— od Efraima, Dana i połowy plemienia Manassesa (Joz 21:1-5, 9-26; 1Kn 6:54-61, 66-70).

Heman, Kehatyta z rodziny Icchara, był jednym z Lewitów, którym Dawid polecił kierować śpiewem w przybytku Jehowy (1Kn 6:31-38). Heman przewodził muzykom i śpiewakom podczas sprowadzania z domu Obed-Edoma do Jerozolimy Arki Jehowy, do której niesienia Dawid wyznaczył m.in. 120 Kehatytów na czele z Urielem (1Kn 15:4, 5, 11-17, 19, 25). Jak donosi Księga 1 Kronik, gdy Dawid podzielił Lewitów na oddziały, niektórzy Kehatyci zostali śpiewakami (25:1, 4-6) i odźwiernymi (26:1-9), inni mieli pod opieką składnice i rzeczy uświęcone (26:23-28) lub byli urzędnikami, sędziami i zarządcami (26:29-32). Jeszcze inni odpowiadali za pieczenie i przygotowanie chleba pokładnego na każdy sabat (1Kn 9:31, 32).

W czasach Jehoszafata Kehatyci wysławiali Jehowę, gdy obiecał On Judzie zwycięstwo nad połączonymi wojskami Ammona, Moabu i Seiru (2Kn 20:14-19). Za dni króla Ezechiasza brali udział w oczyszczaniu domu Jehowy (2Kn 29:12-17). Poza tym Kehatyci Zachariasz i Meszullam znaleźli się wśród nadzorujących naprawę świątyni podjętą przez króla Jozjasza (2Kn 34:8-13).

(od rdzenia oznaczającego: „zbór”).

Jedno z miejsc obozowania Izraelitów podczas ich wędrówki po pustkowiu (Lb 33:22, 23). Dokładna lokalizacja jest obecnie nieznana.

Warowne miasto judzkie na obszarze Szefeli (Joz 15:20, 33, 44; 1Sm 23:7). Prawdopodobnie zostało założone albo w jakimś okresie było zarządzane przez potomka lub potomków Kaleba (1Kn 4:15, 19). Na ogół utożsamia się je z Chirbat Kila (Kajla), położonym na wzgórzu ok. 14 km na pn. zach. od Hebronu. Podobnie jak w okolicach starożytnej Keili, tak i dzisiaj wokół Chirbat Kila uprawia się zboże (por. 1Sm 23:1).

Dawid, sam ścigany przez króla Saula, ocalił Keilę przed Filistynami. Później jednak musiał stamtąd uciekać ze swymi ludźmi, żeby miejscowi właściciele ziemscy nie wydali go wojsku Saula (1Sm 23:5, 8-13).

Po powrocie wygnańców z niewoli babilońskiej Keila została ponownie zasiedlona. Kiedy pod przewodnictwem Nehemiasza odbudowywano mury Jerozolimy, okręg Keili był podzielony na dwie części, z których każda miała swego „księcia” (Neh 3:17, 18).

Inne imię Kelity — Lewity, który żył współcześnie z kapłanem Ezdraszem (Ezd 10:23; zob. KELITA 1).

(„doskonałość”).

Dawniejszy wygnaniec, jeden „z synów Pachat-Moaba”, którzy zgodnie z poleceniem Ezdrasza odprawili swoje cudzoziemskie żony (Ezd 10:16, 17, 30, 44).

(prawdopodobnie od rdzenia oznaczającego: „zbyt krótki [tzn. „karłowaty”]”).

1. Jeden z Lewitów z czasów Ezdrasza, którzy zrozumieli, że branie sobie cudzoziemskich żon jest grzechem, i dlatego je odesłali. Nazwano go także Kelajaszem (Ezd 10:23, 44). Być może ten sam, co opisany w poz. 2 i 3.

2. Jeden z Lewitów, którzy razem z Ezdraszem „objaśniali prawo ludowi” w r. 455 p.n.e. (Neh 8:7, 8; zob. poz. 1).

3. Lewita lub jego potomek, który potwierdził pieczęcią „wiarogodną umowę” za czasów Nehemiasza (Neh 9:38; 10:1, 9, 10). Jeśli przy potwierdzaniu tej umowy był obecny sam Kelita, a nie jego potomek, może chodzić o tę samą osobę, co w poz. 1 lub 2.

(„kosz; klatka”).

1. Potomek Judy; brat Szuchy i ojciec Mechira (1Kn 4:1, 11). Forma „Kelub” opiera się na tekście masoreckim i występuje w większości przekładów (Bp, BT, Bw, NŚ; w Bg „Chelub”). Jednakże grecka Septuaginta, syryjska Peszitta oraz łacińska Wulgata (wyd. klementyńskie) oddają to imię przez „Kaleb” i w takiej postaci występuje ono w tłumaczeniu Wujka.

2. Ojciec Ezriego, nadzorcy pracowników rolnych w czasach króla Dawida (1Kn 27:26).

Zobacz KALEB 1.

Potomek Baniego; jeden z mężczyzn, którzy w czasach Ezdrasza odprawili swoje cudzoziemskie żony (Ezd 10:34, 35, 44).

Główne bóstwo Moabitów, nazywanych „ludem Kemosza” (Lb 21:29; Jer 48:46). Część uczonych utożsamia tego boga z Baalem z Peor, który też miał związek z Moabitami (Lb 25:1-3). Prawdopodobnie właśnie Kemoszowi składano ofiary z dzieci — jeśli nie systematycznie, to przynajmniej w wyjątkowo krytycznych sytuacjach (2Kl 3:26, 27).

Dodatkowych informacji o tym, jak Moabici traktowali Kemosza, dostarcza monument z czarnego bazaltu znany jako stela Meszy, wykonany przez moabskiego króla Meszę dla upamiętnienia buntu przeciwko Izraelowi. Według wyrytej na steli inskrypcji Kemosz dawał zwycięstwa w bitwie i nakazywał podjęcie walki. Mesza przypisał mu wyzwolenie spod izraelskiego jarzma, a także uznał, że ucisk z rąk izraelskiego króla Omriego był wyrazem gniewu tego boga na Moab.

Jefte nazwał Kemosza bogiem Ammonitów (Sdz 11:24). Niektórzy uczeni kwestionują poprawność tej wypowiedzi, gdyż wszędzie indziej Kemosz jest łączony z Moabitami. Należy jednak pamiętać, że Ammonici czcili licznych bogów (Sdz 10:6). Poza tym Ammonici i Moabici mieszkali po sąsiedzku i wywodzili się od tego samego przodka — Lota, bratanka Abrahama — nic więc dziwnego, że i jedni, i drudzy wielbili Kemosza.

Wśród Izraelitów kult Kemosza pojawił się najwyraźniej za panowania Salomona. Król ten, zapewne pod wpływem moabskich żon, wybudował dla Kemosza wyżynę „na górze leżącej naprzeciw Jerozolimy” (1Kl 11:1, 7, 8, 33). Ponad trzy stulecia później Jozjasz podczas śmiałej reformy religijnej sprawił, że wyżyna ta przestała się nadawać do celów kultowych (2Kl 23:13).

Zwiastując Moabitom nieszczęście, prorok Jeremiasz wskazał, że ich główny bóg Kemosz, a także jego kapłani i książęta pójdą na wygnanie. Moabici mieli się wstydzić tego boga z powodu jego bezsilności, tak jak Izraelici z dziesięcioplemiennego królestwa zawstydzili się Betel — prawdopodobnie ze względu na praktykowany tam kult cielca (Jer 48:7, 13, 46).

1. Bratanek Abrahama, syn Nachora i Milki. Miał syna imieniem Aram (Rdz 22:20, 21).

2. Syn Sziftana, naczelnik plemienia Efraima. Jako przedstawiciel swego plemienia był jednym z 12 mężczyzn, których Jehowa za pośrednictwem Mojżesza wyznaczył do podzielenia między Izraelitów ziemi Kanaan (Lb 34:16-29).

3. Lewita, ojciec Chaszabiasza, wodza plemienia Lewiego za czasów Dawida (1Kn 27:16, 17).

(forma imienia Kanaan).

1. Ojciec fałszywego proroka Sedekiasza, żyjącego za panowania królów Achaba i Jehoszafata (1Kl 22:11, 24; 2Kn 18:10, 23).

2. Potomek Beniamina poprzez Jediaela i Bilhana (1Kn 7:6, 10).

(od rdzenia oznaczającego: „tworzyć; nabywać; kupować”).

Syn Enosza, wnuk Seta i prawnuk Adama. Był ojcem Mahalalela i przeżył 910 lat (Rdz 5:3-14; 1Kn 1:1, 2). W rodowodzie Jezusa podanym przez Łukasza Kenan najwyraźniej występuje jako „Kainan, syn Enosza” (Łk 3:37, 38).

(skrócona forma imienia Kenaniasz).

Jeden z lewitów, którzy za czasów namiestnika Nehemiasza wzięli udział w wyznaniu Jehowie grzechów, zanim przypieczętowano „wiarogodną umowę” (Neh 9:3, 4, 38).

(prawdopodobnie: „umocniony przez Jehowę”).

1. Lewita żyjący w czasach króla Dawida. ‛Kierował Lewitami podczas noszenia’, był więc osobą wykwalifikowaną do pouczania innych w zakresie właściwego obchodzenia się ze świętą Arką (1Kn 15:22, 25-27).

2. Kehatyta z rodu Icchara. Kenaniasz i jego synowie mieli się zajmować „sprawami na zewnątrz”, co najwyraźniej było związane z usługiwaniem w roli sędziów i urzędników. Gdy Dawid kazał policzyć Lewitów, takich sędziów i urzędników było 6000 (1Kn 23:1-4, 12; 26:29). Ponieważ w czasach Mojżesza Kehatyci nosili sprzęty należące do sanktuarium, ten Kenaniasz może być tożsamy z omówionym w poz. 1 (Lb 4:4, 5, 15).

Miejscowość na wsch. brzegu Jordanu zdobyta przez Nobacha (przypuszczalnie Manassesytę), który następnie nazwał ją od swego imienia (Lb 32:42). Być może jednak nowa nazwa się nie przyjęła, gdyż w późniejszym okresie doniesiono, że Geszur i Syria zdobyły „Kenat” (1Kn 2:23). Jego ruiny znajdują się przypuszczalnie w Kanawat (Kanata), ok. 90 km na pd. pd. wsch. od Damaszku i 7 km na pn. zach. od As-Suwajda. Kanata była jednym z dziesięciu miast Dekapolu.

1. Jeden z synów Elifaza, syna Ezawa, i szejk Edomu (Rdz 36:11, 15, 42, 43; 1Kn 1:36, 53).

2. Ojciec Otniela i Serajasza, a brat Kaleba, syna Jefunnego (Joz 15:17; Sdz 1:13; 3:9, 11; 1Kn 4:13).

3. Potomek Kaleba, syna Jefunnego, poprzez Elę (1Kn 4:15).

W Dziejach 18:18 powiedziano, że w Kenchrach apostoł Paweł dał sobie krótko ostrzyc głowę z powodu złożonego ślubu, a potem razem z Akwilasem i Pryscyllą najwyraźniej odpłynął do Efezu (ok. 52 n.e.). Gdy cztery lata później pisał do Rzymu, wspomniał o „zborze w Kenchrach”. Być może list dostarczyła Rzymianom pochodząca właśnie stamtąd Febe (Rz 16:1, 2).

Kenchry leżały przy wąskim przesmyku nad Zatoką Sarońską, ok. 11 km na wsch. od Koryntu,