowały na zaproszenie przyjścia na górę Jehowy, mówią innym: „Przyjdź”. Podobną myśl zanotował apostoł Jan w Objawieniu 22:17: „A duch i oblubienica mówią: ‚Przyjdź!’” (NW).
4 Jezus pokazał, w jaki sposób należy zapraszać drugich. Tych, którzy słuchali jego nauk, zachęcał do udziału w służbie i pouczał ich, jak mają ją pełnić (Mat. 4:19; 10:5-7, 11-14). Towarzyszący mu uczniowie zapoznawali się ze skutecznymi metodami, jakie on stosował. Potem sami się nimi posługiwali. Przyswoili sobie te metody tak skutecznie, że odważnym dawaniem świadectwa zwrócili uwagę przeciwników, którzy bez trudu rozpoznali w nich uczniów Jezusa. W Dziejach Apostolskich 4:13 czytamy: „Widząc odwagę Piotra i Jana (...) rozpoznali w nich tych, co przebywali z Jezusem” (Bp).
5 Przed powrotem do nieba Jezus polecił swym uczniom, by dalej pełnili tę chrześcijańską służbę i pozyskiwali nowych uczniów, pouczając ich tak samo, jak ich przedtem nauczano. Jego słowa zanotowano w Mateusza 28:19, 20: „Idźcie więc i pozyskujcie uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów (...) ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem” (NW). Chcąc wskazać, że działalność ta miała trwać aż do naszych czasów, Jezus dodatkowo zapewnił: „A oto jestem z wami po wszystkie dni, aż do zakończenia systemu rzeczy”.
6 Prawdziwi uczniowie Jezusa Chrystusa posłusznie stosują się do jego wskazówek, żeby uczyć nowych wszystkiego, co im przykazał. Jednakże nadzwyczajny rozrost ogólnoświatowej społeczności Świadków Jehowy wymaga, żebyśmy wzięli pod uwagę szczególne potrzeby nowo ochrzczonych członków zboru i nie ochrzczonych głosicieli, jak również ludzi, z którymi studiujemy Biblię i którzy może już dość regularnie przychodzą na zebrania zborowe.
7 Na początku roku służbowego 1992 przeciętnie co dziewiąty głosiciel pełnił służbę zaledwie od roku. Ponadto co szósty uczestniczył w niej nie dłużej niż trzy lata, a co czwarty — nie dłużej niż pięć lat. Wprawdzie wielu nowych poczyniło piękne postępy, odkąd zostali członkami zboru, ale dalsze wsparcie w niektórych dziedzinach niewątpliwie przyspieszyłoby ich postępy duchowe.
8 W Liście do Hebrajczyków 6:1 zachęcono wszystkich do ‛parcia naprzód ku dojrzałości’ (NW). O dojrzałości chrześcijańskiej nie świadczy samo składanie sprawozdań ze służby. Obejmuje ona prowadzenie coraz owocniejszego studium osobistego, regularne przychodzenie na zebrania oraz gorliwy udział w służbie polowej. Dojrzałość wyraża się też w skutecznym przekazywaniu drugim wiedzy potrzebnej do zbawienia. Musimy pracować nad rozwijaniem naszych umiejętności w ‛prowadzeniu rozmów na podstawie Pism’ (Dzieje 17:2, NW). Wzrastanie ku dojrzałości wymaga czasu i zależy w dużym stopniu od naszej prawdziwej pobożności i od zdobywania praktycznego doświadczenia w służbie. Wprawdzie sami czuwamy nad głębią naszej pobożności, ale mądrze jest umożliwić innym dojrzałym braciom i siostrom, żeby pomogli nam zdobyć praktyczne doświadczenie. Możemy się od nich dużo nauczyć, zwłaszcza w służbie polowej. Nie musimy sami dochodzić do wszystkiego metodą prób i błędów.
9 Pomagajmy tym, którzy nie mają doświadczenia. Najlepszy sposób udzielania pomocy funkcjonował w zborze wczesnochrześcijańskim. Jezus pouczał swych uczniów (Marka 3:14; Łuk. 9:1; 10:1). Ci z kolei nauczali drugich. Tymoteusz otrzymywał specjalne zachęty i wsparcie od apostoła Pawła, a uczeń Apollos zrobił postępy dzięki osobistej pomocy bardziej doświadczonych Akwili i Pryscylli (Dzieje 18:24-27; 1 Kor. 4:17). Dojrzali członkowie zboru chrześcijańskiego kroczą ich śladami, nauczając i zachęcając mniej doświadczonych, zwłaszcza nowych i młodych. Wskazuje na to List do Rzymian 15:1, 2: „My, którzy jesteśmy mocni, winniśmy wziąć na siebie ułomności słabych”.
10 Rodzice ponoszą odpowiedzialność za pomaganie dzieciom w robieniu postępów duchowych. W zakres ich obowiązków wchodzi prowadzenie studium rodzinnego, pokazanie dzieciom, na czym polega studium osobiste, regularne przychodzenie na zebrania i branie w nich udziału oraz wprowadzanie w czyn nabywanej wiedzy (Efez. 6:4; 1 Tym. 5:8). Szczególnie prowadzący zborowe studium książki powinni przewodzić w dopomaganiu każdemu z danej grupy w robieniu postępów duchowych. Nadzorca służby i pozostali starsi, a także słudzy pomocniczy oraz inni członkowie zboru również mogą śpieszyć z pomocą.
11 Udzielajmy stosownej pomocy. Niekiedy zachodzi potrzeba udzielenia pomocy tylko w jednej dziedzinie działalności chrześcijańskiej, na przykład w studium osobistym. Jednemu mogą się przydać wskazówki, jak ułożyć sobie praktyczny plan studium. Drugi może potrzebować pomocy w odpowiadaniu na zebraniach lub w wywiązywaniu się z przydzielonych zadań. Jeszcze innych trzeba nauczyć szukać w Biblii konkretnego materiału.
12 Wielu nowych potrzebuje pomocy w służbie polowej. Ktoś mógłby pragnąć skuteczniej głosić od domu do domu, dokonywać odwiedzin ponownych lub zakładać i prowadzić studia biblijne. W takiej sytuacji nieraz wystarczy kilkakrotne wspólne przećwiczenie proponowanych wstępów z książki Prowadzenie rozmów lub z Naszej Służby Królestwa. W innym wypadku będzie można się ograniczyć do podania wskazówek co do opracowania praktycznego planu służby polowej i pomocy w jego realizowaniu. Nawiązanie współpracy w służbie z osobą, która potrzebuje pomocy, umożliwi jej zmierzanie do konkretnych celów.
13 Słowo Boże zachęca do tego, żeby nasze postępy duchowe były widoczne dla drugich. Takiej rady udzielił Paweł swemu współpracownikowi Tymoteuszowi (1 Tym. 4:15). Apostoł podkreślił, że do stoczenia zwycięskiego boju w walce duchowej potrzebne jest systematyczne szkolenie, jak do zawodów sportowych (1 Kor. 9:24-27; 2 Kor. 10:5, 6). Powinniśmy bezzwłocznie wprowadzać w czyn wszystko, czego się dowiadujemy na temat woli Bożej, żeby obserwatorzy mogli dostrzec w nas żywe przykłady prawdziwej chrześcijańskiej wiary. Ponadto powinniśmy stale ulepszać umiejętność nauczania drugich, żeby mogli zostać oddanymi uczniami Jezusa Chrystusa (Jak. 1:22-25; 1 Tym. 4:12-16).
14 Postępy wiążą się ze znoszeniem prób. Nawet Jezus Chrystus dużo się nauczył z tego, co wycierpiał (Hebr. 5:8). Podobnie jest z nami. Nasze postępy duchowe są więc uzależnione od pozytywnego nastawienia, zaleconego w Jakuba 1:2, 3: „Uważajcie za samą radość, bracia moi, gdy się spotykacie z różnymi próbami, bo przecież wiecie, że sprawdzona wartość waszej wiary daje wytrwałość” (NW). Dlatego bez względu na to, czy musimy się zmagać z przewlekłą chorobą, trudnościami materialnymi, problemami powstającymi w domu podzielonym, sprzeciwem na naszym terenie bądź jakąkolwiek inną niepomyślną sytuacją, Jehowa zapewnia, że pomoże nam przezwyciężyć te próby i robić dalsze postępy w oddawaniu Mu czci (1 Kor. 10:13; 2 Kor. 12:9; 1 Piotra 5:8-11). Powodzenie zależy od nieugiętej postawy w każdych warunkach, od przekazywania ‛świętych wypowiedzi Bożych i usługiwania zależnie od siły, jakiej udziela Bóg, żeby we wszystkim był uwielbiony Bóg przez Jezusa Chrystusa’ (1 Piotra 4:11, NW).
15 Przyjmij pomoc w robieniu dalszych postępów. Jeżeli potrzebujesz pomocy, żeby robić dalsze postępy duchowe, bądź gotów ją przyjąć od bardziej doświadczonego współwyznawcy. Nawet gdyby ci jej nie zaproponowano, nie pozwól, żeby nieśmiałość pozbawiła cię możliwości skorzystania z takiej pomocy. Sam o nią poproś. Nie wahaj się zabiegać o nią u kogoś doświadczonego w zborze. Możesz też zwrócić się o niezbędną pomoc do prowadzącego zborowe studium książki, nadzorcy służby lub innego starszego (por. 1 Mojż. 32:26; Mat. 7:7, 8).
16 Niewątpliwie przynależność do coraz liczniejszej międzynarodowej „wielkiej rzeszy”, która napływa do góry czystego wielbienia Jehowy, jest wspaniałym przywilejem (Obj. 7:9). Zaszczytem jest też zapraszanie drugich, żeby przyłączyli się do nas w tym podążaniu na górę. Obyśmy ze szczerym docenianiem byli zdecydowani robić dalsze postępy, sami siebie budując duchowo i ze wszystkich sił pomagając drugim w robieniu razem z nami postępów w służeniu Jehowie.