KELITA

(prawdopodobnie od rdzenia oznaczającego: „zbyt krótki [tzn. „karłowaty”]”).

1. Jeden z Lewitów z czasów Ezdrasza, którzy zrozumieli, że branie sobie cudzoziemskich żon jest grzechem, i dlatego je odesłali. Nazwano go także Kelajaszem (Ezd 10:23, 44). Być może ten sam, co opisany w poz. 2 i 3.

2. Jeden z Lewitów, którzy razem z Ezdraszem „objaśniali prawo ludowi” w r. 455 p.n.e. (Neh 8:7, 8; zob. poz. 1).

3. Lewita lub jego potomek, który potwierdził pieczęcią „wiarogodną umowę” za czasów Nehemiasza (Neh 9:38; 10:1, 9, 10). Jeśli przy potwierdzaniu tej umowy był obecny sam Kelita, a nie jego potomek, może chodzić o tę samą osobę, co w poz. 1 lub 2.