„Co dzień pragnę Cię błogosławić”
1 Zarówno członkom zboru chrześcijańskiego, jak też ludziom spoza zboru potrzeba pokrzepienia duchowego. Potrzebują go członkowie naszych rodzin, starsi wiekiem bracia i siostry, jak również ci, którzy dopiero niedawno poznali prawdę. Potrzebują go przygnębieni lub borykający się z jakimiś problemami (1 Tesal. 5:14, 15). Dla wielu z nich mógłbyś się stać błogosławieństwem. W jaki sposób? Gdybyś szukał sposobności rozmawiania z nimi o sprawach duchowych.
2 Król Dawid powiedział do Jehowy słowami Psalmu 145:2 (Poz): „Co dzień pragnę Cię błogosławić”. Jakąż zachętą musiało to być dla usposobionych duchowo ludzi z jego otoczenia! Dawid miał mnóstwo materiału do rozmów, bo w wersecie 3 tego Psalmu wyraził się: „Wielki jest Jahwe, godzien najwyższej chwały, a wielkość Jego nie zna granic”. Czy nie powinno to skłonić do takiego samego wniosku wszystkich tych, którzy coraz bardziej cenią wielkość Jehowy?
3 Jak wyrobić w sobie takie serdeczne docenianie Jehowy? Dawid odpowiada na to w Psalmie 145:5 (Poz): „Wysławiają wspaniałość chwały Twego majestatu: ja pragnę rozważać Twe przedziwne dzieła”. Chcąc pobudzić siebie do ‛codziennego’ wychwalania Jehowy trzeba znaleźć czas na rozmyślanie o Jego dziele stworzenia. Jeżeli rezerwujemy sobie czas na regularne studiowanie opisanych w Biblii ‛przedziwnych dzieł’, które Jehowa uczynił w przeszłości, to i my rozwiniemy w sobie takie docenianie. Przez częste włączanie do naszych modlitw słów uwielbienia przybliżamy się do Jehowy. Musimy się jednak mieć na baczności, żeby się nie zaangażować w coś, co by nas ograbiło z czasu, albo w sprawy, które mogłyby narazić na szwank nasze usposobienie duchowe i do których należy między innymi zbyt częste przesiadywanie przed telewizorem. Powinniśmy zdawać sobie sprawę, że to, o czym rozmawiamy, jest odbiciem stanu naszego serca. Przez przyjmowanie do naszych serc spraw duchowych możemy się stać dla siebie nawzajem błogosławieństwem. — Łuk. 6:45.
4 W miarę wzrostu naszego doceniania cudownych przymiotów Jehowy, na przykład Jego dobroci, stwierdzimy, że zgodnie z Psalmem 145:7 będziemy to z entuzjazmem ‛przekazywać’ drugim. Nikt nie będzie nas musiał zachęcać do rozmawiania o sprawach duchowych z innymi czy to w zborze chrześcijańskim, czy poza nim. Przy każdej stosownej okazji będziemy wychwalać Jehowę, gdyż pod wpływem coraz lepszego zrozumienia w naszym sercu zakorzeni się głęboko uczucie wdzięczności dla Niego i Jego Syna. — Kol. 2:6, 7.
POŻYTEK
5 Co to daje, gdy wychwalamy Jehowę przy każdej sposobności? Zachęca to i umacnia duchowo członków naszej rodziny. Naszych braci i nasze siostry, z którymi rozmawiamy, pobudza to „do miłości i dobrych uczynków” (Hebr. 10:24, 25). A ludzie postronni, którym będziemy dawać świadectwo, zaczną spoglądać ‛z nadzieją’ ku Jehowie, ponieważ ożywi to ich wiarę w Niego (Ps. 145:15, Poz). Tych, którzy słuchają, przestaną niepokoić zbytnio trudności finansowe; zaczną unikać szkodliwych rozrywek i złych wpływów, które mogą osłabić wiarę i doprowadzić do zerwania więzi łączącej ich z Jehową. — Prz. 18:10.
6 Przez regularne rozmawianie o sprawach duchowych rodzice uczą dzieci kochać Jehowę. Jeżeli wczuwamy się w duchowe potrzeby drugich w zborze i przemawiamy ‛pocieszająco do zatroskanych dusz’ (NW), to nasi chrześcijańscy bracia odniosą z tego wiele pożytku. Powinniśmy szukać sposobności dawania świadectwa możliwie jak najczęściej, rozmawiając z innymi o Jehowie i Jego obietnicach, aby w ten sposób udzielić pomocy jeszcze wielu ludziom.
7 Kto odczuwa głęboką wdzięczność wobec Jehowy, ten upatruje sposobności, aby Go „błogosławić”. Ma w sercu coś, o czym pragnie rozmawiać (Psalm 40:8-10). Dostąpimy obfitych błogosławieństw, gdy tak jak król Dawid, będziemy się starać ‛co dzień błogosławić’ Jehowę.