Uproszczenia w sprawach organizacyjnych

¹ W pierwszych wersetach 54 rozdziału Księgi Izajasza przyrównana do żony organizacja Jehowy otrzymała polecenie, żeby się przygotować do radosnego rozwoju. Miała się bowiem rozrosnąć, rozprzestrzenić i nabrać nowych sił. Dziś jesteśmy świadkami spełniania się tego zachwycającego proroctwa, ponieważ Jehowa przyspiesza działalność zgromadzania, wskutek czego prawdziwe wielbienie niezwykle się rozprzestrzenia (Izaj. 54:1-4; 60:22).

² Czy zorganizowany lud Jehowy jest w stanie dotrzymać kroku rozwojowi, który obecnie ma miejsce za sprawą Boga? Wyniki osiągane dzięki błogosławieństwu Jehowy stanowią wyzwanie, któremu trzeba sprostać, i jakże się cieszymy, że Jehowa daje swemu ludowi potrzebnego ducha mądrości i zrozumienia (Kol. 1:9, 10). Musimy przyznać, że Jezus Chrystus zapewnia skuteczne kierownictwo za pośrednictwem klasy wiernego „niewolnika”, dzięki czemu zamierzenie Jehowy jest realizowane w zdumiewający sposób (Mat. 24:45-47).

POTRZEBA UPROSZCZENIA

³ Istotnym czynnikiem, który ułatwia rozwiązywanie problemów wynikających z szybkiego wzrostu, jest upraszczanie sposobu załatwiania spraw organizacyjnych. Widzialna organizacja Jehowy dowiodła, że zdaje sobie sprawę ze znaczenia tego faktu. W minionych latach byliśmy już świadkami wprowadzenia wielu takich uproszczeń. Wiele pożytku odnieśli z tego wszyscy — głosiciele, pionierzy, zbory, starsi i słudzy pomocniczy, nadzorcy podróżujący, a także Towarzystwo.

⁴ Obecnie wydaje się rzeczą mądrą i rozsądną wprowadzenie dalszych uproszczeń proceduralnych. Jesteśmy przekonani, że i te zmiany spotkają się z błogosławieństwem Jehowy, ponieważ pozwolą poświęcić więcej uwagi sprawie dalszego wzrostu, co przyniesie Mu jeszcze więcej chwały.

Z CZYM WZROST SIĘ WIĄŻE

⁵ W ciągu ostatnich pięciu lat wzrosła liczba zborów. Jeszcze większy wzrost zaznaczył się w szeregach pionierów. W ostatnich latach powstało wiele nowych zborów, a liczba pionierów stałych wzrosła o ponad 100 procent! Jakże raduje fakt, że wszędzie bracia i siostry widzą potrzebę zwiększenia udziału w dziele żniwnym a tysiące głosicieli pełni służbę pionierską! (Mat. 6:33).

⁶ Chcąc podołać ogromowi pracy, jaką niesie ze sobą ten rozwój, trzeba wprowadzić dalsze uproszczenia. Mnóstwo czasu pochłania co miesiąc w oddziałach wpisywanie do kartotek sprawozdań z działalności każdego ze zborów i pionierów stałych. Stało się więc rzeczą konieczną uproszczenie sposobu załatwiania pewnych spraw, żeby wykorzystać do maksimum czas i środki.

UPROSZCZENIE W ZDAWANIU SPRAWOZDAŃ

⁷ Od stycznia 1987 roku wprowadzamy uproszczony sposób zdawania sprawozdań ze służby pionierskiej, które odtąd będzie się sumować i w takiej formie przesyłać do oddziału. Informacje podane w tym artykule mają wszystkim pomóc zrozumieć, na czym polega uproszczony sposób składania sprawozdań przez pionierów.

⁸ Odtąd nie będzie się już przesyłać co miesiąc sprawozdania z pracy pioniera stałego. Od stycznia 1987 wszyscy pionierzy stali będą zdawać do zboru swoje sprawozdanie z działalności tak samo jak głosiciele zborowi. Wymagania co do liczby godzin stawia się pionierowi stałemu w skali rocznej. Sekretarz zboru będzie dokładnie odnotowywał wyniki pracy polowej pioniera, wpisując je co miesiąc na „Zborową kartę sprawozdań głosiciela”. Dzięki temu przy końcu roku służby zbór będzie posiadał dokładne sprawozdanie z działalności pioniera, obejmujące ogólną liczbę godzin i rozpowszechnionej literatury oraz inne dane. Jeżeli w którymś miesiącu pionier nie osiągnie wymaganej liczby godzin, powinien podać powód na odwrocie swego miesięcznego sprawozdania. Sekretarz odnotuje to w rubryce „Uwagi” w „Zborowej karcie sprawozdań głosiciela”. Jak się dalej dowiemy, pod koniec roku Towarzystwo będzie oczekiwać informacji o ogólnej liczbie godzin spędzonych w służbie przez każdego pioniera i o ewentualnych powodach nieosiągnięcia tego minimum.

⁹ Tak jak dotychczas sekretarz zboru będzie co miesiąc przekazywał „Sprawozdanie ze zboru” (S-1). Powinno ono zawierać ogólne wyniki, jakie osiągnęli w służbie polowej głosiciele zborowi, pionierzy pomocniczy i pionierzy stali. Na odwrocie formularza S-1 jest miejsce na uwagi, wykorzystywane, gdy pionier przejdzie do innego zboru lub gdy zmieni nazwisko, co zazwyczaj dotyczy sióstr, które wychodzą za mąż.

¹⁰ Przy końcu każdego roku służbowego sekretarz wyśle „Analizę stanu zboru” (S-10). Na początku września sekretarz wpisuje na odwrotnej stronie formularza S-10 nazwiska wszystkich głosicieli pełniących aktualnie stałą służbę pionierską (stan z 1 września), podając ogólną liczbę godzin osiągniętych w ciągu całego roku służbowego lub od miesiąca, w którym rozpoczęli służbę.

UDZIELANIE W WIĘKSZYM ZAKRESIE POMOCY OSOBISTEJ

¹¹ Całe grono starszych, a zwłaszcza zborowy komitet służby, będzie się interesować każdym pionierem. Z pomocą kilku pytań starsi mogą ustalić jakiego wsparcia należy udzielić pionierom. Czy mają powodzenie w większości działów służby, czy też trzeba ich podszkolić w dokonywaniu odwiedzin ponownych i prowadzeniu studiów biblijnych? Czy wydają owoce ducha, zgodnie współpracując ze sobą w pokoju? (Rzym. 14:19). Czy któryś pionier nie potrzebuje pomocy w opracowaniu praktycznego planu pracy? Czy widać, że pionierzy pielęgnują dobry zwyczaj studiowania, i czy zabierają głos na zebraniach? Starsi, którym zależy na jak najskuteczniejszym pomaganiu pionierom, będą wnikać w ich potrzeby i warunki oraz będą z nimi często rozmawiać.

¹² Pionierzy bardzo sobie cenią, gdy starsi troszczą się o ich pomyślność. Często wyrażają wdzięczność za to, że grono starszych żywo się nimi interesuje. Niejednemu pomogło to pozostać w służbie pełnoczasowej.

¹³ Spodziewamy się, że starsi będą obstawać przy wysokich miernikach dla pionierów, między innymi przy wymaganiu co do liczby godzin. Gdyby jednak pionier przeżywał chwilowe trudności i wskutek tego miał w służbie niedobory godzin, czujni starsi nie będą mu dawać do zrozumienia, że jeśli się nie poprawi, zostanie skreślony z listy pionierów, lecz niezwłocznie udzielą mu pomocy. Nie pozwolą, żeby trudności nawarstwiały się przez szereg miesięcy. W przeciwnym razie może tak daleko zostać w tyle, że w końcu się zniechęci i zechce zrezygnować.

¹⁴ Czy może chodzi o trudności, które da się usunąć w ciągu paru miesięcy? Jak w takim wypadku starsi mogliby pomóc? Gdyby chodziło o sprawy osobiste, które pionier musi sam załatwić, wtedy starsi mogą umocnić go na duchu udzieleniem mu zachęty, pochwały i praktycznych rad.

¹⁵ Starsi muszą uważać, żeby nie mieszać się niepotrzebnie w cudze sprawy osobiste albo rodzinne, jeśli nie są proszeni o pomoc. Gdyby jednak pionier miał poważne kłopoty i gdyby było rzeczą oczywistą, że przez szereg miesięcy nie będzie mógł poświęcać na służbę wymaganej liczby godzin, starsi mogą zadecydować, że najlepiej będzie przerwać pracę pionierską dopóki nie usunie trudności.

¹⁶ W razie spotkania się z trudnościami pionierzy powinni porozmawiać ze starszymi, zamiast pisać do Towarzystwa. Gdyby była potrzebna dalsza pomoc, na ogół najlepiej będzie, gdy w takiej sprawie napiszą starsi. Podczas wizyty nadzorcy obwodu pionierzy powinni śmiało zwracać się do niego z problemami, które mogą się odbić na ich dalszej służbie. Trzymanie się takiego sposobu postępowania przynosi liczne korzyści. Starsi znają osobiście pioniera. Mogą wiedzieć, jaka jest jego osobowość i skłonności — czy jest pracowity, czy lubi się oszczędzać; czy jest zdyscyplinowany, czy trochę chaotyczny. Znają jego warunki rodzinne, stan zdrowia, plan pracy zarobkowej oraz inne okoliczności, które wywierają wpływ na jego służbę. Uważamy, że starsi mogą najlepiej ocenić, czy dany pionier miałby starać się pozostać w służbie pełnoczasowej, czy też lepiej będzie, gdy na razie ją przerwie.

¹⁷ Jeżeli po rozmowie z pionierem starsi dojdą do wniosku, że jego kłopoty mają charakter przejściowy i do końca roku sprawozdawczego zdoła wyrównać zaległości w godzinach, to wystarczy udzielić mu zachęty i pomocnych wskazówek. Gdyby jednak wskutek wyjątkowych, niezależnych od niego okoliczności tak dalece pozostawał w tyle pod względem czasu spędzanego w służbie, że już nie uda mu się nadrobić zaległości do końca roku służbowego, wówczas starsi powezmą decyzję, czy w danym wypadku nie należałoby zastosować szczególnego postępowania, opisanego we wkładce do Naszej Służby Królestwa z maja 1978 (strony 5 i 6, par. 18-20). Jeśli znajdą podstawy do uznania określonej sytuacji za szczególną, mogą to odnotować w „Zborowej karcie sprawozdań głosiciela” i zachęcić pioniera, żeby odtąd starał się spędzać w służbie wymaganą liczbę godzin, nie martwiąc się o zaległości. Gdyby starsi doszli do wniosku, że nie chodzi o chwilowe trudności i sytuacja wymaga, by dana osoba na razie przerwała służbę pionierską, powinni powiadomić o tym oddział. Niekiedy starsi nie są pewni, jak zastosować informacje podane we wspomnianej wkładce. Jedynie w takiej sytuacji mogłaby zajść potrzeba, żeby zborowy komitet służby poprosił o szersze informacje. Należałoby wtedy szczegółowo opisać problem oraz podać, ile godzin pionier spędził w służbie polowej w bieżącym roku sprawozdawczym.

¹⁸ Przy końcu każdego roku służbowego podaje się na odwrocie „Analizy stanu zboru” imiona i nazwiska wszystkich pionierów stałych oraz ogólną liczbę godzin, które każdy spędził w służbie w ciągu całego roku. Starsi napiszą list, w którym wyłuszczą powody, dla których ten czy ów pionier nie osiągnął wymaganego minimum godzin i czy zalecają pozostawienie go na liście. Chcielibyśmy też wiedzieć, czy nadal boryka się z problemami, które utrudniały mu pracę w minionym roku służbowym.

¹⁹ Poza tym prosimy nadzorców obwodu, żeby poświęcali więcej uwagi potrzebom pionierów. Wizyta nadzorcy obwodu w zborze trwa krótko i może nie zdążyć poświęcić więcej czasu każdemu pionierowi. Jednakże przejrzenie sprawozdań, spotkanie z pionierami i współpraca z nimi w służbie polowej pozwoli mu się zorientować, pod jakim względem trzeba udzielić pomocy i zachęty. Brat ten powinien popracować w służbie polowej z jak największą liczbą pionierów i głosicieli. Gdy w zborze jest wielu pionierów, może popracować z niektórymi podczas jednej wizyty, a z pozostałymi — następnym razem. Gdyby zauważył, że któryś pionier potrzebuje pomocy, powinien powiadomić o tym starszych i poradzić im, jak mogliby mu pomóc w robieniu postępów.

CZY MASZ MOŻLIWOŚĆ ZOSTAĆ PIONIEREM STAŁYM?

²⁰ Chcąc się nadawać do stałej służby pionierskiej, trzeba być ochrzczonym przynajmniej od sześciu miesięcy i być głosicielem regularnym. Kandydat na pioniera powinien być w stanie osiągać w służbie polowej minimum 1000 godzin w roku. Musi też prowadzić się moralnie i być wzorowym chrześcijaninem (Zorganizowani s. 106, 107). Co to oznacza? Jakie cechy starsi powinni u niego dostrzegać?

²¹ Wzorowe postępowanie oznacza zachowywanie czystości pod względem cielesnym i duchowym. Kto wstępuje do służby pionierskiej, ten musi się cieszyć opinią dobrego chrześcijanina zarówno w zborze, jak i poza nim. Ma być całym sercem oddany Jehowie. W jego życiu muszą być widoczne owoce ducha Bożego. Pionier powinien stawiać na pierwszym miejscu świadczenie o Królestwie i pozyskiwanie uczniów. Powinien umieć skutecznie posługiwać się Biblią w pracy polowej, na odwiedzinach ponownych u osób okazujących zainteresowanie oraz podczas zakładania i prowadzenia domowych studiów biblijnych. Pionierzy mają ściśle współpracować z gronem starszych w sprawach dotyczących służby polowej i zebrań.

²² Gdy ktoś był napominany przez komitet sądowniczy albo został przyjęty do zboru po uprzednim wykluczeniu, musi upłynąć pełny rok, zanim będzie można rozpatrzyć jego kandydaturę do stałej lub pomocniczej służby pionierskiej. Ponadto kto podlega ograniczeniom nałożonym przez komitet sądowniczy, ten nie może korzystać z przywileju służby pionierskiej, dopóki te ograniczenia nie zostaną uchylone.

²³ Czy przed podjęciem stałej służby pionierskiej trzeba być przez kilka miesięcy pionierem pomocniczym? Nie. Łatwiej jest jednak trzymać się planu pracy niezbędnego w stałej służbie pionierskiej, gdy się najpierw było pionierem pomocniczym. Starsi chcą mieć uzasadnione podstawy do przekonania, że kandydat będzie w stanie raportować co miesiąc 90 godzin i pod koniec roku służbowego osiągnąć wymagane 1000 godzin. Nie należy stawiać wymagań, które nie zostały sprecyzowane przez Towarzystwo.

²⁴ Gdy członek zboru wypełni „Zgłoszenie do stałej służby pionierskiej” i przedstawi je do aprobaty nadzorcy przewodniczącemu, zborowy komitet służby powinien je bezzwłocznie rozpatrzyć. Nie należy odkładać rozpatrzenia zgłoszenia jedynie dlatego, że któryś członek komitetu akurat wyjechał na tydzień lub dwa. Może go zastąpić inny starszy. Jeśli zborowy komitet służby zaakceptuje zgłoszenie, należy przed odesłaniem go powiadomić o tym grono starszych, żeby w razie zgłoszenia przez nich jakichś uwag można je było rozważyć.

²⁵ Na nowym formularzu „Zgłoszenia do stałej służby pionierskiej” starsi wpisują przeciętne wyniki kandydata w służbie polowej z ostatnich sześciu miesięcy. Starsi powinni mieć uzasadnione podstawy do przekonania, że będzie on w stanie osiągać regularnie wymaganą liczbę godzin. Przeciętne wyniki pracy z sześciu miesięcy nie zawsze pozwalają wnioskować, czego zdoła dokonać na dłuższą metę. Jeżeli w jednym czy dwóch miesiącach miał znacznie lepsze wyniki, ponieważ zdobył się na szczególny wysiłek, trzeba się nad tym zastanowić. Innymi słowy: starsi powinni wszechstronnie ocenić wyniki, które kandydat na pioniera osiągnął w służbie polowej w ostatnich sześciu miesiącach. Ktoś może mieć wysoką średnią godzin, ale gdy ma nikłe osiągnięcia w służbie, starsi mogą mu poradzić, żeby przed podjęciem służby pionierskiej popracował nad tymi dziedzinami, które wymagają poprawy. Jeśli starsi nie mogą od razu zaakceptować zgłoszenia, powinni powiadomić kandydata, że nie wyślą go dalej, i wyjaśnić przyczynę. Powinni mu wytłumaczyć, co musiałby zrobić, żeby się nadawać do tej służby. Gdyby później starsi doszli do przekonania, że można zaaprobować zgłoszenie i gdyby byli w posiadaniu dawniejszego formularza, mogliby tylko zmienić odpowiednio datę rozpoczęcia służby.

GORLIWIE NAPRZÓD!

²⁶ W roku 1962 pionierzy stali przeszli pod nadzór miejscowych zborów. Czy to posunięcie spotkało się z błogosławieństwem Jehowy? Sądząc po fakcie, że przeciętna liczba wzrosła z 33 560 pionierów stałych i „wakacyjnych” w roku 1962 do 322 821 pionierów stałych i pomocniczych w roku 1985 — wniosek jest oczywisty. Doprawdy Jehowa szczodrze pobłogosławił posunięcia dokonane z myślą o tym, żeby pomagać pionierom oraz przyczyniać się do dalszego rozwoju spraw Królestwa. Jesteśmy przekonani, że Jehowa będzie teraz błogosławił dalszym ulepszeniom, o których mowa. Jezus powiedział: „Mądrość jest usprawiedliwiona przez swoje czyny” (Mat. 11:19). Jakże trafnie słowa te pasują do ulepszeń organizacyjnych i uproszczeń w załatwianiu spraw, jakie w minionych latach wprowadzano stopniowo z uwagi na potrzeby szybko rosnącej „wielkiej rzeszy”, która się gromadzi, będąc zainteresowana czystym wielbieniem Jehowy (Obj. 7:9; Izaj. 54:2).

²⁷ Gorliwi pionierzy są prawdziwym błogosławieństwem dla zborów. Są wspaniałą odpowiedzią na nasze płynące z serca modlitwy do „Pana żniwa” o więcej robotników w obecnych dniach ostatnich, gdy żniwo jest tak wielkie (Mat. 9:37, 38; Jana 4:35, 36). Niechaj każdy lojalnie czyni, co tylko leży w jego mocy, żeby pokrzepiać ręce wszystkich, którzy dokonali w życiu zmian w celu podjęcia służby w szeregach pionierskich (Prz. 3:27). Ileż zaznamy szczęścia, gdy nadal będziemy wspólnie przysparzać chwały naszemu niebiańskiemu Ojcu, ‛przynosząc obfity owoc i w ten sposób okazując się uczniami Chrystusa’! (Jana 15:8).